– Выратуй! Выратуй! – бязгучна прашаптаў я.

– Я кахаю цябе, – бязгучна адказала яна.

Яна штурхнула мяне за вешалку, пазахінала кажухамі і расчыніла дзьверы. Цішыня. Ён, ён, бясшумны Паляўнік! Я ўціскаўся ў сьцяну, адасабляючыся ад кажухоў, каб яны ня ўздрыгвалі праз удары майго сэрца. Толькі б не паглядзеў, толькі б не паглядзеў! Два ціхіх кроку, выразнае дыханьне забойцы. Чаму яна маўчыць? Але яна не падвяла, не дала паглядзець:

– Заходзьце! Вось сюды, сюды. Як прыемна ад вас пахне... дазвольце... ах, нічога, проста нітачка ў вас на каўняры. Вось сюды, сюды сядайце. Гарбаты? Сыру? Ах, і добра, што ня хочаце, я толькі што са службы і да таго стамілася... Нічога, калі я прылягу? Не-не, ня рухайцеся... О, мае ножкі, як вы натрудзіліся... Вы не маглі б трошачкі..? Так, вось так, вось так... О... Які вы моцны! Так, так... Калі ласка... Так, так... О!..

Ложак выратавальна рыпаў, і я адважыўся рассунуць кажухі, павольна-павольна, плачучы з жаху і баючыся ўсхліпнуць. Яна пакінула дзьверы прыадчыненымі, мая ахвярная! Бласлаўляючы яе, я сьлізгануў на пляцоўку і паляцеў уніз па лесьвіцы, праз тры, празь пяць прыступак, да трамвая, на вакзал.

47. Гісторыі бясхмарнага дзяцінства. Пра пыласосьніка

Па чацьвяргах да нас прыходзіў пыласосьнік – дужы мужчына ва ўзросьце, з шырокімі вусамі на сур'ёзным твары, у вязанай кофце і вэльвэтавых штанах. Пыласос ён насіў на брызэнтавым рамяні цераз плячо, цёмна-сіні самсунг, маленькі, але моцны. Паважна павітаўшыся з татам і мамай і пачаставаўшы нас з брацікамі маркоўным пірагом, ён умыкаў пыласос у разэтку і прымаўся за справу. Ён пыласосіў старанна, з задавальненьнем, усьміхаючыся і напяваючы, не прапускаючы аніводнага сантымэтра. Ён не ленаваўся і ня грэбаваў насадкамі: шчотка для падлогі, плоскі плашчак для дываноў, тарка для канапаў, соска для цяжкіх кутоў. Мама не аднойчы згадвала, што пыласосьнік ходзіць па хатах выключна дзеля ўласнага задавальненьня, але аднойчы мы вырашылі даведацца пра гэта ў яго самога. З хвіліну мы штурхаліся ў яго за сьпіной, саромеючыся падысьці, і нарэшце выштурхнулі Валіка. Зьбялеўшы, Валік крануў пыласосьніка за рукаў. Павярнуўшыся і ўбачыўшы нас, ён вымкнуў пыласос і падняў на лоб шкляныя матацыклетныя акуляры, якія напранаў для бясьпекі.

– Дзядзечка, навошта вы пыласосіце? – піскнуў Валік.

– Падабаецца, – адказаў ён проста. – Вядзеш шчоткай па пылу, а за ёй роўны чысты сьлед застаецца. Праз гэта мне прыемна становіцца, і адчуваю лёгкае такое ўзбуджэньне, быццам з горкі лячу. Як у піянэрскім лягеры ўбачыў пыласос ў першы раз, так і закахаўся ў яго!

– Але няўжо ж вам не надакучыла?

– Не, дзеткі, не надакучыла... – пакруціў ён галавой і задумаўся, а за хвіліну прамовіў: – Я вам вось што скажу, дзеткі. Празь зьменьлівасьць – усе беды чалавечыя. Адзін жанчыну пакахае, а потым разьлюбіць і кіне, іншы пачне сымфонію пісаць, стоміцца і плюне, а трэці шчанятку прыгрэе, прылашчыць, дый утопіць праз паўгады. Запомніце: чалавеку, якому надакучыла, імя паганец. А што будзе, калі ён у Госпада спачатку паверыць, а потым надакучыцца? Маўчыце? Вось як.

І ён, пагладзіўшы нас па галовах, працягнуў уборку, а мы марудна падняліся ў свой ​​пакой і селі на ложку, з запозьненым каяньнем успамінаючы, як учора папрасілі маму не гатаваць больш прасяную кашу. Яна яшчэ так скоса зірнула...

48. Гісторыі бясхмарнага дзяцінства. Пра фізычную культуру

Акрамя іншых прадметаў, у нашай школе вывучалі фізычную культуру. Выкладаў яе сэньёр Рунас, былы абат, народжаны пуэртарыканец. Не па сваёй волі, вядома, а па прызначэньню дырэктара – настаўнікаў у тыя часы дужа не хапала. Сэньёр Рунас быў чалавекам духоўным і пагарджаў фізычнай культурай. Усе нашыя практыкаваньні складаліся з павольнага гуляньня да школьнага стадыёна і сядзеньня на травяністым узгорку пад яблыняй. Некаторы час мы традыцыйна глядзелі на праплываньне аблокаў, а потым ён частаваў нас цукеркамі «кароўка» і пачынаў занятак:

– Ці магчымае ў наш час хоць нешта? Ці магчымае прынцыпова? – голас сэньёра Рунаса быў сумны. – Што б мы ні сказалі, што б ані падумалі – усё ўжо накрэсьлілі на скрыжалях Вялікія. Гекатомбы Вялікіх строга сочаць за нашымі наймалейшымі пукамі: «га? што ты тамака наважыўся? мы ж ужо пісалі пра гэта – сто гадоў таму і нават тысячу!» Любую нашую думку можна раскласьці на Вялікія складнікі. Любую, любую, любую. Што вы на гэта скажаце, дзеткі? Думайце.

