У мяне пацямнела ╝ вачах.

- Ян!.. - прагаварыла я з жахам. - Ян, ты ╝ сва╕м розуме? Не звязвайся з агентам╕! Чуеш? Не звязвайся! Ты нават не ╝я╝ляеш, што гэта за людз╕!

- Ды людз╕ як людз╕, - ён з шумам падня╝ся, зачап╕╝шы плячом лямпу пад метал╕чным абажурам, якая в╕села н╕зка над сталом. Лямпа пачала разгойдвацца, на сценах заскакал╕ цен╕.

- Л╕та, ты пра╝да думаеш, што мне на цябе напляваць? - прагавары╝ ён глуха. У нейкай узрушанасц╕ ён расхаджва╝ па кухн╕, сашчап╕╝шы пальцы рук. Ён больш не ╝см╕ха╝ся. Абл╕чча яго было бледнае. - Ты памыляешся, Л╕та. Гэта яму, яму напляваць. Сташаку твайму. ╤ на цябе, ╕ на ╝с╕х. К╕ну╝ людзей пад кул╕ ╕ ╝цёк. На Гарматнай потым галовы ляцел╕, а ён н╕чога не зраб╕╝. ╤ цябе падстав╕╝. Таму што ты для яго н╕хто. А мне ты не чужая. Я за╝сёды ╕мкну╝ся цябе падтрымаць. Дапамагчы з грашыма ╕ ╝сё такое. Я ╕ цяпер цябе не пак╕ну. У цябе будзе ╝сё, што ты захочаш. Сукенк╕ з гэтага, ядвабу, ╕ стужк╕ ╝ валасы, што там яшчэ? А, бранзалет той з╕райск╕, з каменьчыкам╕, памятаеш, ты гаварыла, што хочаш яго? Ён у цябе будзе. ╤ дом. Я дом табе куплю, нармальны, не тое што гэтая развалюха...

- Ян, што ты вярзеш?! - крыкнула я. - Ды што з табой такое?

- Л╕та, у мяне грошы ёсць! - выпал╕╝ ён. - Многа! А будзе яшчэ больш.

- Грошы? Адкуль? - спытала я з недаверам. - Ты што, л╕хвяра абрабава╝?

Ён выда╝ нервовы смяшок.

- У Берэн╕с грошай да халеры. А на такую справу дык наогул н╕чога не шкада, - сказа╝ ён.

- Берэн╕с? - перапытала я. - Хто гэта? Ян, хто гэта?

- Я ╝жо досыць сказа╝, - прагавары╝ ён. - Хутка ты сама аб ус╕м даведаешся.

- Ян, паслухай...

Ён зраб╕╝ крок да мяне ╕ моцна абня╝, не да╝шы мне дагаварыць.

- Л╕та, сястрычка. Усё будзе добра, - сказа╝ ён ц╕ха. - Вось убачыш, усё будзе добра.

Потым ён сышо╝. Я засталася адна ╝ пустой кватэры. Над сталом трашчала ╕ пам╕ргвала лямпа. Па Народнаму Вяшчальн╕ку цяпер перадавал╕ музыку. Хтосьц╕ пераб╕ра╝ струны лютн╕, ╕ саладжавы жаночы голас спява╝ пра разб╕тае сэрца падманутай паненк╕. Чорт, ненав╕джу гэтую песеньку. Ненав╕джу.

Наза╝тра я прачнулася, як звычайна, пад гук╕ г╕мна. Народны Вяшчальн╕к пачына╝ працаваць а пятай гадз╕не ран╕цы. Хуценька сабра╝шыся, я рушыла на прыпынак. Над горадам ужо заня╝ся ранн╕ летн╕ св╕танак. Л╕хтары згасл╕, але навокал было давол╕ светла, у зарасн╕ках прыдарожнага язм╕ну пасв╕ствал╕ птушк╕. Не╝забаве падышо╝ омн╕бус. Падня╝шыся ╝ салон, я села каля акна. Над рапсавым╕ палям╕ куры╝ся ран╕шн╕ туман, напа╝за╝ на дарогу, ╕ здавалася, быццам омн╕бус плыве па небе сярод аблока╝. Дзень сёння абяца╝ быць цёплым, але хмарным.

