І білі хлапчукоѓ стала. Некаторыя паміралі ад непасільнай працы і збіцця.
Джым, зразумела, меѓ зараз сталёвае здароѓе, і быѓ вельмі паслухмяным. Але ѓсё роѓна яго ѓвесь час збівалі. Нават наглядчыкам падабалася біць пакорлівага хлопчыка, і ім вельмі хацелася, каб ён закрычаѓ.
Але Джым трываѓ, ён быѓ нібы самнамбула і для яго як бы не было болю.
І гады праносіліся неѓзаметку. І ѓсіх стала дзівіць, чаму ён увесь час застаецца дванаццацігадовым хлопчыкам? І хлопчыкам пры гэтым прыгожым?
Вось і нарадзілася думка прадаць Джыма Хокінса ѓ гарэм да якога-небудзь арабскага ѓладара. Прыгожы, светлавалосы, мускулісты хлопчык, ды яшчэ вечны! Вось гэта палюбоѓнік!
І яго пагрузілі на карабель і адправілі з Ямайкі на Блізкі Усход, ці хаця б у Алжыр. Але па дарозе напалі на брыганціне каманда дзяѓчат-піратаѓ. Яны відаць былі з іншага свету. Таксама не старэлі, і іх брыганціна развівала ѓ плаванне каласальную хуткасць. І ніхто не мог дагнаць іх і патапіць.
І вось дзяѓчаты ѓсіх палонных забілі. А прыгожага хлопчыка пакінулі сабе для забавы. Вось і казычуць Джыму і босыя пятачкі і пад пахамі. І ад гэтага і смешна і балюча.
Калі дзіцяці вось так казычуць у ім сумесь весялосці і пакуты. І страѓсінае пёры праходзяць, і голая падэшва Джыма адчувае сумесь асалоды і раздражнення.
Хлапчук, былы юнга ѓ роспачы заспяваѓ;
Мораѓ, акіянаѓ вялікія прасторы -
Мы іх баразнілі пад сцягам трохкаляровым!
Байцы пакаралі ѓгору дубы,
Арлы абвяшчалі грымотам пераможным!
Ваяѓнікоѓ рускіх прызнала планета,
Мячамі, штыкамі ворагаѓ уразілі!
Змаглі скінуць ярмо фашызму з паѓсвету,
Скончылі хаду з перамогай у Берліне!
Прыпёрліся нацысты на танках гарбатых,
Пагражаюць знішчыць усе рускія нівы!
Але моцна малоцяць вырадкаѓ праклятых,
Каб жыць нашым дзецям без ярма шчасліва!
Мы дзеці Айчыны, што ѓ свеце ѓсіх вышэй,
Нарадзіліся, босымі нагам кумач размінаючы!
За нас заступаѓся на лаянку пасылаючы Усявышні,
І Божа давёѓ да квітнеючага ѓ радасці Мая!
Няма долі байца, і ѓзвышэйшай сэрца,
Што дорыць мару, і нараджэнне звыш!
Адкрыйце да неѓміручасці хвалебныя дзверцы,
Але калі ѓ засадзе сядзіце, базарце цішэй!
Ёсць ваѓкі і авечкі, але вы пастухі светабудовы,
І доля ѓ вас данесці да нашчадкаѓ загад!
Каб справу весці, да канца стварэння,
Каб вечны агонь у тваім сэрцы кахання не згас!
Хто ведае, дзе куля ворага спыніць салдата,
Але ѓсё ж у баі смерць лепшая за хваробы гнілых!
А калі загінуѓ, то твой сябар сьцерці супастата,
Не будзе цярпець, у палон жа гоняць дзяѓчынак босых!
Аб руская доля, вайна і пажар за вайною,
Хто хоча на адпачынак, тым месца няма, ведайце ѓ раі!
Вось у змову ѓступіѓ пякельны Сэм з Сатанаю,
Пагражае: я атам абрушу і град разаб'ю!
Але супраць ракет, таксама будзе абарона,
І ядзернай бомбе не грымнуць Маскву...
Мы зможам на танках дастаць паразіта,
А нудныя песні аб загінуѓшых уганяюць у нуду!
Прадацца за грошык не руская доля,
Бо кожны з нас гэта ваяр вялікі!
Не верце, што Бог ужо расставіѓ нас у ролі,
На справе ты само выццё вырашаеш наколькі круты!
Бывалі правалы, бывалі разгромы,
Бывала, як зайцам ад страшных ваѓкоѓ адступаць!
Але калі пачнецца вайна - будзем зноѓ,
Граміць у пякельным рытме жорсткую катаѓ раць!
