– Але татухна, хіба гэта хуліганства?

– Хуліганства сама сапраўднае, нават не сумнявайцеся.

55. Гісторыі бясхмарнага дзяцінства. Пра захады

Аднаго разу пад вечар, калі мы з брацікамі гулялі каля прыпынку ў капейкі, з трамвая выскачыў падазроны чалавек зь дзьвюма чорнымі торбамі, азірнуўся па бакох і шмыгнуў на вулачку, якая вяла паўз Белкаапсаюза да возера. Злодзей, вырашылі мы і рушылі ўсьлед за ім. Ён быў апрануты непрыметна: джынсы, красоўкі, сьветлая куртачка з капюшонам; няўцямнага колеру валасы сабраныя ў хвосьцік. Мы стараліся не адрывацца, ішлі амаль ушчыльную і нават бачылі маленечкую прарэху ў яго пад пахай, яна расчынялася і зачынялася ў такт крокам. Ён зладзеявата сьпяшаўся наперад і наперад, не спыняючыся, толькі крыху памарудзіў перад шырокімі вокнамі Гарводаканалу, у якіх адбівалася зружавелае неба, а калі вуліца скончылася, патупаў, уцягнуўшы галаву, наўпрост праз луг, да зрыва. На самым краі ён разаслаў газэтку, сеў і раскрыў сумкі. У адной выявіўся фотаапарат, у другой – аб'ектывы. Мы былі расчараваныя: проста фатограф. Але, каб не марнаваць перасьлед, мы дачакаліся, пакуль ён усё скруціць, наладзіць і прыцісьнецца да вочка, і з крыкамі выскачылі з кустоўя – з разьлікам немудрагеліста напалохаць. І ён сапраўды тузануўся і выпусьціў камэру, але не залаяўся і не пагнаўся за намі, а прыціснуў рукі да грудзей і пачаў шаптаць нешта ўмольнае. Мы спынілі прыскокі, наблізіліся і прыслухаліся. Ён шаптаў: зьлітуйцеся, даражэнькія дзеткі! не кажыце нікому! Мы нічога не разумелі, але на ўсялякі выпадак прынялі грозны і непрыступны выгляд, каб разгаварыць яго. Праз гэта ён зусім спалашыўся і ўжо не шаптаў, а стагнаў уголас. Высьветлілася, што ён жанаты, мае двух немаўляткаў і цягне іпатэку, і мы ня можам губіць яго, калі ў нас засталася хоць кропля чалавечага. Мы зрабілі погляды крышачку больш спагадлівыя, і тады ён даў волю сьлязам і распавёў, што ўжо сотню разоў заракаўся фатаграфаваць захады, і апошнім разам пратрымаўся амаль год, але сёньня выпіў сто грамаў і сарваўся. «Я ж прафэсіянал... фотакор-дакумэнталіст... калі даведаюцца пра захады – запагарджаюць, зьнішчаць, з гразьзю зьмяшаюць... няслава страшэнная... з часопіса выставяць... зганьбяць... нават на вясельлі ня пусцяць... нават у дзіцячыя садкі... пад плінтус загоняць... літасьці прашу... парвуць партфоліё... бездань роспачы... таксістам...» «Але што дрэннага ў захадах? – зьдзівіліся мы. – Нам падабаецца!» Ён ваўкавата зірнуў на нас і, не сумняваючыся, што мы зьдзекуемся і цкуем яго, расплакаўся. Тады мы нарэшце пашкадавалі яго і сказалі, што кошт нашага маўчаньня – тры кіляграма мармэляду. Фотакор адразу павесялеў і таропка павёў нас у гастраном, адводзячы вочы і нацягваючы капюшон, нібы ад ветру, але на самой справе ў надзеі, што мы не запомнім ягоны твар.

56. Гісторыі бясхмарнага дзяцінства. Пра давер

Аднойчы, прагульваючы заняткі, мы блукалі па прамзоне і натрапілі на маленькую фабрыку зубное пасты. Ля прыбранай аранжавай прахадной стаяў дырэктар фабрыкі ў гальштуку і нахвальваў мінакам прадукцыю: у нас самая лепшая паста, багатая фторам і кальцыем! Купіце нашу пасту і пераможаце карыес! «Ілжывы капіталіст... мы табе ня верым!» – прашыпелі мы і пагардліва прайшлі міма, але ён дагнаў нас, папрасіў хвілінку ўвагі і расказаў такую ​​гісторыю:

