Наша сям'я пераяжджала ня надта часта, не часьцей за раз на год – таму што тата быў чалавек самавіты і мерны, а мама была пераборлівая і згаджалася толькі на прасторныя хаты, «каб хлопчыкі не патыкаліся адзін аб аднаго». Але шмат хто з гараджанаў, зь невялікімі сем'ямі, ці зусім самотнікі, мяняліся хатамі ледзь ня кожнага месяцу. Транспартныя кампаніі квітнелі; на вуліцах штодня здараліся зацяжныя заторы з-за даўгіх сінебрэзэнтавых фураў, што спрабавалі ўпісацца ў заблытаныя павароты завулкаў. З самае раніцы па ўсім горадзе дымілі дызелі, жыгалі мэнэджэры па нерухомасьці, лаяліся грузчыкі, галасілі гаспадыні трэснутых раяляў...
Сумную славутасьць набыў адзін з гараджанаў, сталы хімік-неарганік, гарачы аматар пераездаў, які ў пяцьдзесят тры гады раптам выявіў, што пажыў абсалютна ўва ўсіх хатах гораду. Тыя, хто ў момант выяўленьня знаходзіліся непадалёк, распавядалі, што хімік выдаў надзвычайнае сілы крык, працяглае нутровае выцьцё, ад якога халадзелі рукі й пакрываліся дрыжыкамі сьпіны. Ён выскачыў і пабег вуліцай, б'ючы сябе ў грудзі й разьдзіраючы вопратку, з рыкам і хрыпам, сеючы паніку сярод квяточніцаў і бакалейнікаў. Яго атрымалася супакоіць толькі бутэлькай вэрмута, прычым адны сьцьвярджалі, што ён прыняў яе ўнутар, а іншыя, злосныя – што атрымаў ёю паміж вачэй. Потым няшчасны пасяліўся ў намёце на краі гораду, ля новае шматпавярховае будоўлі – ён днямі праседжваў на паддонах з цэглай, у маўклівай нудзе, а прарабы яго праганялі. Але па кватэры ў гэтым доме ужо стаяла чарга, і хімік неўзабаве зьнік. Адны сьцьвярджалі, што ён падаўся ў другі горад, а іншыя, злосныя – што будаўнікі яго замуравалі.
19. Змрочныя засьценкі. Гэта наша Вучылішча
Татаў нісан разьвітальна гуднуў, з хрумстам разьвярнуўся па жвіру і пакаціў назад, да далёкага дому. Бязь сьлёз, бяз крыку, я глядзеў усьлед. Як толькі я міргнуў, нісан зьнік у гаях, а мяне ўзяў пад локцік хмурны старэча-праважаты. Я быў апошні, астатнія прыехалі на аўтобусе і чакалі мяне. Дзіўныя дзеці: у лядашчых шэрых вопратках, панурыя, кульгавыя. Нас вялі ўздоўж бэтонавага плота да двухпавярховага будынку з чырвонае цэглы, і я разглядаў спадарожнікаў. Скурчаны хлопчык у паўкажушку і галёшах; хлопчык са шнарамі на голенай галаве; хлопчык без рукі; дзяўчынка зь велізарнай галавой, завінутай у ваўняную хустку; дзяўчынка на мыліцах. Мне зрабілася моташна і я пачаў глядзець лепш на плот: увесь з квадрацікаў, быццам вафлёвы, з тоўстымі трубамі, іржавай арматурай. Ля будынку, наспазор закінутага, з пустымі вокнамі, нам загадалі шыхавацца па двое. Я патрапіў побач зь дзяўчынкай у чорных акулярах, яна паклала лёгкую руку мне на плячо і ўсьміхалася ў прастору. «Гэта наша Вучылішча», – сказалі старэчы-праважатыя. Яны пачалі спускацца па лесьвіцы ў сутарэньне. Гэта нагадвала казку пра Гары Потэра, але там дзеці йшлі па лесьвіцы ўверх, а мы йшлі ўніз. Халодныя вільготныя сьцены, змрок. Унізе нас сустракаў маленькі чалавечак, увесь вывернуты, з вогненным поглядам, і пытаўся: як тваё імя? І запісваў у кнігу. Калі ён убачыў мяне, ягоныя вочы загарэлiся асаблівым агнём: які добранькі! якi чысьценькі! Ролю? Так-так... Мне было жудасна, але я нібы здранцьвеў і ня мог крычаць. Нас правялі ў пакоі. Я паставіў свой куфар на скрыню і атупела сядзеў. Вокнаў не было, але ложак быў мяккi, спружынавы. Хлопчык насупраць мяне, слабы, з бледнымі валосікамi, не чакаючы пытаньняў, пачаў распавядаць нарасьпеў, разгойдваючыся, як рабочыя знайшлі яго ў салянай шахце і ўсынавілі. Рабочыя выкармілi яго просам і здорам, сьвiнячым тлушчам, дабрадзеі. Паглядзі на мае пальчыкі, Ролю. І тады, убачыўшы ягоныя пальчыкі, я закрычаў.
1A. Гісторыі бясхмарнага дзяцінства. Пра прэсную ваду
Калі мы былі маленькія, тата амаль кожны вечар заходзіў пакласьці нас спаць, накрываў коўдрамі і распавядаў казку. Тата ведаў мноства змрочных і страшных казак, і такія мы любілі больш за ўсё, але часьцютка ён перамяжаў іх добрымі і аптымістычнымі, у выхаваўчых мэтах. А часам трапляліся гісторыі, у якіх наогул нічога немагчыма было зразумець, прыкладам казка пра ваду.
