20. Гісторыі бясхмарнага дзяцінства. Пра лупцоўку
Наш тата быў самы рахманы чалавек у сьвеце, і ніякіх фізычных пакараньняў не прымаў прынцыпова. Але толькі пакуль справа ня тычылася літаратуры! Калі адзін з нас атрымліваў двойку па літаратуры, дык тата ружавеў зь лютасьці, успамінаў, што ён франтавік, і загадваў: адлупцаваць! Лупцоўка была наша ўлюбёная забаўка – двоек выпадала багата, лупцавалі што ні дзень, і кожнаму карцела адпомсьціць іншаму за ўчора. Мы нават загадзя пачыналі выцягваць дзягі з нагавіцаў, калі бачылі, што хтосьці вось-вось схопіць двойку. Колькі вясёлых гісторый здаралася! Прыкладам, аднойчы Колік назваў Набокава сытай буржуйскай адрыжкай і, не чакаючы адзнакі, выскачыў у вакно і ўскараскаўся на стары дуб. Мы трэсьлі дзягамі, а ён рагатаў і шпурляў зьверху жалуды. Чырвоны з гневу, тата зароў: пілуйце!! Піла знайшлася адразу, але тут выступіў Валік: я ня буду пілаваць. Што?! Ты што – брыдкі талстовец?! Я ня брыдкі, з годнасьцю адказваў Валік, і ня нейкі там таўстовец, а хіпі. Цяпер тата нават пачарнеў. Адлупцаваць!! Мы з гікамі кінуліся на Валіка, а Колік саскочыў з дрэва і дапамагаў.
Мама потым заўсёды падоўгу суцяшала тату: яны ж не са злоснасьці, а з глупства. Бо малыя зусім, неразуменныя, бадай што немаўляткі.
21. Гісторыі бясхмарнага дзяцінства. Пра замаруджанасьць
Наша мама была вельмі ласкавая і ніколі на нас не сварылася, а калі й сварылася, дык толькі за гультайства. Але гультаяваць, тупнець і марудзіць мы любілі больш за ўсё на сьвеце: складвалі рукі на стале, апускалі на іх галаву і забаўляліся, факусуючы і расфакусуючы позірк. Ці глядзелі ў вакно, дзівіліся на птушачак нябесных. Ці проста ляжалі, водзячы пальцамі па шпалерам. Мама, калі бачыла гэта, нападала на нас і гучна сварылася – яна хацела, каб мы былі дзейныя і мэтлівыя. А тата, які не жадаў адкрыта супярэчыць маме, але жадаў нас абараніць, спрабаваў зьмякчыць становішча:
– Паслухай, маці, казку. Жыў-быў хлопчык, вельмі добры, але надзвычай замаруджаны – да таго, што ніколі не пасьпяваў рабіць урокі, ніколі нічога ня памятаў, і нават зь першай ў другую клясу ня мог перайсьці. І вось у дзесяць гадоў хлопчыка абсьледавалі экспэрты – і пастанавілі, што ягонае разьвіцьцё адпавядае чатыром гадам, і перавялі ў спэцшколу. Зажыў замаруджаны хлопчык у спэцшколе. Там на яго нарадавацца не маглі: і ветлівы, і прыязны, і вясёлыя песьні напявае нязьменна. Акрамя таго, ён навучыўся пісаць каліграфічным почыркам і выдатна чарціць. І паляцелі гады... І вось у дваццаць гадоў хлопчыка зноў абсьледавалі экспэрты – і пастанавілі, што ягонае разьвіцьцё адпавядае сямі гадам, але што годзе яго карміць з дзяржаўнае кішэні. Замаруджанага хлопчыка ўладкавалі ў праектнае бюро чарцёжнікам, каб ён капіяваў інжынэрныя чарцяжы. І ён капіяваў самазабыўна! Ды так спраўна і дакладна, што сам Вярхоўны Архітэктар свае праекты нікому акрамя яго не даручаў. І паляцеў час... Аднагодкі хлопчыка даўно займелі сем'і, сядзібы і аўтамабілі, а ён анічога вакол не заўважаў, толькі чарціў і чарціў у асалодзе. А ўжо як ён цыркулі свае любіў! Бывала, адкрые гатавальню і любуецца, водзіць пальцам па аксаміце – і так гадзінамі. І павольна-павольна сталее. Зьмяняліся