Музыка: арганныя творы раньняга барока (Букстэхудэ, Пахэльбэль, Пёрсэл) / Напой, закусь: кефір, салодкае печыва / Пах: Eternity (Calvin Klein)
Год першы, ліпень – сьнежань
Музыка: рускі рок (Аукцыён, Акварыюм, Аліса) / Напой, закусь: чырвонае сухое віно, шакаляд / Пах: Drakkar Noir (Guy Laroche)
Год другі, студзень – чэрвень
Музыка: рутс-рэгі (Burning Spear, Culture, Боб Марлі) / Напой, закусь: зялёны чай, садавіна / Пах: Fahrenheit (Christian Dior)
Год другі, ліпень – сьнежань
Музыка: кул джаз (Чыт Бэйкер, Дэйв Брубек, Пол Дэзманд) / Напой, закусь: гарэлка, саленьні / Пах: Opium pour homme (Yves Saint Laurent)
Год трэці, студзень – чэрвень
Музыка: эмбіэнт (36, Biosphere, Boards of Canada) / Напой, закусь: шампанскае, баўгарскі перац / Пах: Egoist (Chanel)
Год трэці, ліпень – сьнежань
Музыка: гpайндкоp (Cannibal Corpse, Carcass, Cephalic Carnage) / Напой, закусь: кампот, цьвёрдыя гатункі сыроў / Пах: Zen Men (Shiseido)
Ці выразна мы раскрылі ідэю кансэрваваньня? Калі ласка, вашыя пытаньні.
12A. Гісторыі бясхмарнага дзяцінства. Пра самага мудрага чалавека
– Татухна, раскажы нам пра сама мудрага чалавека!
– Хіба я вам не расказваў?
– Так, але мы ўжо забыліся!
Тады тата клікаў маму, і яны раіліся, якія вітаміны даваць нам для разьвіцьця памяці. Рыбін тлушч? Чарніцу? Шалфей? На кожную прапанову мы радасна падтаквалі, і кожны хацеў быць першы: мне! мне! Масаж паднябеньня ды паласканьні? Балючыя пакараньня? Прымусовыя мэдытацыі? Але як бы далёка не заводзіла тату з мамай фантазія, яны нязьменна аддавалі перавагу перад іншымі сродкамі ёду. Значна гледзячы адно на аднаго, яны казалі:
– Ёд. Ёд.
Мы садзіліся на зэдлікі ў шэраг і выпроствалі сьпіны. Тата строга сачыў, каб мы не гігікалі, а мама ішла па ёд і тампоны. Ёдам належала мазаць віскі, каб ён усмоктваўся праз поры прама ў мозг і стымуляваў памяць. У Хуліё валасы расьлі занадта нізка, і тата мусіў падбрываць яму вакол скроняў. Пасьля працэдуры мы сядзелі нерухома дзесяць хвілінаў, а тата расказваў пра самага мудрага чалавека.
– Жыў-быў адзін чалавек, які ўсё жыцьцё праводзіў у напружаных разважаньнях, разьмеркаваньнях і роздумах. І вось аднаго разу ў канцы жыцьця ён раптам адчуў, што ўсё, пра што б ён ні падумаў, зрабілася нарэшце простае і яснае, быццам асьвяцілася сонцам. Ён дасягнуў незвычайнае мудрасьці і зразумеў безвыключна ўсё. І яму захацелася ўжыць сваю мудрасьць на справе, каб стала шчасьце. Але за якую праблему ўзяцца, якое пытаньне разьвязаць? У хваляваньні чалавек выйшаў з хаты і пайшоў па вуліцы. На вуліцы шпацыравалі людзі, пагойдваліся дрэвы, плылі аблокі. Ён бачыў, як ляніва вылізваюцца коткі, як усьміхаюцца адзін аднаму дворнікі, як дзеці скачуць на драўляных коніках. А мудрасьць усё ўзрастала, усё набрыняла ў ім, і патрабавала выйсьця. Ён чамусьці зайшоў у гастраном і пайшоў між радоў, і пачуў, як вагаецца хлопец ля лядоўні, абіраючы: малако альбо кефір? І павярнуўся чалавек да хлопца, і бліснуў вачыма, і вымавіў гучна, уклаўшы ў слова ўсю сваю неверагодную мудрасьць:
– Кефір.
І ўспыхнула асьляпляльна, і зазьзяла, і хіснуўся сусьвет, і ўсе, хто быў у той момант у гастраноме, зьведалі прасьвятленьне. І стала шчасьце. Вось такі, дзеткі, быў ён, сама мудры чалавек.
12B. На адвароце партрэта. Я жывы
«Калі ўсё вакол здаецца шэрым, абрыдлым, моташным,
я кажу сабе: я жыву, я жывы
І ўсё расквітае.»
12C. Пра лета
Лета. Цішыня і ціхмень. Ляжыш у гамаку, у дрэўным цяні, лянуесься. Сьпякота з самае раніцы, а да поўдня прадметы пачынаюць плавіцца і плыць. Павекі ўнутры ярка-барвяныя.
Дзесь далёка брэша сабака, павольна, вельмі павольна. Тоненька рыпае галінка пад пятлёй гамака. Пралятаюць мушкі. Садзяцца табе на распаранае плячо, труць лапкі.
З мушкай можна пасябраваць. Прывітаньне, мушанька, – кажаш тоўстымі са сьпёкі вуснамі. Глядзіць на цябе рашучымі зялёнымі вачыма. Мушанька, а мушанька? Прынясі мне халоднае вадзіцы ды вуууунь той яблычак, з чырвоным бачком? Мушка добранькая – слухаецца, прыносіць. І ляціць імкліва па сваіх справах.
Павучкі, конікі, далікатныя бярозавыя вусенькі – мае мілыя сябры.
