------------

* Гэта сярэднявечная акс╕танская песенька Ai Vist Lo Lop. Як╕м чынам яна трап╕ла ╝ Па╝ночную Прав╕нцыю, не могуць патлумачыць нават рамейск╕я схаласты.

Берэн╕с

- Не, ты не можаш. Не можаш!..

Яна сядз╕ць на ложку сярод скамечаных ко╝дра╝ - напалову аголеная, з непрыбраным╕ валасам╕. Яе бялявыя кудзерк╕, бл╕скучыя ад араматычнага воску, ляжаць ╝ спакусл╕вай лагчынцы пам╕ж лапаткам╕. Шлейка празрыстай сарочк╕ спа╝зла ёй на плячо, агал╕╝шы маленьк╕я пругк╕я грудз╕. У спачывальн╕ пахне сандалам ╕ ружовым алеем. Цяжк╕я аксам╕тныя шторы шчыльна зашмаргнуты. Пад столлю шыпяць газавыя свяц╕льн╕ пад накры╝кам╕ з матавага шкла.

- Сэт! Ты не можаш так паступ╕ць са мною, Сэт, - па╝тарае яна.

Сэт не адказвае. Адвярну╝шыся да люстэрка, ён рупл╕ва зашп╕львае кашулю. Тутэйшыя не прывыкл╕ бачыць яго ╝ цыв╕льнай вопратцы. На людзях ён з'я╝ляецца ╝ чорным к╕цел╕ са срэбным╕ нашы╝кам╕ ╕ фуражцы са знакам Аперанага Сонца. Эмблема Тайнай Канцыляры╕. Сэт Сфага -начальн╕к службы бяспек╕ Прав╕нцы╕, друг╕ чалавек пасля Намесн╕ка. Фармальна - друг╕. Насамрэч тутэйшыя баяцца яго нават больш, чым Намесн╕ка. М╕ка Венд хаця б свой. Семгалец. Сэт - ураджэнец Царгорада. Грамадзян╕н першай катэгоры╕ найчысцейшай рамейскай крыв╕. ╤ гэтага грознага рамейца яна, Берэн╕с Венд, надзейна трымае ╝ сва╕х пяшчотных жаночых руках. Прынамс╕, трымала да сённяшняга дня.

- Што здарылася, Сэт? Ты больш не люб╕ш мяне? У цябе з'яв╕лася ╕ншая? - голас яе дрыжыць, у куточках вачэй бл╕шчаць сляз╕нк╕.

Сэт прыгладжвае валасы ╕ чапляе на нос акуляры з зацемненым╕ шкельцам╕.

- Здаецца, я даходл╕ва растлумачы╝ табе, Берэн╕с, - гаворыць Сэт, гледзячы на яе адб╕так у люстэрку. - Нехта стро╕ць падкопы супраць мяне. Дамагаецца маёй адста╝к╕. В╕давочна, хтосьц╕ з майго атачэння. Альбо гэта чалавек Намесн╕ка. ╤накш як бы ён даведа╝ся аб нашай сувяз╕?

Яна выдае нервовы смяшок.

- Госпадзе, Сэт. Кал╕ ты пра тую анан╕мку...

Ён рэзка абарочваецца ╕ глядз╕ць проста на яе. Яна не бачыць выразу ягоных вачэй за цёмным╕ шкельцам╕.

- Праз тую анан╕мку мяне выкл╕кал╕ ╝ Цытадэль, на к╕л╕м да Маг╕стра ╕ запатрабавал╕ тлумачэння╝, - гаворыць ён холадна. - Канечне, я высветлю, хто гэты пацук. Але зараз нашы стасунк╕ неабходна абмежаваць. Спадзяюся, ты зразумееш мяне, Берэн╕с.

