А Коліка мы запаважалі.
1C. Гісторыі бясхмарнага дзяцінства. Пра першую Валікаву карціну
Наша мама, заўзятая прыхільніца ўсяго ўзьнёслага, часта вадзіла нас у музэй. У нашым горадзе быў толькі адзін музэй – мастацкі. Некаторыя менавалі яго галерэяй, некаторыя – выставачным цэнтрам, аднак паказваць у ім было зусім няма чаго – бо ў нашых краях з самага палеаліту не нараджалася ані мастакоў, ані скульптараў, ані нават калекцыянтаў. Але дырэктар музэю, чалавек бадзёры і дзейны, заступіўшы на пасаду, не разгубіўся ў складаных абставінах і разьвесіў на сьценах копіі палотнаў славутых мастакоў. Прынтараў, каб друкаваць рэпрадукцыі наўпрост з інтэрнэту, у тыя часы яшчэ не прыдумалі, і дырэктар мусіў рабіць копіі ўласнаручна. Маляваць ён ня ўмеў, і копіі былі радыкальна мінімалістычныя – тэкставыя. Гэта было даволі дзіўна – раскошныя рамы з шырокімі пустымі ватманскімі лістамі і стрыманымі радкамі апісаньня ў сярэдзіне – але затое музэй мог дазволіць сабе шэдэўры, якія й ня сьніліся ніводнай сталічнай галерэі. Побач віселі «Бабілёнская вежа» Брэйгеля, «Сыкстынская Мадонна» Рафаэля, «Вяртаньне блуднага сына» Рэмбрандта, «Дабравешчаньне» фра Беата Анжаліка, «Дэман» Ўрубеля, «Зорная ноч» Ван Гога, «Абарона Петраграда» Дэйнэкі й яшчэ незьлічонае мноства ня менш вядомых карцін. У першых залях рамы былі велізарныя, на паўсьцяны, але дырэктар скора зразумеў, што такім парадкам аніякага месца ня хопіць, і таму з залі ў залю памеры карцінаў усё драбнелі й драбнелі, дасягнуўшы нарэшце фармату пісчае паперы.
З усіх братоў толькі я ахвотна хадзіў з матуляй у музэй. Мне падабаліся чысьціня, пустэча і цішыня, гучнае рыпаньне паркету і багацьце незразумелых тэкстаў. Астатнія брацікі, убачыўшы маму яшчэ здалёк, кідаліся наўцёкі. Хтосьці хаваўся ў хляве, хтосьці ў крапіўных зарасьніках, хтосьці караскаўся на дрэва і ціхарыўся. Але сяго-таго маме ўдавалася адлавіць і далучыць да культуры.
Валік таксама аднойчы быў схоплены, бо страціў на бягу сандалю і не пасьпеў стаіцца паміж сьмецьцевых бакаў. Адведзены за руку ў музэй, ён, наўпроці за мяне, адчуў там горыч і зьнявагу. Ён бачыў на паштоўках, якія павінныя быць музэі. Валік дапушчаў, што пару тэкставых карцінаў – гэта файна і хвацка. Але ня ўвесь жа музэй цалкам! І ён пакляўся запоўніць ягоныя сьцены сапраўднымі карцінамі.
Першую сваю карціну Валік зрабіў з паламанага будзільніка, разабраўшы яго на часткі і прыклеіўшы іх да кавалка кардонавае скрыні.
Дырэктар музэю ахвотна прыняў яе ў дар і павесіў на шляхецкім месцы – паміж Монэ і Дэга.
1D. Гісторыі бясхмарнага дзяцінства. Пра самага маленькага кампазытара
Аднойчы, калі мы з Хуліё прыйшлі пасядзець на зрыве ля возера, мы засьпелі там маленькага чалавечка. Ён быў ня карлік, а проста невысокі й худзенькі, каля сарака, у палітончыку. Бясклопатна ківаючы галавою, ён адшчыпваў кавалачкі ад булкі, катаў зь іх галкі і шпурляў чайкам. Гэтае месца было нашае, і мы прапанавалі яму назвацца, на што ён прыязна адрэкамэндаваўся як сама маленькі на сьвеце кампазытар.
– Адкуль вы ведаеце, што вы сама маленькі? А раптам які Самарціні ці Джамініяні быў яшчэ меншы? – сказаў Хуліё.
– Справа ня ў росьце, – сказаў чалавечак. – Проста я мала чаго напісаў. Усяго толькі адну караценькую мэлёдыю!
І ён, падняўшы брыво, прыгожа прасьпяваў яе: лу-лу-лу!
– Так, а калі я напішу мэлёдыю яшчэ карацейшую? – сказаў я з супярэчнасьці. – Лу-лу? Тады ўсё? Вы ўжо ня сама маленькі кампазытар?
– Усё роўна я сама маленькі. Бо рост таксама важны! – лёгка перамеркаваў ён. – Паглядзіце: вы хай і дзеці, але ўжо вышэйшыя за мяне на паўгалавы і таўсьцейшыя!
Запярэчыць было няма чаго, і мы прызналі за ім ягоны тытул. Ён адламаў нам палову булкі, і мы пачалі катаць і шпурляць, а чайкі не ленаваліся й кідаліся нават за ледзь прыкметнымі дробкамі. Сама маленькі кампазытар распавёў нам, што больш за ўсё на сьвеце любіць зэфір у шакалядзе, і заўсёды мае з сабою скрыначку. Ён навучыў нас, як правільна яго есьці: трэба спачатку акураценька абкусаць шакаляд, вось так, глядзіце, а потым ужо сам зэфір, ён тады асабліва далікатны; і не зубамі, а вуснамі і языком. Падабаецца?
1E. Уцёкі ды туляньні. У жудасным доме
У свайго таварыша на санстанцыі я прабавіўся тыдзень ці два, пакуль аднойчы ён не сказаў, што знайшоў мне месьцейка лепей. І вось, на досьвітку, у дубарыну і парась, ён адвёз мяне на сваім нісане да кабеты. Кабета гэтая была гадоў шасьцідзесяці або шасьцідзесяці пяці, з валасяной куляй на патыліцы, як раней любілі настаўніцы. Яна ўсьміхалася мне сухенькімі вуснамі і паказвала хату: тутака лазенка, тутака кухня. Ейны адзіны сын зьехаў працаваць у ЗША праграмарам. Я сьцепануўся і хутка апусьціў вочы, каб яна не заўважыла, як затыхкала маё сэрца. «Сын дасылае мне штомесяц пэўную суму, каб я ні ў чым ня мела патрэбы», – працягвала яна са стрыманым гонарам. Я прымусіў сябе лічыць, што гэта проста супадзеньне – бо куды ж мне ісьці, звонку лютаўская пустэча, голад. Мы жылі добра, хоць крыху дзіўна: яна вязала, я глядзеў у вакно. Што яна вязала, каму? Я спытаў яе пра фотаздымкі ў гасьцёўні, і яна адказвала – з ласкавымі зморшчынкамі ад вачэй – што гэта ўсе тыя, каго яна ў сябе прымала, такія ж балезныя. Што азначае «такія ж» і што азначае «балезныя»? хворыя? хваравітыя? – цяміў я, але прымусіў сябе лічыць, што гэта проста супадзеньне, нават не супадзеньне, а словазлучэньне. Мы жылі добра: перабіралі рыс і грэчку, адлучалі ўбок каменьчыкі. Але потым усё раптам зьмянілася, скрывілася, выявіла сапраўдны твар. Яна пачала купляць пакункі з рознымі прысмакамі – печыва ў пакунках, цукеркі ў пакунках, разынкі ў пакунках – і распорвала пакункі нажом. Навошта ўспорваць нажом? Ці на пакунках ня робяць адмысловыя зубчыкі, каб разрываць рукамі? Ці хаця б нажніцамі? Успароўшы пакунак, яна шматзначна паглядала на мяне, і я карчанеў. Пакункі лопаліся з сухім шамаценьнем, чырвоныя ледзяшы рассыпаліся па абрусе. Фотакарткі ў гасьцёўні нема крычалі мне. Марудзіць было нельга. Прыхапіўшы колькі праграмаравых асыгнацыяў, у вадну з начэй я зьбег прэч з жудаснага дому.
