Tiam li alvenis al shi, prenis shian manon kaj respondis:

— Restu kun ni! Sidighu kaj auskultu, kaj tiam por vi chio estos klara.

Sur la pajlo kovrita per sakshtofo dislokighis la knaboj chirkau Timur, kiu metis antau si la mapon de la vilagho.

Che la fenestro sur shnurbalancilon sidighis observanto. Sur lia kolo pendis lacho kun teatra binoklo.

Proksime de Timur sidis Jhenja kaj strechatente auskultis kaj rigardis chion, kio okazis en la kunsido.

— Morgau matene, dum la homoj dormas, mi kaj Kolokolchikov riparos la shnurojn shiritajn far shi (li montris al Jhenja).

— Li ne vekighos — malbonhumore intermetis la grandkapa, vestita per marista chemizo Gejka. — Li ellitighas nur por maten- kaj tagmangho.

— Kalumnio! — ekstarante kaj balbutante, ekkriis Kolja Kolokolchikov. — Mi levighas kun la unua sunradio.

— Mi ne scias, kiu radio de la suno estas la unua, kiu la dua, sed li nepre ne vekighos — obstine daurigis Gejka.

Momente balancighante sur shnuroj, la observanto fajfis, kaj la knaboj eksaltis.

Lau la shoseo en polvaj nuboj movighis chevalartileria regimento. Potencaj, jungitaj per rimenoj kaj ferajhoj chevaloj rapide tiris post si verdajn obusajn kestojn kaj per griza shtofo kovritajn kanonojn.

Harditaj per ventoj, sunbrunighintaj rajdantoj, ne balancighante en la seloj, lertabrave turnis sin che la angulo kaj unu post la alia malaperadis ili en la bosko. La regimento foriris.

— Ili veturas al la stacidomo, por envagonighi — grave klarigis Kolja Kolakolchikov. - Mi vidas lau ilia vesto: kiam ili galopas al ekzercado, kiam al parado kaj kiam ien ankorau.

— Vi vidas kaj silentu! — haltigis lin Gejka. — Ni estas mem kun okuloj. Vi sciu, knaboj, tiu babilulo volas forkuri en Rugh-armeon.

— Estas malpermesite — intervenis Timur. — Chia provo estas senrezulta.

— Kiel malpermesitas? — rughighinte diris Kolja. — Sed kial antaue knaboj al fronto forkuradis?

— Tio estis antaue. Kaj nun al chiuj chefoj kaj komandantoj estas rigore ordonite preni la kolon, kaj peli nin similajn hejmen.

— Kial preni la kolon? — kolerighis kaj ankorau plirughighinte ekkriis Kolja Kolokolchikov. — Ni ja ne estas fremduloj!

— Do, jen! — kaj Timur suspiris. — Ni ja ne estas fremduloj! Kaj nun, knaboj, ek al la afero.

Chiuj disighis al la lokoj.

— En la ghardeno de la domo numero kvar en la Kurba strateto nekonataj fiknaboj senfruktigis pomarbon — ofendite informis Kolja Kolokolchikov. — Ili rompis du branchojn kaj piedpremis florbedon.

— Kies estas la domo? — kaj Timur enrigardis en la vakstolitan kajeron. — Domo de la rugharmeano Krjukov. Kiu estas che ni eksspecialisto pri fremdaj ghardenoj kaj pomarboj?

— Mi — eksonis konfuzita vocho.

— Kiu povis tion fari?

— Tie laboris Mishka Kvakin kaj lia helpanto kun la kromnomo Figura. La pomarbo estas michurinajho (I. Michurin — fama soveta selektisto. E.S.P.), la specio estas ormaturigha kaj certe estis zorge elektita.

— Denove kaj denove estas Kvakin! — Timur enpensighis. - Gejka, chu vi parolis kun li?

— Jes.

— Nu, kaj kio?

— Mi batis sur lian kolon.

— Kaj li?

— Li donis al mi du batojn.

— He, chio che vi estas «batis» kaj «batis»… Sed la senco ial mankas. Bone! Pri Kvakin ni okupighos aparte. Plu.

— En la domo numero dudek kvin de la olda laktoliverantino soldatighis filo al la kavalerio — iu sciigis el la angulo.

— Jen rekonsciighis, vi! — kaj Timur riprochete kapbalancis. — Tie sur la pordego antau tri tagoj nia signo estis pentrita. Kiu pentris? Kolokolchikov, chu vi?

— Mi.

— Do, kial la maldekstra supra radio de la stelo estas kurba kiel hirudo. Se vi entreprenas ion — faru bone. Oni venos — ridos. Plu.

Starighis Sima Simakov kaj ekparolis rapide, konvinke, sen haltoj:

— En la domo numero kvindek kvar en strato Pushkarevkaja malaperis kaprino. Mi iras kaj vidas — oldulino knabinon drashas. Mi krias: "Onjo, lauleghe vi ne rajtas bati!" Shi diras: "…La kaprino malaperis. Estu ghi malbenita!" — 'Kie ghi malaperis? " — "Jen tie, en la ravino, post la arbareto, formachis la shnuron kaj malaperis, kvazau ghin englutus lupoj!"

— Atendu! Al kiu apartcnas la domo?

— La domo estas de la rugharmeano Paulo Gurjev. La knabino estas lia filino, nome Njurka. Drashis shin shia avino. Shian nomon mi ne scias. La kaprino estas griza kun nigra dorso, nome Manjka.

— La kaprinon trovu! — severe ordonis Timur. Iros grupo ei kvar homoj. Vi, vi, vi kaj vi. Nu, chu estas chio, knaboj?

— En la domo numero dudekdu knabino ploras — kvazau sendezire informis Gejka.

— Kial shi ploras?

— Mi demandis, shi ne respondis.

— Chu granda estas la knabino?

— Kvarjara.

— Jen alia malbono. Se estus homo, sed jen kvarjara! Atendu, al kiu apartenas la domo?

— La domo estas de leutenanto Pavlov. De tiu, kiu estis antau nelonge mortigita che la limo.

— Demandis, ne respondis — chagrene imitachis Gejkan Timur. Li sulkigis la brovojn, pensadis. — Bone… Tion mi mem. Vi tiun aferon ne tushu.

— Che la horizonto aperis Mishka Kvakin! — laute raportis la observanto. - Li iras lau alia flanko de la strato, manghachas pomon. Timur! Sendu grupon: ili trabatu lin au donu al li kelkajn vangofrapojn!

— Ne endas. Chiuj restu sur siaj lokoj. Mi revenos baldau.

Li saltis el la fenestro sur la shtupetaron kaj malaperis inter la arbustoj. La observanto informadis plu:

— Che la kortpordo, en mia vido nekonata fraulino de bela aspekto, staras kun karafo kaj achetas lakton. Tiu estas vershajne la mastrino de la somerdomo.

— Chu tiu estas via fratino? — tirante la manikon de Jhenja, demandis Kolja Kolokolchikov. Ne ricevinte respondon, li ofendeme diris: — Vi nur ne volu al shi de chi tie krii!

— Sidu! — ekshirante la manikon, mokete diris al li Jhenja. — He, jen chefo trovighis…

— Ne ekscitu shin, char shi vin drashos — incitis Gejka Koljan.

— Chu min? — Kolja ofendighis. - Kion shi havas? Chu ungojn? Kaj mi — muskolaron. Jen… la brakoj, kruroj!

— Shi drashos vin kune kun la brakoj kaj kruroj. Knaboj, atenton! Timur alproksimighas al Kvakin.

Facile svingante per deshirita vergo, Timur estis iranta al Kvakin. Rimarkinte tion, Kvakin haltis. La plata vizagho montris nek miron, nek timon.

— Saluton, komisaro! — klininte flanken la kapon mallaute li diris. — Kien vi rapidas?

— Saluton, bandestro! — samtone respondis Timur. - Renkonten al vi.

— Mi ghojas pri la gasto, sed regalajho mankas. Eble jen tio? — li shovis la manon en sian sinon kaj etendis al Timur pomon.

— Chu shtelita? — demandis Timur, mordante la pomon.

— Ghuste la sama — klarigis Kvakin. Specio ormaturigha. La sola bedaurindajho estas: mankas vera maturigho.

— Acidachajho! — jhetante la pomon, diris Timur. — Auskultu, chu vi sur la barilo de la domo numero tridek kvar jen tian signon vidis? — Timur montris la stelon, broditan sur la blua chemizo.

