Партыя доўжылася паўтары гадзіны, але мы не адарваліся ні на сэкунду, а калі ўпала заслона, ускочылі і зладзілі грандыёзную авацыю. Хуліё кідаў пад ногі артыстам пышныя букеты бэзу, Валік сьвістаў, крычаў і скакаў, а я сьлізгануў між радоў, узьбег на сцэну, падскочыў да гардэробніка (да маэстра не адважыўся) і, пацалаваўшы яму руку – яна пахла крэмам – прасіў прыняць мяне на навучаньне. Той паблажліва абяцаў падумаць і нават узяў візытоўку, але так і не патэлефанаваў.
58. Гісторыі бясхмарнага дзяцінства. Пра дні нараджэньня
Калі мы былі маленькія, дні нараджэньня надыходзілі яшчэ вельмі рэдка, і мы любілі іх асабліва моцна. Бывала, падчас чаканьня чарговага дня нараджэньня мы пачыналі зьнемагаць і мучыцца за месяц да ягонага наступленьня, і ні пра што больш не маглі думаць, і нічога не маглі рабіць. У такія пэрыяды мы кідалі хадзіць у школу і бавілі дні ў ложках альбо ў садзе пад яблынямі, хвалюючыся і прадчуваючы. Маме з татам падабалася нас песьціць і балаваць, і яны загадзя выведвалі нашыя патаемныя жаданьні, рабілі працяглыя шопінгі, а па вечарох зачыняліся ў бакоўцы і бяз стомы шамацелі пакавальнай паперай. Зрэшты, нашыя жаданьні з году на год не зьмяняліся. Колік заўсёды хацеў сьцізорык, і калі атрымліваў яго, спачатку сядаў на кукішкі, растапырваў пальцы левае рукі на падлозе і хутка-хутка біў лязом паміж імі, а потым выходзіў на вуліцу і шпурляў яго ў сьцены і дрэвы. Валік аддаваў перавагу электрычным ліхтарыкам, і за доўгія гады ў яго сабралася іх безьліч. Большую частку ліхтарыкаў ён прымацаваў да ложка, і ўночы запальваў, праз што ложак рабіўся падобны да злавеснага касьмічнага карабля, навалы мірных галяктык. Хуліё кожнага разу прасіў у мамы з татам новыя кашулю і гальштук, і адразу пасьля ўручэньня доўга і грунтоўна прымяраў яе перад люстэркам, а потым сядзеў зь летуценнай усьмешкай, глыбока ўздыхаў, і мы ведалі, што апоўначы ён ўстане, ціхенька выберацца праз акно і зьнікне на некалькі дзён. Што тычыцца Толіка, дык ён прызнаваў толькі ядомыя падарункі, пажадана вялікія і салодкія. Тата заказваў на кандытарскай фабрыцы неабсяжны шакалядны торт, а мама некалькі дзён запар гатавала супы, бліны, пірагі, зразы і галубцы – яна была перакананая, што з салодкага пачынаць шкодна. Складаней за ўсё было са мной – я ставіў маму і тату ў тупік сваёй абыякавасьцю да прадметаў, і яны мусілі дарыць мне ўсялякую драбязу кшталту вудачак, капялюшыкаў ці мячыкаў. Але для мяне ў днях нараджэньня самы значны быў момант, калі ўсе зьбіраліся разам, і я бачыў кожнага – тату з ружай і келіхам шампанскага, маму ў фартуху і з чарпаком, брацікаў у шортах і з магутнымі кавалкамі торта, сэрпантын, канфэці, пэрлямутар і алябастар – і тады я ўвесь сьціскаўся, напружваўся і з усіх сілаў запамінаў, задрукоўваў у памяці кожны падрабязак. І цяпер гэтыя адбіткі заўсёды са мною, нібы нябачны і бязважкі альбом зь вялізнымі фотаздымкамі.
