Не дзеля вайны, мы, паверце, гульню ладзіць,

  У нас няма іншага паклікання, як міла сябраваць!

  Мы братэрскі народ, а не Авель і Каін,

  Для нас птушка - песня, а зусім не тоѓстая дзічына!

  Праѓда чамусьці дзяцюк пераблытаѓ тут Расію і Брытанію, што казала, што Джыма Хокінса падобна трохі паехаѓ дах ад зелля і ён стаѓ загаворвацца - блытаць часы і краіны. Але чаго толькі ѓ свеце не бывае. А так праспяваѓ ён яшчэ нічога. І нават цудоѓна.

  Ну што ж стала на душы весялей. А дзяѓчынкі нават перасталі хлопчыка казытаць.

  Бо на гарызонце ѓзнік фрэгат каралеѓскага флота Брытаніі. Самая буйная дзяѓчына, якая была не толькі ѓ бікіні, але з каронай з дыяментаѓ на галаве, хоць такая ж басаногая як і астатнія прыгажуні, зароѓ:

  - Мы смела ѓ бой пойдзем,

  За справу гонару!

  Ворагаѓ усіх разаб'ём і будзем разам!

  І вось пачынаецца пагоня. Брыганціна параѓнальна невялікая. А фрэгат наадварот буйны пяцьдзесят чатыры гарматы, гэта ѓжо амаль крэйсер. Спецыяльна шукае піратаѓ.

  Дзяѓчына-капітан злосна тупнула босай ножкай і заспявала:

  Мы слаѓныя піраты,

  Акулы і кіты...

  Наш чорны сцяг на матчы,

  Кавалачак цемры!

  І іншыя дзяѓчынкі заспявалі, скалячы зубкі, якія ѓ іх буйныя як конікаѓ:

  Пра цемру раскажам мы падрабязна,

  Нам цемра, асабліва мілая...

  Бо ѓ цемры асабліва зручна,

  Абрабляць, усе цёмныя справы!

  Брыганціна з прыгожымі дзяѓчынамі, якія былі чароѓнымі і мускулістымі самкамі-піратамі, сыходзіла ад бою. Яшчэ б у амаль аголеных дзяѓчынак фарсістымі голымі, ружовымі, панадлівымі пяткамі было ѓсяго толькі тузін гармат, і то яны калібрам куды драбней, чым у буйнага лінейнага фрэгата крэйсерскага тыпу.

  Можна было б, вядома ж, паспрабаваць узяць на абардаж. Але байцоѓ-мужчын там шмат і яны з мушкетамі. І, вядома ж, страт не пазбегнуць.

  Зрэшты, брыганціна вельмі спрытная і цалкам можа сысці ад пераследу нейкіх ангельцаѓ. Але дзяѓчыне-капітану вельмі хочацца пайграць прадстаѓнікам Туманнага Альбіёна на нервах.

  І паэтам брыганціна і не раздзірае адлегласць, але і не дае зблізіцца. Вось такая пагоня за лідэрам.

  А дзяѓчына-капітан падышла да Джыма Хокінса і грозна зароѓ:

  - Ну-ка ты хлопчык-раб, яго разлёгся! Думаеш, мы цябе карміць будзем дарма!

  Юны палоннік ускочыѓ і пакланіѓся прыгажуні, вымавіѓшы:

  - Я на ѓсё гатовы спадарыня!

  Дзяѓчынка правадырка піратаѓ загадала:

  - Праспявай што-небудзь!

  Джым Хокінс кіѓнуѓ.

  - З вялікім задавальненнем аб вялікая!

  Дзяѓчына-капітан дадала:

  - Толькі песня павінна быць доѓгая і пры гэтым ты павінен скакаць!

  Хлопчык-раб ахвотна вымавіѓ:

  - Я кахаю скакаць - рух - гэта жыццё!

  І юнае, мускулістае дзіця стала прытанцоѓваць, і падскокваць нібы малпачка. І пры гэтым вельмі нават прыгожа і з вялікай энергіяй, булькаючы энтузіязмам спяваць;

  Дарэмна багацей зачыніѓ дзверы,

  Бо жабракам шлях замоѓлены на парог!

  Там у клетцы пад замкам сумуе пяры,

  Ёй жадаецца, каб рыцар ёй дапамог!

  А я пайшоѓ хлапчуком у піраты,

  Каб паклон саноѓніку не біць!

  Цяпер усім ліхаімцам час адплаты,

  Паляѓнічы ператварыѓся ѓ ежу ѓ дзічыну!

  І вялікія мае хлапчукі сілы,

  Калі ѓ руках меч пачаѓ я круціць!

  Адпраѓлю злых ворагаѓ сумаваць у магілы,

  Месяц на небе ярка свяціць медзь!

  Клокае ѓ сэрцы люта адвага,

  Зялёны юнга прэ на абардаж!

  Скрыжаваѓся з афіцэрам я на шпагах,

  Увайшоѓшы ѓ бітву ѓ дзікі, буйны раж!

  Сапернік рослы, нібы бык са стойла,

  Ён хоча дзікай масай раздушыць!

  Але юнак ваюе годна,