інжынэры, зьмяняліся Вярхоўныя Архітэктары, у аднагодкаў унукі вырасталі, і вось споўнілася хлопчыку шэсьцьдзесят пяць гадоў. І вось абсьледавалі яго зноў экспэрты і кажуць: разьвіцьцё вашае асобы адпавядае пятнаццаці гадам. Файна! – думае хлопчык. Пайшоў ён па вуліцы, з клінікі ў бюро, а вакол вясна! Сонейка, птушачкі, кацяняткі! Ідзе ён міма школы і бачыць раптам дзевачку, на год ці на два маладзейшую, але якую! І сукеначка кароценькая, у гарошак, і пантопелькі ласкаваныя, і касіца, і бацянькі! Зачырванеў хлопчык, забянтэжыўся, але ўсё-ткі адважыўся – падышоў да дзевачкі і кажа: ты клёвая! давайма сябраваць? хочаш цукерку? Але дзевачку ажно перакрывіла, і як залямантуе яна: ратуйце! вычварэнец дамагаецца! Выскачылі тут нянькі, выскачылі мамкі, прыбеглі жандары – і ну хлопчыка вязаць, ну біць, ну праклінаць! Ах ты брудны старэча! Ах ты вырадак! Ах падонак! Ягонае шчасьце, што не пасьпеў ён ані дакрануцца да дзевачкі, ані пацалаваць – адпусьцілі яго, але запісалі ў асаблівы сьпіс. А потым ён неўзабаве захварэў, дый так і памёр пятнаццаці гадоў, незразуметы і адкінуты...
– Вось і я пра тое ж! Нельга дзецям дазваляць марудзіць! – сказала мама і пачала на нас яшчэ горай сварыцца.
22. Гісторыі бясхмарнага дзяцінства. Пра смуроднага чалавека
Калі мы былі маленькія і ледзь-ледзь хадзілі ў пачатковую школу, з паўднёвага боку ад нашае хаты пражываў незвычайна смуродны чалавек. Назіраючы за ім праз шчыліны ў плоце, мы з брацікамі былі вымушаныя прыціскаць да насоў хустачкі зь фіялкавай вадой – да таго невыносныя міязмы ён струменіў. А які неасьцярожны матылёк, калі пралятаў побач зь ягоным разяўленым ротам, у той жа момант падаў як падбіты. Сусед наш праз гэта мучыўся невымоўна, і кожную раніцу, спадзеючыся на нечаканае пасьвяжэньне подыху, выходзіў у кветнік і нясьмела зяхаў – але мятлушкі нязьменна сыпаліся, як яблыневыя пялёсткі. І штораз сусед пакутліва плакаў, усхліпваючы і ўздрыгваючы. А аднойчы, каб хоць трошачкі загладзіць віну перад матылькамі і мятлушкамі, ён задумаў зьнішчыць адзінага ў нашым месцы энтамоляга. Сусед прысачыў энтамоляга на рагу каля цырульні, схапіў за каўнер і пачаў дыхаць яму ў твар. Энтамоляг вырываўся, але мы з брацікамі падасьпелі і дапамагалі трымаць. Энтамоляг круціўся, губляў прытомнасьць, прасіў міласьці й запытваў – за што? за што? Калі мы патлумачылі яму, за што, ён пакляўся больш аніколі не лавіць матылькоў. Зьлітваўшыся, сусед зачыніў рот і знакамі загадаў нам адпусьціць нягодніка – бо кожны мусіць мець шанец, дзеткі, нават сама закаранелы паскуднік. З тае пары мы пасябравалі са смуродным чалавекам; выявілася, што ён зусім ня злы й нават прыемны. Часам ён заходзіў да нас у госьці, папярэднічаючы сваё зьяўленьне бронзавым званочкам, каб нашыя бацькі пасьпелі намачыць хустачкі ружовай вадой і прыкрыцца. А мы з брацікамі дык і зусім прывыклі да ягонага паху. Цяпер мы адчувалі ў ім розныя адценьні – дзёгаць, імбір, карыцу, марскія ракавінкі – толькі занадта моцныя.
23. Гісторыі бясхмарнага дзяцінства. Пра невядомага чалавека
– Татухна! – сказалі мы аднаго разу, калі ён еў булку, – Мы хочам вырасьці і зрабіцца славутымі! Усе будуць нас ведаць, а ты будзеш ганарыцца.
Мы думалі, тата ўзрадуецца і пачне нас цалаваць, але ён нават не ўсьміхнуўся.
– Нуда нейкая, – махнуў тата рукой. – Такое кожны байбус хоча. Вось вы б паспрабавалі пахацець наадварот – каб вас аніхто на сьвеце ня ведаў! Не спрабавалі? Ага. Але ж бывае. Вось паслухайце, – ён паклаў булку, атросься і пачаў распавядаць.
– Жыў калісьці падаўней адзін вясёлы хлопчык, добры, але троху дурнаваты. Хадзіў ён рупліва ў школу, марыў зрабіцца славутым артыстам, сябраваў з хлопчыкамі, сябраваў зь дзевачкамі, а ў адну дзевачку быў нават закаханы. І вось аднойчы на вялікім перапынку, папалуднаваўшы макаронамі, капустай і кефірам, размаўлялі яны ўсе разам, жартавалі, сьмяяліся – і хлопчык зьнянацку са сьмеху не стрымаўся й выдаў з дупкі гучны гук. Да таго выразны, што нават на другім канцы клясы павярнулі галовы. А дзевачка, у якую ён быў закаханы, стаяла бліжэй за ўсіх – дык ёй прыйшлося заціснуць нос і ўцячы, і не са злоснасьці, а з аб'ектыўных прычынаў. А з калідора ўвайшоў завуч і прычапіўся да хлопца з роспытамі, ці добра кормяць у сталоўцы. Тут на шчасьце празьвінеў званок, і хлопчыка нават падражніць не пасьпелі – але ўсе заняткі ён прасядзеў прыгнуўшыся, дрыжучы і паміраючы са зьнявагі. Пасьля заняткаў ён выскачыў за дзьверы, пабег дадому і паскардзіўся матулі на колікі. Яго паказалі лекару, далі пілюлі й пакінулі ў ложку да канца тыдню. За гэтыя дні хлопчык дужа зьмяніўся і пасталеў, стаў мала казаць і шмат думаць. Упрасіў ён маці, каб перавяла яго ў іншую школу, на другім раёне, далей ад сораму. Але і ў новай школе не супакоіўся: усё баяўся, што чуткі пра гучны гук сюды таксама дойдуць. Ні з кім не сябраваў, нікога не кахаў, усё маўчаў дый вочы хаваў. Сур'ёзным зрабіўся, удумлівым. Давучыўся сяк-так на няпоўнае і паехаў у суседняе месца, запісаўся на рабфак на токара. Там хлопца патроху адпушчаць стала... Але й месяца не прайшло, як убачыў ён на вучылішчах тую самую дзевачку, што нос заціскала і ўцякала – яна, бач, ткацкую справу тутака вывучала. І быццам бы яна яго таксама заўважыла, і быццам бы зморшчылася, але здалёку не разгледзець было. Не зьбіраючы рэчаў, хлапец клікнуў таксоўку да вакзалу і ўскочыў у таварны цягнік. Ён правёў ноч, дзень і яшчэ ноч на гурбе вугалю. І вырашыў цьвёрда: мяне ня будзе ведаць аніхто на сьвеце. Цягнік прывёз яго ў буйны партовы горад, дзе яго запраўды ніхто ня ведаў і ведаць не хацеў. Хлопец насунуў кепку, зьняў кут у камуналцы для сьляпых, і зажыў будзённай грузавой працаю, то на порце, то на рынку, то на вакзале. Пасьля працы ня піў; зачыняўся на ключ і марыў, як пройдуць гады, і ці рана ці позна нікога не застанецца, хто чуў і ведаў. Штомесяц заходзіў на фэйсбук і на аднаклясьнікі, правяраў, зьлічваў па блякноту. Доўга жылі, халеры, доўга. Але паціху ўсё ж пачалі выміраць – а куды дзенуцца. І сам хлопчык ужо старэнькі зрабіўся, ледзь ногі цягнуў, уладкаваўся апольнікам у грамадзкую лазьню. І вось аднойчы на Восьмае сакавіка зайшоў той хлапчук ў інтэрнэт і бачыць: усе перадохлі падлы нарэшце! Адзін я застаўся! Ніхто мяне ня ведае ў цэлым сьвеце! Вось толькі тая дзевачка жывучая... Апошняя, паскуда, і яшчэ вершыкі піша, у труну не сьпяшаецца:
