- Йорхас, ты ж нас не прадстав╕╝, - сказа╝ к╕ро╝ца. - Войцах Гарэза. Лунн╕чка. Гандлёвыя перавозк╕. Маё шанаванне!

Ён жарта╝л╕ва ╝зя╝ пад брыль картуза.

- Вы таксама ад Во╝чака? - спытала я.

Войцах пакруц╕╝ головой.

- Э, не. Во╝чак у мяне партыю в╕нтовак закупля╝, была справа. А так не, я ╝ гульн╕ ╕хн╕я не гуляю. Крамольн╕чк╕, каб ╕х халера, - Войцах ц╕хенька засмяя╝ся ╕ павярну╝ рычаг пад прыборнай дошкай. Завурчэ╝ рухав╕к.

Вось дык справы, падумалася мне. ╤ адкуль тольк╕ ╝ Сташака грошы? Бедны шкаляр... Трох╕ пакружы╝шы па ╝скра╕нных вулачках, мы перасекл╕ чыгуначнае палатно ╕ выехал╕ на гасц╕нец. Дарога была пустая - н╕ машын, н╕ омн╕буса╝. На╝кол да самага далягляду цягнул╕ся рапсавыя пал╕.

- А вы ведаеце, што з рапсу робяць выбухо╝ку? - навошта спыта╝ Войцах.

Яму н╕хто не адказа╝.

- Кажуць, што вайна скончыцца вельм╕ хутка, - працягва╝ Войцах. - Спрэчныя тэрыторы╕. Ну ведаеце, частка Сумрадз╕ ╕ кавалак Разлогу, як╕я адышл╕ Дуумв╕рату пасля ╬з'яднання. Нейкая сотня-другая м╕ль. Дуумв╕рат ╕ Братэрства не стануць за гэта ваяваць, так аддадуць. Дзе╝к╕ ╝ нагав╕цах, што з ╕х за ваяк╕?

- ╤ ╝сётк╕ ╝ памежжа табе лепш не вяртацца. Пакуль што, - сказа╝ Йорхас.

Войцах к╕╝ну╝.

- ╤ тое пра╝да. Кал╕ нашы рушаць на Дуумв╕рат, там будзе бойня. Эверонцы цяпер злыя, як сабак╕. Чул╕ нав╕ны? Сёння паветраныя карабл╕ разграм╕л╕ парачку ╕хн╕х гарн╕зона╝. Ушчэнт. Атака з неба, прыгожае, мус╕ць, в╕дов╕шча.

- Вар'яты... - прагаварыла я.

Мы праехал╕ яшчэ пару дзясятка╝ м╕ль, кал╕ наперадзе паказал╕ся агн╕ пражэктара╝. Па гасц╕нцы рухалася калона ваеннай тэхн╕к╕. Хуткаходныя колавыя бранев╕к╕ шчац╕н╕л╕ся ствалам╕ гармат. Ня╝клюдныя "рухомыя крэпасц╕" па╝зл╕, ляскаючы гусен╕цам╕ ╕ вырыгваючы клубы едкага дыму. Цяжк╕я дальнабойныя машыны транспартавал╕ся на гусен╕чных платформах. У святле пражэктара╝ барвавел╕ сцяг╕ ╤мперы╕.

- Во, в╕дал╕? - сказа╝ Войцах, тыцну╝шы пальцам у ветравое шкло. - На вайну ╕дуць. Геро╕.

Ён крутану╝ стырно, ╕ мы павярнул╕ на грунтавую дарогу, што стужкай в╕лася сярод палё╝. Машыну адразу ж затрэсла на калдоб╕нах. Так, гэта не па гасц╕нцы ехаць... М╕ну╝шы рапсавыя пал╕, мы апынул╕ся на пляскатай ра╝н╕не з параск╕даным╕ там ╕ сям гаям╕ ╕ ляскам╕, як╕я здавал╕ся ╝ начной цемрадз╕ суцэльным╕ згусткам╕ чарноцця. Час ад часу за вокнам╕ м╕льгал╕ астра╝к╕ жа╝тлявага электрычнага святла - жылыя пасёлк╕. Нарэшце апошн╕я прыкметы цыв╕л╕зацы╕ застал╕ся ззаду, ╕ ╝здо╝ж дарог╕ пацягнул╕ся хвойныя лясы ╕ балоц╕стыя пустк╕, зарослыя асотам ╕ вербам╕. Шлях ляжа╝ на по╝нач. Да мора.

Некальк╕ разо╝ я правальвалася ╝ сон - каротк╕, цяжк╕, без мроя╝. Я ╝сётк╕ страшна стам╕лася за гэты дзень. Аднойчы я заснула давол╕ надо╝га, ╕ кал╕ прачнулася, то ╝бачыла, што Войцах Гарэза перамясц╕╝ся на сядзенне справа. Ён спа╝, адк╕ну╝шыся на сп╕нку крэсла, а за стырном сядзе╝ Вэл Йорхас. У машыне было горача, ╕ Йорхас ск╕ну╝ куртку, заста╝шыся ╝ кашул╕-саколцы без рукаво╝. Пры святле лямпачк╕ я разгледзела дз╕╝ную адмец╕ну на яго правым перадплеччы - л╕чбы ╕ л╕тары. "Ф.А.8-16".

Ян штосьц╕ гавары╝. Вельм╕-вельм╕ ц╕ха. Я сх╕л╕лася да яго.

- Што, Ян?

- Ён мае колер. Барвовае на чорным. Як сполах╕. Гэта вельм╕ дз╕╝на...

Ян зама╝ча╝. Я асцярожна абняла яго, прых╕нула да сабе.

- Усё будзе добра, - сказала я. - Пасп╕. Пастарайся заснуць.

Далей мы ехал╕ мо╝чк╕. Ц╕шыню паруша╝ тольк╕ гуд рухав╕ка. Я ведала, што хутка ╝бачу Сташака. Але я н╕чога не адчувала. Н╕ радасц╕, н╕ хвалявання. Н╕чога. Усе пачуцц╕ быццам памерл╕, заледзянел╕. Прых╕ну╝шыся да акна, я глядзела на начное неба, по╝нае зорак. Наперадзе было мора.

Мярцвячы Ярок

Лясная рэз╕дэнцыя Намесн╕ка, негалосна празваная 'Мярцвячым Ярком', была агорнута цемрай. Нават у гасц╕най зале, дзе тольк╕ што знаходз╕л╕ся тры чалавек╕, панава╝ змрок. Адз╕най крын╕цай святла тут служы╝ кам╕н, у як╕м палала, патрэскваючы, бярозавае паленне. У крэсле перад кам╕нам сядзе╝ М╕ка Венд, прэфект Па╝ночнай Прав╕нцы╕. Абапёршыся аб разныя падлакотн╕к╕ ╕ пакла╝шы падбароддзе на счэпленыя пальцы рук, ён задуменна глядзе╝ на агонь. На яго бледных шчоках скакал╕ чырванаватыя водсветы. Твар Намесн╕ка застава╝ся непран╕кальным, н╕што не выдавала ╝ ╕м н╕ гневу, н╕ ╝схваляванасц╕ - тольк╕ дз╕╝наватая, ледзь за╝важная ╝смешка та╕лася ╝ куточках ягоных вусна╝. У паветры пахла порахам. Кашто╝ны дыван пад нагам╕ Намесн╕ка бы╝ запырсканы крывёй, а пад высокай столлю з перакрыжаваными бэлькам╕, здавалася, усё яшчэ лунала рэха стрэлу. Алех Валога, агент Тайнай Канцыляры╕, стая╝ насупраць Намесн╕ка, сц╕скаючы ╝ руцэ парабелум. Ма╝чанне было невыносным, але Шпег не наважва╝ся загаварыць першым.

- Хвацк╕ ж ты, Валога, - вымав╕╝, нарэшце, Намесн╕к. - А такая была задушэ╝ная гутарка. Шкада.

- В╕наваты, Ваша Мосць. Капсула, - адчакан╕╝ Алех Валога.

- Ды бачы╝ я, бачы╝. Не апра╝двайся, - прагавары╝ той бясколерным голасам. - У любым выпадку сказа╝ бы ён не больш, чым мне ╕ так ужо вядома.

Яны абодва паглядзел╕ на знежывелае цела, якое ляжала на падлозе тварам ун╕з. Мярцвяк бы╝ апрануты ╝ чорную ун╕форму Канцыляры╕. Фуражка са срэбнай эмблемай зляцела з яго галавы, у патыл╕цы зе╝рала дз╕рка. Сэт Сфага, начальн╕к службы бяспек╕ Прав╕нцы╕. Друг╕ чалавек пасля прэфекта. Фанабэрысты рамеец, ён нават на парозе смерц╕ не адступ╕╝ся ад сва╕х замашак. Глядзе╝ на ╕х, семгальца╝, як на быдла. ╤ Намесн╕ку смяя╝ся проста ╝ вочы. 'Спытай у куратара, М╕ка! Ён жа бы╝ у цябе ╝ руках. Што, упусц╕л╕? Як╕ жаль...'

