— Jes, mi, Timur, estas che la aparato. Kiu estas? Chu tiu estas vi… Vi, Jhenja?

Komence Timur estis auskultanta trankvile. Sed jen liaj lipoj ekmovighis, sur la vizagho aperis rughetaj makuloj. Li ekspiris ofte kaj senorde.

— Chu nur por tri horoj? — agitighante demandis li. - Jhenja, chu vi ploras? Mi audas… Vi ploras. Ne faru! Ne necesas! Mi venos baldau…

Li pendigis la parolilon kaj prenis de la breto horaron de la trajnoj.

— Jes, estas ghi, la lasta, je la dudek tria kvindek kvin. La sekva veturos nur je la tria kvardek. - Li staras kaj mordas la lipojn. — Estas malfrue! Chu nenio estas farebla? Ne! Estas malfrue!

Sed la rugha stelo tage kaj nokte brilas super la pordego de la domo de Jhenja. Li briligis ghin mem, propramane, kaj ghiaj radioj estas rektaj, akraj, kaj lume tremas antau liaj okuloj.

La filino de la komandanto estas en malfelicho. La filino de komandanto hazarde falis en kaptilon.

Li rapide vestighis, elkuris en la straton kaj post kelkaj minutoj li jam estis staranta antau la peroneto de la vilao de la grizhara ghentlemano. En la kabineto de la doktoro estis lumo. Timur frapis. La pordo estis malfermita.

— Vi al kiu? — seke kaj mirigite demandis lin la ghentlemano.

— Al vi — respondis Timur.

— Chu al mi? — la ghentlemano meditis, poste per vasta gesto malfermis la pordon kaj diris. — Tiam mi petas eniri!

Ili parolis nelonge.

— Jen estas chio, kion ni faradas — okulbrile finis sian rakonton Timur. — Jen estas chio, kion ni faras, kiel ni ludas kaj por kio mi bezonas nun vian Koljan.

Silente la oldulo ekstaris. Per abrupta movo li prenis Timuron je la mentono, levis la kapon, rigardis al li en la okulojn kaj eliris.

Li trapasis en la chambron, kie dormis Kolja kaj tiretis lian shultron.

— Ekstaru — diris li — oni vokas vin.

— Sed mi nenion scias — timigite strechante la okulojn, ekparolis Kolja. — Mi, avo, vere nenion scias.

— Ekstaru — seke ripetis al li la ghentlemano. — Por vi venis via kamarado.

En la subtegmento sur amaso da pajlo chirkaubrakinte la genuojn, sidis Jenja. Shi atendis Timuron. Sed anstatau li en la fenestrotruon trashovighis tauzita kapo de Kolja Kolokolchikov.

— Chu tio estas vi? — ekmiris Jhenja. — Kion vi deziras?

— Mi ne scias — mallaute kaj timigite respondis Kolja. — Mi dormis. Li venis. Mi starighis. Li sendis. Li ordonis ke ni ambau descendu al la barilpordo.

— Por kio?

— Mi ne scias. En mia kapo estas iu bruo, zumado. Mi mem, Jhenja, nenion komprenas.

Demandi permeson estis de neniu. La onklo estis tranoktanta en Moskvo. Timur ekbruligis lanternon, prenis hakilon, vokis la hundon Rita kaj eliris en la ghardenon. Li haltis che la shlosita pordo de la remizo. Jes! Li sciis — tiel agi estas maleble, sed alia eliro mankis. Per forta bato li forigis la seruron kaj elkondukis la motociklon el la remizo.

— Rita! — amare diris li, genufleksante kaj kisante la hundon sur la muzelo. — Vi ne chagrenu! Mi ne povis agi alie.

Jhenja kaj Kolja staris che la pordo. Fore aperis rapide proksimighinta lumo. La lumo flugis rekte al ili, audighis bruo de la motoro. Blindigitaj, ili fermis la okulojn, retroiris al la barilo, jen la lumo estingigis, la motoro chesis labori kaj antau ili aperis Timur.

— Kolja — li diris, ne salutante kaj nenion demandante — Vi restos chi tie kaj gardos la dormantan knabinon. Vi respondecos pri shi antau nia tuta tachmento. Jhenja, sidighu. Antauen! Al Moskvo!

Jhenja ekkriis, de la tuta forto brakumis Timuron kaj kisis lin.