– Апакаліпсіс блізкі, як ніколі, – звыкла адказваў Толік, і ўсе моршчыліся з гэткай банальнасьці.

– Хутка наперадзе якасны скок, пераход на новы ўзровень. Нечуваны фазавы зрух! – казаў я, з усіх сілаў спрабуючы не зарагатаць і праз слова пачмыхваючы. Але мае жарты даўно надакучылі, і ўсё слухалі Валіка.

– Толькі плябей і выскачка разглядае ўласныя думкі скрозь чужыя прызмы! – усклікаў Валік узьнёсла. – Моцны і сьмелы ня чуе шэпту з магілаў, моцны і сьмелы стварае сьвет нанава!

– Толькі плябей і выскачка пагарджае футболам! – перарываў Колік, нахабна гледзячы абату ў вочы. – Сапраўдны арыстакрат духу не баіцца цела, яно падуладнае яму, як паслухмяны інструмэнт. Брамс абліваўся халоднай вадой, а Брытэн гуляў у тэніс!

Карацей, у нас было весела. Потым мы ўсе разам ішлі шукаць Хуліё, і знаходзілі яго ў зарасьніках багуна – ён ляжаў і закахана стагнаў, і цёрся плячыма аб купіны, як кот. Ён марудліва паварочваў на нас свой ​​погляд, але нічога ня бачыў і ня чуў, пагружаны ў салодкія мары. Сэньёр Рунас яго заўсёды хваліў і ставіў прыкладам: вось вам чалавек новага сьвету! Вучыцеся.

49. Змрочныя засьценкі. Гэта толькі пачатак

Паціху чарната ажывала. Праяўляліся вобразы, прадметы, і ўсе – чароўна насычаных колераў, зь цьвёрдымі акруглымі гранямі, быццам зробленыя зь ледзянцоў. Дакрануцца было немагчыма, і я глядзеў. Мае таварышы, якія аказаліся жыцьцяздольнейшымі за мяне, ужо на ўсю моц займаліся: дзяўчынка Леначка, былая сьляпая, танчыла перад люстэркам у велізарных ліловых слухаўках, а вакол яе ў такт нячутнай музыцы ўспыхвалі россыпы далікатных промняў; аўтааматар Рыгор, сагнуўшыся над джойсьцікам, насіўся па сэрпантынам на навюткіх нісанах, перакульваўся, ляцеў, узрываўся букетам вогненных аскепкаў і імчаў далей; шахцёрскі сірата Куценька з блажэннай усьмешкай плыў на белай хмарцы над залатымі палямі, над зялёнымі лясамі, над новабудоўлямі, з жаўрукамі.

– Як до-обра, Ролю, га? Як хо-ораша! – сьпяваў Куценька.

Я не адказваў.

– Не лянуйся, ствары штосьці, зрабі сабе па-альчыкі.

– Мне тут не падабаецца.

– Ну навошта ты адразу! – Леначка ссоўвала слухаўку. – Гэта толькі пачатак! Далей будзе цікавей! Ну што ты дзічысься?

– Не хачу. Сыду.

– Цябе не адпусьцяць!

– Уцяку.

– І як жа ты ўцячэш?

– Уцяку.

– Да матухны захацеў? А пра Белага Паляўніка чуў? – паварочваўся Рыгор. – Ад яго не схаваесься, ён за кілямэтры зьбеглых чуе! І бачыць скрозь сьцены, скрозь атамную рашотку! Ловіць такіх, як ты, коле з шпрыца атрутай і душыць.

– Лухта.

– Сам ты лухта! Ляжыш тут і ня ведаеш анічога. А нам ужо шмат чаго распавялі.

– Яны ня могуць трымаць тут чалавека супраць волі.

– Чалавека мо й ня могуць. Але хто тут чалавек?

Я маўчаў.

– І ведаеш што?

Ён нахіліўся да мяне. «Каго зьбеглага зловіць – наругаецца і скарыстаецца. Жах які шалёны, усё яму мала». Ён адвярнуўся і самазадаволена круціў галавой, разьмінаючы шыйныя пазванкі. На ўкормленым карку пераліваліся зморшчыны скуры. Гад! І тут я раптам зразумеў той унутраны рух, якім ствараюць рэальнасьць і робяць сабе пальчыкі. Я ўжо адчуваў, як яны распухаюць і выцягваюцца – дужыя, касьцяныя, з агрубелымі кончыкамі.

4A. Гісторыі бясхмарнага дзяцінства. Пра словы

Калі мы былі маленькія, перад існом нам абавязкова патрабавалася казка. Мама распавядала выключна добрыя казкі, і ўгаварыць яе на страшную было амаль немагчыма. Іншая справа – тата. Патушыўшы лямпу, ён запальваў ліхтарык і сьвяціў сабе на твар зьнізу, каб дадаць жудасьці. Ён ведаў, якія казкі мы любілі больш за ўсё – калі ў іх таямніча зьнікаюць маленькія хлопчыкі.