Яна ма╝чыць. Яе фарфоравы тварык крыв╕цца, вял╕зныя зелянява-шэрыя вочы напа╝няюцца слязам╕. Але яна стрымл╕вае сябе. Няма сэнсу закочваць сцэну. Яна можа паводз╕ць сябе так са сва╕м братам - яе пран╕зл╕выя в╕ск╕ палохаюць яго да па╝смерц╕, ╕ ён гатовы зраб╕ць што за╝годна, тольк╕ б яна замо╝кла. З Сэтам так╕ нумар не пройдзе. Яна мо╝чк╕ наз╕рае, як ён нацягвае сурдут бутэлечнага колеру ╕ нак╕двае на плечы ва╝нянае з╕мовае пал╕то. Нарэшце, суха к╕ну╝шы: "Бывай", Сэт сыходз╕ць. Некаторы час яна нерухома сядз╕ць на ложку. Потым падымаецца, ╕ суну╝шы ног╕ ╝ хатн╕я футравыя туфл╕ з высок╕м╕ тонк╕м╕ абцас╕кам╕, падыходз╕ць да туалетнага стол╕ка, на як╕м пам╕ж парцалянавых ваз з пунсовым╕ ружам╕ ╕ флакона╝ з парфумам╕ пабл╕сквае абс╕дыянавы апарат. Яна здымае слуха╝ку, ╕ крутану╝шы дыск, цэдз╕ць скрозь зубы:

- К╕мЫч, машыну!

Берэн╕с едзе да брата. На вул╕цы глухая ноч, але ёй усё ро╝на. Яна ╝рываецца ╝ ягоную спальню, н╕бы тайфун. Нема в╕шчыць. Шпурляе ╝ сцяну крыштальныя кубк╕, вазы, срэбныя падсвечн╕к╕ - ╝сё, што трапляецца ёй пад руку. Яе брат Алех, яшчэ трох╕ ачмурэлы спрасонку, сядз╕ць на ложку ╕ глядз╕ць на яе са спалохам. Ён апрануты ╝ паласатую п╕жаму, валасы ╝скудлачаны. Алех не падобны да сястры н╕ норавам, н╕ знешнасцю. Берэн╕с рэдкая прыгажуня, высокая ╕ стан╕стая, Алех - н╕зеньк╕ ╕ несамав╕ты, з валасам╕ шараватага колеру ╕ цёмным╕, маленьк╕м╕, як пацерк╕, вочкам╕ на вузкай ф╕з╕яном╕╕. ╤ хто бы паверы╝, што гэты шчур у п╕жаме - агент Тайнай Канцыляры╕. Друг╕ чалавек пасля Сэта. А дзе бы ён бы╝, кал╕ б не Берэн╕с? Пэ╝на, перакладва╝ бы паперк╕ ╝ якой-небудзь жандармеры╕, ╕ гэта ╝ лепшым выпадку. Алех гэта цалкам усведамляе, ╕ таму рахмана церп╕ць усе яе капрызы ╕ ╕стэрык╕. Што яшчэ яму застаецца? Без Берэн╕с ён н╕хто.

Берэн╕с вые. Алех ма╝чыць, ╕ гэта яшчэ больш распальвае яе лютасць. Яна хапае са стала парцалянавую статуэтку ╕ з размаху шпурляе сабе пад ног╕ - цацка рассыпаецца на аскепк╕. А потым, быццам рапто╝на аслабе╝шы, Берэн╕с апускаецца на падлогу ╕ плача, закры╝шы абл╕чча рукам╕. Алех, уздыхну╝шы, выб╕раецца, нарэшце, з ложка ╕ падыходз╕ць да яе на дыбачках. Кладзе руку ёй на плячо.

- Ну што ты, Берэн╕с? Што такое? - пытаецца ён мякка.

Яна раптам абдымае яго, прыц╕скаецца, хавае твар ╝ яго на грудзёх, як перапалоханая дзя╝чынка. Яна больш не злуе. Цяпер ёй па-сапра╝днаму страшна. Пакуль Сэт бы╝ побач, яна адчувала сябе абароненай - ╕ ад М╕к╕, ╕ ад тых, у Цытадэл╕, як╕я гуляюць чалавечым╕ лёсам╕, як папяровым╕ лялькам╕. ╤ вось Сэт сышо╝, ╕ яна цяпер н╕бы дз╕ця, заблукалае ╝ лесе, по╝ным пачвар.

- Дапамажы мне, Алех, - шэпча яна. - Дапамажы мне!..

***

У валасах тва╕х кветк╕-полымя,

Яд смяротны на вуснах тва╕х,

Ты ма╕м╕ валодаеш мроям╕,

Ты за╝сёды ╝ думках ма╕х...

Сэт больш не прыйдзе. Ёй спатрэб╕╝ся амаль тыдзень, каб гэта ╝свядом╕ць. Яна не губляла надзе╕, што ён раздумаецца. Вернецца да яе. Знойдзе пацука-даносчыка, як╕ нап╕са╝ тую анан╕мку. ╤ Алех паабяца╝ паспрыяць... Усё гэта было самападманам. Рамеец не стане рызыкаваць сваёй кар'ерай дзеля жанчыны нячыстай крыв╕.

