— Нажаль, Колышаў, тыя, хто пасылаюць з вайной да нас, не чуюць гэтага. Адседжваюцца сабе, нягоднікі, дзе-небудзь у зацішку.
— Нічога. Я думаю, цяпер многія заракуцца. Вядома, такія, хто яшчэ не страціў зусім розуму ад нянавісці...
А вогненны ўраган усё грымеў i грымеў.
Нарэшце, агонь перанеслі далей...
На ўзгорак пачалі хутка падымацца цяжкія танкі прарыву. Яны перавалілі за грэбень i сталі адзін за адным знікаць. На ўзгорак узыходзілі другія. Недзе ўперадзе паднялася пяхота, яе не было відаць.
З-за ляска вырваліся некалькі груп штурмавікоў. Яны з рэвам нізка пранесліся i таксама зніклі за ўзгоркам.
Лагуновіч чакаў, што перададуць зараз i яго роце каманду — наперад, на зыходную пазіцыю, а там — i ў бой. Усё яго цела напружылася, сабралася. «Хутчэй бы толькі камандавалі!» — прыспешвала яго неспакойнае, нецярплівае сэрца, якое не любіла доўга чакаць. У грудзях было прывычнае перад боем адчуванне нейкан пустаты, калi іншыя пачуцці змяняе а дно — чаканне i прага блізкай бітвы.
Старшы лейтэнант акінуў позіркам сваю роту, нібы правяраючы, ці гатовая яна. Збоку здавалася, што ўсё было спакойна. Машыны, укрытая маладым алешнікам i бярозавым галлём, стаялі нерухома. Купкамі ля машын усюды віднеліся танкісты i аўтаматчыкі з дэсанта. Поблізу Аляксей убачыў прысадзістую ўпэўненую постаць Быстрова, поруч з ім неразлучнага Сонцава i падумаў радасна, што добра мець такіх салдат.
Гарматы раптам сціхлі. Аляксей не адразу заўважыў, што наступіла цішыня; у галаве яшчэ стаяў артылерыйскі гром.
Потым ён пачуў, што за ўзгоркам, як кіпень у вялізным катле, клякоча бой, трашчаць кулямёты.
— Вёска, напэўна, — прамовіў старшы лейтэнант,— перастала быць «нічыёй». Праворны са сваімі хлопцамі працуе ўжо недзе там... Больш не будуць сыпаць на яе жалеза.
— Ёсць такія вёскі, — адгукнуўся Якавенка, — якім дастаецца асабліва моцная порцыя жалеза i толу. Вернуцца людзі i месца не змогуць пазнаць. Перакапана ўсё па-новаму — акопы, варонкі.
— Пазнаюць! Цікава, што там будзе гадоў праз дзесяць. Цяжка проста ўявіць цяпер. На тым месцы зноў вырастуць хаты, i будзе там... чалавек хадзіць спакойна, не баючыся, што яго прашые куля ці асколак. Нашы акопы i той КП зааруць, засыплюць зямлёю...
— Тады, мусіць, забудуць, як мы тут стаялі, чакалі, што думалі.
— Будуць помніць. Усё, што мы робім, будуць ведаць. Кожны лясок, дзе мы былі, помніць будуць. Такога нельга забыць!
— А я думаю, забудуць, — заўважыў Якавенка.— Людына забувае, калі следу не застаецца.
— А гэта не наш след, Якавенка. Бітае каменне i кроў — гітлераўскі след. А наш след тое, што вырасце на тым каменні, акопах, усюды, дзе мы пройдзем. Гэты след будзе вечны!
Яны змоўклі. Аляксей сачыў за ўсім, што рабілася навокал, i чакаў,чакаў.
Адтуль, дзе кіпеў бой, пачалі насіць раненых. Ix было многа. Аднаго раненага танкісты Аляксея затрымалі i акружылі. Шырокая галава яго была перавязана бінтамі, над якімі кустом тырчалі русыя валасы, правы рукаў злінялай гімнасцёркі быў разадраны i падрэзаны, a забінтаваная рука вісела на марлевай касыначцы. На твары цямнелі палосы перамешанага з гразёй поту.
— Ну што там, зямляк?
— Што? Міны, дрот — кроку не ступіш.
— Ну, усё-ткі, нашы ціснуць?
Пехацінец павярнуў да таго, хто пытаўся, упарты, з кароткім аблупленым носам твар i прамовіў рашуча:
— Ціснем. А як жа! Пытаешся...
Прайшоўшы крыху наперад, нашы часці прыпыніліся, нібы не маглі прабіцца далей. Вораг, відаць, падкінуў падмацаванне. Потым бой пачаў зноў паволі аддаляцца. Аляксей услухоўваўся ў гукі бітвы i загараўся яшчэ больш. Яму хацелася туды, куды пайшлі ўсе, хоць ён i ведаў, што трэба чакаць сваёй пары, што хутка яна прыдзе.
— Колькі мы будзем стаяць тут?— запытаўся Колышаў нецярпліва ў Аляксея.
— Колькі загадаюць, столькі будзем стаяць. Відаць, чарга не наступіліа. Прыдзе — скажуць!
Аляксей падумаў, якія вялізныя памеры наступлення i — колькі тут войск, людзей, што так, як i яны, яго рота, нецярпліва, парыўна чакаюць сваёй пары!..
Артылерысты палявых батарэй пакацілі наперад гарматы. Пасунулася далей, падскокваючы i пакалыхваючыся, некалькі павозак з боепрыпасамі.
Упершышо Аляксей падумаў, што ісці будуць яны вельмі доўга. Пачалі тут, а дзе прыпынак — невядома. Дарогі знікалі недзе за Мінскам у летняй смузе, недзе вельмі далека.
Раптам Аляксей убачыў непадалёк ад сябе земляка, якога ён затрымаў. Жывіца, у той жа мятай паддзёвачцы, з мяшком за плячыма, з бярозавым кіем у руцэ, пакульгваючы, ішоў услед за павозкамі.
— Вунь i Жывіца ў наступ пайшоў!— пажартаваў Быстроў i крыкнуў: — Эй, старшыня! Хуткасць павяліч, адстанеш!
Той азірнуўся на голіас.
— Ад каго адстану, а ад каго — i не!— адгукнуўся задзёрыста ён. — Вас з вашымі машынамі я i з кійком пераганю; стойце толькі даўжэй тут! — з усмешкай, весела пакпіў ён. Зняўшы шапку, дадаў:
— Бывайце здаровы! Бо мне часу няма.
Паправіўшы за наплечную вяровачку мяшок, Жывіца хутка пакульгаў далей. Побач з ім тарахцелі павозкі, якія паволі ўздымаліся на ўзгорак.
notes
1
Маўчаць!
2
Што... што? Усіх!
3
Усіх!
4
Хто тут?
5
Дывізійны абменны пункт.
6
Пасведчанне.
7
Толькі для немцаў.
