Гэта была, як растлумачыла Ніне дзяўчына, што сядзела каля яе, камера папярэдняга заключэння. Акрамя гэтага, ёсць яшчэ камеры для тых, каго дапытваюць, i для тых, чый лёс ужо вырашаны, пасля сканчэння следства.

Ніна мімаволі сачыла за ўсім, што адбывалася ў камеры. Ёй было гэта нязвычнае i новае. Неўзабаве да яе дайшла ледзь чутная неразборлівая гаворка i нейкі незразумелы, дзіўны шум з-за сцяны. Ніна стала прыслухоўвацца, але гоман у камеры перашкаджаў ёй. Неспадзявана адтуль пачуліся дзікія, прарэзлівыя крыкі, ад якіх у Ніны ўсё пахаладзела, a ў камеры адразу наступіла трывожная цішыня.

— Што гэта? — запыталася Ніна ў дзяўчыны-суседкі.

— Ведама што, — б'юць, дапытваюць...

Дзяўчына сказала яшчэ, што вось раней вадзілі ў гестала, а цяпер у турме людзей так многа, што вадзіць не ўпраўляюцца.

Лямант i крыкі не сціхалі да вечара. Па калідоры, было чуваць, увесь час вадзілі людзей на допыт i валаклі назад збітых.

Ніна ўсё чакала, што i яе зараз паклічуць на допыт. Але гэты дзень абышоўся ціха. За ўсю ноч Ніна ні на хвіліну не заснула, усё думала аб сваім становішчы, пра тое, што трэба будзе гаварыць заўтра, пра таварышаў, якія чакаюць у лесе. Перад вачыма яе праходзілі малюнкі апошняга, нешчаслівага дня.

Крыкі i стогны за сцяной не сціхалі амаль да самай раніцы. Ад цяжкіх думак i ад бяссоння яна за ноч змарнела i пастарэла.

Уранні, нарэшце, Ніну выклікалі на допыт. Яе павялі не ў суседні пакой, а на двор. Ніна апынулася на вуліцы пад аховай чатырох рослых немцаў.

Чатыры адкормленыя, узброеныя эсэсаўцы з аўтаматамі напагатове вялі адну жанчыну. Яна здзівілася, калі ўбачыла, што яе, кволую з выгляду, так пільнуюць i баяцца. Абы-каму не даюць такую ахову.

На пустой вуліцы ёй сустракаліся рэдкія маўклівыя пешаходы. Некалькі з ix, убачыўшы жанчыну пад такой аховай, праводзілі Ніну ўважлівымі, то спачувальнымі, то сяброўскімі позіркамі. Ніна мімаволі выпрасталася i падняла галаву.

СД размяшчалася ў будынку былога Інстытута народнай гаспадаркі. Як i да вайны, тут перад вокнамі зелянелі ў два рады маладыя клёны, добра памятныя ёй з даўняй студэнцкай пары.

Пры ўваходзе ў СД, у вестыбюлі, Ніну затрымалі. Эсэсавец, што стаяў каля дзвярэй, старанпа абшукаў яе. Толькі пасля таго, як зрабілі вобыск, яе дазволілі правесці далей.

Ніну ўвялі ў доўгі інстытуцкі калідор, у якім яна калісьці не раз хадзіла з таварышкамі. Тут стаялі ў два рады, тварам да сцен, чалавек дваццаць жанчын i мужчын, якія нерухома глядзелі перад сабой. За ix спінамі паволі спацыраваў малады ружовашчокі, непадступна строгі наглядчык, гадоу, напэўна, семнаццаці, які памахваў кароткім, плеценым скураным бізуном.

Наглядчык штурхнуў Ніну да пажылой, з сівымі заплеценымі валасамі жанчыны. Ніна стала поруч i толькі павярнула галаву, каб азірнуцца, як у той жа час яе спіну апаліла агнём. Услед пачуўся злосны пісклявы вокрык наглядчыка.

Стаяць, не бачачы нічога каля сябе, было млосна. Здавалася, што за спіною нехта замахваецца, каб ударыць. Яна мімаволі прыслухоўвалася да ўсяго, што робіцца ззаду, адольваючы жаданне азірнуцца. Недзе недалёка, за дзвярыма, чулася будзённая траскатня пішучых машынак, якая здавалася тут зусім недарэчнай.

Ніну апаноўвала трывога перад блізкай сустрэчай з гестапаўцамі.

Бываюць i ў брыгадзе, у баі, такія хвіліны, калі патрэбна вялікая сіла волі. Але там перамагчы любыя нягоды лягчэй, там кожны можа табе дапамагчы, падтрымаць, — поруч з табою таварыш. Тут яна адна будзе стаяць перад гестапаўцамі, перад усёй ix зграяй. Увесь сэнс свайго цяперашняга жыцця бачыла яна ў адным неспакойным жаданні — не паддацца, вытрымаць!..

Яе выклікалі хутка. Ніна ўвайшла ў пакой, які нагадваў канцылярыю. За маленькімі столікамі сядзела некалькі нафарбаваных немак, якія дзелавіта стукалі на машынках; каля адной, нахіліўшыся, стаяў гестапавец i нешта дыктаваў.

Ніхто з ix нават не зірнуў на Ніну: прывыклі.

