Твае вочы, як вокны бальніцы.

Колькі боляў за імі, мой Бог!

Нас ад волі ніхто не ўсцярог -

I на ростані нашых дарог

Б'юць і б'юць

след у след

бліскавіцы.

Ла слядах даганяюць грамы.

Невылечны, як глуханямы,

Наш сусвет, дзе аслепла надзея.

Мы казалі,

а чулі

не мы.

О, кахання астрог!..

Кожны дзень я

Вырываўся з цябе, як з турмы.

I з астрожным кляймом на ілбе

Я шукаў сабе волі ў гульбе,

У абдымках спустошанай стомы

I чужы, сам сабе не знаёмы,

Я штоночы вяртаўся ў цябе,

Як вяртаецца магма ў разломы.

I застацца не мог... Бачыць Бог,

Гэта ўсё, што я здолеў і змог.

Як бальніца, глядзіш ты начамі.

А на ростані нашых дарог

Бліскавіцы малоцяць цапамі

Тыя ружы, якія снапамі

Да тваіх панакіданы ног.

Вiльготныя зрэнкі начы -

На сподку

пад свечкай

парэчкі і слівы.

Маглі вы,

Сюды ідучы,

Прадбачыць, якім будзе ранак?

З усіх калыханак

Я выбраў такую, што нельга заснуць.

Снуюць

За вокнамі цені,

нібы вартавыя.

Мы з вамі - не тыя.

Абняўшы калені,

Задзьмулі вы свечку,

Каб зманныя словы пачуць.

Заплакаць мне

па той вясне?

Як соладка... так горка...

Там з ночы ў ноч скакала ў сне

Агнём па залатой сасне

Чырвоная вавёрка.

Адзін адну

гукну вясну -

Ні голасу... ні рэха...

Прачнуся плакаць, зноў засну,

I мне вавёрка сніць сасну

У залатых арэхах.

Бронь Божа мне ўспомніць пра тое,

аб чым ты забылася,

Што з пылу ляпілася, а паўставала сцяной.

Як ты стамілася, любая,

як ты стамілася

Побач са мной!

I тая птушынка, што ў вокны азяблыя

білася,

Таксама стамілася грэць невідушчае шкло.

Колькі было ўсяго, любая!..

Пералюбілася -

Як не было.

I тая травінка, што ў сне да мяне

прытулілася,

Таксама травою стамілася быць у траве,

Ды ўсё так сплялося, звязалася,

перакруцілася -

Бог разарве.

Сiнечаю свяціла сліва,

Гулі між намі скразнякі,

I ты глядзела з-пад рукі

Няўцямна, мройна, палахліва

У далячынь, дзе небасхіл

З зямлёй зліваецца шчасліва,

Адкуль да нас дабегла сліва

Задыхана, з апошніх сіл...

- З апошніх сіл цябе кахаю

I з ночы ў ноч, і дзень пры дні

З апошніх сіл да небакраю

Кідаю сінія агні...

На тую сліву цемра легла!

На камень, у пясок -

куды

Пападалі яе плады,

Пакуль да нас яна дабегла?..

Тая, што днем i уначы

Побач за лёкая,

Блізкая

спіць на плячы -

Сніцца далёкая.

Соладка сон прытулю,

Колькі ў ім горычы,

Як яму горача -

Каля агню матылю.

У нашых снах было каму прысніцца.

Перад тваім партрэтам на стале

Дыміцца цыгарэта ў папяльніцы,

I кава ў філіжанцы астые.

Сто сноў яшчэ да несаснёнай страты,

А ўжо ў адхіст, як травы ад касы,

Зламаны жэст, якім бакал падняты,

I рух, што папраўляе валасы.

Нібы па ветры мроіва сняжынак -

Усё ў адхіст!..

Нічога не ўтрымаць.

Застацца жыць. Глядзець на фотаздымак.

Паліць цыгарку. Каву дапіваць.

На сёння завершаны спевы -

На вечар. На золак. Даўно

Дрымотна ўзіраюцца дрэвы -

Сляпыя ў сляпое акно.

Глухія ў глухое - у сцены,

У краты мы ўперліся,

нам

Адсніліся ўсе перамены,

Як птушкі зімовым лясам.

Мы самі сваё прадказалі.

Блукалі - кругамі сляды

На дэкарацыйным вакзале.

Адсюль не ідуць паязды.

Сюды не прыходзяць. Валодаць

Нямашака чым, акрамя

Чужога. Чужое - Валодзя -

Гукаецца ў далях імя:

"Валодзя ты, Валодзенька,

Хадзі ка мне зімой,

Кахай, пакуль малодзенька,

Харошы, мілы мой".