На пляцы ў сярэдзіне сяла невялікай купкай ціснуліся адзін да аднаго ператрывожаныя людзі — жанчыны, дзеці, старыя. Да ix падводзілі з вуліцы новых. Натоўп занепакоена пазіраў на два ручныя кулямёты, што ставілі салдаты. Напэўна, па гэтай прычыне яны амаль не звярнулі ўвагі на лейтэнанта, які паволі ўязджаў на пляц. Калі Клямт вышаў з машыны i паважнаю, уладнаю хадою накіраваўся да натоўпу, адтуль раптам вырваўся прарэзлівы крык:

— Сяло-о паляць! Людзі-і-і!

У натоўпе ўсхвалявана зашумелі. Сапраўды, сяло гарэла. З абодвух канцоў яго ўздымаліся, хутка раслі, зласліва акрэсліваючыся на чыстым блакіце неба, чорныя клубы дыму. «А ў мяне ж там усё-о засталося, адной лыжкі не вынесла!..» — залемантаваў хтосьці, але голас гэты адзінока патануў у даўкай цішыні.

Большасць нема, з жахам маўчала, насцярожана пазіраючы на кароткага, з высачэннай фуражкай лейтэнанта.

— Дзе астатнія? — запытаўся Клямт.

Ён стаяў, як i на могілках, залажыўшы рукі за спіну i выпнуўшы грудзі. Обер-ефрэйтар Келер, які быў пры Клямту за перакладчыка, пераказаў пытанне па-руску, марудна падбіраючы належныя словы. Стары, што стаяў наперадзе натоўпу, нізенькі, згорблены, з жоўтым, як воск, маршчыністым тварам, з рэдкай жоўта-сівай барадой, пераступіў з нагі на нагу, прашамкаў:

— Некаторыя ўцяклі, a некаторыя ляжаць вунь... па дварах ды на вуліцы... сам бачыў.

Обер-ефрэйтар перадаў адказ па-нямецку.

— Ён жартуе? Скажы, Келер, мяне не цікавяць тыя, што ляжаць, a жывыя! — Пачакаўшы, пакуль Келер перакладаў, ён працягваў: — У каго ёсць там, у лесе, дачка, сын або муж?, родзічы?

Лейтэнант спыніўся, прайшоўся перад натоўпам туды-сюды.

— Таму, хто скажа, я пакіну дом, хлеб, карову. Ну, я чакаю. Скажыце, Келер, я чалавек нецярплівы, не люблю марна чакаць. — Усе маўчалі. — Можа, вы не ўмееце гаварыць? Умееце? I не хочаце.

Клямт выбраў наўгад траіх жанчын,— салдаты сілком адарвалі ix ад натоўпу, — i сказаў, што яны будуць расстраляны, калі людзі не выкажуць партызанскіх сем'яў.

— Не карай ix, пан начальнік, — уступіўся стары.— Яны нявінны. У нас партызан няма. Было два, дык пайшлі ў лес з сем'ямі, з усім... забралі ўсіх з сабой...

Ён гаварыў такім тонам, што, каб лейтэнант не быў недаверлівым чалавекам, ён мог бы падумаць, што гэта сапраўды так.

— Якія ж мы партызаны? Старыя ды жанкі! — здзіўлена прамовіла адна з трох жанчын. —: Няма ў нас нікога.

Дзве маўчалі, не зводзячы з лейтэнанта ўстрывожаных вачэй.

У гэты час салдаты падбеглі з каністрай да вялікага драўлянага будынка, што стаяў перад пляцам. Тут некалі была, відаць, школа. На двары яшчэ дагэтуль стаяў адзін круглы пацямнелы слуп, а на зямлі, сярод рамонку i палыну, блішчэлі дзве калісьці ўтаптаныя, як ток, лапіны. Напэўна, гэта была валейбольная пляцоўка.

Салдаты забеглі ў будынак, прынеслі туды саломы. Неўзабаве яны выскачылі на ганак, аблілі яго з каністры i падпалілі. Агонь хапіўся за ступенькі, хутка пабег па слупках, пайшоў у дзверы. Барвовае святло з сярэдзіны білася ўжо на шырокіх вокнах. Потым з аднаго акна выбухнуў чорны клуб дыму, шуганулі іскры. Лейтэнант хвіліну сачыў за агвём.

— А-а, маўчыце?!— закрычаў раптам раззлавана Клямт.

Яму прышла новая думка.

— Скажы, Келер, яны будуць спалены!

Па натоўпу прайшоўся шум.

Клямт махнуў салдатам, каб пачыналі. Ён, чорт пабяры, зломіць у гэтых маўкліўцаў упартую непакору. Ён прымусіць ix адрантвець ад жаху, прасіць літасці, поўзаць перад ім пакорліва на каленях.

Салдаты падхапілі траіх i пацягнулі да агню. Жанчыны ўпіраліся, карнікі штурхалі ix аўтаматамі ў спіну, лаяліся. Адной заламалі, звязалі рукі. Яе раскалыхалі i кінулі ў акно. Стогн прайшоў па натоўпу.

— Што ж гэта ён робіць, людзі-і?

— За што яе, ірад?

Пачуўшы гэтыя словы, Клямт здагадаўся пра ix сэнс па тону. Ён рэзка павярнуўся да натоўпу. Хто сказаў гэтыя словы, яму было невядома, але позірк чамусьці прыкавала да маладой жанчыны з дзіцём на руках. Валасы яе былі растрапаны i спадалі на плечы, на загарэлай шчацэ падкоўкаю сінеў шрам. Яна дрыжала ад узрушэння, i ў шырока адкрытых вачах гарэла такая нянавісць, што твар лейтэнанта наліўся крывёю.

— Schweigen![¹] — крыкнуў Клямт i вылаяўся.

Ён даў знак, i салдаты, як сабакі, спушчаныя з ланцуга, кінуліся да жанчыны, пацягнулі яе з натоўпу. Яна, абараняючыся, перадала дзіця суседцы. Клямт заўважыў гэта i загадаў, каб забралі i дзіця.

— Дзіця за што? За што дзіця! — крыкнула яна салдату, які груба ўхапіў малое, што нема закрычала ад болю. Салдат штурхнуў яе.

Яна паспрабавала вырваць дзіця:

— Людцы, дачушачку маю!..

Гітлеравец аўтаматам ударыў яе ў спіну.

— Дачушачка мая!.. Бі, душагуб, бі!..

На момант вочы яе, страшныя ў гневе, поўныя нянавісці, непакорныя, спаткаліся з позіркам Клямта. У ix была нейкая незвычайная ўладная сіла. «Яна — вар'ятка!» — падумаў мімаволі лейтэнант.

— Каб на вас пагібель, на сабак!

— Was... was?[²]

Келер не паспеў перакласці.

— Каб вы здохлі ўсе, нелюдзі вы!.. Гады вы!.. Няма на вас пагібелі...

Лейтэнант нецярпліва адступіў некалькі крокаў назад, выхапіў пісталет, тры разы стрэліў.

— Каб вас!..

Жанчына пахіснулася назад, потым з намаганнем выпрасталася, шукаючы рукамі ў паветры апору, ступіла крок наперад i павалілася моўчкі на зямлю. Лейтэнант паклаў пісталет, які яшчэ дыміўся, у кабуру i павярнуўся да перакладчыка.

— Келер, паўтары пытанне.

Людзі маўчалі. Лейтэнант адабраў некалькі жанчын, — ix адвялі ўбок, — потым махнуў да астатніх.

— Aller![³] — ён мясістай рукой рэзкім жэстам пракрэсліў крыж.

Павярнуўшыся i не азіраючыся, павольна пайшоў да машыны. Імпэтны жалезны ляскат кулямётаў заглушыў апошнія крыкі людзей.

3...

Машына павольна прабіралася праз вуліду. Гарэлі хаты, i над вуліцай слаўся едкі дым. Горача патыхала ад вялізных вогнішчаў, i ён час-ад-часу прыкрываў твар далоняю. Часам з вогнішчаў сыпала снапы іскраў, шпурляла навокал галавешкі.

За сялом, каля могілак, машына зноў спынілася. Лейтэнант вышаў i сеў на ўзгорак, пазіраючы на сяло. Гарэлі цяпер усе хаты, стаякі дыму па ўсім сяле ўсцяж уздымаліся ўгару, зліваючыся ў небе ў чорную нерухомую хмару.

Клямту чамусьці ўспомнілася жанчына, якая праклінала яго, i яму, што здаралася рэдка, стала трывожна. Самым непрыемным было тое, што яна была падобна на вар'ятку. Ён баяўся вар'ятаў. У маленстве адна абарванка-вар'ятка сказала, што яго з'ядуць сабакі. Ён тады пасмяяўся, а пасля здарылася так, як гаварыла яна. Аднойчы, калі малы Клямт вяртаўся ca школы, яго ледзь не разарвалі сабакі. Ён два месяцы праваляўся ў бальніцы, a знакі ад зубоў сабачых засталіся назаўсёды. З таго часу лейтэнант баяўся ўсё жыццё вар'ятак. У яго быў перад імі забабонны страх.

Неўзабаве вярнулася ўся рота, i Клямт забыў аб гэтай прыкрасці. Салдаты, выпэцканыя ў сажы, закураныя, як качагары, цягнулі розную здабычу — сала, курэй, адзенне. Келер пастроіў ix i далажыў лейтэнанту, што скончылі аперацыю.

— Келер, ім трэба чысціць адзін аднаго швабраю.

Звяртаючыся да салдат, дадаў:

— Мы сёння добра папрацавалі. Я задаволены вамі...

Калі лейтэнант дазволіў распусціць строй, салдаты стомлена разышліся: адны мыцца, другія смажыць курэй.

Клямт падумаў сам сабе: «Вольф пахваліць, напэўна...»

Клямт i Келер разаслалі палатку з зялёнымі i цёмнымі плямамі маскіроўкі i прымасціліся на ёй. Обер-ефрэйтар прынёс пляшку рому i некалькі кружкоў свежых каўбас, якія ён дастаў у гэтым сяле.

— A! — прычмокнуў Клямт i пацягнуў адзін кружок да сябе, панюхаў: — З часначком!.. Яны вельмі смачныя, калі падсмажыць!..

Ён аддаў ix кухару. Калі ix прынеслі, Клямт, выпіўшы алюмініевую чарку з фляжкі i пачаставаўшы Келера, нецярпліва накінуўся на каўбасы. Абодва елі моўчкі; адзін неахвотна i панура, другі спяшаючыся i прагна, не выціраючы тлушчу, што цёк па падбародку.