'Пляваць мне на вашых куратара╝. Хто гало╝ны лялькавод? Ну, адказвай,' - патрабава╝ Намесн╕к.

'Табе дастаткова ведаць, што чалавек гэты ╝ Цытадэл╕. ╤ ты яго не спын╕ш, М╕ка!..'

Потым адбылося ╝сё вельм╕ хутка. Намесн╕к на ╕мгненне адвярну╝ся - звонку гал╕на заскрэблася ╝ акно, прымус╕╝шы яго здрыгануцца. Сэт скарыста╝ся гэтай па╝зай. Маланкавым рухам ён выхап╕╝ капсулу з атропасам - з рукава, ц╕ што? - ╕ паднёс яе да вусна╝. Але Валога зрэагава╝ хутчэй. Усадз╕╝ Сэту св╕нец ╝ галаву, перш чым той паспе╝ разгрызц╕ капсулу. Усё ро╝на гэта бы н╕чога не змян╕ла. Але прыемна было ╝сведамляць, што памёр гэты рамеец не ад яду, а ад кул╕ Алеха Валог╕.

- Суцэль зразумела, што за ╝с╕м гэтым стаяць людз╕ з Цытадэл╕. Змо╝шчык╕. Вораг╕ А╝густы. Разл╕к ╕х ясны. Бунты ╝ прав╕нцыях аслабяць арм╕ю. Гэта пацягне за сабой ваенныя ня╝дачы, як╕я яшчэ больш раззлуюць народ. Незадаволенасць уладай будзе ня╝х╕льна расц╕. У так╕х варунках падняць мяцеж у Царгорадзе - справа адной хв╕л╕ны. А потым пераварот ╕ змена к╕ра╝н╕цтва. С╕нкл╕т ухвал╕ць любую кандыдатуру, кал╕ гэтых маразматыка╝ падмазаць як след. А грошы ╝ кандыдата ёсць, гэта в╕давочна. Але хто ён? Валога, ёсць меркаванн╕? - спыта╝ Намесн╕к, з╕рну╝шы на Шпега.

- Н╕як не, Ваша Мосць, - адчакан╕╝ той.

- Я так ╕ дума╝.

Намесн╕к павярну╝ся да кам╕на ╕ замо╝к, утароп╕╝шыся на распаленыя галавешк╕, як╕я перал╕вал╕ся лалавым ╕, пасв╕стваючы, сыпал╕ ╕скрам╕. Абл╕чча яго здавалася абыякавым, аднак ад п╕льнага вока Шпега не схавалася н╕ страшэнная бледнасць Намесн╕ка, н╕ пакутл╕выя зморшчынк╕ каля вусна╝, н╕ глыбок╕я цен╕ ╝ яго пад вачыма. Пэ╝на, Яго Мосць зно╝ мучыць бяссонне, разважа╝ Валога. ╤ дурныя сны. Так, сны. Берэн╕с расказвала. Яе ╝м╕лаваны мужанёк вые па начах так, быццам яго схап╕л╕ чэрц╕. Намесн╕ка душаць кашмары. Дакладней, адз╕н ╕ той жа кашмар, як╕ па╝тараецца зно╝ ╕ зно╝. Барвовыя плын╕, бераг╕ з загусцелай крыв╕ ╕ масты з чалавечых костак, перак╕нутыя над в╕рам╕. Неба чорна-барвовае, на друг╕м беразе крывавай рак╕ ╝звышаюцца жалезныя скалы, як╕я маюць зубы ╕ вочы, а ╝ рацэ, па калена ╝ крывавых патоках, блукаюць несупакоеныя мерцвяк╕, ╕ з некаторым╕ з ╕х Намесн╕к бы╝ знаёмы пры жыцц╕... Берэн╕с кажа, што ён вар'ят. Магчыма. Але як жа кепска ╝сё атрымалася, як кепска! ╤ не кажы, Алех, што ты тут н╕ пры чым. Яна дзял╕лася з табой сва╕м╕ планам╕. А ты н╕чога не зраб╕╝. Не дума╝, што яна пойдзе да канца... Вось гэта пагана, што ты не дума╝, Алех. Агент Тайнай Канцыляры╕ думаць пав╕нен за╝сёды. ╤ пажадана, галавой.