Чорт, як жа горача!... ╤ сон не йдзе... Берэн╕с б'ецца ╕ к╕даецца ╝ сваёй пустой пасцел╕, як у л╕хаманцы. Яе ятрыць усё - ╕ по╝ня, што свец╕ць проста ╝ акно спальн╕, ╕ патрэскванне вуглё╝ у кам╕не, ╕ драпанне мышэй за сценам╕. У пако╕ нацеплена. Не прадыхнуць. Сц╕скаецца горла. Яна падымаецца з пасцел╕, нак╕двае па╝зверх карункавай сарочк╕ плашч з тонкай во╝ны ╕ выходз╕ць у цёмны кал╕дор. Тут таксама душна. Яна жадае ╝здыхнуць на по╝ныя грудз╕. Выходз╕ць на тэрасу. Звонку ╝здо╝ж сцяны рухаюцца цёмныя постац╕ - стражн╕к╕ на начной варце. М╕ка наб╕рае сабе ахо╝н╕ка╝ са стал╕чных казарм. Найлепшых з ╕х. Кажа, што хлопцам трэба даваць шанец. Служба ╝ Намесн╕ка можа стаць першай прыступкай ╝ ╕хняй кар'еры... Адз╕н з ахо╝н╕ка╝ за╝важае Берэн╕с ╕ заступае ёй дарогу, але разгледзе╝шы яе абл╕чча ╝ святле по╝н╕, з пашанай сх╕ляе галаву ╕ адыходз╕ць ╝ цень.

Берэн╕с ста╕ць на тэрасе, уперы╝шы вочы ╝ начную цемрадзь, ╕ прагна ╝дыхае сцюдзёнае паветра. Рэз╕дэнцыя знаходз╕цца ╝ прадмесц╕ В╕льска на беразе ц╕хаплыннай В╕льяры. Рака але╕ста пабл╕сквае сярод зацярушаных снегам луго╝, ╕ вада ╝ ёй здаецца чорнай, н╕бы смала. У бясхмарным небе ззяе ╕льдз╕стая з╕мовая по╝ня. Яна падобна на круглявы чэрап, як╕ хмыл╕цца, думае Берэн╕с. Або на твар пракажонага. Чортава по╝ня!.. Яе сэрца шалёна калоц╕цца. Адчай паступова змяняецца злосцю. Я не заслужыла ╝сяго гэтага, гаворыць сабе Берэн╕с. Не заслужыла...

Раптам Берэн╕с адчувае, што яна тут не адна. На тэрасе ёсць хтосьц╕ яшчэ. Яна абарочваецца. Стражн╕к. Той самы. Ён усё яшчэ тут. ╤х поз╕рк╕ сустракаюцца, ╕ ён не адводз╕ць вачэй. Берэн╕с уск╕двае брыво. Якая дзёрзкасць! Яна з ц╕кавасцю разглядвае яго пры святле месяца. Юнак гадо╝ васемнаццац╕. Не вельм╕ прыгожы, але ╕ не вырадак. Верхняя губа рассечана - пэ╝на, пачаставал╕ ╝ п'янай бойцы. Сам невысок╕, але прысадз╕сты - гэткае дрэ╝ца. ╤ што ён так уперы╝ся на яе? Глядз╕ць з пэ╝ным захапленнем. Яна прыгадвае, што пад плашчом ╝ яе тольк╕ тоненькая сарочка. Берэн╕с павольна ╝см╕хаецца. ╤дзе да яго. На хаду ск╕двае плашч, заста╝шыся ╝ адной сарочцы. Яе адразу ж апякае холадам, але яна не зважае. Набл╕з╕╝шыся да стражн╕ка, Берэн╕с мо╝чк╕ абдымае яго, запячата╝шы яму рот пацалункам перш, чым ён паспявае штосьц╕ сказаць. Яе пальцы прабягаюць па ягоных валасах - як н╕ дз╕╝на, мякк╕х, н╕бы футра ласк╕. Потым яна прыц╕скаецца да яго ╝с╕м целам, цалуе, лашчыць, як дагэтуль лашчыла тольк╕ Сэта. Адчу╝шы ягоную далонь на сва╕м сцягне, яна дазваляе яму пры╝зняць край яе карункавай сарочк╕.