Быѓ абардаж і крыві ѓ тры ручая!

  Але ѓ мяне характар не дзіця -

  Нездарма боцман біѓ мяне вучачы!

  Усім была дошка - я ж вызначыѓся,

  І капітан піратаѓ так сказаѓ:

  - Адважна гэты хлопчык-юнга біѓся,

  Ён дух карсара адважна паказаѓ!

  У марское братэрства прыняты - вось поспех,

  Мара здзейснілася з нараджэння амаль!

  Цяпер ты можаш даць любому рэшты,

  А прэ купец дагналі і грамі!

  Бывалі грошы - шчодрая здабыча,

  Спускалі шмат, таксама без задум...

  Вадзілася, пры поспеху ведай наяѓнасць,

  Але золата пырхне як верабей...

  Скон аказаѓся не вясёлым;

  Прыгнаѓ кат суровы - эшафот.

  Кудысьці падзеліся раскошы абновы,

  Ад голаду ѓ вязніцы, спаѓ жывот!

  У натоѓпе піратаѓ гучна праклінаюць,

  Ляцяць: агрызкі, косці, чаравікі!

  Мы слугі пекла - чэрнь вядома ведае,

  Самім на моры відаць не з рукі!

  Пятля, нажаль, ганебны скон,

  Няѓжо жыццё скончылася маё...

  У кайданах наведвала сум-кручына,

  Даѓно забылася збеглага радня!

  Але не хацелася мне ѓ пятлі боѓтацца,

  Узяѓ і нагой пад дых - упаѓ кат!

  Бо рускія заѓсёды ѓмелі біцца,

  А калі карсар, дык бейся, а не плач!

  Апошні бой вядома цяжкі самы,

  У руках сякера, што кат насіѓ!

  Калі ты ѓ злосці, то напор не малы,

  І страху, нібы крапіву касіѓ!

  Іншыя ѓ сутычку рынуліся хлопцы,

  Адкуль у дахадзягах спрыт узялася!

  Напэѓна ад бацькі Русі салдата,

  Якога здрадзіць вырашыла ѓлада!

  І чэрнь раптам думкі змяніла,

  Цяпер ужо карсары малайцы -

  Вось бунтам плошча ѓся ѓжо бурліла,

  Пайшлі ѓ атаку з вуліцы байцы!

  Здарылася тое, што рэдка, але бывае;

  З пятлі сарваліся зноѓ на кані!

  А што багатыр, ён беднату раздзірае -

  Ня ведаючы, што за гэта быць вайне!

  Адбіты карабель - зноѓ Чорны Роджэр,

  Зноѓ мы разам, мора за кармой!

  Ды я забойца - толькі вельмі добры,

  І для мяне бядняк, як брат родны!

  Так будзем спяваць, пакуль пятля вольная,

  Дзяліцца з жабраком і ѓ весялосць жыць!

  Душой карсар стаць хоча высакародным,

  Не па нутры, калі ты ѓ клетцы дзічына!

  Хлопчык-раб скончыѓ спяваць і затупаѓ сваімі босымі, точанымі дзіцячымі ножкамі, якія хоць і агрубелі, але былі спрытней лапак малп.

  А фрэгат канчаткова адстаѓ. І яго ветразі схаваліся за лініяй гарызонту.

  Дзяѓчына-капітан усміхнулася і адзначыла са сваёй пажадлівай усмешкай:

  - Ну, што ж - гэта ёсць не ѓцёкі, а стратэгічны манеѓр! Дык што можа быць дзяѓчынкі, нешта скажам на гэта?

  Дзяѓчына з зялёнымі валасамі страсянула раскошнымі сцёгнамі і адказала:

  - Можа, быць, і дарма мы выпусцілі такое. Столькі мужчын у адным месцы. Мы б з імі ѓзялі б і забавіліся б. І гэта даставіла б нам задавальненне!