Potem, kiedy wyłączałem szpulowy przenośny magnetofon Kasprzak i odkładałem aparat Smiena, rozmawialiśmy naprawdę. I dopiero wtedy Siergiej pokazywał mi, co to znaczy naprawdę syberyjski szaman. Ale tylko w cztery oczy. Taka była umowa.

To Siergiej nauczył mnie zbierać wiotkie, maleńkie grzybki na czerwonych nóżkach, nauczył dodawać zioła i porosty i robić z tego nalewkę na mocnym domowym spirytusie. To dzięki niemu wróciłem do świata Pomiędzy.

„Musisz tam wrócić” – mówił Cziornyj Wołk. „Inaczej nie zaznasz spokoju. Zawsze już będziesz się bał”.

Bałem się, pijąc nalewkę.

A potem leżałem pod upiornym, czerwonym niebem Pomiędzy, widziałem nad sobą kolczaste widma cedrów, bodące wirującą nieskończoność, i wydawało mi się, że tłumy zębatych, porosłych czarną sierścią bestii rozrywają mnie na strzępy a potem składają na powrót, rudymi od mojej krwi łapami.

Umarłem i narodziłem się na nowo.

Ale nauczyłem się wchodzić do świata Pomiędzy zupełnie inaczej. Już nie jako mglisty, przeciekający przez ściany astral. Mogłem się tam pojawić jako istota z krwi i kości. I nie tak łatwo było mnie już skrzywdzić.

Wtedy właśnie spotkałem Celinę.

Sama ściągała mnie do siebie. Do na wpół rozwalonej altany z płyt pilśniowych i eternitu, gdzie ją zawleczono. Na pracownicze ogródki działkowe. Do szarej, cementowej podłogi, którą zalano jej płytki grób.

Wykopywała się spod tej podłogi co noc, krwawymi dłońmi o połamanych paznokciach, wyjąc przeraźliwie z wściekłości i żalu. Na jej zielonkawym ciele został tylko przegniły strzęp kostiumu kąpielowego.

Normalnie wystarczyłoby ją uspokoić i przeprowadzić. Mogłem to zrobić. Ale wtedy o tym nie wiedziałem. Celina przykuła się do tej altany i podłogi na zbyt długo. Myślę, że w kategoriach astralnych chyba jakoś zwariowała.

Znalazłem ten ogródek. Altana stała tak samo, jak jej cień w świecie Pomiędzy, a podstarzały morderca grabił zeschłe liście, którymi sypały pokręcone jabłonie. Zapamiętałem jego twarz.

Dorwałem go potem którejś nocy, w świecie Pomiędzy. Spał we własnym łóżku, mglisty i nierzeczywisty. Tej nocy, to przede mną uciekano na zamglonych, zasypanych popiołem ulicach świata Półsnu.

Patrzyłem na jego podwójne ciało. Materialne, ledwo widoczne i mgliste oraz słabego, świetlistego astrala, który wyglądał jak mdła poświata.

Pamiętam swój gniew. Gniew Celiny. Usłyszałem syczące szepty, jak szelest suchych liści i zobaczyłem, jak z szafy wychodzi skeks. Zaczął kręcić dziobatym łbem po ptasiemu, obracając go raz w jedną, raz w drugą stronę, wokół dzioba jak czarna żmijka zakręcił się chudy język.

A potem usłyszałem własny ryk i trzasnąłem go przez pysk.

To było szaleństwo. Powinien był mnie zabić.

Tymczasem uciekł.

A potem wbiłem dłoń w chudą klatkę piersiową, ubraną w bordowo-niebieską piżamę i namacałem twarde, śliskie serce, trzepoczące w mojej dłoni jak wróbel.

Dałem je Celinie.

I nie wiedząc dlaczego, przytuliłem ją do siebie. I wtedy po raz pierwszy otworzyłem komuś drogę.

Zalał nas słup białego światła, który wbił się w czerwone niebo jak filar. Czułem, jak dziewczyna w moich ramionach robi się coraz lżejsza. Wyszeptała mi coś do ucha, dopiero po chwili zrozumiałem, że to adres. Adres domku na przedmieściu, gdzie kiedyś mieszkała jej babcia.

– Pięćdziesiąt złotych rubli – powiedziała Celina. – W pudełku po herbacie, pod korzeniami jabłoni. To był mój posag. Należy ci się obol, mój Charonie.

Puściłem ją, była lekka jak wypełniony gazem balon. Ruszyła w górę po słupie światła, który dla niej otworzyłem.

– Leć – szepnąłem. – Leć do światła.

Filar blasku przestał bóść czerwone niebo. Przejście zamknęło się.

Tak zostałem psychopompem.

A następnego dnia znalazłem resztki domku babci – ceglany prostokąt, na opuszczonej działce zarośniętej bzem i pokrzywami. I wykopałem zardzewiałą puszkę po herbacie. Mój pierwszy obol.

Odkryłem swoje powołanie.

Nie pracuję co noc. Pilnuję, żeby nie wędrować po świecie duchów częściej, niż raz na dwa, trzy dni.

