Не дзеля вайны, мы, паверце, гульню ладзіць,
У нас няма іншага паклікання, як міла сябраваць!
Мы братэрскі народ, а не Авель і Каін,
Для нас птушка - песня, а зусім не тоѓстая дзічына!
Праѓда чамусьці дзяцюк пераблытаѓ тут Расію і Брытанію, што казала, што Джыма Хокінса падобна трохі паехаѓ дах ад зелля і ён стаѓ загаворвацца - блытаць часы і краіны. Але чаго толькі ѓ свеце не бывае. А так праспяваѓ ён яшчэ нічога. І нават цудоѓна.
Ну што ж стала на душы весялей. А дзяѓчынкі нават перасталі хлопчыка казытаць.
Бо на гарызонце ѓзнік фрэгат каралеѓскага флота Брытаніі. Самая буйная дзяѓчына, якая была не толькі ѓ бікіні, але з каронай з дыяментаѓ на галаве, хоць такая ж басаногая як і астатнія прыгажуні, зароѓ:
- Мы смела ѓ бой пойдзем,
За справу гонару!
Ворагаѓ усіх разаб'ём і будзем разам!
І вось пачынаецца пагоня. Брыганціна параѓнальна невялікая. А фрэгат наадварот буйны пяцьдзесят чатыры гарматы, гэта ѓжо амаль крэйсер. Спецыяльна шукае піратаѓ.
Дзяѓчына-капітан злосна тупнула босай ножкай і заспявала:
Мы слаѓныя піраты,
Акулы і кіты...
Наш чорны сцяг на матчы,
Кавалачак цемры!
І іншыя дзяѓчынкі заспявалі, скалячы зубкі, якія ѓ іх буйныя як конікаѓ:
Пра цемру раскажам мы падрабязна,
Нам цемра, асабліва мілая...
Бо ѓ цемры асабліва зручна,
Абрабляць, усе цёмныя справы!
Брыганціна з прыгожымі дзяѓчынамі, якія былі чароѓнымі і мускулістымі самкамі-піратамі, сыходзіла ад бою. Яшчэ б у амаль аголеных дзяѓчынак фарсістымі голымі, ружовымі, панадлівымі пяткамі было ѓсяго толькі тузін гармат, і то яны калібрам куды драбней, чым у буйнага лінейнага фрэгата крэйсерскага тыпу.
Можна было б, вядома ж, паспрабаваць узяць на абардаж. Але байцоѓ-мужчын там шмат і яны з мушкетамі. І, вядома ж, страт не пазбегнуць.
Зрэшты, брыганціна вельмі спрытная і цалкам можа сысці ад пераследу нейкіх ангельцаѓ. Але дзяѓчыне-капітану вельмі хочацца пайграць прадстаѓнікам Туманнага Альбіёна на нервах.
І паэтам брыганціна і не раздзірае адлегласць, але і не дае зблізіцца. Вось такая пагоня за лідэрам.
А дзяѓчына-капітан падышла да Джыма Хокінса і грозна зароѓ:
- Ну-ка ты хлопчык-раб, яго разлёгся! Думаеш, мы цябе карміць будзем дарма!
Юны палоннік ускочыѓ і пакланіѓся прыгажуні, вымавіѓшы:
- Я на ѓсё гатовы спадарыня!
Дзяѓчынка правадырка піратаѓ загадала:
- Праспявай што-небудзь!
Джым Хокінс кіѓнуѓ.
- З вялікім задавальненнем аб вялікая!
Дзяѓчына-капітан дадала:
- Толькі песня павінна быць доѓгая і пры гэтым ты павінен скакаць!
Хлопчык-раб ахвотна вымавіѓ:
- Я кахаю скакаць - рух - гэта жыццё!
І юнае, мускулістае дзіця стала прытанцоѓваць, і падскокваць нібы малпачка. І пры гэтым вельмі нават прыгожа і з вялікай энергіяй, булькаючы энтузіязмам спяваць;
Дарэмна багацей зачыніѓ дзверы,
Бо жабракам шлях замоѓлены на парог!
Там у клетцы пад замкам сумуе пяры,
Ёй жадаецца, каб рыцар ёй дапамог!
А я пайшоѓ хлапчуком у піраты,
Каб паклон саноѓніку не біць!
Цяпер усім ліхаімцам час адплаты,
Паляѓнічы ператварыѓся ѓ ежу ѓ дзічыну!
І вялікія мае хлапчукі сілы,
Калі ѓ руках меч пачаѓ я круціць!
Адпраѓлю злых ворагаѓ сумаваць у магілы,
Месяц на небе ярка свяціць медзь!
Клокае ѓ сэрцы люта адвага,
Зялёны юнга прэ на абардаж!
Скрыжаваѓся з афіцэрам я на шпагах,
Увайшоѓшы ѓ бітву ѓ дзікі, буйны раж!
Сапернік рослы, нібы бык са стойла,
Ён хоча дзікай масай раздушыць!
Але юнак ваюе годна,