— Sidighu, Jhenja, sidighu! — klopodante esti severa, kriis Timur. — Tenu vin forte! Nu, antauen! Antauen!

La motoro ekbruis, la signalo eksonis kaj baldau la rugha lumeto malaperis de la rigardo de la konfuzighanta Kolja. Li staris, levis la bastonon kaj, tenante ghin kiel fusilon, chirkauiris la lumigitan vilaon.

— Jes — majeste pasante, li balbutis. — Estas malfacila la soldata servo! Mankas trankvilo tage, forestas ankau nokte.

La horo proksimighis al la tria. La kolonelo Aleksandrov sidis che tablo, sur kiu staris malvarmighinta tekrucho kaj kushis tranchajhoj da kolbaso, fromagho kaj bulko.

— Post duonhoro mi forveturos — li diris al Olga. — Domaghe estas, ke mi ne havis eblecon vidi Jhenjan. Olja, chu vi ploras?

— Mi ne scias, kial shi ne venis. Mi tiel kompatas shin, shi tiel vin atendis! Nun shi frenezighos! Shi ja estas sen tio iom freneza.

— Olja — ekstarinte diris la patro — mi ne scias, mi ne kredas, ke Jhenja trafis fikompanion, ke oni shin difektis, ke oni komandu shin! Ne! Ne estas tia shia karaktero.

— Nu, jen! — chagrenighis Olga. — Vi nur diru al shi pri tio. Shi konstante ripetadas, ke shia karaktero estas la sama, kiel la via. Sed chu vere la sama? Shi grimpis la tegmenton, tralasis tra tubo shnuron. Mi volis preni la gladilon, sed ghi eksaltis. Pachjo, kiam vi forveturis, shi havis kvar robojn. Du jam estas chifonighintaj. El la tria shi jam elkreskis, unu mi ne permesas al shi surmeti. Tri novajn robojn mi al shi kudris. Sed chio sur shi kvazau forbrulas. Konstante shi ie kaptas bluajhojn, gratajhojn. Kaj shi alvenadas certe kun korforme faritaj lipetoj, malfermante shiajn bluajn okuletojn. Nu, certe chiuj opinias, shi estas vera floreto, ne knabino. Tamen proksimighu! Aha! La floro! Tushu shin kaj tuj vi brulumos vin. Pachjo, ne elpensu, ke shi havas vian karakteron. Se oni diros tion al shi, shi saltos tri tagojn sur la kamentubo.

— Bone — brakumante Olgan, konsentis la patro. — Mi al shi diros, mi al shi skribos. Viaflanke, Olga, ne premu shin tro. Diru al shi, ke mi amas shin kaj memoras. Mi baldau revenos kaj shi ne ploru pro mi, char shi estas filino de komandanto.

— Tamen shi ploros — alpremighante al la patro, diris Olga. - Mi ankau estas filino de komandanto. Kaj ankau mi ploros.

La patro rigardis la horloghon, alproksimighis al la spegulo, surmetis la rimenon, kaj ordigis la uniforman chemizon. Subite che la ekstera pordo oni frapis. Disighis la kurteno. Kaj iel angule forminte la shultrojn, kvazau preparinte sin al salto, aperis Jhenja.

Sed anstatau ekkrii, alkuri kaj alsalti shi senbrue rapide alvenis kaj kashis sian vizaghon sur la brusto de la patro. shia frunto estis shprucita per koto, la chifita robo estis makulita. Olga time demandis:

— Jhenja, vi de kie aperis? Kiel vi venis tien chi?

Ne turnante la kapon, Jhenja svingis per la mano, kaj tio signifis: " Atendu! Lasu min! Ne demandu!"

La patro levis Jhenjan sur la brakojn, sidighis sur la kanapon, sidigis shin sur siajn genuojn. Li rigardis al shia vizagho kaj vishis shian malpurigitan frunton.

— Jes, bone! Vi estas brava homo, Jhenja!

— Sed vi estas tute kovrita, la vizagho estas nigra! Kiel vi trafis tien chi? — redemandis Olga.

Jhenja montris la pordokurtenon, kaj Olga ekvidis Timuron.

Li estis demetanta la ledajn shoforajn gantojn. Lia tempio estis shmirita per flava oleo. Li havis malsekan, lacan vizaghon de laborinta homo, honeste plenuminta sian devon. Salutinte chiujn, li klinis д a kapon.

— Pachjo! — desaltante de la patraj genuoj, kaj alkurante al Timur, diris Jhenja. — Al neniu kredu! Oni nenion scias. Tiu Timur estas mia tre bona kamarado.

La patro ekstaris kaj senhezite premis al Timur la manon. Rapida kaj triumfa rideto glitis tra la vizagho de Jhenja — unu momenton ekzamene shi rigardis al Olga. Tiu konfuzighinte, ankorau ne komprenante venis al Timur.

— Nu… tiuokaze saluton…

B a l dau la horlogho batis la trian horon.

— Pachjo — ektimis Jhenja — chu vi jam starjghas? Nia horlogho rapidas.

— Ne, Jhenja, ghi estas preciza.

— Pachjo, ankau via horlogho rapidas. — Shi alkuris al la telefono, diskumis la " precizan tempon" kaj el la parolilo sonis senemocia metala vocho:

— La tria kaj kvar minutoj.

Jhenja rigardis la muron kaj kun ghemspiro diris:

— La nia rapidas, sed nur je unu minuto. Pachjo, prenu nin al la stacidomo, ni akompanos vin ghis la trajno.

— Ne, Jhenja, estas malpermesite. Mi ne havos tie tempon.

— Kial? Chu vi havas jam bileton?

— Jes.

— Chu en litvagono?

— En litvagono.

— Ho, kiel ankau mi volus kun vi veturi foren-foren, en litvagono!

Jen estas ne stacidomo, sed iu stacio, simila al apudmoskva nepasaghera stacio, shajne tio estis Sortirovochnaja. Reloj, komutiloj, trajnoj, vagonoj. Homoj ne videblas. Sur la reloj staras kiras-trajno. Malfermighis fera fenestro, aperis kaj malaperis lumigita per flamo la vizagho de la lokomotivestro. Sur la kajo en leda palto staras la patro de Jhenja — kolonelo Aleksandrov. Alvenis leu t enanto, salutis kaj demandis:

— Kamarado kolonelo, chu vi permesas ekveturi?

— Jes! — la kolonelo rigardas horloghon: la tria kaj kvindek minutoj. — Estas ordonite ekveturi je kvindek post la tria.

Kolonelo Aleksandrov proksimighas al vagono kaj rigardas. Matenighas, sed la chielo estas nube kovrita. Li prenis la malsekajn tenilojn. Antau li malfermighas la peza pordo. Metinte la piedon sur la shtupon, ridetante li demandas sin mem:

— Chu en litvagono?

— Jes, en litvagono…

La peza shtala pordo kun bruego fermighas post li. Regule, sen pushoj, sen klakoj la tuta kirasita amasego ekmovas sin, glate altigante rapidecon. Preterpasas la lokomotivo. Fluas la kanon-turetoj. Moskvo malaperas. Nebulo. La steloj estinglghas. Matenighas.

Matene trovinte nek Timuron, nek la motociklon, Georgij revenis tiam el la laboro, tuj decidis resendi Timuron hejmen al la patrino. Li sidighis por skribi leteron, sed tra la f e nestro li ekvidis irantan lau la pado rugharmeanon.

La rugharmeano elprenis koverton kaj demandis:

— Chu vi estas kamarado Garajev?

— Jes.

— Chu Georgij Aleksandrovich?

— Jes.

— Bonvolu ricevi la koverton kaj kvitanci.

La rugharmeano foriris. Georgij rigardis la kowrton kaj fajfis kompreneme. Jes! Jen ghi estas ghuste tio, kion li atendis jam delonge. Li malfermis la koverton, tralegis kaj chifis bule la komencitan leteron. Nun necesas ne forsendi Timuron, sed voki la patrinon chi tien, en la somerdomon.

En la chambron eniris Timur, kaj kolerighlnte Geo r gij frapis la tablon per la pugno. Sed tuj post Timur eniris Olga kaj Jhenja.

— Pli mallaute! — diris Olga. — Nek krii, nek pugnofrapi necesas. Timur ne kulpas. Kulpas vi kaj mi ankau.

— Jes — subtenis shin Jhenja — ne kriu al li. Olja, vi ne tushi la tablon. Jen tiu chi ilia revolvero laute pafas.

Georgij rigardas al Jhenja, poste la revolveron, la derompitan tenilon de la cindrujo. Li komencas ion kompreni, li divenas kaj demandas: