— Kiel sur la kamentubo? Kiucele, se mi povas demandi vin, kiucele? — demandis la mirigita ghentlemano.

Sed en tiu tempo de la kokejo eksonis tintado kaj sonorado. La turnilo en la mano de la grizhara ghentlemano ektremis, kaj la obstina risorto, elsaltinte el sia nesto, kun jelpo tinte falis sur la feran tegmenton. Chiuj, ech Tatjanka, ech la pigra hundo kune turnis sin, nekomprenante, kio okazis kaj de kie venis la tinto. Kolja Kolokolchikov, ne dirante ech vorton, jhetis sin lepore trans la karotajn bedojn kaj malaperis post la barilo.

Li haltis che la bovejo, el kiu, same kiel el la kokejo, venis abruptaj sonoj, kvazau iu batus per pezilo relpecon. Tie li kunpushighis kun Sima Simakov, de kiu li ekscitite demandis:

— Auskultu… Mi ne komprenas. Kio ghi estas? Chu alarmo?

— Ho, ne! Tio shajne estas ghenerala voksignalo numero unu.

Ili transsaltis la barilon, plonghis en la truon de la park-barilo. Tie kun ili karambolis larghshultra fortika knabo Gejka. Poste alkuris Vasilij Ladigin. Ankorau kaj ankorau iu. Kaj senbrue, lerte ili kuregis lau pasejoj konataj nur de ili, al iu celo, dum la kurado mallonge interparolante:

— Chu tio estas alarmo?

— Ho, ne! Tio estas ghenerala voksignalo numero unu.

— Kiu voksignalo? Tio ne estas,tri-halt', tri-halt'." Tio estas, ke iu shtipulo movas rade dek frapojn saratempe.

— Ni rigardu!

— Jes, ni kontrolu!

— Antauen! Fulme!

Dum la sama tempo, en la chambro de la somerdomo, kie tranoktis Jhenja, staris alta malhelhara knabo chirkau dektri-jara. Li surhavis legheran nigran pantalonon kaj bluan chemizon kun brodita rugha stelo.

Al li alvenis vila grizhara oldulo. Tola chemizo lia estis malricha. La vastega pantalono estis multpece flikita. Al la genuo de lia maldekstra kruo estis alligita kruda lignajho. En unu mano li tenis leteron, per la alia li premis malnovan gratitan revolveron.

"Knabino, kiam vi estos foriranta, frape fermu la pordon" — moke tralegis la oldulo. - Do, eble vi al mi tamen diros, kiu tranoktis sur nia kanapo?

— Iu konata knabino — sendezire respondis la knabo. - Shin sen mi restigis la hundo.

— Chi tie vi mensogas! — ekkoleris la oldulo. — Se shi estus konata, en la letero vi nomus shin.

— Kiam mi estis skribanta, mi shin ne konis. Kaj nun mi konas.

— Vi shin ne konis. Chu vi lasis shin sola matene en la loghejo?

Vi, amiko mia, malsanas, kaj vin endas ekspedi al frenezulejo. Tiu fiulino frakasis la spegulon kaj la cindrujon. Nu, bone la revolvero estis sharghita per senkuglaj kartochoj. Se en ghi estus kugloj?

— Sed, onklo… kuglojn vi ne havas, char viaj malamikoj havas fusilojn kaj sabrojn… simple lignajn.

Similis, ke la oldulo ridetis. Tamen skuinte la vilan kapon, li severe diris:

— Vi rigardu! Mi chion rimarkas. Aferoj viaj, kiel mi komprenas, estas malklaraj, pro tiuj mi povus vin sendi reen, al la patrino.

Frapetante per la lignajho, la oldulo iris supren sur la shtuparo. Kiam li malaperis, la knabo suprensaltis, kaptis la enkurintan en la chambron hundon kaj kisis ghin sur la muzelon.

— Aha, Rita! Ni kaptighis kun vi… Ncnio estas, li hodiau estas bona. Nun li estos kantanta.

Kaj ghuste. De supre el la chambro audighis tusetado. Poste estis tia tra — la — la! Kaj poste basa baritono ekkantis:

—

— Haltu, freneza hundo! — kriis Timur. - Kial vi shiras mian pantalonon, kaj kien vi min tiras?

