Змрочны, маўклівы і доўгі, як Мефістофель, Марцявічус вядзе Цапліна. Цаплін не хістаецца, але ён цяжка, трагічна п’яны.
Цаплін (жмудзіну). Сядзіш тут сярод дам і кветак... як самая непатрэбная радзіме кветка. А ці быў ты на полі, дзе дабіваюць... Я таго мужыка з віламі... не забуду... Аблічча бледнае... як пры ўсплёску бліскавіцы... Хочаш, падару на шчасце вяроўку павешанага?
Марцявічус. Не.
Цаплін. Тады – мармуровы бюст імператара. Я люблю бюсты імператара.
Да Каліноўскага падыходзіць дэ Салье.
Дэ Салье. Вымушана была пакінуць вас, князь. (Угледзеўшыся.) З вамі нешта здарылася?
Каліноўскі . Пачаў губляць галаву, мадам. (На Караліну.) Мая стрыечная сястра, княжна Надзея Загорская... Я прашу вашай апекі над ёй.
Дэ Салье. Якая мілая... На выданні?
Кастусь. Самая багатая нявеста Прыдняпроўя.
Караліна (з дакорам). Юры...
Дэ Салье. Пры такіх вачах пасаг – зусім лішняя справа. Мяркую, часам вы шкадуеце, што яна – сястра вам.
Кастусь. Часам... вельмі шкадую.
Караліна. Юры...
Кастусь. Вядома, калі вас няма побач.
Дэ Салье. Я схільна палюбіць вашу кузіну... Дарэчы, вось князь Стоцкі... Мілы...
Кастусь. Паляк? Яны так сур’ёзна паўстаюць, палякі...
Дэ Салье. Сто-оцкі...
Кастусь. Ф-фу... Мне здалося – Друцкі... Гэта яшчэ горш, чым палякі... Гэта нашы радзінныя ворагі... Забабоны мацней за нас. Мне давялося б, не адчуваючы ніякай варожасці да беднага маладога чалавека, справацыраваць яго на сварку... Так недарэчна!..
Мураўёў падышоў да балюст рады. Пакуль дэ Салье знаёміць Караліну са Стоцкім, змрочны, як Мефістофель, Марцявічус торгае Цапліна
Марцявічус. Хадзем.
Цаплін. Не, я да графа. Я люблю графа. Мы з графам – два чаравікі – пара. Мы з графам і з табой – тры чаравікі пара. (Ідзе да графа.)
Дэ Салье зноў з Кастусём, які відавочна кампліментуе з ёю. Караліна кідае на Кастуся ўмольны позірк. Кастусь непрыкметна паказвае ёй язык. Караліна ўсміхаецца. Стоцкі відавочна ў захапленні.
Дэ Салье (Кастусю, нібы ведучы далей размову).I вам не шкада райскіх птушак?
Кастусь. Iм мяне не шкада.
Дэ Салье. Бедны. Няўжо зусім?
Кастусь. Адной.
Цаплін. Ваша сіяцельства. Тут адзін сказаў, што вы сякі і такі. Я не веру. Мы з вамі – тры чаравікі пара. Я вам падару гіпсавы бюст Каліноўскага.
Кастусь (дэ Салье). I, з-за адсутнасці мадэлі, закажа бюст з мяне.
Дэ Салье смяецца.
Цаплін. I вы будзеце ўспамінаць нябожчыкаў Каліноўскага і Цапліна.
Мураўёў. Калі вы будзеце так піць, вы станеце нябожчыкам хутчэй, чым трэба... Ідзіце дамоў...
Змрочны жмудзін вядзе Цапліна па сходах паўз Каліноўскага. Цаплін спыніўся.
Цаплін. А я вас... пазнаю.
Кастусь. Мне прыемна, што вы ў такім ст ане яшчэ здольны пазнаць кагосьці.
Цаплін. Дык ты... у модных панталонах?
Збіраюцца да іх людзі.
Кастусь (Стоцкаму). Малады чалавек, адвядзіце яе... Яна... спалохаецца...
Караліна. Не!
Кастусь (да Цапліна). Я не нашу спадніцы. Я не шатландзец. Хаця з ахвотаю стаў бы ім на хвіліну, каб вы з задавальненнем канстатавалі гэта і пайшлі дамоў.