– Кажуць людзі, што жыў калісьці падаўней на сьвеце адзін чалавек, па прафэсіі таваравед. І што пайшоў ён, чалавек гэты, аднаго разу ў парк падчас абедзеннага перапынку. І быццам бы ўзяў ён з сабой ці то ноўтбук, ці то нейкі пляншэт, каб, калі сумна зробіцца, у тэтрысы пагуляць. Сеў ён, значыцца, на лаўку пад ракітаю і знай сабе гуляе, а тут, скуль ні ўзяўся, бамбіза ў кепцы. І кажа бамбіза яму: «Дайтка ты мне, братка, ноўтбук твой патрымаць, бо прыгожы вельмі!» Павагаўся імгненьне чалавек... але не, не даў даверу бамбізе. А ну як схопіць і пабяжыць? Не ўжо! Адвярнуўся, зачыніў ноўтбук і прэч пайшоў, ад бяды далей. А бамбіза яму наўздагон: «А чаму гэта ты мне не давяраеш? Іншым нябось многа чаго давяраеш, а мне нават ноўтбук не? Праз кепку, ці што? Нелягічна! Несправядліва!» І ўсё б нічога, ды толькі запалі тавараведу ў душу бамбізавы словы, і пачаў ён імкліва да ўсіх давер істрачваць. Рэгуліроўшчыка на скрыжаваньні западозрыў у сквапнасьці, калегаў на працы – у прадажнасьці, прыбіральшчыцу – у схільнасьці да катаваньня. Сябры клічуць, запрашаюць на гарэлачку – ці не спаіць хочуць? Жонка дома грачанай кашкі прапануе – ці ня тоўчанае шкло падсыпала? Маці родная тэлефануе, з днём анёла віншуе, у госьці хоча зайсьці – ці не лязо прыгатавала? І замкнуўся той чалавек у прыбіральні, і вонкі не выходзіць, і на факсы не адказвае – бо не давярае нікому. Дзень сядзеў, два сядзеў, а потым зьявіўся яму наўпрост у прыбіральню анёл зь белымі крыламі – і ну ўгаворваць, ну суцяшаць! Але й анёлу не даверыўся чалавек – ніякі ты не анёл, кажа, а бес падступны! І прагнаў анёла. Крэпка пакрыўдзіўся на яго анёл – і паскардзіўся сапраўдным бесам. А бесам толькі таго і трэба! Ледзьве задрамаў недаверлівы чалавек, напалі яны на яго і зьелі, разам з трыбухамі, а костачкі на зубной парашок размалолі. Прачнуўся ён – а яго ўжо й няма, толькі вада з крана капае. Вось так і загубіў чалавека недавер ягоны. Вось як, дзеткі.

– Значыцца, яму трэба было ў самым пачатку даць бамбізе ноўтбук патрымаць? – спытаў Валік.

– Цямлівы хлопчык! – пахваліў яго дырэктар.

Ён расчуліўся і падарыў Валіку цюбік зубное пасты, з уласнай кішэні, а мы памеркавалі, параіліся і купілі на ўсе грошы цэлую скрыню, каб ня быць недаверлівымі.

57. Гісторыі бясхмарнага дзяцінства. Пра балет

Аднойчы падчас абеду мама абвясьціла, што бачыла на плоце цераз дарогу афішу пра балет. Яна марыла, каб мы вырасьлі прыстойнымі і адукаванымі людзьмі, і старалася нас усюды вадзіць. «Уяўляеце, зорка сусьветнае велічыні! У нас у горадзе! Абсалютна геніяльны харэограф! Ён настолькі апярэдзіў час, што яго сагналі з каралеўскага балета! І цяпер ён у нас, кожны вечар у ДК Прафсаюзаў!» Папа адразу ж пакволіўся, маўляў раптам занямог, адрэзаў сабе ладны кавалак торта і пайшоў у спальню, шоргаючы нагамі са слабасьці. Пакуль мама пранізьліва глядзела яму ўсьлед, Толік схаваўся пад стол, а Колік выскачыў на вэранду. «Хто пойдзе са мной сёньня, – сказала тады мама, – той можа ня йсці ў школу заўтра». Што ж, гэта была зусім іншая справа!

Гардэробнік у ДК Прафсаюзаў, прыняўшы ў нас паліто, падрабязна растлумачыў ідэю пастановак: танцаваліся сем шахматных партыяў паміж Бацьвіньнікам і Капабланкай, у дзень па партыі. «Каб вы прыйшлі месяцам раней, дык убачылі б спэктаклі на вялікай сцэне. А зараз грошай на арэнду няма, гледачоў няма, трупа разьбеглася». Зараз відовішчы адбываліся наўпрост тут, у гардэробе. Час яшчэ не надышоў, але, каб не прымушаць нас чакаць, гардэробнік сказаў, што распачнуць неадкладна. Ён рассадзіў нас па лавах і ляпнуў па нізенькіх дзьвярох у нейкую каморку. У той жа момант адтуль, быццам толькі і чакаў сыгналу, выйшаў маэстра з шахматнай дошкай пад пахай. Гадоў пяцідзесяці, з заспаным тварам, у замуляваным швэдры і чорных джынсах. Мы няўпэўнена папляскалі, а ён высыпаў фігуры на гардэробную стойку, расставіў іх на дошцы і, схаваўшы за сьпіной дзьве пешкі, працягнуў гардэробніку кулакі, каб той абраў колер. Гардэробніку выпаў белы, і ён стаў гуляць за Капабланку.

Спачатку мы не разумелі, у чым жа тут балет, але паступова ўцягнуліся і ўбачылі: і востры, бездакорна плястычны стыль маэстра, з усёй моцай клясыцызму ў бэкграўндзе, і натхнёную экспрэсію гардэробніка, тонкую і бязбоязную, сьмела скінуўшую ярмо традыцый. Калі маэстра ўздымаў руку і перасоўваў фігуру, гэта было неверагодна рэалістычна, быццам і не танец зусім, а само жыцьцё, вычышчанае ад непатрэбнага, ад шалупіны слоў і напластаваньня сэнсаў; калі ж хадзіў гардэробнік, гэта кожнага разу быў ня проста ход, але сымбаль ходу, глыбока архэтыпічны, насычаны кодамі й знакамі.