Ён паправ╕╝ акуляры, што зно╝ спа╝зл╕ яму на кончык носа, ╕ не╝прыкмет з╕рну╝ на Йорхаса, як╕ сядзе╝ з проц╕леглага боку, адвярну╝шыся да акна. Дажы╝ся, называецца, м╕льганула ╝ яго ╝ думках. ╤ хто бы мог падумаць, што кал╕-небудзь Стах Во╝чак пачне супрацо╝н╕чаць з акупантам╕. А потым хран╕сты назавуць яго калабарантам. Як п╕ць даць. Кал╕ наогул узгадаюць... Так, годзе, спын╕ся, абарва╝ ён сябе. Я ╝лаз╕╝ ва ╝сё гэта не дзеля таго, каб трап╕ць у хрон╕к╕. А гэтаму 'акупанту' я жыццём абавязаны, як н╕ круц╕. 'Стах Во╝чак? - Так...'

Грукат у дзверы. Ён спусц╕╝ся па лесв╕цы з газавай лямпай у руцэ. Святла ╝ доме не было - электрычнасць абруб╕л╕ ва ╝с╕м квартале. 'Стах, адчын╕. Гэта я'. В╕таш. Стах до╝га важда╝ся з заса╝кай, прытрымл╕ваючы запаленую лямпу. Нарэшце, адчын╕╝. В╕таш Скурка стая╝ на парозе ╝ сва╕м нязменным сюртучку з ядвабным мятл╕кам ╕ пал╕цечку, нак╕нутым на худыя плечы. Стах не адразу зразуме╝, што прыйшо╝ ён не адз╕н. З ╕м был╕ госц╕. Адз╕н прысадз╕сты, падобны да бульдога, з с╕вым╕ бакенбардам╕ ╕ ╝ шынял╕ без ша╝рона╝. Побач двое ╝ цыв╕льным - безабл╕чныя, ╝ аднолькавых з╕мовых пал╕то ╕ акулярах з зацемененым╕ шкельцам╕, як╕я пэ╝на был╕ не ад сонца - ноч на двары. Яшчэ з па╝туз╕на жандара╝ маячыл╕ на задн╕м плане. Бакенбарды адсунул╕ В╕таша ╝бок, ступ╕л╕ наперад.

- Стах Во╝чак?

Стах к╕╝ну╝.

- Так.

- Аф╕цыйны ╝па╝наважаны, - чалавек у шынял╕ тыцну╝ яму пад нос пасведчанне. - Спадар Во╝чак, вы арыштаваныя. Майце ласку прайсц╕...

Ён не дамов╕╝. Бакавым зрокам Стах улав╕╝ нейк╕ рух злева ад сябе, ╕ проста ╝ яго над вухам штосьц╕ аглушальна бахнула. Ашаломлены, ён глядзе╝, як чалавек у шынял╕ асядае на падлогу, хапаючы рукам╕ паветра, а па яго абл╕ччы збягае струменьчык крыв╕. Потым хтосьц╕ схап╕╝ Стаха за плячо ╕ рэзк╕м штуршком адк╕ну╝ да сцяны так, што той ледзьве ╝трыма╝ся на нагах. Лямпа высл╕знула з ягоных рук ╕, бразну╝шыся аб падлогу, згасла. Цемру працял╕ выбл╕ск╕ стрэла╝. Вокл╕чы, грукат падзення. Потым дзверы, храсну╝шы, зачын╕л╕ся. На нейк╕ момант запанавала ц╕шыня, пасля звонку зно╝ забабахала, ╕ Стах пачу╝, як кул╕ з в╕скам уразаюцца ╝ дубовыя дошк╕. Ён стая╝, прыц╕сну╝шыся да сцяны, у цёмным перадпако╕ смярдзела порахам ╕ разл╕тай газай. Трох╕ форы ╝ яго ёсць. Дзверы моцныя, так адразу не высадз╕ш. Стах навослеп зраб╕╝ крок наперад ╕ спын╕╝ся, натрап╕╝шы на чыюсьц╕ пяцярню. Пад нагам╕ расплывалася штосьц╕ густое ╕ клейкае.

- Во╝чак, жывы? - пачу╝ ён.

Шчо╝кнула запальн╕чка, ╕ зыбк╕ жа╝тлявы агеньчык выхап╕╝ з цемры знаёмы твар з вузк╕м╕ скулам╕. Вэл Йорхас. Якога чорта ён тут роб╕ць?