1F. Гісторыі бясхмарнага дзяцінства. Пра жаданьні
Калі мы з брацікамі былі маленькія, мы жыцьця не ўяўлялі без таго, каб удосталь не пападглядаць за суседзямі праз шчыліны ў плоце. Звычайна кожны з нас абіраў свой бок, і старанна за ім назіраў – а перад існом мы расказвалі адзін аднаму што бачылі. Час бег, суседзі зьмяняліся, і чаго толькі мы не наглядзеліся!
Аднаго разу Коліку трапіўся сусед з чырвоным дахам, адвакат, дамарослы філёзаф і вялікі дзівак. Праз колькі дзён Колік распавёў, як той наўпрост у піжаме выйшаў на ганак, выпрастаў рукі ў бакі і коратка выклаў сваю філязофію:
1. Той, хто мае жаданьні – дурак.
2. Той, хто ня мае жаданьняў – мярцьвяк.
3. Ёсьць толькі адзін спосаб ня быць ані тым, ані другім: мэтадычна і бесьперапынна рабіць тое, што табе можа захацецца, яшчэ да моманту ўзьнікненьня жаданьня.
4. Іншымі словамі, трэба рабіць тое, чаго табе ня хочацца.
Суседзкія тэзісы ўчынілі між нас фурор – мы закінулі ўсе астатнія платы, засяродзілі ўвагу на філязофскім і былі сьведкамі таго, як сусед увасабляе тэорыю ў жыцьцё. Некаторы час ён папросту вадзіў да сябе па раніцах розных дзевак, а да абеду напіваўся п'яны – відавочна, апярэджваючы такім парадкам цялесныя прагі. Але ўсё гэта атрымлівалася ў яго занадта лёгка, хутка надакучыла, і ён пачаў шукаць справы, якія б яму не хацелася рабіць у большай меры. Ён пачаў падымацца на досьвітку, абліваўся халоднай вадой і падоўгу катаваў сябе практыкаваньнямі з гірай. Неўзабаве ж, мабыць адчуўшы смак да спартовага ладу жыцьця, кінуў яго і перайшоў да складанейшых і бессэнсоўнейшых заняткаў: выбіраў гарох і сачавіцу з попелу, як у братоў Грым, выбіраў проса з маку, як у Шарля Пэро, выбіраў нарэшце мак з маку, замяраючы кожную макаўку штангенцыркулем і адзначаючы паказаньні ў табліцы. Але й гэта адваката не суцяшала – часьцяком ён ускокваў, пляваўся і трос кулакамі зь незадаволенасьці. Мы ўжо не сумняваліся, што справа дабром ня скончыцца, і так яно і здарылася. Аднойчы ўранку мы ўбачылі, як адвакат выйшаў з хаты, несучы вяроўку і кайданкі, і рашуча рушыў да высокае яблыні. Толік адразу ж кінуўся выклікаць пажарных, а мы ў боязі глядзелі, што будзе. Сусед ускараскаўся на яблыню, прывязаў да сука вяроўку, вяроўку прывязаў да кайданкаў, а кайданкі пстрыкнуў на зьведзеных ззаду руках. Удалечыні ўжо выла пажарная сырэна, але ён пасьпеў асьцярожна сасьлізнуць з галін і павіснуць. Рукі выкручваліся, выломліваліся ў яго за сьпіной, ён рыкаў з болю, але твар ягоны зьзяў праз шчасьце незвычайнае жыцьцёвае паўнаты – вось зараз ён і праўда ня быў ані мерцьвяком, ані дурнем! Праз чвэрць гадзіны пажарныя ўжо зьнялі суседа, выслухалі, паставілі двойку па лёгіцы і адвезьлі ў вар'ятню нумар пяць. З тых часоў мы яго й ня бачылі, напэўна, ён знайшоў сваё аканчальнае шчасьце недзе там.
