Кастусь. Узаемна...

1-шы прахожы. Выйшлі з тэатра. Ён ідзе не адзін. З ім Мураўёў, дэ Салье, яшчэ людзі. Яны ідуць пад аховай салдат...

Чортаў Бацька. Гэ-эх... Сарвалася.

Паўза.

Кастусь. Не... На вуліцы яго вартуюць салдаты...

Чортаў Бацька. Ну.

Кастусь. Але ж на бале яны, пэўна, не будуць яго вартаваць... Уявіце сабе, кружыцца ў вальсе Цаплін, а вакол вальсуюць шэсць салдат... З прымкнёнымі штыкамі...

Караліна (у нейкім дзіўным, пакутным лікаванні). І гэта азначае?..

Кастусь. I гэта азначае, што мы выкрадзем яго на балі. (Ляпнуў Чортавага Бацьку па плячы.) Бяжы да Марцявічуса. Хай ідзе туды. Скажы – баль... (Да прахожага.) Ты – апрануты. Бяры другога і ідзі на дапамогу жмудзіну... Караліна...

Караліна. Але...

Кастусь. Ідзі дадому, сланечнік... Ідзі да Яневіч... Вазьмі там найлепшы бальны ўбор... I адразу, на рамізніку, да палаца... У мяне будзе на гэтым балі дама... Найлепшая прыгажуня зямлі... На цэлы вечар... (Вочы ў яго гарэзлівыя і адначасов а страшныя.) Скажы, ты ніколі не бачыш у сне, што танцуеш?

Караліна. Часта... Кастусь. I гэта такое шчасце!

Кастусь. I мы будзем танцаваць. Мы натанцуемся на сто год наперад, сланечнік... Мы будзем танцаваць... Ідзі.

Караліна. Ах-х... Кастусь.

Пайшла. Кастусь глядзіць ёй услед.

Кастусь.

Натоўп кіпіць. Гудзе, віруе горад,

А ты, прыкуты да яго цяснін,

З трывогаю няўлоўнай адчуваеш

Няўмольны лёс, што абступіў цябе.

I побач светлая мая, святая,

Якой не смерць – сусвет бы падарыў...

Прыслухайся да шуму: горад спіць.

Прыслухайся да шуму: спіць Зямля.

Спіць воля ў турмах, праўда – ў катавальнях,

I людзі спяць, абпіўшыся хлуснёй...

Нічога... Ёсць такія, што не дрэмлюць.

Такія не даюць сабе дазволу

Любіць што-небудзь, акрамя свабоды.

Няшчасна закаханыя ў яе,

Адрынутыя ёю ў смерць і ў турмы,

Яны пажнуць найлепшых закаханых

Праз трыста год. У новы вольны час,

Калі прамовіць нейкая дзяўчына:

“Чаму я не жыла тады, матуля?

Чаму не йшла на бітву сярод іх?”

Ты будзеш жыць і танцаваць, дзяўчына,

Кахаць... А ў нас крык гневу рвецца з вуснаў...

Сланечнік мой, прамень мой светлы, добры...

Гляджу услед, і ад пяшчоты сэрца

Спыняецца. А ты, мая зямля,

Глядзіш мне ў вочы змрочнымі вачыма,

I нема замірае мой язык.

Паўза.

Ідзе... З Дамініканскага завулка,

Дзе мураўёўскі, чорны той засценак,

Святло касое падае пяшчотна

На плечы, твар і золата касы...

О, як ты будзеш танцаваць сягоння,

Якім жывым і цёплым захапленнем

Заззяюць вочы мілыя. I руку

Адчую я ў сваёй руцэ. I вочы

Ніжэй сваіх вачэй убачу я.

I вусны мне раскрыюцца насустрач,

Як кветка цёплая насустрач сонцу...

А потым... Што казаць аб тым, што потым...

Дадому з балю разам не паедзеш...

I я ў святле бягучых ліхтароў

Не буду цалаваць тваіх вачэй...

Ідзі далей, маленькая вясёлка,

Свяці над добрай, змучанай зямлёй,

Што ў нетрах цёплых парасткі раджае.

Жывую рунь апошніх нашых дум.

Паўза.

Ідзі далей, маленькая вясёлка,

Гары над светам. Я не пазаву.