- Ты як сюды трап╕╝? - ледзь вымав╕╝ Стах.

- Праз чорны ход, - сказа╝ той сц╕сла. - Пайшл╕.

Пакруц╕╝шыся з чвэрць гадз╕ны па кальцавой, машына збочыла ╝ ц╕х╕ квартал з прыватнай забудовай. Пэ╝на, адно з тых заможных прадмесця╝, дзе селяцца прадста╝н╕к╕ прыв╕леяванага сасло╝я. 'Вяршк╕ грамадства', так бы мов╕ць. На╝сцяж брукаванай вул╕цы без ходн╕ка╝ цягнул╕ся глух╕я каменныя агароджы, за як╕м╕ в╕днел╕ся раскошныя асабняк╕ ╝ атачэнн╕ садо╝. На гал╕нах дрэ╝ ляжа╝ снег, але напэ╝на, тут вельм╕ хораша ╝весну, кал╕ дрэвы цв╕туць, а летам увесь квартал проста патанае ╝ зелян╕не. А ╝ горадзе, прынамс╕, той яго частцы, што бачы╝ Стах, расл╕ннасц╕ амаль не было. М╕ну╝шы прадмесце, машына выкац╕лася на шырокую дарогу, што прац╕нала заснежанае поле. Наперадзе на пагорку бы╝ бачны маля╝н╕чы сасновы лясок, абнесены бетоннай сцяной. Па версе сцяны цягнул╕ся в╕тк╕ жалезнай н╕тк╕ з шыпам╕. Цёрн.

- Рэз╕дэнцыя? - спыта╝ Во╝чак.

Йорхас к╕╝ну╝.

- Значыць, па╝тару яшчэ раз. В╕тальнай цырымон╕╕ не будзе. Проста заходз╕ш ╕ садз╕шся. Слухаеш, што табе гавораць, уважл╕ва. Адказваеш на пытанн╕. Змясто╝на. ╤ сачы за языком. Севаст чалавек памярко╝ны, але ён не люб╕ць хама╝. Наогул лепш ма╝чы. Гавары тольк╕, кал╕ да цябе звяртаюцца. ╤ трымай сябе ╝ руках, чуеш?..

Апошню рэпл╕ку Йорхас, мажл╕ва, адрасава╝ самаму сабе. Ён ╕мкну╝ся гаварыць ро╝на, але Стах не мог не за╝важыць яго крайняй усхваляванасц╕. 'Нервуешся, Йорхас? З чаго раптам?'

- Я зразуме╝, - сказа╝ ён услых.

Дарога ╝збегла на пагорак ╕ ╝перлася ╝ жалезную браму, што перакрывала ╝езд у лясок. Машына спын╕лася. К╕ро╝ца пас╕гнал╕╝, ╕ брама, заскрыгата╝шы, папа╝зла ╝бок. Варта╝н╕ко╝ не было в╕даць, значыць, усё раб╕л╕ механ╕змы. "Непагана", падума╝ Стах.

- ╤ яшчэ адно, - сказа╝ Йорхас. - Севаст захапляецца экзатычным╕ жывёлам╕. Па рэз╕дэнцы╕ гуляюць гепард ╕ пантэра. Без нагляду. У ╕х, канечне, выдалены к╕пцюры ды ╕клы, але ╝сё ро╝на будзь уважл╕вым. Бы╝ выпадак, кал╕ гепрад, гуляючыся, стукну╝ лапай аднаго з лёкая╝ ╕ звярну╝ яму ск╕в╕цу.

- Гучыць уражальна, - Стах паправ╕╝ акуляры. Выдае на тое, што ╝ гэтай рэз╕дэнцы╕ Вэл Йорхас ужо быва╝ раней, ╕ мабыць, не аднойчы.

