— Я думаю, што гэта не вітаецца этыкай.

Доктар, мокры ад поту, нібыта залез у сажалку апрануты і пасля выйшаў на бераг, выцер рукі і твар ручніком.

— Этыка, — адказаў ён, — мяркуе, што дактары драўляныя.

Яна ўдзячна працягнула яму руку.

— Мала што я падумала, гэта не азначае, што нельга, — шапнула яна. — Уяві сабе, што такое для беднай негрыцянкі, як я, быць даспадобы чалавеку з такой шумнай славай.

— Я не пераставаў думаць пра вас ні на імгненне, — прызнаўся ён.

Прызнанне было гэтак трапяткім, як і вартым жалю. Аднак яна ўратавала яго ад збянтэжанасці гучным шчырым смехам, ад якога стала светла ў спальні.

— Я зразумела гэта, калі зірнула на цябе ў шпіталі, доктар, — патлумачыла яна. — Я негрыцянка, але ж не пачвара.

Іхныя адносіны складаліся далёка не проста. Сеньярыта Лінч хацела мець незаплямленую годнасць, хацела ўпэўненасці ў каханні, і лічыла, што цалкам гэтага заслугоўвае. Доктару Урбіна яна дазваляла ўсяляк спакушаць яе, але не захо­дзячы, аднак, у спальню нават у тых выпадках, калі яна была адна ў доме. Самае большае, што яна дазваляла яму, быў паўтор цырымоніі агляду, мацанне і праслухоўванне, як ён хацеў, з этычнымі парушэннямі, але не здымаючы з яе вопраткі. Са свайго боку, праглынуўшы кручок, ён не мог выпусціць нажыўку і таму не спыняўся, круціўся ля яе штодня. З прычын чыста практычнага плана працяглая сувязь з сеньярытай была амаль немажліваю, аднак доктар выявіўся занадта слабавольным, каб спыніцца своечасова, таксама як пазней яму не хапіла духу працягваць. Ён проста дайшоў да межаў мажлівасці.

Пастар Лінч жыў даволі неўпарадкаваным жыццём. Ён мог з’ехаць з дому ў любы момант на муле, нагружаным бібліямі і брашурамі Евангелічнай царквы з аднаго боку, і з прадуктовымі прыпасамі з другога, а вяртаўся, калі гэтага менш за ўсё чакалі. Яшчэ адной перашкодай была школа насупраць, бо дзеці распявалі на занятках, гледзячы ў акно на вуліцу. І лепш за ўсё бачылі дом насупраць, яго адчыненыя з шасці гадзін раніцы дзверы і вокны, сеньярыту Лінч, калі яна вешала клетку пад навесам даху, каб івалга таксама засвойвала ўрокі спеваў, бачылі яе ў адмысловым пярэстым турбане, і яна таксама спявала сваім бліскучым карыбскім голасам, зай­маючыся хатнімі справамі. Пазней, седзячы пад порцікам, яна спявала вечаровыя псальмы на ангельскай мове сола.

Доктар Хувэналь Урбіна і сеньярыта Барбара Лінч мусілі аб­раць час, калі школа пуставала, а таму мелі дзве мажлівасці: у перапынку на абед, паміж дванаццаццю і дзвюма, але ў гэты час доктар абедаў дома, альбо напрыканцы дня, калі дзеці разыходзіліся па дамах. Апошні варыянт быў лепшым, але да гэтага часу доктар ужо завяршаў візіты і неўзабаве мусіў вяртацца дамоў, бо там па традыцыі ўвечары збіраліся разам. Трэцяя і найцяжэйшая праблема хавалася ва ўласным сацыяльным становішчы, якое змушала ездзіць на візіты ў пралётцы, даволі вядомай у горадзе, якая мусіла заўсёды чакаць яго каля дзвярэй. Зразумела, ён мог адкрыць таямніцу рамізніку, як рабілі амаль усе ягоныя сябры па клубе, аднак гэта выходзіла за межы яго звычаяў. Калі візіты да сеньярыты Лінч сталіся надта відавочнымі, дайшло да таго, што фамільны ліўрэйны рамізнік асмеліўся спытаць, ці не лепш для яго вяртацца па доктара пазней, каб не стаяць так доўга каля дзвярэй. Доктар Урбіна адрэагаваў дзіўным чынам: адказаў рамізніку, як адрэзаў:

— З тае пары, як я цябе ведаю, упершыню чую ад цябе не тое, што трэба, — рэзка сказаў ён. — Будзем лічыць, што я не пачуў.

Выйсця не было. У такім горадзе здавалася немажлівым хаваць ад людзей хваробу, калі пралётка доктара стаяла каля дзвярэй. Часамі сам лекар браў ініцыятыву на сябе і ішоў пешшу, калі адлегласць дазваляла, альбо наймаў экіпаж, каб пазбегнуць наўмысна злых альбо дачасных меркаванняў. Аднак падман практычна нічога не даваў, бо рэцэпты, якія траплялі ў аптэку, заўсёды дазвалялі дазнацца праўду. Даходзіла да таго, што доктар Хувэналь Урбіна прапісваў уяўныя лекі разам з патрэбнымі, каб абараніць святое права хворых на ціхую смерць і на тое, каб знесці таямніцу хваробы ў магілу. Доктар таксама меў мажлівасць апраўдваць прысутнасць пра­лёткі каля дома сеньярыты Лінч рознымі сумленнымі спосабамі, але гэта не магло доўжыцца доўга. Тым больш столькі, колькі б ён хацеў: усё жыццё.

Свет ператварыўся ў апраметную. Як толькі доктар Ху­вэналь Урбіна задаволіў першаснае шаленства, абое ўсвядомілі рызыку, але доктар ніколі не адважыўся пайсці на скандал. У фебрыльных трызненнях ён абяцаў сабе што заўгодна, але потым усё праходзіла і нанава вярталася на заганнае кола. Аднак паступова, як расло жаданне быць з ёю, рос і страх страціць яе, і сустрэчы сталіся больш паспешлівымі і цяжкімі. Hi пра што іншае ён не думаў. Доктар Урбіна чакаў на свой час з невыноснаю жарсцю, ён забываўся на іншыя абавязкі, забываўся на ўсё, але калі пралётка набліжалася да заліва Дурнога Выхавання, ён маліў Госпада Бога, каб у апошнюю хвілю непрадбачаная перашкода не змусіла яго прамінуць яе дом. Ён ездзіў да яе ў такім стане адчаю, што часам нават радаваўся, угледзеўшы з перакрыжавання вуліц сівую, як бавоўна, галаву пастара Лінча, схіленую над кніжкай на тэрасе, у той час як дачка ў зале навучала катэхізісу дзяцей квартала і спявала з імі евангельскія псальмы. Тады доктар ад’язджаў дамоў на вяршыні шчасця, пазбаўлены неабходнасці выпрабоўваць лёс, але пазней страчваў розум ад жарснага жадання, каб тут жа настаў заўтрашні дзень і гадзіна, і гэта паўтаралася штодня а пятай па абедзе.

