I nagle rozłączyli się, potoczyli w przeciwne strony, kuląc się i chroniąc głowy przed świszczącymi razami.

Milva, odpasawszy z bioder gruby skórzany pas, chwyciwszy za klamrę, owinąwszy wokół napięstka, dopadła wojowników i zaczęła ich łoić, od ucha, z całej siły, nie żałując ni rzemienia, ni ręki. Pas świstał i z suchym trzaskiem spadał na ręce, barki, plecy i ramiona już to Cahira, już to Geralta. Gdy rozdzielili się, Milva skakała od jednego do drugiego jak pasikonik, nadal piorąc ich sprawiedliwie, tak by żaden nie dostał ani mniej, ani więcej od drugiego.

— Wy głuptaki głupie! — wrzasnęła, z trzaskiem waląc Geralta przez plecy. - Wy durnie durnowate! Ja was rozumu nauczę, obydwu!

— Już? - wrzasnęła jeszcze głośniej, smagając Cahira po rękach, którymi zasłaniał głowę. - Przeszło wam? Uspokoili się?

— Już! - zawył Wiedźmin. - Dość!

— Dość! - zawtórował zwinięty w kłębek Cahir. - Wystarczy!

— Wystarczy — powiedział wampir. - Naprawdę już wystarczy, Milvo.

Łuczniczka dyszała ciężko, ocierając czoło owiniętą pasem pięścią.

— Brawo — odezwała się Angouleme. - Brawo, ciotka.

Milva odwróciła się na pięcie i z całej siły smagnęła ją pasem przez bark. Angouleme krzyknęła, usiadła i rozpłakała się.

— Mówiła żem — wydyszała Milva — żebyś na mię tak nie wołała. Mówiła żem!

— Nic się nie stało! — Jaskier nieco roztrzęsionym głosem uspokajał kupców i podróżnych, którzy nadbiegli od sąsiednich ognisk. - Ot, małe towarzyskie nieporozumienie. Przyjacielska sprzeczka. Już zażegnana!

Wiedźmin dotknął językiem ruszającego się zęba, wypluł krew cieknącą z przeciętej wargi. Czuł, jak na plecach i ramionach rosną mu już wałki, jak puchnie — do rozmiarów chyba kalafiora — chlaśnięte rzemieniem ucho. Obok niezgrabnie gramolił się z ziemi Cahir, trzymając się za policzek. Na jego odsłoniętym przedramieniu w oczach wręcz wyrastały i nabrzmiewały szerokie czerwone pręgi.

Na ziemię opadł śmierdzący siarką deszcz, popiół z ostatniego fajerwerku.

Angouleme łkała żałośnie, trzymając się za bark. Milva odrzuciła pas, po chwili wahania uklękła przy niej, objęła i przytuliła bez słowa.

— Proponuję — odezwał się zimnym głosem wampir — abyście podali sobie ręce. Proponuję, aby nigdy, przenigdy już nie wracać do tamtej sprawy.

Niespodziewanie zadął i zaszumiał zbiegający z gór wicher, w którym, wydawałoby się, brzmiały jakieś upiorne wycia, krzyki i zawodzenia. Pędzone po niebie chmury przybrały fantastyczne kształty. Sierp księżyca zrobił się czerwony jak krew.

Wściekły chór i furkot skrzydeł lelków kozodojów zbudziły ich przed świtem.

Wyruszyli tuż po wschodzie słońca, które oślepiającym ogniem zapaliło później śniegi na szczytach gór. Wyruszyli na długo przed tym, zanim słońce zdołało ukazać się zza szczytów. Zresztą zanim się ukazało, niebo zasnuły chmury.

Jechali wśród lasów, a droga wiodła coraz wyżej i wyżej, co dało się miarkować po zmianach w drzewostanie.

Dęby i graby skończyły się nagle, wjechali w mrok bukowin, wysłanych opadłym liściem, pachnących pleśnią, pajęczyną i grzybami. Grzybów było w bród. Mokry koniec lata prawdziwie obrodził jesiennym grzybem. Poszycie bukowin miejscami znikało wręcz pod kapeluszami borowików, rydzów i muchomorów.

Bukowiny były ciche, wyglądało, że większość ptaków śpiewających odleciała już na wyraj. Tylko zmokłe wrony krakały na skrajach zarośli.

