— Яшчэ ёсць пытанні?
— Усё зразумела. Галасаваць!— нецярпліва крыкнуў нехта з месца.
Але ў аднаго партызана было яшчэ пытанне.
— Няхай раскажа пра сямейнае становішча.
Камбрыг, што здаралася з ім вельмі рэдка, пачырванеў. Ён ведаў, што пытанне задалі не выпадкова: усе ведалі, што ў яго ёсць у эвакуацыі, у Казані, жонка i сын, a многія i тое, што ён, калі быў у разведцы, жыў з адной дзяўчынай.
Цяпер вось пачаў нешта часта сустракацца з Валяй Залескай.
Неспадзявана для сябе, разам з Ермаковым пачырванеў i збянтэжыўся Васіль.
— Што казаць, — прамовіў камбрыг, стараючыся гаварыць спакойна. — Былі грахі. Усе вы ведаеце... Было такое. У партыю нельга ісці з грахамі. Я абяцаю, што ўсё тое, што было, не паўторыцца. Даю цвёрдае слова.
Сталі галасаваць. Дзееяткі рук узняліся ўгару, нядружна, але ўпэўнена.
Потым прымалі Ніну. Яна, хвалюючыся, крыху паспешліва расказала пра сваё жыццё да атрада, i Васіль упершыню даведаўся, што яна з Мінска, што ў яе на руках было малое дзіця.
— Калі дачка крыху падрасла, — гаварыла Ніна,— стала трохі вольнага часу... Я пачала прыглядацца да сваіх сяброў, ці не звязаны хто з ix з падпольшчыкамі. Знайсці ix след удалося не адразу: у ix была добрая канспірацыя... Аднойчы я пра сваё жаданне шчыра загаварыла з Колем Сініцам. Мы з ім да вайны разам вучыліся ва ўніверсітэце... Мне чамусьці здавалася, што ён — не можа быць, каб не быў знаёмы з падпольшчыкамі... Коля мне i памог звязацца з падпольнай арганізацыяй. Ён, вядома, мне нічога не сказаў пра арганізацыю, а проста, на першы раз, даў некалькі лістовак, расклеіць ці раскідаць на відных месцах, i папрасіў дастаць бінтоў для перавязкі. Я ўсё гэта зрабіла. Тады мне сталі даручаць больш важныя справы... Адзін раз я трое сутак хавала на сваёй кватэры падпольшчыкаў...
Ніна на міг запынілася, напэўна, успомніла штосьці сумнае.
— У маі неспадзявана звалілася на нас бяда. Колю арыштавалі. I амаль у адзін час з ім яшчэ некалькі таварышаў. Нас гэта вельмі насцеражыла. Мы непакоіліся, што гестапа выкрыла ўсю арганізацыю. Адным словам, чакалі самага паганага. У мяне была падпольная пішучая машынка, на якой мы лістоўкі друкавалі. Я яе закапала. I ўсё, што магло паказацца падазроным, таксама схавала... Але — абышлося, мінула бяда. Хлопцы нікога не выдалі... Коля, казалі, памёр у гестапа ад катаванняў...
Яна хітнула галавой, нібы адганяючы ўспаміны. Заспяшалася, як бы схамянулася, што трэба канчаць.
— I пасля — рабіла ўсё, што даручалі. Расклейвала адозвы, передавала савецкія газеты i брашуры... Некалькі разоў выводзіла людзей да партызан... Адзін раз вывелі палонных камандзіраў, якім дапамагалі ўцячы з лагера. Потым — прафесара Горкіна...
Ледзь толькі яна сціхла, грубаваты мужчынскі голас запытаўся:
— Дзе цяпер дачка?
— Дачка ў Мінску... I маці таксама...
— Даўно не бачыліся?
— Другі год... Як прышла сюды...
Калі Ніна гаварыла гэта, голас яе дзіўна пацішэў, задрыжаў.
«Вось чаму яна так любіць дзяцей!» — падумаў Вася.
З таго, што гаварылі пасля пра яе, Васілю асабліва запомніліся словы Дразда, чалавека вельмі строгага i скупога на пахвалу.
— Я скажу, як Лагуновіч вяла сябе ў блакадзе... На выгляд яна, усе вы ведаеце, быццам ціхая i простая. A калі пад Савічамі нас прыціснулі да балота, што дыхнуць нельга, як яна трымалася? У апошняй групе, у Шабуневай роце, якая прыкрывала!.. Тады, калі наш Змітро Мікалаевіч, добрая памяць яму, загінуў, яна ваявала, можна сказаць, па-геройску!.. Гэта мне спадабалася!.. Потым мы цэлы дзень выбіраліся з балота, лезлі, як чэрці, па твані, на лазе, яна ўвесь час даглядала раненых. Яна трымала сябе, можна сказаць, як камуніст. Хлопцы, якія былі там, могуць гэта пацвердзіць...
— Памятаем! Было такое!.. — пачуліся галасы.
Усё адбывалася нібы проста, але ад гэтага ніколькі не трацілася адчуванне важнасці i ўрачыстасці падзеі...
Неўзабаве Васіль ужо слухаў сваю заяву. З вуснаў другога чалавека словы яго заявы здаваліся Васілю крыху дзіўнымі, — знаёмыя, родныя словы, якія ён пісаў сэрцам сваім.
