Piątek, godzina 14.45, 22 marca 1996 roku

Jack wisiał na telefonie ponad godzinę, wydzwaniając do krewnych trzech ofiar. Zanim zadzwonił do siostry i współlokatorki Joy Hester, porozmawiał z Laurie. Nie chciał, aby pomyślała, że za plecami zajmuje się jej sprawą, ale Laurie zapewniła go, że nie ma nic przeciwko temu.

Niestety z tych rozmów nie dowiedział się niczego, co by wyjaśniało zagadkę. Na wszystkie swoje pytania uzyskał negatywne odpowiedzi. Nie, żadna z chorych osób nie miała kontaktu z dzikimi zwierzętami, a w szczególności z królikami. Jedynie Lagenthorpe zetknął się z kotem domowym swojej przyjaciółki, którego niedawno otrzymała w prezencie. Kot miał się jednak całkiem dobrze. Odkładając słuchawkę po ostatniej rozmowie, niedbale wyciągnął się na krześle i bezmyślnie zapatrzył na białą ścianę. Adrenalina, której poziom podniósł mu się, kiedy rozpoznał gorączkę Gór Skalistych teraz powodowała narastającą frustrację. Miał wrażenie, że nie posunął się naprzód ani o krok.

Telefon wyrwał go z odrętwienia. Rozmówca przedstawił się jako doktor Gary Eckhart, mikrobiolog z laboratorium miejskiego.

– Czy rozmawiam z doktorem Stapletonem? – zapytał.

– Tak, to ja.

– Mam pozytywny wynik badania na riketsje. Pański pacjent zmarł na gorączkę Gór Skalistych. Czy zgłosi pan to sam do Rady Zdrowia, czy mam to zrobić osobiście?

– Proszę to zrobić – odpowiedział Jack. – Nie wiem nawet, kogo miałbym powiadomić.

– Proszę uważać rzecz za załatwioną – odparł doktor Eckhart i odwiesił słuchawkę.

Swoją Jack odłożył powoli, z namysłem. To, że jego wstępna diagnoza potwierdziła się, było dla niego równie wielkim szokiem jak potwierdzenie dwóch poprzednich. Rozwój wypadków przybierał nieprawdopodobny kierunek. W ciągu trzech dni stwierdzili wystąpienie trzech stosunkowo rzadkich chorób zakaźnych.

To jest możliwe tylko w Nowym Jorku, pomyślał. Oczami wyobraźni zobaczył samoloty z całego świata lądujące na lotnisku Kennedy'ego.

Jego zaskoczenie zaczęło powoli przeradzać się w niedowierzanie. Nawet przy tych wszystkich samolotach i ludziach przylatujących z egzotycznych stron świata, przywożących ze sobą wszelkiego rodzaju pasożyty, bakterie, wirusy, wydaje się, że jednoczesne pojawienie się dżumy, tularemii i gorączki Gór Skalistych, to coś więcej niż zwykły zbieg okoliczności. Analityczny umysł Jacka zaczął szacować prawdopodobieństwo podobnego splotu zdarzeń.

– Moim zdaniem zerowe – powiedział na głos.

Nagle poderwał się z krzesła i wybiegł z biura jak oparzony. Niedowierzanie zaczęło przemieniać się w złość. Był pewny, że dzieje się coś tajemniczego, i przez chwilę traktował to osobiście. Głęboko wierząc, że trzeba coś zrobić, zjechał na dół i zjawił się u pani Sanford. Domagał się rozmowy z szefem.

– Obawiam się, że to niemożliwe. Pan Bingham udał się do ratusza na spotkanie z burmistrzem i szefem policji -oświadczyła sekretarka Binghama.

– Psiakrew! – zaklął Jack. – On się tam wprowadził czy co?

– Jest sporo kontrowersji wokół tego przypadku ze śmiertelnym postrzeleniem – odpowiedziała, ostrożnie ważąc słowa.

– Kiedy wróci? – Nieobecność Binghama tylko pogłębiła jego frustrację.

– Po prostu nie wiem – przyznała pani Sanford. – Ale z pewnością poinformuję go, że chciał pan z nim rozmawiać.

– A doktor Washington?

– Jest na tym samym spotkaniu.

– To świetnie.

– Czy mogę panu w czymś pomóc?

Jack przez chwilę myślał.

– Poproszę o kawałek papieru. Powinienem zostawić wiadomość.

Sekretarka wręczyła mu kartkę papieru maszynowego, na której Jack drukowanymi literami napisał: LAGENTHORPE MIAŁ GORĄCZKĘ GÓR SKALISTYCH. Za informacją umieścił pół tuzina znaków zapytania i wykrzykników. Poniżej dopisał: MIEJSKA RADA ZDROWIA ZOSTAŁA POINFORMOWANA PRZEZ MIEJSKIE LABORATORIUM.

Wręczył notatkę pani Sanford, która przyrzekła, że osobiście dopilnuje, aby pan Bingham otrzymał ją, gdy tylko się zjawi. Zapytała jeszcze, gdzie Jack będzie, gdyby szef chciał się z nim spotkać.

– Zależy kiedy wróci – odparł Jack. – Zamierzam na chwilę wyjść z biura. Ale może się tak zdarzyć, że zanim usłyszy mnie, usłyszy o mnie.

Pani Sanford spojrzała na niego pytająco, nie rozumiejąc, co ma na myśli, lecz nie zamierzał wdawać się w szczegóły.

Wrócił do siebie po kurtkę. Zszedł na dół i odczepił rower. Pomimo napomnienia Binghama ruszył do Manhattan General. Przez dwa dni podejrzewał, że dzieje się tam coś dziwnego, teraz miał już pewność.

Po szybkiej jeździe zaparkował rower przy tym samym znaku co zwykle i wszedł do szpitala. Rozpoczęły się godziny odwiedzin, więc hall zatłoczony był ludźmi, szczególnie wokół punktu informacyjnego.

Przeciskając się przez tłum, Jack wszedł na schody i ruszył na pierwsze piętro. Skierował się prosto do laboratorium. Poczekał na recepcjonistkę. Tym razem, chociaż od razu miał ochotę wejść do środka, postanowił najpierw spotkać się z szefem.

Martin Cheveau kazał na siebie czekać aż pół godziny. Przez ten czas Jack postanowił uspokoić myśli. W ciągu ostatnich czterech, może pięciu lat zauważył u siebie niepokojące zmiany. Nawet w najlepszych okolicznościach nie potrafił zachować taktu, a gdy był zły, a teraz był, stawał się arogancki.

Zjawił się technik i przekazał Jackowi, że doktor Martin Cheveau może go przyjąć.

– Dziękuję, że przyjmuje mnie pan bez zwłoki – przywitał się Jack z kierownikiem laboratorium. Pomimo najlepszych chęci nie zdołał uniknąć sarkazmu.

– Jestem zapracowanym człowiekiem – odpowiedział Martin, nie racząc nawet wstać.

– To akurat doskonale potrafię sobie wyobrazić – odpowiedział Jack. – Z serią zakaźnych chorób, które wylęgają się w pańskim szpitalu dzień po dniu, podejrzewam, że musi pan nawet zostawać po godzinach.

– Doktorze Stapleton – Martin świetnie panował nad głosem – muszę panu powiedzieć, że pańską obecność tutaj uważam za wysoce niewskazaną.

– Widzę, że jest pan zmieszany. Przy pierwszej rozmowie był pan wzorem gościnności. Przy drugiej ustawił się pan w pozycji wroga.

– Niestety, proszę wybaczyć, ale nie mam czasu na tę rozmowę – przerwał Martin. – Czy chciał mi pan powiedzieć coś szczególnego?

– Oczywiście. Nie przyszedłem tu po to, aby kogokolwiek obrażać. Chciałbym zasięgnąć pańskiej, opinii jako profesjonalisty. Jakie jest prawdopodobieństwo, by w tym samym czasie w szpitalu pojawiły się trzy choroby zakaźne roznoszone przez owady. Cenię sobie nade wszystko własną opinię, jednak pańskie zdanie jako szefa laboratorium jest dla mnie również niezwykle cenne.

– Co pan ma na myśli, mówiąc "trzy choroby"? – zapytał zdezorientowany Martin.