I tej nocy nie zamierzałem pracować, ale historia mojego siostrzeńca zmieniła wszystko.

Przez te wszystkie lata, zgromadziłem sobie sprzęt. Bywają przedmioty, które właściciele albo dramatyczne wydarzenia nasyciły tak potężnym duchem, że mogę je zabierać ze sobą. Dzięki temu mam broń, mam różne urządzenia, w naszym świecie będące tylko zardzewiałymi gratami, ale ich Ka działa tak, jak chcę w świecie Pomiędzy.

Jednym z tych przedmiotów jest Marlene. Marlene to motocykl. Martwy od lat, zapyziały grat BMW R-75 Sahara, z koszem. Marlene była bardzo ważna dla swojego właściciela, sturmfuhrera Willy’ego Stoemke. Umarł na niej. Do końca nie wypuścił z rąk kierownicy. I nawet potem, długo nie był w stanie jej zostawić. Jazda na Marlene była jedynym dobrym wydarzeniem, jakie trafiło mu się przez całe cholerne, dziewiętnastoletnie życie. Nie widział, nie robił i nie znał niczego dobrego, poza Marlene. Nawet nigdy nie miał kobiety.

Po tej stronie, to tylko stojący w moim garażu zardzewiały trup, o zarośniętych tłokach, postrzelanym baku i zetlałych przewodach. Jednak w świecie Pomiędzy, wystarczy jedno kopnięcie w rozrusznik i Marlene rusza jak niecierpliwy, rycerski wierzchowiec. Wytaczam się przez zamknięte drzwi garażu, pod ceglaste niebo i toczę przez miasto widm i snów, zerkając na busolę. Jej tarcze wirują i kręcą się jak astrolabium, szukając zawirowania emocji i drgnięć eteru, które towarzyszą nagłej śmierci i pojawieniu się w świecie Pomiędzy kolejnej, zagubionej, nie wiedzącej co dalej robić, duszy.

Tej nocy czułem że coś się zmieniło. Coś było nie tak. Wiśniowe niebo było takie samo i tak samo jak zwykle przelewały się po nim dziwaczne fraktale żółtego i niebieskiego światła, jak mgławice ze zdjęć astronomicznych, ale jednak coś niedobrego wisiało w powietrzu. Czuło się jakiś niepokój.

Krążyłem po widmowym, mrocznym mieście i rozglądałem się. Większość istot, które można tam spotkać, to niewyraźne plamy mroku, przemykające gdzieś na granicy pola widzenia. Niektóre przychodzą gdzieś z innych światów, a niektóre rodzą się tutaj. To ludzie je produkują. Te są najbardziej podobne do zwierząt. Jakichś trujących meduz albo pająków. Reagują instynktownie i bezmyślnie. Kiedy spotykają kogoś takiego jak ja, najczęściej po prostu czmychają.

Czasami, choć rzadko, spotykam Lunatyków. Tak ich nazywam, ale to nie wędrujący we śnie, tylko tacy sami idioci jak ja kiedyś. Eksperymentatorzy. Próbują sztuki eksterioryzacji ciała astralnego. Chcą unosić się w powietrzu, wędrować przez ściany i ulice, odwiedzać ukradkiem tych, których kochają lub pożądają, i zostawiają swoje opuszczone, bezbronne ciała na pastwę demonów. Tu, w świecie Półsnu sami przypominają widma. Półprzejrzyści, zwiewni, snują się to tu, to tam i najczęściej, kiedy zorientują się, że nie są tu sami, uciekają z powrotem do swoich ciał, jak myszy czmychające do dziury. Prawdziwe widma wyglądają tu realnie i ostro. Przypominają istoty z krwi i kości.

Widuję tu przeróżne stwory. Są groteskowe i pokraczne, półludzkie i karykaturalne, ale kiedy się na nie patrzy, wyglądają wystarczająco realnie.

Zazwyczaj nie mogę spokojnie patrzeć na obrazy Hieronimusa Bosha. To wszystko wygląda zbyt znajomo.

Próbuję to oswoić i dlatego nadaję im nazwy, jakbym był przyrodnikiem odkrywającym i klasyfikującym nieznaną faunę. Wszystko zaraz robi się bardziej swojskie.

„Och, to tylko szczękacz”. Albo: „Płaskognilce nisko dziś latają. Chyba będzie padać krew.”

Tak naprawdę, zazwyczaj ulice są puste, wiatr gna po nich kłęby srebrnego popiołu, bestie i stwory przemykają gdzieś w mroku. Złażą się rzeczywiście, kiedy poczują świeżą pneumę, ale dopiero wtedy.

Tej nocy jednak, widziałem zbyt wiele ruchu. Dookoła mojego domu kręciło się kilka skeksów, a to nigdy nie jest dobrze. Czują śmierć, i to nagłą, paskudną, taką, która zostawia mnóstwo zaczętych i przerwanych spraw. Kucały, owinięte swoimi płachtami, albo stały nieruchomo niczym ponure marabuty na trupie krokodyla. I patrzyły.