51. Гісторыі бясхмарнага дзяцінства. На зьлёце юных мастакоў

Аднойчы ўвосень майму брату Валіку прыйшло запрашэньне на зьлёт юных мастакоў. Ён страшна ўзрадаваўся, склаў у вялікую тэчку лепшыя свае малюнкі, падперазаўся і выскачыў на ганак, але мама злавіла яго за руку. «Куды ж ты адзін?» Мама ўхваляла ягоныя заняткі жывапісам і настойліва ва ўсім дапамагала. «Я цябе адвязу. Хто яшчэ з намі?» Ніхто не хацеў, і, каб мы не выглядалі нягоднікамі, я сказаў, што таксама паеду, і мама ў падзяку пацалавала мяне.

А Валік нават не заўважыў, ён хваляваўся і ўвесь час пытаўся маму, ці не прамінула яна паваротку. Бліжэй да праспэкту пачаўся глухі затор, на самім праспэкце рух быў перакрыты, і мы пакінулі машыну прама на праезнай частцы. Было незвычайна людна, і мы ўзяліся за рукі, каб не згубіцца ў натоўпе. Плыні дызайнэраў, фатографаў, архітэктараў, іхных матак і бабуль павольна пасоўваліся наперад ва ўзбуджаным гомане. Вакол ДК Прафсаюзаў стаяла ачапленьне. «Толькі мастакі! Прашу вас! Толькі мастакі!» Змучаны жандар зірнуў на запрашэньне і прапусьціў Валіка. «Прабачце, але вам туды няма куды, самі бачыце». Мы бачылі: сквэр і лесьвіца ля параднага кішэла бэрэтамі, эцюднікамі, з бальконаў і з даху махалі рукамі, там было вельмі шчыльна, як у трамваі. Валік адразу згубіўся. «Ну што?» – сказала мама. Мы пачалі прасоўвацца назад, усё роўна мы б ужо не знайшліся з Валікам. Нам насустрач плылі новыя й новыя натоўпы, і мы ледзь выбраліся; у мяне адарваўся гузік з кофты. У парку было крыху вальней, і мы ўсталі ў чаргу ў кафэтэрый. Там анічога не прадавалі, акрамя ролтана і нэскафэ, але ўсе навокал былі такія сьвяточныя, прыгожа апранутыя і так заразьліва сьмяяліся і елі, што іншага і не хацелася. Дзяўчына побач з намі разьбіла аб'ектыў, але задорыста распавядала сяброўкам, што не шкадуе, што наступнага тыдню будзе зьлёт юных літаратараў – а там наогул чума! З кожным годам у геамэтрычнай! Там такое! Мама падняла брыво: хочаш? Толькі трэба крыху раней выехаць.

Валік вярнуўся ўвечары, цалкам шчасьлівы, хоць яму не хапіла ні вымпелаў, ні значкоў. Ён праглынуў некалькі кавалкаў пірага і рынуўся да мальбэрта. Пазьней ён успамінаў, што гэты зьлёт аканчальна ўмацаваў яго ў намеры ісьці шляхам мастака.

52. Гісторыі бясхмарнага дзяцінства. Пра недавер

Сярод шматлікіх дзівацтваў наш тата меў адну асабліва незразумелую звычку: закрывацца на кручок у прыбіральні і ў ванным пакоі. Гэтая ягоная манера засмучала і крыўдзіла нас з брацікамі, і мы падоўгу прастойвалі ля зачыненых дзьвярэй, з дакорам тузаючы ручку.

– Чаму, татухна?.. Няўжо ты нам не давяраеш?.. – пыталіся мы са сьлязьмі, калі дзьверы нарэшце адчыняліся, і зьяўляўся тата, ахінуты адэкалёнавым воблакам.

Будучы ў кепскім настроі, тата расчышчаў сабе шлях штурханцамі, у дабратворным жа ўсаджваў нас на калені, раздаваў зэфір, мармэляд, манэткі і распавядаў гісторыю.

