За ноч адну і тысячы начэй,

Заплеценых абдымкамі ў абдымак,

Не наталіць да слодычы вачэй,

Не злаіпчыць губ - не сцалаваць з плячэй

Рассыпаных

Сузор'ем Рыб

Радзімак.

А неба, дзе плыве сузор'е Рыб,

Ушыркі рассыпаецца і ўглыб

Пустотамі міжгалактычных дымак,

Хоць нанава нябёсы перасып,

Сузор'і ўсе - абдымкамі ў абдымак.

Што нам да неба - і яму да нас?..

Так соладка, нібы ў апошні раз

Ляцім у снах - абдымкамі ў абдымак,

I ў валасах, не выбраныя ў час,

Праменяцца сузор'і невідзімак

I сыпяцца, як срэбра на атлас.

Тым быў час і не тым, а затым

Нават часам не быў ён, затое

Праступала імя залатое

На пярсцёнку тваім залатым.

I калі, не ўтаіўшы імя,

Ты адкрыла яго і назвала,

Ты ўжо знала, што часу не мала

I не многа, а проста няма.

Ён з нічога, з малітвы тваёй

Узнікаў, як пустэча ў пустэчы,

I яго абняла ты за плечы -

I сышліся далонь з даланёй.

Ты ўжо знала: нікога няма

У абдымках тваіх,- ты ўжо знала

I пустое ў пустым абдымала,

I ў пустэчы блукала сама.

I збірала пустое ў пустым,

I складала пустое ў пустое,

I было залатым залатое -

I пустое было залатым.

Прыбегла з марозу, на вейках зара -

I хрумстка, і свежа, і снежна з парогу!

Яшчэ ў нас наперадзе, дзякаваць Богу,

I срэбная, і залатая пара.

Яшчэ майскім мёдам гарчыш на губах,

I пахне каханне пралескай пад снегам,

I ў смех - раўнаваць, каб наяве і ў снах

Не верыць вяртанню, сачыць за пабегам.

Яшчэ не ў апёк дакрананне да болю,

I лёгка наш лёс вызначаецца тым,

Чаго перад чым назбіраецца болей:

Пабегам адным ці вяртаннем адным.

Ветраны ранак апошняга дня лістапада.

Першыя подыхі неасмялелай зімы.

Далеч наперадзе...

Сцены і лесвіцы ззаду.

Не азірайся, каханая: гэта не мы!

Гэта не нас даганяе па лесвіцах здрада,

Гэта не мы сярод сцен, як з нямою нямы,

Гэта не з намі нянавісць засела ў засаду, -

Ты не палохайся, любая: гэта не мы...

Гэта ў пару, калі мёдам набраліся соты,

Згаслі маланкі, бязладна грамы адгулі,

Раптам над ранкам,

над ветрам,

над снегам з лістотай

Прывіды нашы, спалохаўшы нас, праплылі.

Неба застаўлена пасткамі,

Глянеш - і цягне ў нябыт...

Што ты згубіла ў ім, ластаўка,

Бліскаўка, метэарыт?

Там, пад сінечаю цупкаю,

Зор захінаючы раць,

Воблакі, сшытыя дзюбкаю,

У бліскавіцах гараць.

Што ты шукаеш там, мілая?

Там без цябе ўсё было,

Швейка мая хуткакрылая -

Спаленае крыло.

Глухі завулак.

Вецер.

Ноч.

Расстанне.

Я затулюся, падыму каўнер

I ўспомню мімалётнае каханне,

Як паляванне ўспамінае звер.

Імя згадаю.

Плечы.

Вусны.

Вочы.

Было ж яно! Ну як я мог забыць!

I цень ягоны над прадоннем ночы,

Нібы анёл ружовы праляціць.

У цені тым, знікаюча-імклівым,

Што ледзьве ўзняў - і абламаў крыло,

Хоць міг адзін я пражыву шчаслівым...

Як звер, што п'е ружовае святло.

У Баранавічах снег.

Праз дарогу - змеі:

Нізкі, роўны, доўгі бег

Белае завеі.

Анікога тут няма

З тых, хто быў бы любы.

Ды забытае імя

Вышапталі губы.

I забыты твар узнік

Прывідна - да рання

У акно глядзеў двайнік

Юнага кахання.

Там яно - на тым баку

Змушанай разлукі

На расстайным скразняку

Прасцірала рукі.

Там пытала - з нематы,

З даўніны, з нябыту:

"Да каго вярнуўся ты,

Калі ўсё забыта?".

"Да цябе",- азваўся я

Так, каб не пачула

Не чужая, не свая,

Што са мной заснула.