Карчма Та╝стуна Каначыка быля яшчэ зачынена - першыя наведн╕к╕ з'явяцца тольк╕ праз гадз╕ну. У пустой зале падавальшчыца Глея - худзенькая, кволая дзя╝чына з жо╝тым╕ валасам╕ ╕ вачам╕ колеру ажына╝ - расхаджвала пам╕ж сталам╕, старанна прац╕раючы ╕х анучай.

- Дабрыдзень, Глея, - сказала я, пераступаючы парог.

- Прыв╕танне, прыв╕танне, - прашчабятала тая.

Ск╕ну╝шы жакет, я павес╕ла яго на кручок ╕ прынялася завязваць фартух. Тут трэба як след прыбрацца, пакуль не прыйшл╕ наведн╕к╕. Са скрын╕ Народнага Вяшчальн╕ка, як╕ в╕се╝ акурат над барнай стойкай, л╕лася бадзёрая музыка. Праца ╕шла шпарка. Потым музыка абарвалася, ╕ пача╝ся пазапланавы выпуск нав╕н. Нав╕ны я звычайна прапускаю м╕ма вушэй. Там занадта многа лухты, ╕ кал╕ слухаць штодня балбатню Ахо╝н╕ка╝, то можна крануцца з розуму. Я здрыганулася, расчу╝шы ╕мя свайго брата. Ян Сям╕шка. Выпраста╝шыся, я павярнулася тварам да Вяшчальн╕ка. Цяпер я слухала вельм╕ ╝важл╕ва. Ян Сям╕шка. Стражн╕к. В╕льск╕ гарн╕зон, нумерыя трыста дваццаць-сто сорак. Замах на забойства. М╕ка Венд, Прэфект Па╝ночнай Прав╕нцы╕.

- Госпад Усявышн╕!..

Падлога ╝ мяне пад нагам╕ к╕╝ну╝лася, ╕ мне здалося, што я пачынаю правальвацца ╝ ледзяную, в╕рл╕вую пустэчу. Усё на╝кол раптам зраб╕лася нейк╕м зыбк╕м, як быццам я глядзела на свет скрозь шкляны сло╕к з вадой. Перада мной прам╕льгну╝ белы, перакошаны твар Гле╕. Яна штосьц╕ крычала, але я яе не чула. Не памятаю, як я выбегла з карчмы ╕ апынулася на вул╕цы. "Ян, о Госпадзе, Ян! Не трэба, ой, не трэба..." Потым я проста к╕далася па горадзе, як вар'ятка. Я не ведала, куды мне бегчы, дзе шукаць чалавека, як╕ мог бы заступ╕цца за брата. Потым, зняс╕леная, я апусц╕лася на лаву ╝ нейк╕м дворыку. У вушах у мяне зв╕нела, вочы засц╕╝ чырванаваты туман, а сэрца калац╕лася так, быццам гатова было разарвацца. "Ян, Госпадзе, Ян!.." Я сядзела, заплюшчы╝шы вочы ╕ абхап╕╝шы галаву рукам╕. Мне здавалася - яшчэ хв╕л╕на, ╕ я памру. Альбо звар'яцею. Альбо...

- Л╕та, Л╕та, - пачула я. Голас бы╝ жаночы. Я не адказала. У мяне не было с╕л нават расплюшчыць вочы. Яна села побач. Абняла мяне. Ад яе пахла мёдам ╕ лесам, сенажацям╕ ╕ спелым╕ сун╕цам╕, ран╕шн╕м туманам ╕ сасновай жыв╕цай, нагрэтай сонцам. Морам.

- Не бойся, не бойся, - шаптала яна. - Слухай.

Каля самае брамы нябыту

Лунал╕ дзве шэрыя птушк╕,

Гулял╕ ╝ рапсавым пол╕,

Гарэз╕л╕ ╝ чорных разорах

У часы кв╕тнення Сусвету,

Кал╕ дожджык яшчэ бы╝ чысты,

Не спаганены, не скажоны,

Кал╕ ╝ людзей было сэрца,

А ╝ сэрцы душа жывая,

╤ маленьк╕ пастух гна╝ статк╕

На луг╕, дзе блак╕т ╕ смарагды...

- Адкуль гэта? - спытала я напа╝голасу. - Я чула гэта раней...

Там, дзе дожджык спяшаецца ╝ мора,

Зб╕раючы в╕льгаць сусвета╝,

Там, дзе рэк╕ спяшаюцца ╝ мора

╤ нясуць карабл╕ да абшара╝,

Туды, дзе блак╕т ╕ смарагды,

╤ хвал╕ гайдаюцца ╝ночы ...

Я расплюшчыла вочы. Дворык бы╝ пусты. На лаве побач са мной н╕кога не было. Я не ведала, што гэта было - ц╕ то сон, ц╕ то мроя наяве. Але я адчувала, што с╕лы вярнул╕ся да мяне, а ад жаху ╕ роспачы не засталося ╕ знаку.

- Н╕чога, Ян, н╕чога, - сказала я, падымаючыся на ног╕. - Я цябе не пак╕ну. Чуеш? Я выцягну цябе з гэтай багны, Ян. Усё будзе добра. Пажывём яшчэ трошк╕.

Сход. М╕стэры╕

Паводле закона, кожны грамадзян╕н ме╝ права падаць прашэнне аб а╝дыенцы╕ ╝ Намесн╕ка. Адказу можна было чакаць кольк╕ за╝годна до╝га - ад некальк╕х дзён да некальк╕х месяца╝. Звычайна просьб╕т атрымл╕ва╝ адмову, але некаторым - так╕х был╕ адз╕нк╕ - ╝сётк╕ давал╕ дазвол на прыймо. Н╕хто не веда╝, ад чаго гэта залежыць. Проста як пашанцуе, напэ╝на. Я падала прашэнне ╝ Сакратарыят у той жа дзень, кал╕ даведалася пра замах на забойства. Гэта была мая адз╕ная магчымасць выратаваць Яна.

Наступныя некальк╕ дзён я проста чакала. Дзе мой брат ╕ ц╕ жывы ён наогул, я не ведала. Я спадзявалася знайсц╕ яго ╝ В╕льск╕м Астрозе, але камендант паведам╕╝, што зняволеных на ╕мя Ян Сям╕шка ╝ ╕х не значыцца. Працу ╝ карчме я зак╕нула. Зрэшты, Каначык усё ро╝на бы мяне звольн╕╝. Каму ахвота звязвацца з сястрой злачынцы? Зачын╕╝шыся ╝ сваёй кватэрцы, я сядзела, як звер у нары. Слухала Вяшчальн╕к. Аднак пра замах больш не было ан╕ слова. Здавалася, што пра гэты выпадак папросту забыл╕ся. Цяпер усе нав╕ны был╕ аб Дуумв╕раце. Вераломства саюзных карале╝ства╝ ╕ крывадушнасць Братэрства, вяшчала Калег╕я Пра╝ды. Сабатаж у прыгран╕ччы. Пяцёра заб╕тых л╕м╕тата╝. Дзея нечуванай дзёрзкасц╕. Народ абураны ╕ патрабуе адплаты. А цяпер свецкая хрон╕ка. Кароль Эверона - мужадзева. Ён дзел╕ць ложак з пры╝красным юнаком ╕ ходз╕ць па палацы ╝ жаночых сукенках... Чортава плявузгалка, ╕ не выключыш яе! Кал╕ тольк╕ не выдраць провад са сцяны. Але гэтага лепш не раб╕ць, бо адразу заявяцца правяральшчык╕ ╕ ╝кацяць штраф. А плац╕ць мне няма чым, бо працу я страц╕ла. Як жыць цяпер?.. Аднак пра гэта я старалася не думаць. Цяпер найгало╝нае - выратаваць Яна. А там паглядз╕м. Нешта будзе.