– Жыла-была на сьвеце дзяўчына, кучаравая ды добразычлівая. І сустрэла яна аднаго разу хлопца, спэцыялістага па кандыцыянэрам, і пакахала яго. Усім ён быў добры, і пяшчотны, і працавіты, і палкі, ды толькі недаверлівы зьлёгку. Ніяк, напрыклад, не хацеў называць ёй дзявоцкае прозьвішча сваёй маці – дробязь, але непрыемна. Ці, яшчэ прыкра, не дазваляў класьці цукар сабе ў гарбату. Толькі сам! Няўжо ты мне не давяраеш? – абражалася яна, а ён толькі паціскаў плячыма і хмурыўся. І вырашыла дзяўчына на блін распляскацца, але даказаць яму, што вартая даверу. Выйшла за яго замуж, нарадзіла двух сыноў, варыла кожны дзень капусту, драла бульбу, а на іншых мужыкоў нават не глядзела. Часам з надзеяй задавала навадныя пытаньні пра маці, але ён нязьменна адмоўчваўся, рабіў выгляд, што не заўважыў. Чакала яго, калі ён трапіў у турму, чакала яго, калі ён пайшоў на фронт. Даглядала яго, калі ён вярнуўся кантужаны. Працавала, каб грошай хапала. Мыла, варыла, цыравала, сама ваду насіла, сама дровы калола. Так і жыцьцё праляцела, пяцьдзесят гадоў разам. І вось сядзяць яны аднойчы на ганку пад ракітаю, ля самавара, старэнькія зусім, дый на жвавых праўнучкаў любуюцца. Сонейка сьвеціць, птушачкі сьпяваюць, і ў абодвух сьлёзы замілаваньня. І пытаецца яна яго, руку рукою накрыўшы, як, дзей, прозьвішча матухны тваёй? Ці не пара ўжо даверыцца нарэшце, адкрыцца? Ці ня вартая я? Але ён толькі вочы адводзіць, нягоднік! Ня вытрымала тады бабулька, успыхнула як порах, выхапіла мантажны нож і кінулася на дзеда. А ён ускочыў, выкруціўся, гад, дый пабег па вуліцы. Бяжыць і крычыць: так я і ведаў, нельга табе давяраць!

53. Гісторыі бясхмарнага дзяцінства. Аднойчы ўвечары

Аднойчы ўвечары, калі тата за няма што адлупцаваў нас з брацікамі бізуном і як нічога ніякага сеў піць какаву з грэнкамі, мы шэптам запыталіся маму: чаму ты выйшла за яго замуж? Менавіта за яго? І мама шэптам расказала нам такую ​​казку:

– Жыў-быў калісьці падаўней адзін хлопчык. І вось аднаго разу ішоў ён ішоў і ўбачыў прывабную дзяўчынку. Падышоў ён да яе і кажа: давай сябраваць! А яна яму ў адказ толькі чмыхнула: я люблю кінарэжысёра Кубрыка, а ты хто такі? Засмуціўся хлопчык і пайшоў далей. Жыў ён быў і раптам бачыць перад сабой другую дзяўчынку, значна больш прывабнейшую за тую першую. Усьміхаецца ён ёй: давай сябраваць! А яна яму ў адказ пагардліва: я люблю кінарэжысёра Кустурыцу, а ты хто такі? Плюнуў хлопчык і пайшоў сваёй дарогай. Доўга, ці коратка, вандраваў ці на печы ляжаў, ды толькі сустрэў той хлопчык ізноў дзяўчынку, гэтым разам зусім бліскучую і асьляпляльную. І кажа ён ёй, зь некаторым сумневам, але ўсё-такі кажа: давай сябраваць? Але гэтая дзяўчынка і наогул яго адказам не ўганаравала, толькі адгарадзілася партрэтам кінарэжысёра Курасавы. І ўскіпеў тады той хлопчык з абурэньня, і разьюшыўся, і зароў страшэнным басам: пачакайце ж, няшчасныя! Гора, о, гора вам! Прыступіўся хлопчык да справы са стараннасьцю й запалам, шмат часу згубіў, але дасягнуў посьпехаў, і зрабіўся ён... – мама ўрачыста перапынілася, – і зрабіўся ён мастаком Кандынскім.

– О, мамухна!

– О, няўжо?

– І сапраўды гэта быў ён?

– Паверыць немагчыма!

– Так-так, мілыя. І прыбеглі тыя дзяўчынкі, пакідаўшы кінарэжысёраў, і прыбеглі іншыя, і прыбеглі яшчэ трэція, і хто толькі не прыбег, але позна ўжо было...

– А чаму было позна, мамухна?