Вышаўшы наперад, да стала, ён спаткаўся з позіркамі людзей, што пазіралі на яго, як здалося яму, нібы на іспытах, i адчуў сябе крыху напружана. Быццам шукаючы падтрымку, ён знайшоў лагодныя, прытоена радасныя вочы Ніны, i ад яе позірку Васілю стала цёпла i лёгка. Ён мелькам заўважыў, як весела, падбадзёрліва падміргвае яму Шашура: «Усё будзе добра, Смялей, Вася».
— Нарадзіўся ў тысяча дзевяцьсот дваццаць шостым годзе...
Восемнаццаць год! Па людзях прайшоўся шум. Усім здавалася, што ён на многа старэйшы.
— Вучыўся ў школе, але не скончыў. Перашкодзіла вайна... Бацьку расстралялі фашысты, сястру пагналі ў Германію. Два браты ў арміі. Што з імі, не ведаю.
Вася адным дыханнем выпаліў увесь свой нядоўгі жыццяпіс. Скончыў i раптам разгубіўся: гэта ўсё?
Што б яшчэ дадаць?
Ён пашкадаваў, што так мала можа сказаць пра сябе. Што яго жыццё ў параўнанні з камбрыгавым ці Нініным!
— У іншых групіроўках не ўдзельнічаў, — прышло чамусьці на язык.
Людзі заўсміхаліся. Нечы звонкі голас весела запытаўся:
— A ў белай арміі не служыў?
— У белай я ўсё роўна не быў бы. A ў Чырвонай гвардыі біць белых не давялося.
— Спазніўся нарадзіцца...
— Затое б'е гітлераўцаў, — падтрымаў з-за стала камісар.
Вася вярнуўся на сваё месца, а партызаны, што выступaлі цяпер, пачалі ўжо гаварыць пра яго жыццё, пра яго баявыя ўчынкі. З ix слоў выходзіла, што Васіль — ці таварыш Крайко, як яго іменавалі, чалавек, варты таго, каб быць у партыі. Праўда, камандзір ён малады, але не ўступіць i іншым «старым», недарма ж узвод, якім ён камандуе, адзін з лепшых у атрадзе. У Крайко могуць байцы вучыцца не толькі адвазе, але i сціпласці... Многа чаго прыгадалі людзі добрым словам, i Васіль упершыню нібы зірнуў на сябе інакш, з большай упэўненасцю.
З павагай гаварыў пра яго i камісар, але заўважыў, што Васілю трэба вучыцца камандаваць, што ён часта замест таго, каб кіраваць людзьмі, бярэцца за справу сам, забываючы пра ўзвод. Здзівіўшы Васіля, Туравец, праўда, вельмі лагодна папракнуў «таварыша Крайко» за тое, што ён пакінуў узвод, калі адбівалі нямецкія танкі каля Савіч, — ён папоўз да танка сам, хоць было загадана паслаць другога партызана...
I вось Дрозд устаў з-за стала, каб падлічыць узнятыя рукі.
— Аднагалосна, — прамовіў ён задаволена. — Апусціце рукі.
Ашчасліўлены, Васіль падумаў, — што б зрабіць такое, асаблівае што-небудзь, каб усе ведалі, што ён i праўда слаўны хлопец. Вось што! Ён направіць тую сапсаваную рацыю, якую знайшоў надоечы каля нямецкай машыны. Такі будзе сюрпрыз!
Перад блакадай ён увесь вольны час вождаўся з падбітым бронетранспарцёрам, але цяпер Васіль не знайшоў яго на знаёмым месцы. Гітлераўцы забралі. Затое ён знайшоў рацыю. А рацыя не горш...
На перапынку, акружыўшы Васю, таварышы наперабой віншавалі яго, па-сяброўску штурхаліся, ціснулі рукі. Падышоў i Туравец.
— Мне таксама можна далучыцца да тых, хто віншуе?
— К-калі ласка!.. Дзякую.
— Можа, пройдземся? Пагуляем?..
Туравец узяў хлопца за локаць, i яны пайшлі паўз дубкі, між людзей, што таксама праходзіліся, гаманілі.
— Прынялі, выходзіць? — жартаўліва запытаўся Туравец.
Васілёў твар ззяў.
— Прынялі.
Туравец пастаяў, акінуў вачыма маладую, такую кволую i светлую, але з адламаным ралам бярозу.
— Вецер, ці што... адарваў?
— Мусіць, вецер.
— Помніш раніцу?.. Калі на варце быў?.. — запытаўся Туравец.
Васіль здагадаўся, што хоча прыгадаць камісар.
— Помню, таварыш камісар.
— I што казаў, не забыў?
— Што камандзір наш незаменны...
— Так, гэта... Ты якраз i прышоў, Вася, замяніць... Камуністы заўсёды на першай лініі, a ў тых, хто наперадзе, не можа быць няшчыльных радоў. Як i ў арміі, якая ваюе. Калі радзеюць рады, армія слабее... А нам слабець не выпадае...
— Я, таварыш камісар, не падвяду!.. Толькі хіба — могуць падумаць — малады... Зялёны...
