...Як зрэз на дрэве, набрынялы сокам

Цяжкім, што кроў...

«Мой ясны сокал!

Мой высокі сокал!»

А галубы ляцелі з рукавоў,

I зіхацелі пацалункі ў дзюбах —

Пярсцёнкі залатыя вуснаў любых.

Накормлены —

брывом не зварухнуць!

На спіны галубятнікі валіліся...

А я не мог бязбоязна дыхнуць

Паветрам тым, гпто ля цябе свяцілася.

Той дождж, што пырскаў у тваю далонь,

Я піў набожна, як ваду святую,

I як паганцы верылі ў агонь,

Паверыў цёмна ў навальніцу тую,

Калі з-за хмар, бы ў меднае вядро,

Грамы шпурлялі за ядром ядро,

I мы ўдваіх лавілі ўратавана

Маланкі асляпляльнае пяро,

Бліскучы меч Ізольды і Трыстана!

— ...Дык што ж той меч?

— Ступеў ва ўжытку хатнім...

— А галубы?..

— Жывуць на галубятні.

Круты абрыс біблейскіх гор.

Зарніц спалохі...

Над Арменіяй

Сусветнае

Знішчэнне

Зор...

А зор не менее.

Закон

Ахоўвае матэрыю.

А кроў святла

на спад

лавінаю,

Як перарэзалі артэрыі

Над Арарацкаю далінаю.

У коп'ях неба

Iў мячах —

Пектаграфічны заніс эпасу.

Дух вояў-продкаў не ачах! —

Пад пацінаю

на шчытах

Арэс і Эрас.

Не вынішчаецца любоў...

Зноў небасхіл, як выраб Палеха.

I слоў не менее

Ад слоў,

У горне ночы ў попел спаленых.

Як доказ іх магічнай сілы

З-за Крабавіднае туманнасці

Глядзяць на люлькі і магілы

Густыя вочы Туманяна.

Сядзеў панура,

Згорблена,

I раптам — песня горлам.

Скакаў табун, таптаў палын,

Шакалы вылі следам.

Ніхто не ведаў —

Што акын.

Ды ён і сам не ведаў.

Свістала і хрыпела

Жалоба і вуда,

Як з крана з'іржавелага

Гарбатая вада.

Нібы замоваю лячыў,

Спяваў.

Пра ўсё.

Нічога.

Была

За песняй

Далячынь.

Пустэча.

Стэп.

Дарога.

Турысты пырскалі:

— Выццё...

— Саліст ансамбля «Пенсія».

Адна дамбра. Адно жыццё.

I смерць адна. I песня.

Колас.

Купала...

У гуках імён іх люлянку я чую,

Якую матуля калісь

над калыскай маёю спявала

Колас.

Купала...

Мелодыю мовы славянскай я чую,

Той мовы, якую агнямі палілі,

Ды з попелу

Страцімам-птахам яна паўставала —-

Колас.

Купала...

Я чую ў іх звонкія гуслі

I гулкасць

Той сілы,

Якая ў былінах сівых гусляроў ракатала

Колас!

Купала!..

Адвечную песню народа,

Што горда

Жыла ў ім

I кленчыць прад ворагам не дазваляла! —

Колас.

Купала.

Падобны на словы замовы

Імёны,

Якімі паэтаў сваіх Беларусь называла —

Колас...

Купала...

I грозна, сурова гучала іх слова,

Калі над Айчынай чумы навісала навала

Колас!

Купала!

Яно падымала да зораў

і ў нетры зямныя кідала...-

На вечныя векі

Вятры намялі

Курган вашай славы

На роднай зямлі —

Паэзія...

Колас.

Купала.

Валілася неба на вышчапы гор,

Апошнія зоры страсаючы ў зморы.

А сонца ўставала, нібыта сабор.

Званілі ў саборы.

У Чэці ў мячэці маліўся стары...

На твары — адчаю кінжальная мета.

«Алах! Магамет не прыйшоў да гары -

Гара пракляла Магамета.

Алах, я сівы ўжо...

Я хутка памру.

Прашу на мяжы твайго вечнага царства:

Алах, пакарай за бунтарства гару!

Алах! Магамету даруй за бунтарства...»

Ён гэту малітву тварыў да пары,

Пакуль не сабраліся хмары над светам...

Грамніца

слізнула

на вышчап гары —

Лавіна

Раструшчыла

Дом Магамета...