Толькі насыціўшыся i адкінуўшыся на бок, каб прылегчы зручней, Клямт пацікавіўся:

— Што табе напісала Ільза?

— Ільза? Рознае піша...

— Сумуе, піша?

— Так.

Цьмяна-сонныя вочы Клямта неспакойна ўспыхнулі.

— Брэша! Жанчына верная, пакуль ты з ёю. У обер-лейтэнанта Штумпфа жонка зблыталася з італьянцам... У ефрэйтара Каца без яго дзіця нават нарадзілася. Яна пісала яму пяшчотныя лісты. Кац ix насіў цэлаю вязкаю ў кішэні. A пасля прыходзіць аднойчы вестка — маці піша — нарадзілася дзіця... Любоўныя лісты нарабілі!

— Ільза не такая.

— Не такая! Усе мы лічым ix не такімі... А наогул, гэта правільна... гады ідуць, чаго ж марна чакаць, час губляць...

— Хопіць пра гэта, лейтэнант. Прашу.

Калі б лейтэнант быў больш назіральным, ён заўважыў бы, што ефрэйтар нечым усхваляваны i прыгнечаны. Лежачы на спіне, прыплюшчыўшы вочы, ён штосьці думаў сваё i нават да заўвагі Клямта пра Ільзу аднёсся амаль абыякава.

— Лейтэнант, вам не здаецца,— загаварыў з панурай задуменнасцю ефрэйтар, — што не салдацкая служба... ваяваць з жанчынамі?

— Чаму?

— Для салдата ёсць фронт...

— Салдат павінен рабіць тое, што яму скажуць.

— Але на гэта ёсць... спецыяльныя людзі.

— Iм xaпae таксама. Ты наіўны, Келер! Наіўны, як дзіця. Хіба тут не вайна?..

— Вайна? З дзецьмі...

— А што?! Глядзі, — ён абцасам прымяў i прыціснуў траву, потым адставіў бот убок.

Трава ў ямцы з-пад абцаса дзе-ні-дзе пружыніста ўзнімалася.

— Заўтра яна, Келер, уся выпрастаецца. Каб не паднялася, яе трэба ірваць з коранем.

Ён вырваў жмут травы з зямлёю, змяў i кінуў прэч.

— Усё роўна, — п'яным непаслухмяным языком прамармытаў ефрэйтар. — Кроў, дзеці... бр-р.

«Ён плявузігае такое, за што можа не паздаровіцца», — лейтэнант неспакойна азірнуўся, ix, здаецца, ніхто не слухаў: падвыпіўшы, салдаты шумелі кожны на свой лад. — «Ці, можа, ён разыгрывае мяне?..» Клямт хацеў асекчы лёгкадумца, але Келер апярэдзіў:

— Вам не хочацца дамоў?

— Не, не хочацца!..

— Добра там... — з зайздрасцю прамовіў Келер. — Раскоша! Зайздрошчу. А тут хоць павесься з нуды.

Клямт падумаў, што размову гэту трэба канчаць, i непрыязна, з ноткай узлаванасці, адрэзаў:

— Хутка нуда твая скончыцца!

Клямт кіўнуў туды, дзе доўгім зубчатым, радам сінеў лес i чуліся выбухі i страляніна...

Раздзел VIII

1...

Грэчка амаль тры дні блукаў адзін па лесе.

Вярнуцца дамоў не давялося. Ён у першы ж дзень падышоў да сяла, але зайсці туды пабаяўся, бо ў вёсцы былі фашысты.

Грэчка здалёк, стоячы на ўскраі лесу, назіраў за тым, што рабілаея, прадчуваючы нядобрае. Потым да яго дайшла страляніна, а следам за гэтым пачалі ірвацца на ўзлессі снарады.

Грэчка кінуўся назад у гушчар.

На другі дзень, раніцай, на невялікім хутарку яму ўдалося дасаць крыху хлеба, i ён два дні хаваўся ў вільготным паўзмроку лясной гушчыні, прыслухоўваючыся да таго, што рабілася навокал. Там i тут чулася аўтаматная страляніна, а часам гарматныя выбухі.

Ен стараўся аддаліцца ад ix, але страляніна паступова набліалася з усіх бакоў.

Аднойчы Грэчка ледзь не наткнуўся на гітлераўцаў.

Адтуль, куды кіраваў ён, шукаючы цішыні, данеслася нямецкая гаворка. Ён адразу прыпаў да зямлі i ўбачыў непадалёк у прагаліне палявую кухню i групу салдат, што сядзелі на траве. Зброя ix ляжала на зямлі. Яны абедалі. Не помнячы сябе, Грэчка стаў адпаўзаць назад, потым ускочыў i пабег.

Ён спыніўся ў густым лазняку, сеў пад куст i стаў прыслухоўвадда. Хутка там, адкуль прыбег ён, пачулася страляніна. Потым данесліся стрэлы з другога боку. Яны паступова набліжаліся.

«Прачосваюць лес», — падумаў уцякач.

Нечакана ён пачуў поруч трэск галля i мігам ускочыў.

З зарасніку на яго выбегла жанчына з ускудлачанымі валасамі.