Большае людзей на вуліцы. Паўз Кастуся прабег, звонячы вярыгамі, гарадскі юрод Агей Блажэнны.

Агей (Кастусю). Дай што-небудзь Блажэннаму Агею... Не... Не грошы... Душу дай...

Кастусь (сумна). Аддам, Агей.

Юрод. Дай каму трэба. (Робіць пальцамі вілы.) У-у... Ані дня, ані часу... Ястрабы над табой. Крылатыя.

Кастусь. Бог з табою, Агей.

Юрод. З табою, з табою... (Адбег убок і сеў на кукішкі, як ідал.) Вось. Лятуць.

Выходзіць варта. За ёю Мураўёў, Цаплін, дэ Салье, Тызенгаўзен.

Кастусь. Дык вось ён, Цаплін... З Мурашом побач.

Дэ Салье. Б’яніні проста выключны Атэла. Такі раўнівы! Як гляне на мяне – сэрца падае... Як гэта можна так душыць?!

Мураўёў (змрачнавата). Калі патрэбна, дык усё можна.

Цаплін. Гэта не так складана, як мадам думае.

Дэ Салье. Уявіце, які жах! Чытаю сёння раніцай французскі часопіс – і там пра вас, граф, такія словы... “Рыцар пяньковай вяроўкі...”

Усім няёмка.

Мураўёў (з усмешкай). Нядрэнна! Яна абдымае моцна... I рэзультаты някепскія. Лепш, чым у Атэла.

Юрод. Міхал! Міхал! Мі-ха-ха-хал!

Спыніліся.

Мураёў. Чаго табе?

У руцэ юрода вялізны кавалак сырога мяса.

Юрод. На. З’еш. На.

Паўза. На вуснах Мураўёва з’яўляецца нацягнутая ўсмешка.

Мураёў. Сёння пост. Серада. Я мяса не ем.

Юрод амаль пяшчот на ўсміхаецца.

Ю р о д. А кроў п'еш? Не, ты вазьмі... Вазьмі...

Цаплін. М-гух!

Ён кінуўся быў на юрода з палашом. Мураўёў спыняе яго. Юрод, усміхаючыся, трымае звісаючае мяса. Доўгая страшная паўза.

Мураўёў. Улада з вар’ятамі не ваюе.

Задні фасад мураўёўскага палаца. Святло падае з дзвярэй і люстраных акон на балюстраду, на шырокія белыя сходы, што спускаюцца ў парк. На адзін бок сходаў, злева, агароджа з лаўкай. Правей фасада – арка, частка аркадаў, што акружаюць парк. За ёю зорнае неба... Урачыстыя гукі паланеза. За цэльным шклом акон плывуць пары. Па сходах ідзе Каліноўскі, апрануты ў бездакорны фрак. Насустрач яму Арсень.

Кастусь (ціха). Ну што?

Арсень. Марцявічус п’е з ім.

Кастусь. Бедны... I лёгка ідзе?

Арсень. Цаплін пасля сустрэчы з намі шмат п’е... Можаш ісці спакойна.

Кастусь ідзе далей. У гэты момант з’явілася ля балюстрады Марыя Грэгатовіч. Сустрэліся позіркамі.

Марыя. Пан Макарэвіч, добры вечар.

Кастусь аглянуўся, і на хвіліну нешта дрогнула ў яго вачах.

Кастусь. Прабачце, не маю гонару.

Марыя. Вы жылі ў флігелі дома маёй маці, у Зарэччы. Я – Марыя Грэгатовіч.

Кастусь. Запэўніваю вас, вы памыляецеся. Я – князь Мсціслаўскі. Але я хацеў бы быць гэтым невядомым Макарэвічам, каб мець шчасце хаця зрэдку бачыць вас...

Марыя. I Вітаўта Парафіяновіча не памятаеце? I як мы ўтраіх сядзелі ў нашым садзе... Вы... так нечакана з’ехалі ад нас у сакавіку.

Кастусь. Вы абазналіся... Прабачце.

Ідзе далей. Насустрач яму ідзе Караліна.

Караліна. Ідуць. Заўважыў мяне і захапіўся. Такая брыда!

Кастусь. Стой непадалёку, калі... ласка...