59. Змрочныя засьценкі. Гэта твой дзень нараджэньня
Толькі ўспаміны пра дні дзяцінства, поўныя ўцехаў, і пра ласкавых брацікаў не давалі маёй душы памерці ў змрочных засьценках Вучылішча. Кожнае імгненьне, праведзенае там, было напоўненае болем і пакутамі. А дні нараджэньня, быццам на зьдзек з маёй памяці, якая хавала запаветнае, праводзіліся ў Вучылішчы з асаблівай нялюдзкасьцю. Пачыналіся яны так: Галоўны Праграмар, няўмольны кат, зьбіраў усіх у актавай зале і, павольна абводзячы нас лютым поглядам, ставіў харал Spiritus Festum, заўсёды адзін і той жа, нібыта ўрачысты і ўзьнёслы, але напраўду закліканы прынізіць і абразіць. Каб ня чуць гідотнага арганнага гулу, я гнуўся, хаваўся за плечы Куценькі і ўстаўляў у вушы пальцы. Кат амаль заўсёды заўважаў мой выкрут, падбягаў, ламаючы шарэнгі, хапаў мяне за локаць і выводзіў на сцэну.
– Гэта твой дзень нараджэньня! – сіпеў ён мне, злосна ўсьміхаючыся, і махаў ў залю рукой, каб усе падпявалі і віншавалі.
Ён падаваў мне вялікі мех з падарункамі – ганебнымі шакаляднымі батончыкамі – і жорстка хмыліўся. Усе помсьліва пляскалі, нават добры Куценька. Я абліваўся потам, баючыся, што цяпер мяне прымусяць іх есьці пад сьвіст і цюгаканьне, але так здаралася не заўсёды, часьцей кат загадваў мне казаць прамову. Ён падштурхоўваў мяне да мікрафону, крывому, аблупленаму, з брудам, уеўшымся ў сетачку, з кіслым пахам чужых ратоў.
– Подласьць, подласьць!.. – адчайна пішчаў я ў мікрафон. – Вакол адна подласьць!
Галоўнаму Праграмару толькі таго і трэба было – ён ківаў фэльчарам, тыя ўзьбягалі на сцэну і ўміг прывіналі мяне рамянямі да насілак. Шырокімі крокамі яны несьлі мяне прэч, цыбатыя і састарэлыя, з прыжмурам садыстаў, а кат браў слова сам і хлусіў у мікрафон пра маё ператамленьне. Фэльчары ж, не абцяжарваючыся пераносам мяне ў палату, наўпрост за запавесамі расчынялі свае чорныя валізкі і адломлівалі дзюбкі ў велізарных ампулаў, а я крычаў, крычаў...
5A. Уцёкі ды туляньні. У дыване
Ключ ад лецішча знайшоўся традыцыйна пад каберцам. Я падняў ключ, але апусьціць каберац на месца ня змог – у паддывановым пясочку застаўся кранальна чысты сьлед ад ключыка, і ці можна было зьнішчыць яго? Пакінуў побач, пераступіў, адчыніў. Унутры было цёмна, пахла холадам і пылам. У пошуках вымыкальніка я працягнуў руку да сьцяны і намацаў нешта шурпатае, што аказалася пры сьвятле запальніцы вываратам дывана, завінутага і пастаўленага старчма. Вымыкальнікі знайшліся крыху далей, цэлая скрыня маленькіх тумблераў у сьцяне; я мэтадычна клацаў усімі па чарзе, і дом паступова асьвятляўся – ад пярэдняга пакою да глыбінь. Было падобна, што сюды прыяжджалі толькі фэсьціць: у кутах зелянелі калёніі бутэлек, на падлозе валяліся недакуркі, запалкі, коркі, расьціснутыя цукеркі, сталы былі застаўленыя мятымі плястыкавымі талеркамі, тлустымі шклянкамі, скрынкамі ад тартоў з акамянелым крэмам. Я павольна ішоў па пакоях, абіраючы сабе прытулак. Чапляў нагамі слоікі з-пад масьлінаў, абыходзіў