Стах так ╕ не падзячы╝ яму тады. Пытання╝ л╕шн╕х таксама задаваць не ста╝. ╤ так зразумела - на Канцылярыю працуе. А Канцылярыя працуе супраць Ахм╕стрыньчыка. Дакладней, супраць А╝густы ╕ яе ста╝лен╕ка╝. Здаецца, у Цытадэл╕ сёння сур'ёзны раскол. ╤ ╝ службе бяспек╕ таксама. ╤ ╝ С╕нкл╕це, ╕ ╝ Кл╕ры нават. Адбылося - павук╕ пачал╕ жэрц╕ адз╕н аднаго. Гэта значыць, у народа Семгалена з'яв╕╝ся шанец. Выдраць сабе свабоду, пакуль рамейцы грызуцца пам╕ж сабой. А для гэтага ╝се сродк╕ прыдатныя. Тайная Канцылярыя разграм╕ла 'Еднасць', але сярод агента╝ Канцыляры╕ ёсць людз╕ Севаста. А ╝ Севаста свае ╕нтарэсы. Як╕я дз╕восным чынам супал╕ з мэтам╕ ╕ памкненням╕ сябро╝ 'Еднасц╕'. Для таго ╕м ╕ спатрэб╕╝ся Стах Во╝чак. Троны х╕стаць. Што ж, няхай. Хай думаюць, што ён з ╕м╕ заадно. Пакуль што. ╤х час яшчэ надыдзе.

Севаст не прапанава╝ яму крэсла, пажада╝шы, каб семгалец стая╝ перад ╕м, н╕бы лёкай. За ╝весь час а╝дыенцы╕ ён ледзьве з╕рну╝ на Стаха, заняты кармленнем драпежнай птушк╕. Йорхас ме╝ рацыю - Севаст сапра╝ды бы╝ аматарам дз╕к╕х жывёл. Развё╝ у сваёй рэз╕дэнцы╕ цэлы звярынец. Птушка, якую рамейцы называюць "╕мператарск╕ каршун", сядзела на падлакотн╕ку фатэля, уп╕ваючыся к╕пцюрам╕ ╝ кашто╝ны атлас. Ля фатэля ╝звыша╝ся стол╕к на каванай ножцы. На круглай стальн╕цы стаял╕ шырокая чара, напо╝неная салодк╕м в╕ном, ╕ срэбны па╝м╕сак з лустачкам╕ белага б╕скв╕ту. Севаст акуна╝ кавалачк╕ б╕скв╕ту ╝ чару ╕ працягва╝ ╕х птушцы - тая з задавальненнем дзя╝бла салодк╕я хмельныя лусты. У Рамейскай ╤мперы╕ да гэтых птушак ставяцца з адмысловай павагай, л╕чачы ╕х знакам улады. Ксайлахск╕я вершн╕к╕ завуць ╕х не так паважна - "газ'убла" - ╕ палююць на ╕х з с╕лом ╕ прашчай.

У пако╕ было нацеплена ╕ задушл╕ва пахла сандалам. Стах за╝важы╝ у куце жаро╝ню на трыножку, над якой куры╝ся с╕н╕ дымок. Звычай пал╕ць араматычныя смолы рамейцы запазычыл╕ ╝ жыхаро╝ Бал-Сах╕р. На вул╕цах пол╕са ╕ ╝дзень, ╕ ╝начы палаюць жаро╝н╕ з алеям╕ м╕рры, сандалу ╕ ладану. Хаця там гэта хутчэй неабходнасць, чым прыхамаць. Пол╕с Бал-Сах╕р сумна вядомы сва╕м╕ вычварным╕ пахавальным╕ культам╕. Там паляць але╕, каб адб╕ць смурод мярцвячыны. Затое, з ╕ншага боку, пол╕с н╕кол╕ не веда╝ захопн╕цк╕х войн. Нават рамейцы ╕х не чапаюць, адчуваючы тагасветны жах перад Падземным Народам. Так╕ вось залог незалежнасц╕...

Гаспадар рэз╕дэнцы╕ апрануты бы╝ па-хатняму - з╕райск╕ халат з чорнага, з с╕неватым водбл╕скам, аксам╕ту, аздобленага залатым гафтам, ╕ туфл╕ з мяккай скуры. ╤ трыма╝ся ён вельм╕ разняволена, як быццам яму наогул на ╝сё пляваць. Гаман╕╝ з Йорхасам, смяя╝ся. Стах звярну╝ увагу, што Йорхас звяртаецца да Севаста па-пан╕брацку, на 'ты'. ╤ заве яго не па прозв╕шчы, а па ╕м╕ - Гай. Так-так. Кантрабандыст, кажаце? Як╕ з Севастам на кароткай назе. Халера, Йорхас, хто ж ты на самай справе?.. У нейк╕ момант яны як быццам увогуле забыл╕ся на Стаха ╕ прынял╕ся абмярко╝ваць штосьц╕ сваё. Стах не ╝мешва╝ся. Проста слуха╝. Уважл╕ва, як яму было сказана.