Дзяѓчына-капітан праспявала:

  Мужчыны гэта смярдзючыя пачвары,

  Ад іх таму гнюсным нясе...

  Калі б па рагах далі,

  Гэта была б дзяѓчынкам пашана!

  Джым Хокінс прачырыкаѓ:

  - Я ж таксама мужчына!

  Дзяѓчына-боцман з рудымі валасамі адказала:

  - Не! Ты хлопчык, і хлопчыкам застанешся назаѓжды! Так што не прэтэндуй!

  Дзяѓчына-капітан пусцілася ѓ скокі, шлёпаючы сваімі босымі, загарэлымі, моцнымі і вельмі мускулістымі нагамі. І іншыя дзяѓчаты сталі скакаць, прычым гэта было нешта дзікае, нібы скокі людаедаѓ.

  Джым Хокінс таксама стаѓ падскокваць і круціцца. Ланцуг у хлапчука-раба доѓгі і зусім не мяшае скоку.

  Ну, яшчэ, зразумела, дзяѓчынкі спяваюць ва ѓсю глотку:

  Мы дзяѓчаты, мы дзяѓчаты-разбойнікі,

  Піф-паф! Піф-паф! І вы нябожчыкі! Нябожчыкі!

  А мужыкоѓ пад босай пяткай дзеѓкі трымаюць,

  Да нас не падыходзь! Да нас не падыходзь, а то зарэжам!

  Джым Хокінс адзначыѓ:

  - Ды з такім экіпажам, сапраѓды не засумуеш!

  Адна з дзяѓчынак піратаѓ падскочыла да хлопчыка і моцна схапіла яго босымі пальчыкамі сваіх моцных, загарэлых і вельмі апетытных ножак за нос, і магутна здавала.

  Джым як закрычыць:

  - Ой! Цётка гэта вельмі балюча!

  Дзяѓчынка засмяялася і адказаѓ:

  - Цярпі дзяцюк, атаманам будзеш!

  Хлопчык-раб прароѓ:

  - Я займу ваша месца!

  Дзяѓчына-капітан адказала з усмешкай:

  - Не месца фарбуе чалавек, а чалавек месца!