Аднойчы, прачнуўшыся ўночы,

Ты ўспомніш, што ўмееш лятаць,

I стане наіўныя вочы

Халодная бездань смактаць.

I зманлівай згадкай быцця

Цябе працягне аж да поту,—

I ўласнае станеш дзіця

Вучыць не хадзе, а палёту.

Біклага, кульба, торба на плячах—

Па нашым часе

выгляд маскарадны.

Нікому і ні ў чым непадуладны

Хадок ідзе, таму што выбраў

Шлях.

З дубровы ў бор, з нізіны на грудок

Ідзе хадок,—

а бэйбусы, барыгі

Крычаць: "Гэй ты! Дзе крыж твой?

Дзе вярыгі?"

Хадок ідзе. Таму што ён

Хадок.

Ён выбраў шлях — і ўжо не зверне ўбок

Ад ісціны, вядомае спрадвеку:

Амаль усё, што трэба чалавеку —

Скарынка хлеба ды вады глыток,

Амаль усё. Амаль, амаль, амаль...

Але не ўсё — калі камяк у горле,

Не ўсе, не ўсё — калі душу агорне

Па незабыўным непазбыўны жаль.

Па кім? Па чым? Ці не па ўсіх і ўсім:

Па наласах тых, што на ўзмежку поля,

Па тым – што праўда, і па тым – што воля,

Па самым любым, самым дарагім,

Па ўсіх, па ўсім — да слёз, да слёз, да слёз,

Па самым крэўным у чужынным свеце,

Што княжым ветрам прашуміць у вецці

Заслаўскіх сосен, полацкіх бяроз

Ці паляўнічым рогам прагудзе

Ля Турава — і адгукнецца ў Крэве...

Хай шлях кружны, нібыта кольцы ў дрэве,

Бясконцы шлях. Але хадок

Ідзе.

Усё сваё з сабой нясе... Яму

Таго даволі — больш, чым неабходна,

Каб зратаваць сасмяглых і галодных,

Каго? — яму вядома аднаму,

Ідзе хадок.

Над ім дажджыць, сняжыць,

Яму не выйсці з гэтай кругаверці:

Ён ведае так мала, каб памерці.

І гэтак многа ведае, каб жыць.

Аэранаўтыкі законы

Найпростыя:

бяры

і клей...

I ўзвіўся над крутым адхонам

Размаляваны пад дракона

Паветраны

Лятучы

Змей!

Неспадзяваны

Шлях крылаты,

Зямны

непрадказальны шлях:

Да вышыні, струной напятай,

Уніз

па ямах,

камянях,

Дзядоўніку набіўшы ў пяты...

I захаплення крык! I страх!

О не ўпадзі, мой лёс,

узняты

Драконам аб шасці хвастах!

У вёскі ўсёй навідавоку

Лунае ён, вогненнабокі,

Рве суравую нітку з рук.

Рубцом

смыліць далонь пякуча,—

Вышэй,

Вышэй,

мой змей лятучы,

За кругам круг,

За кругам круг!

...Супроць нябёс — зямля сырая,

І лёс — кругамі праз агонь.

Трываю. Вышыню трымаю,

Балюча нітка суравая

Ўрасла ў далонь.

Спытае нехта: як жывеш?

I ты ў адказ кіўнеш: нічога.

Пасля спытай сябе самога:

Як

ты жывеш? Ці так жывеш?

Прыйдзі да Вечнага агню

I моўчкі, стаўшы на калені,

Правер агнём сваё сумленне

На праўду і на чысціню.

Калі ж устанеш прысягнуць

Усім, хто не вярнуўся з бою,

Ты не шукай іх за спіною —

Яны наперадзе ідуць.

Далягляд жаўцее пожнямі.

Дня сухмень. Павек тамленне.

Звыклы шлях...

Шафёр апошнія

Слухае паведамленні.

Што і як на нашым глобусе?

Скуль куды ідзе пагроза?

Пахне хлебам у аўтобусе

М і н с к — Б я р о з а.

Той аўтобус ледзьве дыхае,

Ледзь адольвае грудкі,

Афіцыйны голас дыктара.

Тры бабулі. Два дзядкі,

Лёс, лічы, амаль адмераны.

Што ж ім нечая бяда,

Бліжні Ўсход і ўсе Амерыкі!..

— Не скажы... Людзей шкада.

I глядзяць вачмі блакітнымі,

Як святыя з абразоў,

Сто разоў вайною бітыя,

Паленыя сто разоў! —

Крэўныя мае!

За кожнага

Сам — на крыж і на касцёр...

— Весялей глядзі, заложнікі,—

Жартам кідае шафёр.

Мы — заложнікі, заложнікі!..

Покуль дзень навек не згас,

Мы — за кожнага, за кожнага,

Нат за тых, хто супраць нас.

Нашы сэрцы не жалезныя —

I да страшнага суда

Мы ў залежнасці,

залежныя

Ад усіх, каго шкада.

Як бярозы белакорыя,

Душы свецяцца ў смузе...

Мы з шафёрам "Беламорыну"

Моўчкі курым па чарзе.

Ён ківае мне на радыё,

Уздыхае:

— От народ...

Дзень які! Жыві і радуйся...

Дыктар зноў пра Бліжні Ўсход.

Кулі свішчуць. Бомбы вухаюць.

Дзень які? I век які?

А бабулі памяць слухаюць,

Памяць слухаюць дзядкі.

Дыктару ў адказ павохаюць

I ўпадуць у забыццё,

На грудзях абняўшы боханы,

Як надзею на жыццё.