Яна вяла за руку дзіця. У вачах жанчыны быў жах. Убачыўшы раптам перад сабой незнаёмага чалавека, яна спалохалася, але, прыгледзеўшыся, ціха, спакутавана ўскрыкнула:

— Божа! Ды гэта ж свой, здаецца!

Цяжка i часта дыхаючы, яна падышла да Грэчкі.

— Як добра, што свайго чалавека спаткала! А то ж перапалохалася... Ледзь уцякла ад ix... Смерць, думаю, прышла... Як добра, што свой чалавек тут... Дзе нашы, далека?

Уся яе надзея была цяпер на Грэчку, яна пазірала на яго, як на паратунак.

Той незадаволена адступіў, мармычучы:

— Я таксама адзін...

Не, ён не хацеў браць на сябе чужы клопат. Ён хоча быць адзін, адзін.

Але жанчына не адставала, ішла ўслед.

— Выратуй, дапамажы, саколік! He кідай, вазьмі нас... Не кідай... Куды ты, не кідай! А божа!

Грэчка раззлаваўся, вылаяўся. Не стрымліваючы больш сябе, баязліва рынуўся наўцёк ад яе. Адбегшы далей, убачыўшы, што яе няма, ён спыніўся.

Страляніна i воклічы ўсё набліжаліся.

У нейкую хвіліну Грэчка непадалёк пачуў жахлівы адчайны крык жанчыны i стрэлы.

«Тая напэўна»,— мільганула ў Грэчкі думка. У яго грудзях пахаладзела. Ён зашыўся глыбей у куст, з жахам заўважаючы, што лісце яшчэ не зусім распусцілася, што куст свеціцца скрозь, што ўхавацца цяжка. Гітлераўцы з крыкамі набліжаліся, угары пасвіствалі кулі.

Уціснуўшыся тварам у зямлю, ён нічога не бачыў, думаючы аб адным, каб як-небудзь гэта навала прайшла міма.

Раптам ля яго пачуўся голас, які прагучаў, як стрэл:

— Устаць!

Грэчка спіною адчуў, што гэта адносіцца да яго, але не варухнуўся, нібы прыклеены да зямлі.

Нехта злосна стукнуў яго наском бота ў бок, i тады ён падняўся. Перад ім стаяла некалькі гітлераўцаў з аутаматамі.

Ён анямеў, чакаючы, што зараз жа яго застрэляць або прыдумаюць нейкую жахлівую смерць.

З таго, што гаварылі салдаты, ён не разумеў нічога, хоць адзін з ix крыху гаварыў па-руску. Да Грэчкі дайшло толькі адно слова «партызан», якое выплыла з туману, што напаўняў галаву. Уцякач пакруціў галавою, адмаўляючыся: не, не... не!

У тую хвіліну да ix падышоў паліцай.

Грэчка ўбачыў знаёмы чорны чуб, начэсаны на вока, i яго ахапіла дваістае пачуццё — i трывогі i палёгкі. Гэта ж Тыталь! Ён ведае Грэчку, не раз яшчэ заходзіў да яго ў хату, частаваўся самагонам.

Тыталь падбіваў яго некалі ў паліцыю, а Грэчка не паслухаўся. Ён хацеў жыць ціха, не звязваючыся ні з паліцыяй, ні з партызанамі. Жыць спакойна ды чакаць, як яно будзе далей... Але потым сталася так, што давялося пайсці ў лес. «Пайшоў сабе на пагібель, дурань», — шчыра пакаяўся ён цяпер.

— Ну, папаўся, галавешка? Не паслухаў? — сказаў са злой радасцю Тыталь.

— Не п-паслухаў... Дурны быў... Д-дурны быў, Якавачка...

— Паразумнееш — на тым свеце, галавешка.

— Не загубі, Якаў! — заенчыў Грэчка. — Пашкадуй... Аддзякую дабром. Я ўцёк адтуль, ад ix, я кінуў... хай яны прападуць.

Надзея на Тыталя абудзіла ў яго сілу i прагу збавення.

Тыталь быў няўмольны:

— Каяцца ўздумаў перад смерцю! Можа што маеш жонцы сказаць? Гэта я магу зрабіць.

Карнікі нешта гаварылі пра яго — Грэчка бачыў гэта па жэстах — аднак здагадацца пра змест ix гаворкі не мог. Можа, прыдумваюць смерць яму. I ён зноў стаў прасіць Якава заступіцца. Той нічога не абяцаў, але падышоў да аднаго з гітлераўцаў, мусіць старшага, i стаў нешта паціху даводзіць.

Грэчку павялі.

З ім пайшлі Тыталь i адзін салдат, іншыя засталіся. Тыталь ступаў спераду, а немец — за спіной. Грэчку ўвесь час хацелася азірнуцца. Нельга было адкінуць прыкрае адчуванне, што ззаду цэляцца ў спіну.

Ён уздрыгваў ад кожнага трэску сучка, i ў сярэдзіне ў яго замірала.

2...

Калі лес наперадзе расступіўся, у Грэчкі зноў абудзілася надзея. Значыць, не на расстрэл.

Аднак на душы было цяжка, i ён, згадаўшы раптам Тураўца, пашкадаваў, што не пайшоў разам з усімі. Як бы там ні было, усё-такі ў атрадзе не так — там ты не адзін, а з другімі, i страх не гэтакі.