— Nu, mi vidis — strechis la atenton Kvakin. Mi, frato, tage kaj nokte chion vidas.

— Do, jen: se vi tage au nokte ankoraufoje la saman signon vidos ie, do kuru de tiu loko, kvazau brogita.

— Ho, komisaro! Kiel impulsema vi estas! — tirante la vortojn, diris Kvakin. — Fino, ni interparolis sufiche!

— Oj, bandestro, kiel obstina vi estas — ne levante la vochon, respondis Timur. — Kaj nun memorfiksu mem kaj transdonu al via bando, ke tiu parolo kun vi estis la lasta.

De iom malproksime neniu povus pensi, ke la parolantoj estis malamikoj, kaj ne du varmaj amikoj. Kaj pro tio Olga, tenanta en la manoj karafon, demandis la laktoliverantinon, kiu estas la knabo, kiu konversacias pri io kun la huligano Kvakin.

— Mi ne scias — elkore diris la laktistino. — Vershajne li estas simila huligano kaj sentaugulo. Li chiame apud via hejmo vagadachas. Vi gardu vin, karulino, ili povas vian fratinon tradrashi.

Maltrankvilo obsedis Olgan. Kun malshato shi rigardis al ambau knaboj, trapasis la terason, metis la karafon, shlosis la pordon kaj eliris straten por serchi Jhenjan, kiu jam dum du horoj ne montris sin hejme.

Reveninte al la subtegmento, Timur rakontis pri sia renkontigho al la knaboj. Estas decidite morgau sendi al la tuta bando skriban ultimaton.

Senbrue descendis la knaboj de la subtegmento, kaj tra truoj en bariloj au senpere trans la bariloj ili diskuradis al la hejmoj diversflanken.

Timur alvenis al Jhenja.

— Do, kio? drmandis li. — Chu nun chio estas klara?

— Chio — respondis Jhenja — nur ankorau ne tre. Vi klarigu al mi pli simple.

— Tiam descendu kaj iru post mi. Via fratino nun ne estas hejme.

Kiam ili alterighis, Timur faligis la shtupetaron.

Jam vesperighis, sed Jhenja konfide iris post lin. Ili haltis che la domo, kie loghis la olda laktoliveristino. Timur chirkaurigardis. Homoj proksime ne estis. Li elposhigis plumban ujeton kun farbo kaj alvenis al la pordego, kie estis pentrita stelo, la supra radio de kiu vere kurbis kiel hirudo. La radiojn li senhezite akrigis kaj rektigis.

— Diru, por kio? — demandis lin Jhenja. — Vi klarigu al mi pli simple: kion tio signifas? ~

Timur shovis la ujon en la poshon. Forshiris folion de lapo, vishis la makulitan fingron kaj, rigardante la vizaghon de Jhenja, diris:

— Tio signifas, ke el tiu chi domo homo foriris en la Rughan Armeon. Kaj ekde tiu tempo tiu chi domo trovighas sub nia gardo kaj protekto. Chu via patro estas en la Armeo?

Jes! — kun agitigho kaj fiero diris Jenja. — Li estas komandanto.

— Tio signifas, ke ankau vi trovighas sub nia gardo kaj protekto.

Ili haltis antau pordego de alia somerdomo. Ankau tie sur la barilo estis desegnita stelo. Sed la rektaj helaj radioj de ghi estis konturitaj per vasta nigra bordero.

— Jen! — diris Timur. ~ Ankau el tiu chi domo homo foriris al la Rugha Armeo. Sed li jam malestas. Tio estas domo de la leutenanto Pavlov, kiu pereis che la limo. Chi tie loghas lia edzino kaj tiu knabineto, de kiu la bona Gejka ne povis ekscii, kial shi ofte ploras. Se vi havos okazon, faru al shi, Jhenja, ion bonan.

Li diris tion tre simple, sed malvarmo trakuris shiajn brakojn kaj bruston, kvankam la vespero estis varma, ech sufoka.

Shi silentis, klininte la kapon. Kaj nur por ion diri shi demandis:

— Sed chu Gejka estas bonkora?

— Jes — respondis Titnur. - Li estas filo de maristo. Li ofte primokas la etulon kaj fanfaronulon Kolokolchikov, sed mem chie kaj chiam defendas lin.