Zmniejszenie sil policyjnych sprawiło, że niebawem, wśród krwawych starć. Murzyni wyparli policjantów z trzeciego i czwartego poziomu. Przekreślało to możliwość skutecznego użycia gazu, ponieważ istniało niebezpieczeństwo wytrucia trzód należących do Locha, prezydent zaś nie chciał zrobić sobie z niego śmiertelnego wroga ani płacić odszkodowania za straty. Rozkazał wiec nie szturmować ponownie dzielnicy niewolników, a tylko obsadzić uzbrojonymi w elektryty i Green-Bolty patrolami wszystkie wejścia wiodące do niej. W ten sposób chciał całkowicie odizolować te dzielnicę od reszty świata, uniemożliwiając jakakolwiek łączność.

Pozwoliło mu to na przerzucenie znacznej części policji do innych punktów, zwłaszcza do dzielnicy przemysłowej Sialu.

Prawie wszystkie bowiem zakłady wytwórcze były nieczynne, „szarzy” zaś łączyli się w coraz większe gromady, ignorując powtarzane raz po raz przez głośniki żądanie policji, aby się rozeszli. Policjanci, po pobiciu kilku z nich przez tłum, coraz rządzie! ingerowali bezpośrednio, ograniczając się do zbrojnego pogotowia, tym bardzie] że groźby użycia broni potęgowały jeszcze w rżenie tłumu, a ponure okrzyki „krew za krew ” nie wróżyły policjantom niczego dobrego. Wrzenie przeniosło MC również do dzielnicy handlowej i urzędniczej. Tu rej wodziła młodzież zaopatrzona nie wiadomo przez kogo w broń.

Na biurku prezydenta zaterkotał telefon. Kaź i drugi…

— Halo!… Tak, to ja. Lunow zameldował, że rakieta przekroczyła przed chwila granicę strefy dezintegracji i znajduje się w odległości około 5900 km od Celestii, wolno przybliżając się do niej. Astronom twierdził, że przypuszczalnie za 16 godzin rakieta minie Celestię w odległości około 500 km.

Summerson zażądał dokładnych danych kątowych. Otrzymawszy je, pośpiesznie połączył się ze stacją rakiet, gdzie zainstalowano urządzenia sterujące miotaczem.

— Proszę konstruktora rządowego. Jak to — nie ma?… Co? To ty nie wiesz, że Kruk popełnił samobójstwo, a jego następcą jest Jim Bradley?… No, ale szybko! — Panie Bradley! Chodzi mi o wypróbowanie celności miotacza. Niech pan zapisuje. Deklinacja — plus 66 stopni i 2 minuty. Rektascensja — 2 godziny i 37,3 minuty. Tam odnajdzie pan pewne ciało, które znajduje się w obrębie strefy dezintegracji nr 2 i nie leci wprost na Celestię… Co? Toż mówię panu, że się tam znajduje. Proszę natychmiast odszukać to ciało, nastawić miotacz i przygotować go do strzału. Czekam przy aparacie, więc niech pan się śpieszy.

Niebawem Bradley odezwał się w słuchawce:

— Gotowe.

— Ma pan to ciało na ekranie?

— Tak. Celownik nastawiony, wszystko przygotowane. Summerson uśmiechnął się do siebie. Rozparł się jak najwygodniej w fotelu, zaczerpnął głęboki oddech i powiedział wolno:

— Proszę strzelać. Czekam na wyniki. Daremnie jednakże prezydent wpatrywał się uporczywie w blade światło matowej lampy, aby nie przeoczyć charakterystycznego mrugnięcia.

Summerson zniecierpliwił się. Mógłby nie trafić od razu, ale on dotąd jeszcze nie strzelał! Co u diabła?

— Halo, Bradley? Tak… No i co? Co? Nie działa? Niech pan natychmiast naprawi to uszkodzenie! Natychmiast! Tyś umyślnie zepsuł! Przekupili cię tamci obietnicami, których wiadomo, że nie dotrzymują.

— Ależ ja nic nie rozumiem — ozwał się zalękniony głos Jima. — Jacy tamci mieli mnie przekupić? Spieszę się, jak mogę. Nie rozumiem, jak mogło nastąpić uszkodzenie miotacza. Przecież w nocy działał.

Prezydent ochłonął z pierwszego gniewu. Wydało mu się teraz, że straszeniem Bradleya popsuje całą sprawę, bo chłopak zlęknie się i ucieknie z obawy przed odpowiedzialnością. Postanowił więc grać na zwłokę, dopóki nie wyda odpowiednich instrukcji w tej sprawie Godstonowi.

— Dobrze, już dobrze. Wierzę panu, młodzieńcze! Czy w ciągu pół godziny naprawi pan uszkodzenie? No, to dobrze. Ale koniecznie. Czekam meldunku i życzę powodzenia.

Summerson zawiadomił Godstona, że Bradley z monterami są już na stacji rakiet, i nakazał roztoczyć nad nim nadzór policyjny. Uspokojony zadzwonił powtórnie do świeżo upieczonego konstruktora rządowego.

