- Аднак дар Творцы яны страц╕л╕. ╤ гонару ╝ ╕х больш няма, засталася адна ганарл╕васць.

- Яны не так╕я безнадзейныя, як табе здаецца, Лок╕с, - запярэчы╝ юнак.

Старац тольк╕ нявесела ╝см╕хну╝ся, але спрачацца не ста╝. Уздыхну╝шы ц╕хенька: "Эх!..", ён паднёс да грудзей трохструнную семгальскую скрыпку, якую трыма╝ у руках, ╕ крану╝ струны смыком.

Над старым горадам, раск╕ну╝шы зорныя крылы, лунала ноч, а людзям, як╕я м╕рна спал╕ ╝ сва╕х дамах, сн╕лася музыка балотнай скрыпк╕ - знаёмая, але амаль забытая, таму што ╝ Па╝ночнай Прав╕нцы╕ яе не чул╕ ╝жо цэлых дванаццаць гадо╝. Мелодыя гучала ╝сё мацней, ляцела далей ╕ далей, над лясам╕ ╕ балотам╕, да мора, за край зямл╕, дзе ╝ цямноцц╕ воды зямныя зрынаюцца ╝ бездань, а дэманы хаосу чакаюць, кал╕ нябачны, безабл╕чны Вандро╝н╕к зно╝ закл╕ча ╕х у свет, у як╕м больш не будзе людзей.

- Яны не так╕я безнадзейныя, - па╝тары╝ юнак. - Год тысячны надышо╝, але трох╕ часу ╝ ╕х яшчэ ёсць. ╤ ╝ нас з табой таксама, братка. Ён стая╝, прыц╕скаючы да грудзей лютню, яго пальцы лёгенька дакранал╕ся струн, але гэтым разам лютня яго ма╝чала.