...Ледзь толькі націск немцаў паслабеў i яны сталі адступацца, Туравец, як падхоплены хваляй, выскачыў з лесу. Цела яго было дужым i лёгкім.
— Першы ўзвод! За мной!
Не азіраючыся, ён пабег за ўцекачамі, адчуваючы, што партызаны рушылі следам...
Толькі пасля таго, як партызаны сталі вяртацца назад, радуючыся перамозе, Туравец заўважыў, што левая рука яго ные i рукаў намок ад крыві. Кроў запырскала гімнасцёрку i штаны. Калі яго параніла?.. Ён адчуў, што рука нібы налілася свінцом. Падтрымліваючы яе здаровай рукой, заціснуўшы пальцам артэрыю, Туравец пайшоў да акопа.
— Дайце, я перавяжу, таварыш камісар, — пачуўся раптам голас Васіля Крайко.
Туравец здзіўлена павярнуўся: ён думаў, што Васіль застаўся на полі, i паслаў ужо людзей падабраць яго. Аж не — жывы i нават не паранены! Аб тым, як Вася выратаваўся, ён не запытаўся, прымаючы з задавальненнем самы факт.
Вася пачаў перавязваць Тураўцу рану. Хлопец яшчэ гарэў ад нядаўняй узбуджанасці, i рукі яго непаслухмяна дрыжалі.
— Далі мы ім, таварыш камісар! Я думаю, больш не сунуцца.
— Не суінуцца, кажаш? Чорт ix ведае, сунуцца ці не, — адказаў камісар.— А што далі, то далі! Па-сапраўднаму адсыпалі.
— Поўнаю меркай!
Туравец агледзеўся. Усюды былі сляды нядаўняй бойкі. Ляжаў побач забіты гітлеравец, другі, крыху далей, яшчэ курчыўся ў перадсмяротнай агоніі. Каля ix сядзеў, прытуліўшыся да камля, мёртвы партызан. Калі Туравец убачыў гэта, твар яго спахмурнеў i радасць сцішылася. Адразу больш заныла рана, — не ў тым месцы, дзе яна была, а вышэй, у локці.
Услед за гэтым ён пачуў, як нехта сказаў:
— Камандзіра роты забілі...
— Каго? Шабуню?..
Туравец, устрывожаны, прытрымліваючы параненую руку, пабег да Шабуні.
Змітро ляжаў на траве, дзіўна непадобны на сябе. Твар яго быў бледны, бяскроўны, як у мёртвага; віслыя рудаватыя вусы здаваліся рэдкімі, i на ix ўсё яшчэ ліпелі пясчынкі. Вочы былі заплюшчаны.
Каля яго на каленях, рупліва аглядаючы рану, стаяла Ніна.
Камісар хутка нахіліўся да Шабуні, прыклаў руку да яго грудзей i адчуў ціхія, кволыя ўдары сэрца.
Шабуня стомлена, з намаганнем расплюшчыў вочы, але позірк яго быў чужы i невідучы. На міг вочы запыніліся на гімнасцёрцы камісара, потым абыякава глянулі некуды ў неба i заплюшчыліся.
— Што ў яго?
— У грудзі i жывот...—сказала Ніна.
Яна выняла бінт, пачала рабіць павязку. Перавязвала Ніна ціха, асцярожна, баючыся зрабіць балюча, твар яе пры гэтым перасмыкаўся раз-по-раз ад болю, нібы раненай была яна сама.
Туравец адной рукой дапамог ёй павярнуць Шабуню на бок.
Шабуня раптам апрытомнеў,— у цьмяным позірку мільганула занепакоенасць. Туравец адразу нахіліўся да яго.
— Ну, што... фрыцы?..
— Адбілі, Змітро. Адагналі фрыцаў. Ледзь уцяклі гады, падмазаўшы пяты. А многа палажылі тут назаўсёды. Абодва танкі спалілі.
— Адбілі, — паўтарыў Шабуня, i памаўчаўшы, як бы збіраючыся з думкаю, прамовіў ціха: — Шкада...
— Чаго шкада? — не зразумеў Туравец.
— Паміраць... шкада...
Шабуня зноў заплюшчыў вочы. Туравец паклаў яму пад галаву згорнуты пінжак, каб зручней было ляжаць, i загадаў хлопцам вынесці Змітра да ўзбалотку, дзе былі ўсе раненыя. Ніне сказаў:
— I ты ідзі туды, даглядай за ім. Зрабі ўсё, што можна...
Паглядзеўшы сумна ўслед Шабуню, Туравец паклікаў Дразда, нізенькага, з чырвоным тварам чалавека, які быў камандзірам другога ўзвода, i загадаў прыняць роту.
Прысеўшы потым каля дрэва, абапёршыся спіною аб шурпаты паранены ствол, каб перадыхнуць, ён неўспадзеўкі пачуў, як у перапынкі між рэдкіх стрэлаў мірна шумяць-гамоняць вяршыні сосен ды дзяўбе недзе сухадрэвіну дзяцел: дук-дук-дук-дук.
Сонца хавалася за дрэвамі. Яно прабівалася праз галлё сосен, кідаючы негарачыя чырванаватыя, як звычайна перад вечарам, праменні на гонкія бронзавыя ствалы, на траву.