Цаплін. Дзе твае пісталеты?
Кастусь. Яны дома. Па іх лёгка паслаць.
Марыя глядзіць на сварку пашыранымі вачыма. Цаплін хапае Каліноўскага за плечы.
Цаплін. Мяцежнік!
Кастусь. Працягніце ўздоўж тулава вашы рукі, калі не хочаце працягнуць ногі.
Арсень. Па-мойму, яму зараз стане дрэнна.
Цаплін (да Арсеня). I ты мяцежнік... (Да Караліны.) I вы. Уся зала ў мяцежніках... як пры ўсплёску бліскавіцы.
Махнуў рукою, пайшоў да садовай лаўкі Мураўёў.
Кастусь. Не навучыліся суразмерваць сілы з колькасцю віна на стале... Мяркую, і не паспееце.
Дэ Салье. Выдаліце яго хто-небудзь!
Ля Цапліна выраслі 1-шы і 2-гі прахожыя.
Марцявічус. Хадзем, галубчык. Дапамажыце мне, панове.
Цаплін. Выдаляюць цвярозага!
Кастусь. Цвярозыя маюць дастаткова здаровага розуму, каб разумець, што ва ўсякім іншым месцы ім будзе зручней.
Павялі Цапліна.
Цаплін. Панове, мяне выносяць!
Голас. Бачым.
Цаплін. Мы яшчэ сустрэнемся... пры святле маланкі!
Кастусь. I пры секундантах... (Падае картку Марцявічусу.) Перадайце яму маю візітную картку... калі ён, вядома, мае звычай хоць калі-небудзь выходзіць з такога вось стану.
Вывелі Цапліна.
Марыя (ціха). Князь Мсціслаўскі?
Кастусь. Уф-ф! (Да Караліны.) Раю вам, сястрычка, запасціся верай, што не ўсе мужчыны падобныя да палкоўніка. Зрэдку трапляюцца і іншыя.
Караліна. Веру.
Смяшок. Людзі разыходзяцца.
Дэ Салье. Мілы князь, граф хоча пазнаёміцца з вамі... Вас я вазьму з сабой, дарагая княжна. Вы ўбачыце графа, а тады я аддам яе вам, князь Стоцкі.
Падыходзяць да Мураўёва. Дэ Салье рэкамендуе Кастуся і Караліну.
Мураўёў (Караліне). У вас адухоўленыя вочы, княжна. Вы непадобная на большасць свецкіх паненак.
Караліна. Мне прыемна чуць гэта, граф.
Дэ Салье. Хадземце, дарагая... (Мураўёву.) Спадзяюся, вы будзеце ў захапленні ад князя... як я...
Мураўёў. Мне часта даводзіцца захапляцца вось так... Аддаюць перавагу маладому Нуліну, які толькі што прыехаў з Парыжа, а не мне, які “в сраженьях изувечен”.
Кастусь. “И вас за то ласкает двор”.
Караліна і дэ Салье пайшлі.
Мураўёў. Ласкі двара не ласкі жанчын... Мсціслаўскі... Я ведаў аднаго па Магілёўшчыне.
Кастусь. Наш радзінны край, граф.
Мураўёў. Н-нулін... Непрыемны выпадак, га?
Кастусь. Відаць, вам дрэнна, калі сярод гэтых жырандоляў і калон людзям блюзняцца цені паўстанцаў.
Паўза. I раптам Каліноўскі рассмяяўся.
Цікавая ідэя. Уявіце сабе, што я сапраўды паўстанец. I сустракаюся з чалавекам, які мяне ведае... Бр-р...
Мураўёў. А вы пайшлі б у паўстанцы, князь?
Кастусь. Пайшоў бы. Каб імператару прыйшла ў галаву ідэя адмяніць гасудараў радасловец.
Мураўёў. Дзікая ідэя. Хіба ён можа?
Кастусь. Радасловец – небяспечная кніга.
Мураўёў. Чаму?
Кастусь. З яго вынікае, што першыя – мы, а Раманавы – мелката.
Мураўёў. Сказалі б гэта ў вочы?