Адсюль яе ўвялі ў другі пакой праз цяжкія, акаваныя жалезам дзверы. Тут дапытвалі бялявага юнака ў сіняй футболцы. Ён стаяў на нагах з натугай, як бы трымаў на сабе нейкі вялікі цяжар. Твар, яшчэ амаль дзіцячы, быў у крыві i распух ад пабояў. Каля яго круціўся гестапавец, тонка перацягнуты ў поясе.

— Значыць, ты не ведаеш нікога? I міну ніхто не прыносіў? Сам знайшоў?

Юнак кіўнуў галавою. Гестапавец некалькі разоў з усёй сілы выцяў яго бізуном, адышоў, сеў. Пасядзеўшы хвіліну, ён ускочыў, падбег да хлопца:

— Брэшаш! — i ca злосцю з усёй сілы стаў біць канчуком бізуна па галаве, прыгаварваючы: — Брэшаш! Брэшаш!

Хлопец моўчкі, як падкошаны, грымнуўся на падлогу.

Яе штурхнулі да эсэсаўца, што сядзеў за сталом. Быў ён лысы, тоўсты, з двума падбародкамі. На мясістым носе сядзелі рагавыя акуляры, якія надавалі эсэсаўцу вучоны выгляд. Следчы нешта жаваў. Поруч з ім стаяў перакладчык.

Не перастаючы жаваць, немец падсунуў да сябе папку, адгарнуў вокладку, акуратна i старанна напісаў чырвоным чарнілам нейкі нумар i прамармытаў:

— Лагуновіч... Запытайся, Гельмут, гэта сапраўднае яе прозвішча? Ці можа таксама клічка? — Прозвішча Ніны выказаў у, камендатуры Грэчка.

Яна моўчкі кіўнула галавой — сапраўднае. Следчы, мусіць, не ведаючы, што яна разумее па-нямецку, прамармытаў задаволена:

— З брыгады Ермакова?.. Яна якраз дарэчы. Мяне цяпер вельмі цікавіць гэты Ермакоў i яшчэ... Туравец...

«Ведаюць! — падумала Ніна ca злой радасщо. — Уеліся, значыцца, у косці!» Яна на нейкі міг убачыла ў думках Ермакова, Васю, камісара. Яны нібы пазіралі на яе, спагадліва i даверліва.

Эсэсавец запытаўся, дзе размяшчаецца цяпер брыгада. Ніна, не адказваючы, папрасіла спакойна:

— Я хачу піць. Дайце вады...

Па знаку следчага перакладчык прынёс шклянку вады. Ніна, не спяшаючыея, выпіла.

— Ну, працягнем размову,— прамовіў эсэсавец i паўтарыў пытанне.

Ніна, здавалася, ахвотна згадзілася адказваць. Але тое, што яна сказала, было няпраўдай: брыгада размяшчалася ў іншай мясціне.

— Вы разумееце, што мы зробім з вамі, калі вы ашукаеце нас?

— Ведаю.

I прадаўжала маніць, як магла. На некаторыя пытанні яна не адказвала. зусім: ёй гэта невядома...

Гестапаўца злавала, што Ніна таксама не хацела паведаміць, з кім звязана брыгада ў Мінску. Яна адмаўлялася назваць хоць бы адно прозвішча.

— Вы гэта павінны ведаць! Вы — разведчыца!..

— Я кажу, што нічога не ведаю пра Мінск!

— Вы хлусіце!..

Блізарукія, хваравіта прыплюшчаныя вочы за рагавымі акулярамі зрабіліся маленькімі i злымі. Ніне стала тужліва i страшна. Па спіне прабег халадок, і сэрца раптам нібы перастала біцца, замерла ў чаканні.

Як бы збіраючы сілу, шукаючы падтрымку, яна зноў на міг прыгадала Тураўца i іншых таварышаў. Не аслабець, утрымацца, перанесці ўсё, перацярпець усе здзекі, усе пакуты!

Ніна бачыла, што гестапавец перастаў жаваць i падняўся, i падумала: «Зараз пачнецца...»

4...

Ніну прывезлі з допыту ўвечар. Яна была так збіта, што не магла сама дайсці ад машыны да камеры. Два турэмшчыкі падхапілі яе пад рукі i павалаклі абыякава па доўгаму змрочнаму калідору. Расчыніўшы дзверы, яе кінулі, i яна ўпала тут жа, каля дзвярэй.

Клапатлівыя, сяброўскія рукі паднялі Ніну, ціха перанеслі, асцярожна паклалі на нары. Яна не магла паварухнуцца. Усё цела было адным балючым камяком i гарэла так, нібы яго безупынна палілі пякельным агнём. Ёй падалі вады. Ніна ўбачыла над сабою незнаёмы, спагадлівы твар жанчыны i ціха, прыглушана застагнала.

— Нічога, нічога... Патрывай, — прамовіла суцешліва жанчына.

Ніна доўга не магла заснуць, хоць i вельмі змарнела. Агонь, які паліў яе ўвесь час, то крыху спадаў, то мацнеў неспадзявана зноў.

Вочы нясцерпна рэзала белае зыркае святло лямпачкі, якая ад іскрыстых праменняў, што разыходзіліся ва ўсе бакі, была падобна на нейкую бліскучую калючку. Тыя праменні прарэзваліся нават пад заплюшчаныя векі, уядаліся ў галаву, ад ix нельга было схавацца.