Subite li brue batfermis la pordon, kiu kondukis supren, al la onklo, kaj tra la koridoro post la hundo elkuris al la verando. En la angulo de la verando, apud malgranda telefono konvulsiis, saltis kaj batighis kontrau la muron ligita al shnuro bronza sonorileto. La knabo premis ghin permane, volvis la shnuron sur la najlon. Nun la tremanta shnuro malstrechighis, vershajne ghi ie shirighis. Tiam mirigita kaj kolerighinta li kaptis la telefonon.

Horon antau la okazintajho Olga sidis che tablo. Antau shi kushis lernolibro pri fiziko.

Eniris Jhenja kaj prenis botelon de jodo.

— Jhenja — malkontente demandis Olga — de kie estas la gratajho sur via shultro?

— Mi iris — senzorge respondis Jenja —, kaj tie staris io tia pika kaj akra. Jen tiel tio okazis.

— Kial sur mia vojo ne staras io pika kaj akra? — mok-

imitis shin Olga.

— Nevere! Sur via vojo staras ekzameno pri matematiko. Ghi estas pika kaj akra. Vi defalos, rigardu! Olja, ne preparu vin por ingheniera instituto, iru al la medicina — parolis Jhenja alshovante al shi tablan spegulon. - Nu, rigardu, kia vi estas ingheniero? Ingheniero devas esti — jena… jena… kaj jena… — kaj Jhenja movis la okulojn, levetis la brovojn kaj tre tenere ridetis.

— Stulteta! — brakumante, kisante kaj milde shovante shin, diris Olga. — Iru for, Jhenja, kaj ne malhelpu. Prefere kuru al la puto por akvo.

Jhenja prenis de la telero pomon, iris al angulo, iom staris che la fenestro, poste malbukumis la ujon de la akordiono kaj ekparolis:

— Chu vi scias, Olga? Alvenis a! mi hodiau nekonata onklo. Tiel, aspekte agrabla — blondulo, en blanka kostumo kaj demandis: "Knabino, kiu vi estas?" Mi diris: Jhenja…

— Jhenja, ne malhelpu kaj la muzikilon ne tushu — ne turnighante kaj ne detirante sin de la laboro, diris Olga.

— Kaj via fratino estas shajne Olga, chu?" — eligante la akordionon, daurigis Jhenja.

— Jhenja, ne malhelpu kaj la muzikilon ne tushu! — nevole alauskultante ripetis Olga.

— Tre — diris li — bone via fratino muzikas. Chu shi ne volas lerni en konservatorio?" (Jhenja elprenis la akordionon kaj transmetis la rimenon sur la shultron.) — "Ne — mi diris al li — shi jam studas ferbetonan profesion." Tiam li diris:,A-a!" (Nun Jhenja premis unu klavon.) Kaj mi diris al li:,Bo-o!" (Nun Jhenja premis alian klavon.)

— Sentauga knabinacho! Remetu la muzikilon sur ghian lokon! — eksaltante diris Olga. - Kiu al vi permesas komenci paroli kun iuj fremdaj homoj?

— Nu, mi remetu ghin — ofendighis Jhenja. — Ne mi komencis. Tion li komencts. Mi volis rakonti al vi plu, sed mi ne faros nun. Jen atendu, venos pachjo, li vin instruos konduti!

— Chu min? Vin li instruos. Vi malhelpas al mi lerni.

— Ne, vin! — kaptante la malplenan sitelon, jam de la peroneto rediris Jenja. - Mi al li rakontos, kiol vi min centfoje dum tago peladas jen por keroseno, jen por sapo, jen por akvo! Mi ne estas por vi kamiono, nek chevalo, nek traktoro!

Shi alportis akvon, metis la sitelon sur la breton, sed char Olga, ne atentinte tion, sidis, klininte sin super la libro, ofendighinte Jhenja foriris al la ghardeno.

Elirinte al la herbejeto antau la duetagha kabano, Jhenja elposhigis katapulteton kaj, strechinte la gumon, lanchis chielen etan kartonan parashutiston.

Enfluginte piede supren, la parashutisto renvershighis. Super ghi malfermighis blua papera kupolo, sed jen pli forte ekblovis vento, la parashutisto estis flankenigita kaj malaperis en malhela subtegmenta fenestro.

