Эраст Константинович хоһугар төттөрү салбыҥнаан киирдэ. Хамсатыгар табах уурунан тарта. Тохтоло суох бурҕаҥнатан ону-маны атыны санаан көрдө да, аралдьыйбата. Санаата биир кэм били сатана паапкатыгар иэҕиллэн кэлэ турар. Хамсатын күл тэбиир ылтаһыҥҥа ууран баран, кумааҕытыгар төҥкөйдө. Кыһаллан одуулаһа сатаата да, буукубалар, бары силбэһэн, үөһэ-аллара уунаҥнаһан, симэлийэн сүтэн истилэр, ол оннугар кумааҕыларын ортотуттан кини билиҥҥи алдьархайын төрдө – Аргыылап ньолбоҕор сирэйэ бу улам дьэҥкэрэн тахсан тиийэн кэллэ. Соболев хараҕын быһа симнэ. Көлөһүнэ саба үтэн таҕыста быһыылаах. Сылаас таммах аһын саҕатыттан сүүһүн быһа сүүрэн кэҥэриитигэр түстэ. Эраст Константинович ынчыктыырдыы иһин түгэҕиттэн иҥиэтиннэ, сиэбиттэн былаатын ылан сирэйин саба тутунна.

– Ой…

– Хайдах буоллуҥ, Эраст Константинович? – сэргэ остуолтан саҥа иһилиннэ.

– Ыарыйдым быһыылаах… тымныйан… төбөм… мэйиим эргийэр. Дьиэбэр баран сытыыһыкпын. Секретарга этээр…

Соболев тас ааны аһаары уунан иһэн, таһырдьа аны ким эмэ күүтэн турара буолуо диэн дьулайан тохтуу түстэ. Хоһугар төннүөх быһыынан кэннин хайыспалаата. Онтон киһи атаҕа тыаһаабытыгар аан тутааҕын харбаата уонна, синим биир диэбиттии, нүксүччү туттан, боруогу атыллаата. Дьиэ күүлэтигэр ким да суоҕун, чугаһынан уулусса бүтүннүүтэ да иччитэҕин көрөн үөһэ тыынна. Арай уулусса уҥуор биир киһи олбуорга сыһыарыллыбыт туох эрэ кумааҕыны ааҕа турар.

Соболев дьиэтин диэки хаамта. Тымныы салгыны эҕирийэн көхсө арыый кэҥээбиккэ дылы буолла. Хаампахтыы түһэн баран, кэннин эргиллэн көрдө уонна, соһуйдаҕа эбитэ дуу, сүһүөҕэ хамнаабыта дуу, чигдигэ халты үктээн тас иэнинэн таһылла сыста: кэнниттэн, сүүрбэччэ миэтэрэ холобурдаахха, били военкоматтан тахсарыгар олбуорга сыстыбыт кумааҕыны ааҕа турбут киһитэ батыһан иһэр эбит. Байыаннай уонна гражданскай иккэрдинэн таҥастаах: саһархайдыҥы кылгас сонноох, кулгаахтаах бэргэһэлээх, хаатыҥкалаах. Сити кини. Кэтэбил буоллаҕа. Кинини манаан туран баран, батыһан истэҕэ. Чахчы, чахчы оннук. “Мэнээк киһи тоҕо миигин батыһыаҕай? Оо, дьэ алдьархай… Ханна баран быыһанар билигин?.. Ханна барыаҕай? Быыһанар сир суох. Чэ синэ биир, дьиэбиттэн ыллыннар”. Соболев уһун атахтарынан киэҥ-киэҥник атыллаталаата. Кэлииккэ аанын аһа баттаан түргэн баҕайытык дьиэтин иһигэр сыбдыс гынна. Хоһугар киирэн халҕанын күрүчүөгүнэн хатаата итиэннэ, сыгынньахтаммакка эрэ, олбуор кэлииккэтин аана тыаһыырын иһиллээн чөрбөйөн түннүк холуодатыгар сыһынна. Сотору били саһархай сонноох киһи түннүгүнэн элэс гынан ааста. “Тоҕо киирбэтэ? Арыый ааһа баран кэтээн турара дуу? Ити аата билигин ылбат буоллахтара. Ким сылдьарын кэтээн билээри уһатар бэйэлэрэ дуу?”

