Калі ваўкі збіраюцца у зграі

I глуха выюць, давяцца тугой,

Я вар'яцець паціху пачынаю,

Нібыта пазнаю, прыпамінаю

У іх выцці знаёмы голас.

Мой.

Мне жудасна.

Я чую, як звярэю.

Ратуюся чакаць, калі заднее

I знікне гэта ноч у небыццё...

I днём не ўспомню нават той падзеі,

Хоць шчэ пад языком і халадзее

Працяглае звярынае выццё.

Што за сумныя песні

спяваеш ты, Белая Русь!

Як зацішаны боль

яны ў сэрцы маім прарастаюць.

«Ой, ляцеў белы гусь...»

А куды ён ляцеў, белы гусь,

Калі ў небе тваім

толькі шэрыя гусі лятаюць?

З далячыняў сівых

наплывае самотны напеў,

Я прадоўжыць яго —

нават голас мне дай —

не бяруся...

Дык суцешыцца б тым,

што не толькі хацеў,

што паспеў

Прамільгнуць над табой,

праляцець над табой белым гусем...

Звон біўся ў звон.

Звон ападаў з нябёс.

Раскрыжаванае —

Лямантавала неба.

Дзіцячы енк,

Пах спаленага хлеба

Віхор счарнелы да яго узнёс.

Яму ў адказ

Зямля лямантавала,

Той лямант плыў ракой без берагоў!

Арэса здань, найстрашнага з багоў,

Людской крывёй на зорах праступала.

Слава бокам абышла.

Па заявах, па даведках.

Не шукала — не знайшла,

Не хапіла славе сведкаў.

I каму сказаць з людзей,

Што за справы баявыя

Толькі раны балявыя

Прыпаяны да грудзей?..

Хтось затвор на вінтоўцы намацаў.

А птушкам

Збірацца ў дарогу.

Птушкі могуць вяртацца.

Кулі вяртацца

не могуць.

I нікуды не дзецца

Ад хвіліны,

ў якую

Ім сустрэцца:

Птушцы і кулі.

Неба ўскрыкне!..

I на воблака белае-белае

Кроў птушыная пырсне

Брусніцамі спелымі.

Куля болю не знае...

Шмат чародаў птушыных

Сакавік загайдае

На халодных галінах.

Ды гарачай рукою

Зноў намацае нехта затвор.

I няма нам спакою...

Бы чакаем мы стрэлу.

Ва ўпор.

Яму звязалі рукі за спіпой.

Надзелі пацеркі.

— Ідзі! — I з аўтаматаў

Услед яму паласанулі каты,

Забаўленыя катаўскай гульбой.

— Бягом! — Ён бег.

— Хутчэй! — Ён бег хутчэй.

Стралялі каты,

Каты рагаталі,

I справа,

Злева снайперы збівалі

Шкляныя пацеркі

З яго плячэй.

Дзінь! — пацерка.

Крычалі каты: — Брава!

Ад сумнага жыцця, відаць, яны

Такую вось вясёлую забаву

Прыдумалі ў вясёлы час вайны.

Дзінь! —

пацерка.

Агонь шкляны ўразаўся

У твар,

У вочы...

Потым вокрык:

— Стой!

О, вывучка рамесная, праслаўся!

Ён не загінуў. Ён сляпым застаўся.

Бо каты добра зналі рамяство.

Ты такую цану хіба ведаеш, свет,

Даражэй за цану перамогі?

Я гляджу на яго, на жывы манумент.

Манумент да сцяны прыпадае

I стогне.

Кроў — гэта кроў.

Інакш пра кроў не скажаш.

Не параўнаць яе ні з захадам барвовым

Ні з барвай царскай,

Ні с пунсовай краскай.

Непараўнальную,

Жывую кожнай кропляй —

Нават з крывёю

Кроў не параўнаць.

Туліцца бэз да зруба,

Росны, світальны.

Ты прашапчы мне: «Любы» —

На развітанне.

Незбудаваны дом наш

Поўніцца золкам.

Блізка мяне ўспомніш —

Буду далёка.

Вочы твае, дзе ранне

Вечар знясіле,

Будуць балець чаканнем

На небасхіле...

Ну, вось і ноч. I ціха, як ніколі.

Ды пошум дня у думках не аціх.

Пакутн ы гуд — непадуладны волі,

Забыцца на яго — напружвае мой слых

Мацней, мацней... Дарма прасіць: «Даволі!»

О, галасы людзей, і злых і дарагіх!

Наканавана мне бясконца слухаць іх —

I не уратаваць сябе ад гэткай долі!

...А пойдзе ноч на дзень —

і ранак сінявокі

Угледзецца ў акно — няма маіх турбот.

Здзіўлюся толькі, што над хатай невысока

Бязгучна праляціць аглухлы самалёт.