Dworzec w Częstochwie. Zadzwoniłam do Tadeusza i spytałam, czemu nie mogę wyzdrowieć.

Powiedzą!, że siedzę w miejscu, gdzie zaczęła się choroba. Postanowiłam wyjechać do Warszawy, do księdza Pawła, który mi obiecywał pracę i jakieś mieszkanie.

Czekałam na pociąg do Warszawy. Przetrzymałam czas i zapętliłam się, ta droga kusi do samobójstwa.

To okrucieństwo – siedzenie w domu, to wystawienie się na odstrzał. Jadąc tramwajem na dworzec, miałam nakaz otrucia się, głosy wewnętrzne kazały mi wrócić i dokończyć życia.

Udało mi się wysiąść z pociągu.