Любоўныя сустрэчы зрабіліся для яго цяжарам, калі пралётка ля дзвярэй стала ўжо занадта заўважнай, і праз тры месяцы ператварыліся ў суцэльную пакуту. Яны не паспявалі нават пагаманіць, сеньярыта Лінч бегла ў спальню, як толькі яе пякельны палюбоўнік уваходзіў у дом. Яна пускала ў ход розныя хітрыкі, у дні чакання апранала шырокую, вельмі гожую ямайскую сукенку з чырвонымі кветкамі на фальбонках, але без сподняй, на аголенае цела, думаючы, што лёгкасць задачы дапаможа яму пазбавіцца страху. Аднак доктар зво­дзіў на нішто ўсе яе намаганні, накіраваныя на тое, каб зрабіць яго шчаслівым. Ён ішоў за ёю, задыхаючыся, да спальні, кідаючы на хадзе куды заўгодна кій, партфель лекара, панаму, — словам, усё, і аддаваўся панічнай любові. Спушчаныя штаны блыталіся ля каленяў, пінжак заставаўся зашпіленым, каб менш замінаў, залаты ланцужок з гадзіннікам боўталіся між імі не да месца, нават чаравікі ён не здымаў, напружана думаючы больш пра тое, як бы хутчэй пайсці, чым пра ўцеху. Яна заставалася незадаволенай, нанава ўваходзячы ў тунэль уласнай самоты. А ён ужо зноўку зашпільваўся на ўсе гузікі, знясілены, быццам бы любіў яе ўсімі пачуццямі на мяжы жыцця і смерці, у той час калі насамрэч рабіў немалаварты, але скамечаны фізічны подзвіг. Аднак доктар захоўваў распарадак: подзвіг займаў роўна столькі, колькі трэба было для шараговай унутрывеннай ін’екцыі. Пасля гэтага доктар вяртаўся дамоў, саромеючыся сваёй слабасці, з жаданнем памерці, кідаючы праклёны сабе за адсутнасць мужнасці пра­сіць Фэрміну Дасу, каб тая зняла з яго штаны і ўсадзіла голым азадкам на патэльню. Ён не вячэраў, маліўся няўпэўнена, прыкідваўся, нібыта ў ложку працягвае чытанне, пачатае падчас сіесты, пакуль жонка завіхалася па доме, прыводзячы свой свет у парадак перад сном. Неўзабаве ён дзюбаў носам над кніжкай і патанаў у немінучых мангавых зарасцях трызненняў пра сеньярыту Лінч, у выпарэнні ляснога гушчара, у ложку ягонае смерці. Тады ён не мог думаць больш ні пра што, апрача як пра тую хвіліну наступнага дня, калі ягоны гадзіннік пакажа без пяці хвілін пяць, і яна будзе чакаць яго ў пасцелі, адкінуўшы вар’яцкую ямайскую сукенку, агаляючы пяшчотны ды цёмны ўзгорак, які замыкаў апраметнае кола яго жарснага прыцягнення.

У апошнія гады доктар Хувэналь Урбіна пачаў адчуваць вагу ўласнага цела. Ён ведаў гэтыя сімптомы, чытаў пра іх у спецыяльных тэкстах, бачыў, як яны пацвярджаліся ў рэальным жыцці ў пацыентаў, якія былі старэйшыя за яго, і раптам у іх пачыналі праяўляцца дакладныя, нібыта скапіяваныя з медыцынскіх кніжак сіндромы, якія пазней выяўляліся ўяўнымі. Ягоны настаўнік па дзіцячай клініцы Ля Сальпетрыер рэкамендаваў яму педыятрыю як самую сумленную спецыяльнасць, бо толькі дзеці хварэюць, калі насамрэч хворыя, і не гавораць доктару ўмоўных слоў, а дэманструюць канкрэтныя сімптомы рэальных хваробаў. Затое людзі сталага веку альбо знаходзілі ў сябе сімптомы, але не хварэлі, альбо, што яшчэ горш, пакутавалі на цяжкія хваробы, якія праяўляліся праз сімптомы іншых, бяскрыўдных хваробаў. Доктар Урбіна адводзіў іх, сцішаючы боль сродкамі, спасылкамі на ўзрост, і паступова яны вучыліся не звяртаць увагі на недамаганні, суіснаваць з імі на сметніку старасці. Але доктар Урбіна ніколі б не падумаў, што лекар ягоных гадоў, які нібыта ўсялякае бачыў у жыцці, не здольны пераадолець трывожнага пачуцця хваробы, сапраўды не хварэючы. Альбо горш: не лічыць сябе хворым, кіруючыся навуковымі прымхамі, будучы насамрэч хворым. У веку сарака гадоў доктар напаўжартам сказаў сваім студэнтам: «Адзінае, што мне патрэбна ў гэтым жыцці — чалавек, які б мяне разумеў». Але калі ён заблытаўся ў лабірынце пачуццяў да сеньярыты Лінч, ён ужо думаў пра гэта не на жарт.