ліпкія лужыны лікёру, кранаўся валасамі сэрпантынаў, што зьвісалі зь жырандоляў, пстрыкаў пазногцем па высахлых цытрынавых скарыначках. Я адчуваў сымпатыю да гэтай хаты, да тых, хто тут весяліўся, і мне таксама хацелася нешта сьвяткаваць, хай і са спазьненьнем. Заўважыўшы на кніжнай паліцы стракаты папяровы каптур на матузку, я надзеў яго на галаву і наблізіўся да люстэрка, упрыгожанага стужкамі і сьняжынкамі з фальгі. Адбітак мяне напалохаў: дзікі погляд, запалыя шчокі. Дзе я? Колькі гадоў мяне носіць? Я глядзеў міма люстэрка, на нейкую карціну, і думаў: мо для гэтага і патрэбная сям'я, сябры, доўгія сувязі на ўсё жыцьцё – каб плыць па часе разам і не адчуваць пастаяннага жаху праз тое, што знаёмыя берагі зьнікаюць за гарызонтам, і ўсё вакол чужое. На карціне была вёска, яблыні, хатка. Я зьняў яе і ўглядаўся, пакуль не задубелі пальцы. Як увамкнуць ацяпленьне, я ня ведаў, залазіць у чужы ложак было брыдка, і я прыдумаў разьвінуць адзін з дываноў – чырвоны, з чароўнымі птушкамі – легчы на яго і, коцячыся, завінуцца ў рулён. Вось так я і сустрэў той дзень нараджэньня – у дыване, у папяровым каптурыку, разглядаючы хатку і яблыні на карціне.
5B. Гісторыі бясхмарнага дзяцінства. Пра шкадаваньні
Калі мы былі маленькія, нішто не засмучала нас мацней за панядзелкі – выходныя заўсёды аказваліся нечакана караценькія, і мы не пасьпявалі нават асмакаваць іх, ня кажучы ўжо пра тое, каб правесьці з карысьцю хаця б пару гадзінаў. Усе панядзелкі напралёт мы ў змрочным жалю ляжалі ў ложках, або ў роспачы бадзяліся па садзе, або зь невыходнасьці малявалі флямастэрамі на шпалерах. Калі тата бываў не на дзяжурстве, ён звычайна адчуваў наш смутак і прыходзіў, і суцяшаў нас апавяданьнямі пра сваю далёкую і цудоўную маладосьць. Аднойчы ён расказаў такую гісторыю:
– Калі я быў малады, дзеткі, я наведваў адзін клюб. Ён называўся, – тата прыслухаўся, ці няма паблізу мамы, – ён называўся Клюб Прасраўшых. Гэта было нешта кшталту сустрэч ананімных алькаголікаў – кожны па чарзе браў слова і распавядаў, як ён загубіў сваё жыцьцё. Напрыклад, уставаў сумны чалавек з сур'ёзным тварам, кашляў і апавядаў, як дзесяцігодзьдзямі скурваў па пачку ў дзень, а цяпер, калі ён раптам зразумеў, што ягонае прызваньне – лёгкая атлетыка, цяпер ужо занадта позна. А іншыя ў мае гады яшчэ толькі... Усё, усё прасраў... Ці, напрыклад, уздымаўся пэнсіянэр у зялёным шаліку і трос галавой: у васемнаццаць яму прапанавалі граць у рок-гурце Дорз, тады невядомым, а пасьля ўзьняўшымся да сусьветнае славы, але ён палічыў за лепшае застацца цымбалістым у ДК Прафсаюзаў. Потым яшчэ клікалі ў Радыёхэд, але ён і гэта прасраў... Ці, напрыклад, чарга даходзіла да маладога хлопца ў швэдры, якога душылі рыданьні, і пра ягоную трагедыю мы мусілі здагадвацца па загадкавых абрыўках, што прарываліся скрозь стогны: альгебру на выдатна... яскравы бліск... Нобэлеўская прэмія... яна была гарэзьлівая й грацыёзная... Мікелянджэла... шаленства бэзу... усё прасраў...