– Таму. Позна і ўсё. Адкінуў ён іх. І з тых часоў, дзеткі, дамовіліся ўсе дзяўчынкі сьвету не адмаўляць хлопчыкам ані ў сяброўстве, ані ў чым...

Мама прамакнула вочы, а мы з павагай паглядзелі на тату. Тата павольна, з годнасьцю, запраўляў у тостар новую партыю хлеба.

54. Гісторыі бясхмарнага дзяцінства. Пра вялікага мысьляра

Калі-нікалі наш тата здараўся ў асабліва добрым гуморы, і тады яго нават ня трэба было прасіць – ён сам вылоўліваў нас і пачынаў штосьці распавядаць. Але, баючыся нудоты, мы з брацікамі не пускалі апавяданьні на самацёк і задавалі ўсялякія навадныя пытаньні, на ўсялякія цікавыя тэмы. Напрыклад, за што ён пакахаў маму. Прыгадаўшы маму, тата абавязкова расчульваўся, смаркаўся, волка міргаў і пачынаў расказваць, кожны раз рознае.

– Ваша мама, дзеткі, дзяўчынкаю была жах якая хуліганка.

– Хуліганка? Мама? – мы выкруглялі вочы і недаверліва трэсьлі галовамі.

– Так! Уявіце сабе, аднойчы яна зьбянтэжыла вялікага мысьляра, – ён рабіў паўзу, каб мы яшчэ мацней зацікавіліся, і пачынаў. – Слухайце: жыў-быў у нашым месцы адзін вялікі мысьляр, які перасягнуў усіх у ведах і мудрасьці, і здольны быў даць адказ на любое пытаньне. Прыходзілі да яго людзі з навакольных вёсак, з далёкіх гарадоў і нават з суседніх краінаў, каб ён разьвязваў разнастайныя цяжкасьці і накіроўваў да ісьціны. Усё мог растлумачыць мысьляр: і чым азімыя лепш за яравыя, і чым дэмархія пераважае джамахірыю, і чым сінус пераўзыходзіць косінус. Аднак з гадамі стаў мысьляр стамляцца людзкой марнасьцю, стаў ён цяжыцца тлумачыць дурням відавочныя рэчы. Упершыню гэта адбылося падчас чарговага чэмпіянату – прыйшлі да мысьляра людзі і запыталіся: адкажы, о наймудрэйшы, ці на самой справе Спартак выдатнейшы за Дынама? І калі раней мысьляр улёг бы ў грунтоўныя доказы і прывёў бы прагных на праўду да бясспрэчных высноў, дык зараз ён толькі коратка сказаў: ідзіце ў дупу. Зразумелі людзі, што размысьлівае мысьляр пра вялікае, і ня трэба шукаць у яго адказы на занадта простыя пытаньні. Але і іншым пытаючым пачаў даваць ён такі самы адказ. Чым Тэлеман лепш за Купэрэна? Чым цэляфан пераважае поліэтылены? Чым Тэртуліян пераўзыходзіць Арыгена? На ўсё адказваў мудры старац: ідзіце ў дупу. Зразумелі людзі, што перайшоў мысьляр на новую ступень пазнаньня, і любое зямное пытаньне для яго прымітыўнае і вартае жалю. Сталі людзі чакаць зь нецярплівасьцю, і нават зь некаторай горыччу – калі ж нарэшце знойдзецца хтосьці, хто задасьць годнае пытаньне? Але нават калі з Амэрыкі патэлефанаваў яму выбітны сучасны фізык і спытаў пра кванты і кваркі, і таго паслаў мысьляр у дупу. Ну дык вось, даведалася пра гэтага мысьляра ваша мама – а яна тады была зусім дзевачка – надзела сукенку ў гарошак, запляла касічкі, завязала блакітныя банты, і пайшла да яго. І спытала: ці можа, дзядзечка, быць на сьвеце нешта лепшае за сонейка? Адчыніў рот мысьляр, дый толькі не павярнуўся ў яго язык дзяўчынку маленькую вылаяць, ужо вельмі яна была мілая ды прыгожая. І пагадзіўся ён зь ёю, што няма нічога лепш за сонейка, і пагладзіў па галоўцы, і пачаставаў цукеркай. І ўзрадаваліся людзі, і панесьлі на руках і вялікага мысьляра, і вашу маму-дзевачку, і аказалі ім вялікія ўшанаваньні. І доўжылася сьвяткаваньне тры дні і тры ночы...