пад сьцягам бел-чырвона-белым
шляхі крутыя пройдзем сьмела
насустрач будучыні нашай.
1943
Была восень
Бяз прычын ня бывае гора,
ані суму, ні сьлёз пякучых...
Прыгадаў я сягоньня мора
і знаёмага берагу кручы.
Была восень.
Вятры шумелі.
Хвалі пену вады пляскалі.
Вастракрылыя чайкі зь мелі
узьляталі на грані скалаў.
І здалося,
прызнацца шчыра,
мора любым такім і блізкім.
І нібыта зь сівога віру
твар калолі салёныя пырскі.
Але не... Мне у сьне здалося:
я ляжаў на вяршыні кручы.
Скалануўся —
душа галосіць,
выпіваючы боль разлучын.
Дома маці адну пакінуў
і яе, радасьць сэрца, — Асю...
Вецер кідаў у вочы кпіны:
«Ня журыся — даўно зраклася...»
Вось таму і згадаў я гора,
кроплі буйныя сьлёз пякучых,
цьмяна-сінія хвалі мора
і знаёмага берагу кручы...
1943
Блакіт вачэй
Усьмешкай сэрца мне параніў
блакіт вачэй, вачэй дзявочых.
Навошта сэрцу, скажы, раны,
каханьнем жыць якое хоча?
Блакіт вачэй тваіх дзявочых
сустрэў з трымценьнем струнаў сэрца;
з тае пары і ўдзень, і ўночы
яно к грудзям тваім ірвецца,
ірвецца, мкнецца да спагады,
цяпла, зьнябытае дагэтуль,
каб вечна дружба была й радасьць
сардэчнай шчырасьцю сагрэта.
Таму і сэрца мне параніў
блакіт вачэй, вачэй дзявочых.
Загояць веру, сэрца раны
каханьне моцнае і вочы?
1943
Жыві...
Час кароткі мне векам здаўся,
і табе — ня жыцьцё, а мукі.
Дык жыві, як калісьці, слаўся...
Я ад сэрца пацісну рукі.
1943
Хай пеніцца віно
Стаіць пітва нявыпітага кубак,
сам брагу п’ю...
Хай пеніцца віно!
Ня трапіць больш на высахлыя губы,
скажу: «Другімі выпіта яно...»
Мне кроплі сьлёз халоднае крыніцы
жывільнай стравай будуць напару...
Прыйду,
укленчу долу,
каб напіцца,
каб смага не змагла ні дум, ні рук.
1943
Блізкі і такі знаёмы
Часта чую сьлёзна-шчыры, любы
голас,
блізкі і такі знаёмы:
птушка шэрая свайго Якуба
кліча ў хату родную — дадому.
Ку-ку,
ку-ку,
яснавокі сокал,
ку-ку,
ку-ку,
прыляці,
прыйдзі!
Ведаю,
сказалі мне,
ў глыбокім
моры нейкім ты жывеш адзін.
Кінь шукаці на чужыне шчасьця.
Ку-ку,
ку-ку,
кінь чужыну,
кінь!
Стрэну госьця,
расчыніўшы насьцеж,
шыр блакітную,
вазёраў сінь...
Крыўдзіць —
не пакрыўджу, дружа,
чуеш шэлесты садоў, ракіт?
Хорам бацькаўскі зь пялёстак ружаў
журыцца каля ракі...
Ку-ку,
ку-ку!..
Дарагі Якубе,
вербы гнуткія ў тузе, палі,
зжалься,
зжалься, калі шчыра любіш, —
о, як сэрцайка маё баліць...
Часта чую гэты голас любы
птушкі шэрае ў зялёным садзе:
кліча, бедная, свайго Якуба,
шчыра кліча страчаную радасьць.