Potem skończyły się buki, zjawił się świerk. Zapachniało żywicą.

Coraz częściej trafiały się łyse pagóry i gołoborza, wśród których dopadał ich wicher. Rzeka Newi pieniła się na progach i kaskadach, jej wody — mimo deszczów — stały się krystalicznie przejrzyste.

Na horyzoncie wznosiła się Gorgona. Coraz bliżej.

Z kanciastych boków potężnej góry jak rok długi spływały lodowce i śniegi, przez co Gorgona wyglądała zawsze jakby przepasana białymi szarfami. Szczyt Diablej Góry, niby głowę i szyję tajemniczej oblubienicy, nieustannie spowijały woale chmur. Niekiedy zaś Gorgona jak tancerka potrząsała swą białą przyodziewą — widok był piękny, ale niósł śmierć — z urwistych ścian góry szły oto lawiny zmiatające na swej drodze wszystko, aż do rumowisk podnóża i dalej w dół, zboczem, aż po najwyższe świerkowe regle nad przełęczą Theodula, nad dolinami Newi i Sansretour, nad czarnymi oczkami górskich jeziorek.

Słońce, które mimo wszystko zdołało przebić chmury, zaszło o wiele za szybko — po prostu skryło się za góry na zachodzie, podpalając je purpurowo — złotą łuną.

Przenocowali. Słońce wzeszło.

I przyszedł czas, aby się rozdzielić.

Dokładnie owinął głowę jedwabną chustką Milvy. Nałożył kapelusz Regisa. Po raz kolejny sprawdził ułożenie sihilla na plecach i obu sztyletów w cholewach.

Obok Cahir ostrzył swój długi nilfgaardzki miecz. Angouleme przepasała czoło wełnianą opaską, wsunęła do cholewy myśliwski nóż, prezent od Milvy. Łuczniczka i Regis siodłali im konie. Wampir oddał Angouleme swego karosza, sam przesiadał się na muła Draakula.

Byli gotowi. Tylko jedna jeszcze rzecz pozostawała do załatwienia.

— Chodźcie tutaj, wszyscy.

Podeszli.

— Cahirze, synu Ceallacha — zaczął Geralt, starając się nie być patetycznym. - Skrzywdziłem cię niesłusznym podejrzeniem i zachowałem się wobec ciebie podle. Niniejszym deprekuję, przy wszystkich, schyliwszy głowę. Deprekuję i proszę cię, byś mi wybaczył. Was wszystkich też proszę o wybaczenie, bo to było podłe, kazać wam na to patrzeć i słuchać.

— Wyładowałem na Cahirze i na was mój gniew, moją złość i mój żal. Płynące z tego, że ja wiem, kto nas zdradził. Wiem, kto zdradził i porwał Ciri, którą my chcemy uratować. Mój gniew bierze się stąd, że mowa o osobie, która była mi niegdyś bardzo bliska.

— Gdzie jesteśmy, co zamierzamy, którędy idziemy i dokąd się kierujemy… wszystko to zostało wykryte za pomocą magii skanującej, wychwytującej. To niezbyt trudne dla mistrzyni magii, wychwycić i obserwować z odległości osobę niegdyś dobrze znaną i bliską, z którą miało się długotrwały kontakt psychiczny pozwalający na wytworzenie matrycy. Ale czarodziejka i czarodziej, o których mówię, popełnili błąd. Zdemaskowali się. Pomylili się, licząc członków drużyny, a pomyłka ta ich zdradziła. Powiedz im, Regis.

— Geralt może mieć rację — powiedział wolno Regis. - Jak każdy wampir, jestem niewidzialny dla magicznej sondy wizyjnej i skanowania, czyli czaru wychwytującego. Można wyśledzić wampira czarem analitycznym, z bliska, natomiast nie jest możliwe, aby wampira wykryć na odległość czarem skanującym. Czar skanujący wampira nie pokaże. Tam, gdzie jest wampir, wychwyt odpowie, że nie ma nikogo. Tylko czarodziej mógł się więc tak pomylić w stosunku do nas: wyskanować czworo tam, gdzie w istocie jest pięcioro, to znaczy, czworo ludzi i jeden wampir.