Katastrofo! La kartonan hometon endis liberigi. Jhenja chirkauiris la kabanon, tra kies truoza tegmento disighis diversflanken maldikaj shnuroj. Shi altrenis al la fenestro putrighintaii shtupetaron kaj, grimpinte lau ghi, saltis sur la plankon de la subtegmento.

Estis tre strange! La subtegmento estis loghata. Sur la muro pendis shnurvolvajhoj, lanterno, du krucigitaj signalflagetoj kaj mapo de la vilagho, chio markita per nekompreneblaj signoj. En la angulo kushis kovrita per sakshtofo brakpleno da pajlo. Tie staris renversita lignolada kesto. Apud la truplena muskighinta tegmento staris granda rado, simila al shipdirektilo. Super la rado pendis memfarita telefono.

Jhenja rigardis trans la fendon. Antau shi kiel ondoj de maro shancelighis foliaro de la densa ghardeno. En la chielo ludis kolomboj. Kaj tiam Jhenja decidis: la kolomboj estu mevoj, tiu chi malnova kabano kun ties shnuroj, lanternoj, flagoj estu granda shipo. Shi estu kapitano.

Shi ekgajis. Shi turnis la direktilradon, la strechaj shnuroj ektremis, ekzumis. La vento ekbruis kaj pelis verdajn ondojn. Al shi shajnis, ke tio estas shia shipo, kiu turnas sin malrapide kaj trankvile sur la ondoj.

— La direktilon maldekstren! — laute komandis Jhenja kaj pli strechis la pezan radon.

Trashirighinte tra la tegmentaj fendoj, mallarghaj radioj de la suno falis sur shiajn vizaghon kaj robon, sed Jhenja komprenis, ke tio estas malamikaj shipoj, serchantaj shin per lumjhetiloj. Shi decidis batali kontrau ili.

Kun peno shi turnis la knarantan radon, manovrante dckstren kaj maldekstren kaj streche kriante komandvortojn.

Jen, la akraj rektaj radioj de la lumjhetiloj malbrilighis, estingighis. Certe tio signifas, ke la suno estis kovrita per nubo. Sed tio estis, ke la venkinta eskadro sinkis al la fundo.

La batalo estis finita. Per la polva polmo Jhenja vishis la frunton, kaj subite sur la muro eksonoris la telefono. Tion Jhenja ne atendis: shi opiniis, ke la telefono estis simple ludilo. Shi ghenighis. Shi prenis la auskultilon.

La vocho sonora kaj akra demandis:

— Hallo! Hallo! Respondu! Kiu azeno shiras la shnurojn kaj donas signalojn stultajn kaj nekompreneblajn?

— Tio nc cstas azeno — balbutis konfuzite Jhenja. - Tio estas mi, Jhenja.

— Freneza knabinacho! — akre kaj preskau timigite kriis la sama vocho. - Lasu la direktilradon kaj kuru for! Tuj alkuros… homoj kaj batos vin.

Jhenja jhetis la auskultilon, sed estis jam malfrue. Jen kontrau la lumo aperis ies kapo: tio estis Gejka, lin sekvis Sima Simakov, Kolja Kolokolchikov kaj poste grimpis ankorau aliaj knaboj.

— Kiuj vi estas? — retirighante de la fenestro, time demandis Jhenja. — Iru for!… Tio estas nia ghardeno. Mi vin chi tien ne vokis.

Sed shultr' al shultro, kompaktmure la knaboj silente iris al Jhenja. Sin trovinte alpremita en angulo, Jhenja ekkriis.

En la sania momento en la lumstrio preteris ankorau unu ombro. Chiuj turnis siajn kapojn kaj disighis. Kaj antau Jhenja ekstaris malhelhara knabo en blua chemizo, sur la brusto de kiu estis brodita rugha stclo.

— Silenton, Jhenja! — laute diris!i. — Nc endas krii. Neniu vin tushos. Mi konas vin. Mi estas Timur.

— Chu vi estas Timur? — vaste malfermante plenajn de larmoj la okulojn, nekredeme ekkriis Jhenja. — Chu vi kovris min per litotuko? Chu vi lasis al mi la letereton? Chu vi sendis al la fronto, al la pachjo telegramon kaj al mi sendis la shlosilon kaj kvitancon? Sed por kio? Pro kio? De kie vi min konas?