Агністыя зоры нябеснае сіні
ня згаснуць
у грукаце вызнаным грому.
Насуперак буры,
насуперак лёсу
шляхамі крутымі
вялікую мэту
да сонца
народ беларускі
узносіць,
каб слава
Крывіччыны
яркла над сьветам.
Прыслухайся:
зноў,
як калісьці,
нас кліча
часіна цяжкая
да зброі,
да чыну.
Ля Сожу,
Дняпра
і ля Прыпяці,
Пцічы
калоціцца
цела
сьвятое Айчыны.
Сакавік 1944
Крывёю купленае права
Сягоньня бачыўся у сьне
зь дзівоснай нейкаю праявай:
стаіць, здаецца, пры Вясьне
крывёю купленае права.
Вясна — такой я не страчаў —
Багіняй выдалася нейкай
і праву — права мастака
перадала на пэндзлі клейкім:
— Ніхто ня зганьбіць, не кране
за ролю майстра немалую.
Скажы — усьцешаны ці не?
Ці фарбы вобраз намалююць?
Багіню выслухаў маляр,
прамовіў нехаця, праўдзіва:
— Даруй, прыгожая... Мая
уцеха сэрца не задзівіць...
Сама ты гэта замалюй
і згоду зор у небе сінім.
Цябе інакш я ухвалю,
каб ты мяне і не прасіла.
Бацькі сказалі нараду:
пад сонцам шчасьце не загіне...
Інакшай, ведаю, знайду,
цябе, нябесная Багіня.
Жыві, Вясна, вякі усе!
Мастак нязнаны на мальбэрце
стварае вобраз пакрысе,
якога й грэшнік ня усьмерціць.
Сягоньня ўбачыў я у сьне
крывёю купленае права.
Малюся Сонцу і Вясьне,
табе — мой Першы новы Травень.
1944
Вільні
Упяршыню сустрэў твае муры,
крутыя вулкі, вуліцы, сьвятыні...
Ў душы ня стлее ўцеха, не згарыць —
абудзіцца мацней і сьлед пакіне.
З драбніцай кажнаю ураньні, уначы
маліўся срэбру зорнаму і небу.
І гэта быў душы мае спачын,
спачын душы, пітво і солад хлеба.
І ціш сівое Вільні і вятры,
густыя, кволыя заўжды такія,
усьцешаць прышласьць іншае пары
і сьлед у сэрцы, у душы пакінуць.
Вільня, травень 1944
Нечакана зусім і проста
Прысьвячаецца Веры Стосуй
Нечакана зусім і проста
напаткала такая сустрэча...
І здалося, да зор выростаў
смуглатвары глыбоцкі вечар.
Сінь вазёраў срабрыстай лускай
узьбягала здаля на мелі.
Словы ціхія любых вуснаў
маё сэрца краналі хмелем.
І ці мог хто калі паверыць,
што бывае туга і ростань?..
Нечаканы пачатак, Вера,
нечаканы такі і просты.
Глыбокае, чырвень 1944
Веры Стосуй
Пачатак быў толькі такі.
— Прашу пазнаёміцца...
— Вера...
Чамусьці я пальцы рукі
балюча паціснуў, няўмеру.
А потым ня так, як раней,
у вочы глядзеў я нясьмела:
баяўся, што сэрца кране
агнём не кранутая сьпеласьць.
Пачатак быў толькі такі —
прыемны і любы надзіва.
Крануліся вусны рукі:
— З прыемнасьцю, Вера, —
Ўладзімер.
Глыбокае, чырвень 1944
Замест разьвітаньня
Нашу радасьць — буйное калосьсе —
