Страшны кашмар

Мяне мучыць да раніцы.

Жудасны сон

Зноў і зноў паўтараецца:

Быццам бы воля злавесная нейчая

Шэрых ваўкоў пасяліла з авечкамі.

I пад аўчынаю

Знікла адвечнае.

Што тут —

Ваўчынае?

Што тут —

Авечае?

Ходзяць ваўкі кучаравыя

Пашамі.

Выюць авечкі

З клыкастымі пашчамі.

Не заўважаюць

Ні сена,

Ні зайцаў

Б'юцца ілбамі,

Штоміг агрызаюцца.

Кожны лаўчыцца

Іншага зжэрці

I не шкадуе

Ні шкуры,

Ні шэрсці.

А праз выццё

I бляянне авечае

Ясна чуваць

Галасы чалавечыя:

«Што ж не ў засценках

Вы ўсе апынуліся —

Проста за сцэнай

Пераапрануліся?

Вымелі вон

Маніфесты з дакладамі,

Робіце шмон

З адрасамі дакладнымі.

Сталі шпікамі

З начнымі пагонямі.

Пад пінжакамі —

Мундзіры з пагонамі...»

Зграя гырчыць,

Не даруе,

Не каецца

I загрызае

Усіх,

Хто спаткаецца.

Поўсць разлятаецца,

Шкура крывяніцца...

Не надыходзіць

Жаданая раніца...

...Вые,

Скавыча,

У друзе качаецца...

Жудасны сон мой

Ніяк не канчаецца.

Што ж гэта такое

З Радзімай адбываецца?

Песні не спяваюцца.

Вершы не складаюцца.

Душы недалужныя

Не здалелі выстаяць —

Пад вятрамі сцюжнымі

Даастатку выстылі,

Хоць і не апальныя,

Хоць і не галодныя,

На чужыну дальнюю

Рвуцца, як бязродныя.

А за акіянам

Ласка невялікая

Для гасцей нязваных,

Сваякоў някліканых.

I сумленне ж мучае,

Што так лёгка кінулі

I бацькоў засмучаных,

I садкі з калінамі...

Покуль гэта ўцяміцца,

Покуль песня вернецца,

Колькі дум запляміцца,

Колькі душ зняверыцца!

Горка,

Як дзяціна

Ад хаты адбіваецца...

Што ж гэта з Радзімай

I з намі адбываецца?..

У раённай ранішняй гасцініцы

Першы промень шыбы залаціць.

I здаецца,

Вось акно расчыніцца

I гарласты певень заляціць,

Крыламі агністымі залопае,

Горда ўскіне

Звонкі свой кадык

I ўзнясе над соннаю Еўропаю

Першабытны пераможны крык...

Хай нічога ў свеце не адбудзецца,

Ды ўва мне,

Як вечнае святло,

Раптам

Дзіва дзіўнае абудзіцца,

Што дзіцячай яваю было.

Дзе яно,

Забытае,

Далёкае,

Даўняе,

Схаванае ў душы —

На палянах верасных галёкае

Ці маўчыць у цёмным шалашы?

Вабнае,

Наіўнае,

Няўлоўнае,

Да якога зноў не дабрысці,

Сёння, можа, самае галоўнае,

Самае патрэбнае ў жыцці?

Цяжка цісне скрухай беспрычыннаю

Сэрца, пасталелае даўно...

Свеціць сонца.

I акно расчынена.

Толькі пеўня штосьці не чутно...

Паўтараю,

Як словы замовы,

Шэпт з мінуўшчыны нашай сівой:

Хто не ведае матчынай мовы,

Той не любіць матулі сваёй.

Яны чамусьці сталі рана старыцца,

Раптоўна прытаміліся крычаць.

Вусы пазбрылі,

Фрэнчы здзерлі «сталінцы».

Ды на душы —

Былых часоў пячаць.

Яны і сёння ўсё на «бацьку» крывяцца

Маўляў, без іх махаў ён тапаром.

А ці не ў іх чыгунныя чарніліцы

Сцякала з праржавелых пёраў кроў?

Ці ж не яны халоднымі вужакамі

Паўзлі к сябрам і ў сэрца, і ў пасцель?..

Іх,

Што былі у Берыі служакамі,

Я не забуду,

Як бы ні хацеў.

Хоць не мае бацькі ад іх загінулі,

Я не дарую ім ні кроплі слёз...

I на іх лягуць

Пліты надмагільныя,

Як іхні ж недапісаны данос...