ды спыніўся на пляцы места,
як рамізьнік шыракаскулы,
каб ніякіх ад бацькі вестак
не пачулі сіроты вулак.
Завіваўся гарачы накіп
на журботным палёў паркалі...
Золак кроплямі золата плакаў,
а мы вёсны дзядоў гукалі.
1943
Дваццаць пяты
Раскажа сьпеў, што Беларусь
жыве,
непераможная ў працы сьціплай.
Што долю гадавала на жарсьцьве
ня горш каралавых паліпаў.
Уладзімер Дубоўка
Ні сіла наймітаў, ні блуд, ні звады змоў
ня зганьбяць славы колішняй у час дрыготкі:
ўпісаная яна у схоў тугіх тамоў
гісторыі крывёй гарачай продкаў.
Гартаем сяньня ўсё мы сівізну балон —
адвагі, мужнасьці гады пакут ня засьцяць;
таго, здабыта што, ня звабіць у палон
на’т сіла найвялікшае напасьці.
У громе сяньняшнім зноў пошчак даўніны
стралой імчыцца, не шчапаецца, тужае.
Гудуць над краем змораным званы,
гудуць над усясьветным полымем пажару...
І згадкі з пошчакам імчаць мяне туды
(віецца мройны тор гадоў пражытых),
дзе тхнелі роднаю крывёй дзядоў сьляды,
дзе межы родныя сьлязьмі бацькоў абліты.
Да скібаў, да ральлі зямлі рудой прыляж,
услухайся ў таемны ейны плач, гаворку —
дрыжыць усланая касьцьмі братоў зямля,
у дыме захлынаючыся горкім.
Яна — усчатая цяпер хада падзей —
вядзе ахвярна гнеў наш да адплаты:
і гэта Ён - той векапомны Дзень —
дзень Прыйсьця — Дваццаць пяты.
Ускрэсла Бацькаўшчына ў сьветлы Дзень сьвяты,
і волі сьцяг узьняты быў над родным Краем,
каб ліхадзей -- злы дух, вятры і золь слаты —
душы і сэрцаў нашых не каралі.
О векапомны Дзень! З магіл, із курганоў
сівых ірвецца стогн ахвяраў часу злога...
І сяньня, як калісь, калянае радно
калышуць хвалі над расьпятым логам...
Сацьмее у разьні, спрахнее наша сьмерць,
і сьцішаць грэшніцкія горды крокі.
Ня кроў — зямля апаленую медзь
зальле пітвом Сакавіковых сокаў.
Ні сіла наймітаў, ні блуд, ні звады змоў
ня зганьбяць славы колішняй у час дрыготкі:
ўпісаная яна у схоў тугіх тамоў
гісторыі крывёй гарачай продкаў.
1943
Да зброі, да чыну
Прыслухайся:
зноў,
як калісьці,
нас кліча
часіна цяжкая
да зброі,
да чыну.
Ля Сожу,
Дняпра
і ля Прыпяці,
Пцічы
калоціцца
цела
сьвятое Айчыны.
Хто
цела Краіны
імкнецца расьцерці?
Скарыцца
і пасьці
ніхто нас ня змусіць!
О, колькі стаяла
прад воблікам сьмерці
здабытая слава
мае
Беларусі.
Яе у мінуўшчыне
слаўнай Пагоні
жаўнеры крывёю абмылі
на ветры.
Ніколі ўжо
духу —
клянёмся сягоньня —
ніякія сілы
часоў
не расьпетраць!
Няхай сабе
вораг
з далёкага ўсходу
імкнецца
наш гонар крывіцкі
адолець,
уласнай крывёю
ўзвар’ёваны скогат
зальецца
на сьцежках
да нашае волі.
Зірнеце:
ірвецца на родныя гоні,
здань чорная
сьмерці
дзе стыне,
адвага нашчадкаў Крывіцкай Пагоні,
прысягаючы
друзу сьвятыняў.
Ніколі й нідзе
Беларусь
не загіне,
ніколі
ў палон
не аддасца нікому!