– Dopiero co otrzymałem potwierdzenie, iż pacjent nazwiskiem Lagenthorpe, który wyzionął u was ducha, cierpiał na gorączkę Gór Skalistych.

– Nie wierzę panu – stanowczo stwierdził Martin.

Jack wnikliwie przyjrzał się rozmówcy, próbując ocenić, czy jest dobrym aktorem, czy rzeczywiście nie wierzy, zaskoczony informacją.

– Cóż, to w takim razie proszę mi powiedzieć, co miałbym osiągnąć, przychodząc tu i opowiadając panu nieprawdziwe historie? Czy uważa mnie pan za prowokatora atakującego system opieki medycznej?

Martin nie odpowiedział. Zamiast tego podniósł słuchawkę telefonu i połączył się z gabinetem doktor Mary Zimmerman.

– Wzywa pan posiłki? – zapytał Jack. – Dlaczego po prostu nie porozmawiamy?

– Nie jestem pewien, czy jest pan zdolny do normalnej rozmowy – odpowiedział Martin.

– Dobra technika. Gdy zawodzi obrona, należy przejść do ataku. Problem jednak w tym, że nawet najsprytniejsza strategia nie zmieni faktów. Riketsje są niezwykle niebezpieczne w laboratorium. Może powinniśmy sprawdzić, czy ten, kto zajmował się badaniem próbek Lagenthorpe'a, zachował odpowiednią ostrożność?

Martin wcisnął przycisk interkomu i wezwał do siebie szefa laboratorium mikrobiologicznego Richarda Overstreeta.

– Inną sprawą, którą chciałem przedyskutować, jest kwestia pieniędzy. Przy naszej pierwszej rozmowie wspomniał pan, jak zniechęcające są narzucone przez AmeriCare oszczędności budżetowe w laboratorium. W skali od jeden do dziesięć jak określiłby pan swoje niezadowolenie?

– Do czego pan znowu zmierza? – zapytał Martin.

– W tej chwili jeszcze do niczego. Pytam jedynie. Zadzwonił telefon. To była doktor Zimmerman. Martin zapytał, czy mogłaby zejść do laboratorium, gdyż pojawiło się coś nowego.

– Kłopot polega na tym, że wystąpienie trzech takich chorób równocześnie według mnie jest niemożliwe – ciągnął Jack. – Jak pan to może wyjaśnić?

– Nie muszę tego słuchać – warknął Martin.

– Ale musi pan to przemyśleć.

W drzwiach pojawił się Richard Overstreet, jak poprzednio ubrany w biały kitel i chirurgiczny czepek. Wyglądał na zabieganego.

– O co chodzi, szefie? – zapytał. Skinął głową na widok Jacka, a ten odpowiedział gestem.

– Właśnie się dowiedziałem, że pacjent o nazwisku Lagenthorpe zmarł na gorączkę Gór Skalistych – oznajmił ponurym głosem Martin. – Dowiedz się, kto pobierał próbki i kto je badał.

Richard stał przez chwilę w milczeniu najwyraźniej przestraszony informacją.

– To oznacza, że mamy w laboratorium riketsje – stwierdził w końcu.

– Obawiam się, że tak. Daj mi znać jak najszybciej.

Richard zniknął, a Martin odwrócił się w stronę Jacka.

– Teraz, skoro już przyniósł nam pan tę wspaniałą nowinę, proszę zrobić jeszcze jedną grzeczność i pójść sobie.

– Wolę wysłuchać pańskiego zdania na temat pochodzenia choroby – oznajmił Jack.

Martin poczerwieniał na twarzy, lecz zanim zdążył odpowiedzieć, w gabinecie zjawiła się doktor Mary Zimmerman.

– Co mogę dla ciebie zrobić, Martinie? – zapytała. Już zamierzała dodać, że właśnie wzywają ją do izby przyjęć, gdy spostrzegła Jacka. Przymknęła lekko oczy. Bez wątpienia widząc nie chcianego gościa, nie była ani trochę szczęśliwsza od Martina.

– Jak się mamy, pani doktor – przywitał się Jack z uśmiechem.