Туравец заклапочана думаў аб тым, як ён будзе з партызанамі выбірацца адсюль, з гэтага лапіка зямлі. Iм цяпер застаўся адзін шлях — па балоце, па незнаёмых гнілых сцежках. Карта тут мала чым можа дапамагчы, на ёй толькі відаць вялізная, з блакітнымі рыскамі пляма. Яна не гаворыць аб тым, як тут можна прабіцца змораным людзям, якім трэба несці на сабе раненых i зброю.
«Тут жа Дрозд працаваў да вайны старшынёй калгаса!»— узрадавана ўспомніў ён. Туравец паклікаў Дразда, запытаўся, ці добра ён ведае балота, ці зможа цераз ix правесці ўночы.
— Цяжкавата, Нічыпар: балоты разліліся вельмі.
— Разліліся...
— Але нічога, — супакоіў Дрозд Тураўца, — думаю, што выведу...
3...
Як толькі павечарэла, Туравец даў загад адыходзіць. Карыстаючыся цемраю, партызаны з палёгкай пакідалі ўзлессе, на якім прабылі поўны грозных падзей час.
Па ціхіх, стрыманых галасах, што адразу пажвавелі, Ніна Лагуновіч адчувала, як палягчэла на душы ў людзей. Ix мала непакоіла тое, што будзе заўтра, яны ведалі, што перабылі дзень, пражылі як трэба, па-салдацку, a цяпер пойдуць — i не будзе зараз трывогі такой i смерці.
Ніна таксама паспакайнела. Яна была спакойнай больш за ўсё таму, што Туравец з імі, разам з ротаю: Туравец тут i, значыцца, усё, што можна i трэба, — будзе зроблена.
Вечар быў ціхі i цёплы. Гітлераўцы адпачывалі. З-за ельнічку даносілася чужая п'яная песня з выкрыкамі ды час-ад-часу кулямётныя чэргі дазорных, якія, мусіць, нудзіліся ў адзіноце...
«Ну, вось, Аляксей, мы i скончылі дзень! Нялёгкі быў гэта дзень», — праплыло ў Нінінай галаве. Ён даўно быў далёка, яе Аляксей, яе друг, яе муж, але яна ўвесь час адчувала яго поруч i часта, ці ў горы, ці ў радасці, нібы размаўляла з ім.
Даўно не бачыліся Ніна i Аляксей. Ён пайшоў у армію яшчэ да вайны, зімою, калі Ніна вучылася ва ўніверсітэце, на апошнім курсе. Толькі паўгода яны i пражылі разам. Затое, якія гэта былі паўгода: іншыя, напэўна, пражыўшы ўсё жыццё, не маюць столькі шчасця, колькі яны за тыя хуткія месяцы.
З першага ваеннага лета ад яго не было ніякіх вестак. Яна ведала толькі, што ён недзе на фронце, можа, нават недалёка ад яе, ад Мінска, бо яго часць была пад Брэстам. Калі Мінск пачалі бамбіць, ёй вельмі не хацелася пакідаць дом, куды ён мог раптам забегчы або прыслаць вестачку. Толькі на пяты дзень гэтых страшных бамбёжак Ніна вышла з горада, намерваючыся дабрацца да Магілёва, а адтуль паехаць да сваякоў, што жылі пад Масквой.
Але адысці ёй удалося недалёка: наперадзе немцы высадзілі дэсант. Ніне прышлося вярнуцца ў Мінск...
У той страшны год у яе нарадзілася дачка... I тады, i пасля, калі яна з падпольшчыкамі разносіла лістоўкі i калі яна жыла ў атрадзе, усе гэтыя тры доўгія гады разлукі, Аляксей быў амаль заўсёды з ёю. Робячы што-небудзь, Ніна думала, як бы на гэта паглядзеў Аляксей. I калі здавалася, што ён быў бы задаволены, радавалася.
Дзе ж ты цяпер, Аляксей?!
...Яна ішла па ахутанаму змрокам узлессю, якое было густа ўсеяна варонкамі. Між ствалоў сосен усюды валялася ссечанае сукаватае галлё.
Стала спускацца з пагорка ўніз i неўзабаве апынулася на куп'істай мяккай сенажаці. Шум крокаў, заўважыла Ніна, адразу змяніўся: не было чуваць больш трэску сухіх галінак, ногі аднастайна шорхалі ў высокай някошанай траве. У твар патыхнула халоднай балотнай вільгаццю.
Цемра хутка гусцела — закрывала не толькі кусты наводдаль, але i траву пад нагамі. «Як яны вядуць у такой цемры?»— здзіўлена падумала Ніна пра Тураўца i Дразда, якія ішлі ўперадзе.
Усе брылі моўчкі, — адчувалася, што людзі вельмі стаміліся. Было толькі чуваць, як хлюпаюць ногі ды часам рззка бразгае жалеза.
Хутка мясціна, па якой ішлі, пагоршылася — пачалася дрыгва.
Пад нагамі, пад тванню, у адным месцы Ніна адчула крохкі слізкі пласт. «Лёд яшчэ...»
Партызаны, якія неслі Шабуню, часта спыняліся адпачыць: Шабуня быў поўны целам, важкі.
Напэўна, ад начной прахалоды да яго зноў вярнулася прытомнасць.
— Хто вядзе роту? — перамагаючы боль, запытаў ён.