– Жыў-быў адзін чалавек, ні высокі ні нізкі, ні худы ні тоўсты, і вось аднойчы ён прачытаў артыкул пра экалёгію, у якім палохалі разнастайнымі катастрофамі і выміраньнем. Асабліва яго жахнула – аж сэрцайка сьціснулася – што можа скончыцца прэсная вада. Чаму менавіта гэта жахнула, а ня тыя дзіркі ў азонавым пласьце? Ці яшчэ што? Ніхто ня ведае. Можа, ён гарбаты многа піў. Карацей кажучы, страціў ён з тых часоў і спакой, і сон. Мучыўся-мучыўся, думаў-думаў, і прыдумаў. Купіў ён, значыцца, хатку ў вёсцы зь дзялянкай зямлі, разьмеціў дзялянку на квадраты, і на кожным квадраце стаў капаць ямы. Вырые яму, забэтаніруе дно й сьценкі як сьлед, а потым напоўніць яе вадой і вечка гермэтычна прыладзіць. Справа вядома няпростая й няхуткая, але за год, не ператамляючыся, ён пасьпеў закансэрваваць 20 кубамэтраў. І далей бы кансэрваваў, але тут вада пачала даражэць, даражэць, а потым і катастрофа грымнула. Не засталося больш на зямлі прэснае вады, і чалавецтва вымерла. А той чалавек свае запасы карыстаў эканомна, і яму да самай сьмерці вады хапіла, гадоў дваццаць яшчэ пражыў. А шкарпэткі ў моры мыў – бо працца можна і ў салёнай вадзе, нічога страшнага. Вось як здараецца, дзеткі. Добрай ночы!
Тата пагасіў сьвятло і выйшаў.
– Жудасная казка! – сказаў Хуліё дрыготкім голасам. – Усе памерлі.
– Але галоўны герой жа выжыў! І дажыў да натуральнае сьмерці, – сказаў Колік. – Гэта хэпі-энд.
1B. Гісторыі бясхмарнага дзяцінства. Пра абсалютны чэпчык
Наша мама гістэрычна баялася вухавёртак. У маленстве яе настрашыла бабуля: калі будзеш дрэнная дзевачка, дык яна запаўзе табе ў вуха і працяне бубенную балонку! Мама, вядома, ня кінула быць дрэннай дзевачкай, але з тае пары клалася спаць толькі надзеўшы каптурык. Нават у летнюю сьпякоту! Тата хацеў быў пераканаць яе ў сьмяхотнасьці страхаў: іроніяй, лёгікай, Вікіпэдыяй, юнымі натуралістамі, але ўсё дарма.
Затое маме было лёгка рабіць падарункі! Ня трэба думаць. На Новы год, на Восьмае сакавіка, на Дзень нараджэньня – новы каптурык, хто на які здольны. Тата аддаваў перавагу прэстыжу і клясыцы: чорны крэп-жаржэт, чырвоны атляс, залатая аблямоўка. Мне падабалася пяшчотнае: я абіраў мяккую пражу пастэлевых тонаў, шоўк і тонкую казіную воўну, вышываў прыгожымі літарамі «Мілосная Матухна, Ролі Любіць Цябе» і сэрцайка. Толік лічыў, што важнейшыя за ўсё дыхтоўнасьць і карыснасьць: тўідавыя чапцы з футравым падбоем, з вушамі, гумкай і завязкамі, каб аніводная казурка не прабралася. Валік майстраваў мастацкія хэндмэйды на розныя стылі: дада й дэкаданс, Дорэ й Дэлакруа, зь нечаканымі дадаткамі з каляровае саломкі, лінолеума або аднаразовых кухаляў. Хуліё адмаўляўся ўдзельнічаць у гэтым вар'яцтве: ён заўсёды дарыў толькі кветкі, толькі чырвоныя гербэры.
Ну а Колік – Колік маяўся. Часовы сродак? Замілавальны, але фармалёвы падарунак? Не, Колік быў не такі! Ён заўсёды мерыўся на абсалютнае. Са сьвята на сьвята Колік дарыў дробязі: навалку, рондаль ці скрыню з цукеркамі, а сам нястомна хмурыў лоб, думаў, цяміў. Чытаў Апакаліпсіс і Е.П.Б. І вось аднойчы, на маміныя Мяніны, урачыста паднёс: просты белы чэпчык. З выразным надпісам на вывараце: «Вухавёртка Памры Сьмерцю Чорнай». І чатыры жудасныя крыжы.
Надзела мама чэпчык, паклалася, заснула. А сярод ночы пачуўся зь ейнага пакою крык! Убег тата, убеглі мы. Расказала – зьявіўся да яе ўва сьне Вярхоўны Вухавёрт, паваліўся на калені дый моліць: «Спалі, матухна, чэпчык гэты злавесны, пашкадуй маіх дзетачак! Клянуся табе цэркамі маімі царскімі, што сыдзе наш народ з тваёй хаты назаўсёды і аніколі блізка не наблізіцца!» Што ж. Памеркавалі мы й пастанавілі на сямейнай радзе: прымаем запавет казуркавы. Выйшлі ў гарод, выкапалі ямку, дый спалілі чэпчык дашчэнту. І зямлёю засыпалі.
Вось такім чынам і разбаялася наша мама вухавёртак – бо паверыла. Але чэпчыкі ўсё роўна любіла, па абычцы.