Эраст Константинович остуолун дьааһыгын субуйа тарта, хаппыт килиэп тоорохойо, эргэ сыыҥ соттор былааттар, хараарыар диэри киртийбит хаһааҥҥыта эрэ үрүҥ бэрчээкки аҥаара, кум-хам тутуллубут кумааҕылар сылдьалларын өрө-таҥнары буккуйда. Онтон орон анныттан икки сиринэн курдаах тирии чымадааны соһон таһааран арыйа баттаата. Кирдээх ис таҥаһы, эргэ гимнастеркалары төттөрү-таары ытыйда. Хасыһан-хасыһан эргэ кэмбиэри булла. Иһиттэн суругу ылан ааҕан барыгылдьытта уонна испиискэ уотугар уматан баран күлүн куукунаҕа тахсан оһоххо бырахта. Киирэн, чымадаанын иһирдьэ тэптэ итиэннэ өссө тугу суох оҥоруохха сатаныаҕын саныы сатаата. Санаан да тугу да өйдөөбөтө. Өйдүөн да иһин туга да суоҕа. Ити умаппыт суруга даҕаны дьиҥэ туох да куһаҕана суоҕа, госпитальга бииргэ эмтэммит табаарыһын суруга этэ. Ол да буоллар… Кэбис, умайдын, суоҕа ордук…

Соболев бу түүн эмиэ аанньа утуйбата. Нухарыйан истэҕин аайы туох эрэ улахан, ыарахан, хап-хара баҕайы үрдүгэр баттыы түһэр. Оччоҕо хаһыытаабытынан уһукта биэрэр. Ийэ-хара көлөһүнэ тахсыбыт буолар. Сарсыарда ыаҕастаах уу кэриэтэ дьалкыҥнас төбөлөөх турда. Хаппыт килиэп тобоҕун аатыгар эрэ кум-хам ыстаан аһаатаҕа буолан үлэтигэр нэлбиҥнээтэ. Военком, баҕар, ыҥыран кэпсэтээрэй диэн кэтэстэ да, ыҥырбата. Соболев көрдөҕүнэ, үлэһиттэр барыларын даҕаны киниэхэ сыһыаннара уларыйбыкка дылы, бары киниттэн тэйэ туттар курдуктар. Күнү быһа ол курдук, кими да кытта сэлэспэккэ, кимиэхэ да чугаһаабакка, сүөдэҥнээн сырытта. Наар остуолугар олорон дьыалатын бэрийбитэ буолар. Эбиэккэ хайдах эрэ таһырдьа тахсыан дьулайан ханна да барбата. Остуолун дьааһыгыттан урут атыылаһан баран умнан кэбиспит бэрэскитэ таастыйа хатан сылдьарын булан сиэтэ. Өлүү болдьохтоох, ол олордоҕуна остуорас эмээхсин тугу эрэ көрдөөн хабытайданан киирэн, кинини көрөн, саҥа аллайда:

– Хайа, эн баар эбиккин дуу?

Ити ыйытыыттан Соболев эмээхсиннээҕэр итэҕэһэ суох соһуйда. Ити судургутук этиллибит тыллары эрийэ өйдөөн ылла. Кини соһуйбут уоҕа арыый ааһан, өй ылан: “Мин тоҕо суох буолуохтаах этибиний?” – диэн ыйытыан иккэрдигэр эмээхсинэ мэлис гынан хаалла. “Хайдах-хайдах баҕайыный, миигин ылыахтаахтарын уборщица кытары билэр эбит дуу? Киниэхэ тоҕо этиэхтэрэй? Дьон кэпсэппиттэрин истибитэ буолуо дуо?” – диэн эмиэ ыгылыйа, хараҕа хараҥара түстэ.

Киэһэ үлэтиттэн төннөрүгэр хараҥа буолан таһырдьа туох даҕаны баарын кыайан көрбөтө. Суолун ортолоон иһэн тохтоон иһиллээтэ. Кэннигэр тэйиччи соҕус атах тыаһын иһиттэ. Эр киһи атаҕа. “Чэ сити, кини, – дии санаата Соболев. – Эмиэ батыһан иһэр”.