— No i co? Jeszcze pan się tu grzebie! Co takiego? Natychmiast jechać na nadpoziom! Daję panu 30 minut czasu, po tym zaś terminie zostanie pan aresztowany i skazany na śmierć za zdradę. Proszę nie próbować ucieczki, jest pan pod ścisłym nadzorem policji.

— Ależ… — rozległo się w aparacie.

Prezydent wszakże już tego nie słuchał. Zniszczyć rakietę! Zniszczyć za wszelką cenę! A potem zrobi porządek z tym durniem, który uczył się trzy lata u Kruka, a nie umie zastąpić go w robocie przez jeden dzień. A może Kruk umyślnie strzegł zazdrośnie swoich umiejętności? Wszystko jedno, tamten nie żyje, więc smarkacz będzie za niego odpowiadał.

Kiedy zastanawiał się, co robić dalej, do gabinetu wszedł bezszelestnie lokaj. Stanął przed swoim panem, skłonił się usłużnie i nachylony w kierunku ucha „pierwszego władcy świata”, powiedział szeptem:

— Ktoś jest w pokoju panny Stelli. Śpi tam.

— Kto?

— Zdaje się, że ten sam.

— Ten, co był w nocy? — zdziwił się prezydent. — Aż do tej pory?

— Nie jestem pewny. W każdym razie ktoś tam jest. Wyraźnie słyszałem, jak panna Stella do kogoś mówiła, ale nie przez telefon. A Gree jest przecież tutaj.

— Dobrze. Skoro przekonam się, że tak jest, dostaniesz dwadzieścia doliodów — prezydent machnął ręką lokajowi na znak, że ma już odejść.

To skandal, co ta Stella wyprawia! I to po tym, co jej mówiłem rano! Trzeba raz skończyć z tym pobłażaniem. Przecież te jej ekscesy mogą go drogo kosztować. Mało ma kłopotów z miotaczem, z niewolnikami i „szarymi”, nawet z Morganem i Mellonem?! Nie, dość już tego!

Szybkim krokiem podążył w głąb mieszkania, stanął przed drzwiami apartamentów córki i… zawahał się. „A jeśli to młody Handerson? Wszystko jedno” — pomyślał i pociągnął za klamkę.

Drzwi były zamknięte.

Summersona ogarnął gniew. Już podniósł ściśniętą pięść, aby załomotać w drzwi, gdy naraz zmienił plan. Zapukał delikatnie w gładką płytę. Po chwili rozległy się lekkie kroki i w rozsuniętych drzwiach stanęła Stella zagradzając sobą wejście do pokoju.

Prezydent spodziewał się tego.

— Jesteś sama? — spytał z pozornym spokojem.

— Tak.

Postąpił krok naprzód.

Dziewczyna poruszyła się, nerwowo zaciskając palce na framudze drzwi.

Odepchnął ją gwałtownie, minął szybko mały przedpokój i stanął w drzwiach sypialni. W blasku białego światła patrzyły na niego rozszerzone przerażeniem ciemne oczy Daisy Brown. Fala krwi spłynęła na twarz Summersona.

— Co pani tu robi?

Dziewczyna milczała. Przejścia ostatnich dwóch dni tak ją wyczerpały, że ledwie mogła unieść głowę z poduszki. Dopiero ostatniej nocy trochę się posiliła i usnęła na kilka godzin.

— Gdzie są Kruk i Roche? — podjął znów prezydent. — Chodzi mi głównie o konstruktora Kruka.

— Nie wiem, gdzie jest Kruk — wyszeptała Daisy.

— Kłamiesz! — wrzasnął Summerson. Nic nie odpowiedziała.

— Czy mam wezwać policję? Daisy przymknęła oczy.

— Proszę się dobrze zastanowić. Jeśli pani pomoże mi schwytać przestępcę, otrzyma nagrodę. Wysoką nagrodę! Inaczej, jako współwinna, odpowie pani głową.

Milczenie trwało dalej.

Prezydent uczuł dreszcz niepokoju. A jeśli Kruk jest w łazience? Ręka sięgnęła błyskawicznie do kieszeni, gdzie spoczywał pistolet. Summerson wolał nie pozostawać w niebezpiecznej sytuacji. Spojrzał z nienawiścią na reporterkę.

— Ach, tak — wycedził przez zęby. — No, zobaczymy, czy w dyrekcji policji nie przypomni pani sobie wszystkiego.

Nie spojrzawszy nawet na osłupiałą z przerażenia córkę, wybiegł z pokoju. Jednym szarpnięciem zasunął drzwi i wyciągając z kieszeni broń wrzasnął na całe gardło: — Mikę!!!

Płomień buntu

Buck podniósł zdziwiony wzrok na chudego, rudego chłopaka. Wyrósł on przed Murzynem jakby spod ziemi w chwili, gdy ten skręcał w mroczny korytarz wiodący do bocznej windy. Winda ta przeznaczona była dla niewolników należących do syndykatu Agro. Znał wyrostka z widzenia. Wiedział, że przewodził on bandzie urwisów wałęsającej się po wszystkich poziomach Celestii. Banda ta dała się już nieraz we znaki jego braciom i siostrom.