— Skorzystamy z tej pomyłki czarodziejów — podjął znowu Wiedźmin. - Ja, Cahir i Angouleme pojedziemy do Belhaven na rozmowę z pólelfem, który wynajmuje na nas morderców. Zapytamy półelfa nie o to, na czyj rozkaz działa, bo to już wiemy. Zapytamy go, gdzie znajdują się czarodzieje, na których rozkaz półelf działa. Gdy dowiemy się, gdzie to jest, pojedziemy tam. I dokonamy zemsty.

Wszyscy milczeli.

— Przestaliśmy liczyć daty, dlatego nawet nie zauważyliśmy, że mamy już dwudziesty piąty września. Dwa dni temu była noc Zrównania. Ekwinokcjum. Tak, to była właśnie ta noc, o której myślicie. Widzę wasze przygnębienie, widzę to, co macie w oczach. Odebraliście sygnał, wtedy, tej paskudnej nocy, gdy obozujący obok nas kupcy dodawali sobie animuszu okowitą, śpiewem i fajerwerkami. Zapewne odebraliście przeczucie mniej wyraźnie, niż ja i Cahir, ale przecież domyślacie się. Podejrzewacie. I boję się, że podejrzewacie słusznie.

Zakrakały wrony przelatujące nad gołoborzem.

— Wszystko wskazuje na to, że Ciri nie żyje. Dwie noce temu, w Ekwinokcjum, poniosła śmierć. Gdzieś daleko stąd, samotna, sama wśród wrogich i obcych sobie ludzi.

— A nam pozostała tylko zemsta. Zemsta krwawa i okrutna, o której jeszcze za sto lat krążyć będą opowieści. Opowieści, których ludzie bali się będą słuchać po zapadnięciu zmroku. A tym, którzy chcieliby powtórzyć taką zbrodnię, zadrży ręka na myśl o naszej zemście. Damy odstraszający przykład grozy! Metodą pana Fulka Artevelde, mądrego pana Fulka, który wie, jak należy traktować szubrawców i łotrów. Przykład grozy, który damy my, zadziwi nawet jego!

— Zaczynamy więc i niech piekło nam dopomaga! Cahir, Angouleme, do koni. Jedziemy w górę Newi, ku Belhaven. Jaskier, Milva, Regis, wy kierujecie się ku Sansretour, ku granicom Toussaint. Nie zabłądzicie, drogę wytyczy wam Gorgona. Do zobaczenia.

Ciri głaskała czarnego kota, który obyczajem wszystkich kotów świata wrócił do chaty na moczarach, gdy umiłowanie wolności i łajdaczenia się zostały zachwiane przez chłód, głód i niewygody. Teraz leżał na kolanach dziewczyny i podstawiał kark pod jej dłoń z mrukiem świadczącym o głębokiej rozkoszy.

To, o czym dziewczyna opowiadała, kota nie obchodziło za grosz.

— To był jedyny raz, kiedy śniłam o Geralcie — podjęła Ciri. - Od tamtego czasu, od rozstania na wyspie Thanedd, od Wieży Mewy, nigdy nie widziałam go we śnie. Dlatego sądziłam, że nie żyje. I nagle spłynął ten sen, taki, jakie miewałam dawniej, sny, o których Yennefer mówiła, że są wieszcze, prekognicyjne, że pokazują albo przeszłość, albo przyszłość. To było w przeddzień Ekwinokcjum. W miasteczku, którego nazwy nie pamiętam. W piwnicy, w której zamknął mnie Bonhart. Po tym, jak mnie skatował i zmusił, bym wyznała, kim jestem.

— Zdradziłaś mu, kim jesteś? - uniósł głowę Vysogota. - Powiedziałaś mu wszystko?

— Za tchórzostwo — przełknęła ślinę — zapłaciłam upokorzeniem i pogardą do samej siebie.

— Opowiedz o twoim śnie.

— Widziałam w nim górę, wielką, stromą, kanciastą jak kamienny nóż. Widziałam Geralta. Słyszałam, co mówił. Dokładnie. Każde słowo, jakbym była tuż-tuż. Pamiętam, chciałam wołać, że to wcale nie tak, że to wszystko nieprawda, że się okropnie pomylił… Że wszystko pomylił! Że przecież jeszcze nie było wcale Ekwinokcjum, więc nawet jeśli i stało się tak, że ja w Ekwinokcjum umarłam, to nie wolno mu ogłaszać mnie martwą wcześniej, gdy jeszcze żyję. I nie wolno mu oskarżać Yennefer i mówić o niej takich rzeczy…