Үһүс түүнүн эмиэ сор бөҕөнөн хонно. Утуйбакка килэччи көрөн, таһырдьа хас тыаһы-ууһу барытын иһиллии сытта. Түүн үөһэ ааһыыта тыал түннүк ыстаабанын быраҕан лаһыгыраппытыгар адьас кута көтө сыста…

Соболев аан дойду сэриитэ саҕаланыаҕыттан син элбэх быһылааҥҥа түбэспитэ буолуо да, маннык кутталга сылдьыбыт кэмин өйдөөбөт. Төһө даҕаны хорсунунан аатырбатар, син быыс-хайаҕас булан, ол-бу быһылааннартан тыыннаах тахсара. Билигин дьэ муҥур уһукка хаайтарда быһыылаах. Кыһыйыан быатыгар, Саха сиригэр ыытабыт диэбиттэригэр үөрбүтэ баара. Ол эһэ-бөрө уйата түҥкэтэх дойдуга тиийэн, сэрии-айдаан уурайан, олох-дьаһах оннун булан, нам-нум буолуор диэри сынньаныам диэн санаабыттааҕа. Онтуката хайа баарый? Ыттыы өлөрүгэр тиийдэ. Дьиҥинэн кини туох буруйун иһин өлүөхтээҕий? Үрүҥҥэ, Колчакка кыттыбытын иһин Сибииргэ сөбүн тутуурга-хабыырга сылдьыбыта, силиэстийэлэммитэ ээ. Уонна, билиҥҥи былааска куттала суоҕунан ааҕыллан, манна үлэҕэ ыытыллыбыта. Саха сиригэр кэлэн, уһаты-туора туттубакка, сыыһа-халты хаампакка, үлэлии сылдьар. Бу курдук үлэлии сылдьыа эбитэ буолуо. Ону баара ити… Рейнгардт түөкүн суруга, Пепеляев бирикээһэ түҥнэри ытыйан кэбистэ.

Бу күннэргэ Соболев баҕата Такыырап (кини Аргыылабы итинник ааттыыра) аны кэлбэтэр, кинилэр миигин төрүт умунналлар диэн этэ. Пепеляевтааҕы кытта сибээһэ суоҕун, сибээстэһэ да сатаабатын өйдөөтөллөр, ЧК-лар, баҕар, кинини тыытыа суох этилэр. Өскөтө Такыырап тоҕо сырытта диэн ыйыттахтарына, тугу эрэ куһаҕаны саҥаран истэҕинэ үүрэн таһаарбытым диэн хоруйдуон сөбө. Мантан антах эрэ кэлбэтэр… Кини, баччааҥҥа диэри таҥараны соччо итэҕэйбэтэх бэйэтэ, иһигэр бэл таҥараттан көрдөспүтэ: “Айыы тойон, чахчы баар буоллаххына, миигин умуннаттар, миигин тыыттарыма…”

Соболев аатталын халлаан да, сир да ылымматылар быһыылаах. Бэһис күнүгэр киэһэ үлэтиттэн нэһиилэ кэлэн нухарыйан илэй-балай сытан билэр куолаһа дуораһыйбытыттан уһукта биэрдэ.

– Эраст Константинович, үтүө киэһэ.

Хос ааныгар Аргыылап муннун аннынан торум курдук хара бытыктаммыт сирэйэ ньолос гына түстэ. Соболев сонно ойон туран бу арахсыбакка түбүлээбит түөкүнү таһырдьа анньан кэбиһиэн баҕарда да, тоҕо эрэ тыла тахсыбакка, мээнэнэн көрөн сытта. Аргыылап таҥастыын олоппоско олордо уонна дьаһайар быһыынан эттэ:

– Тур!

Соболев өс киирбэх оронугар олоро түспүтүн бэйэтэ да өйдөөбөккө хаалла.

– Тоҕо сыттыҥ?

– Тымныйан…

– Тоҕо бэйэҕин көрүммэккин?

– Ха… хайдах?..

– Бытыккын тоҕо үчүгэйдик хоруммаккын?

– Суох… хорунабын, – Соболев сэҥийэтин туппахтанна.

– ЧК-лар интэриэһиргиэхтэрин баҕараҕын дуо, тоҕо маннык буолла диэн?

– Ыалдьан… ыалдьабын…

– Сымыйалаама! Үлэҕэр көтүппэккэ сылдьаҕын. Хата куттанан диэ. Ол кырдьык.

Соболев өйүгэр: “Дикарь! Азиат! Миигин, дворянины, өссө күргүйдүүр!..” – диэн өһүргэнэр санаа чыпчылыйыы түгэнигэр эрэ кылам гынан ааста. Кыыһыран, тымтан уордаах тыллары этэрин оннугар аргыый ботугураата: