З кожнаю бядою ўваскрасае

Душ людскіх самаахвярны фронт.

Сам сабою ўзнік галоўны самы

Наш народны, наш гаротны фонд.

Як і ў дні ваеннай небяспекі,

Да людзей на выручку пайшлі

Горкія дзіцячыя капейкі,

Кроўныя рабочыя рублі.

Папаўнялі шахты і арцелі

Гэту надзвычайную казну,

Быццам бы мы ўсе сплаціць хацелі

Страшную агульную віну.

Устарэлі ўсе арыенціры,

Да якіх прывык наш сонны дом.

Стаў рахунак дзевяцьсот чатыры

Грозным і няпісаным судом.

Мы яму навыперадкі неслі —

Гэтак шчыра, можа, ўпершыню —

Зберажэнні, прэміі і пенсіі,

Міласэрнасць, боль і дабрыню.

(Праўда, паспелі падсунуць пры гэтым

Подлыя «ўзносы» спалох і спадман:

Спеў салаўёў калыхалі газеты,

I супакоем свяціўся экран,

Страх журналісту вытрымку выеў,

Выбіў разважлівасці тармазы:

«Добра, што вецер дзьмуў не на Кк-у...»

Дзьмуў ён на Гомель і на Мазыр.

А на экране чыноўнік вучоны

Не затуманіў спагадаю твар —

Што яму вецер чарнобыльскі чорны! —

«Тэхнічны прагрэс патрабуе ахвяр...»)

Наша воля не дала прыгладзіць,

Апраўдаць нядбайніцтва і зло,

Каб нідзе дзяржаўнае бязладдзе

У бязлюддзе не перарасло.

Больш, чым грошы, хай штодзённа поўняць

Наш святы усенародны фонд

Дзелавітасць, вера, прынцыповасць,

Ясны розум і працоўны пот.

I дурная куля ў зорным ціры

Да мішэні хай не даляціць...

Па рахунку дзевяцьсот чатыры

Доўга-доўга нам яшчэ плаціць.

Год за годам сеяць нам і жаць,

На зямлі дагледжанай і добрай.

А яны глыбока ў ёй ляжаць —

Віцязі ў цяжкіх пажарных робах.

Мяккая вясновая трава

Ім не ўсцеле цесныя пасцелі.

Мы іх не паспелі ўратаваць.

Нас уратаваць яны паспелі.

У свінцовых трунах леглі ў жвір -

Шпаламі пад рэйкамі прагрэсу.

Збераглі нам Кіеў і Мазыр.

Збераглі нам Гомель і Адэсу.

Першародны жытні пах раллі

I ваду ў крыніцы прыдарожнай —

Столькі для нашчадкаў збераглі,

Што сягоння і злічыць няможна.

Ні шаленства смерчаў агнявых,

Ні бяссілле іх не збілі з тропу.

Быў бы ў іх, каб азірнуцца, міг —

За сабою ўбачылі б Еўропу.

Ды яны не ўгледзелі як след

Нават гібель позіркам юначым.

Гэта мы неспапялёны свет

Іх вачамі здзіўленымі бачым.

Гэта нам прыгадваць зноў і зноў

На асфальце ці на расцяробах,

Што падмуркам нашых спраў і сноў —

Віцязі ў цяжкіх пажарных робах...

Так знаёмы ўрочышчы і палеткі,

А і яны складаюцца з таямніц:

Таямніца атама,

Таямніца клеткі,

Таямніца зернетка і крыніц.

У душы разгубленай праз напасці

Беражна пранесены,

Як абразы,

Таямніца вернасці,

Таямніца шчасця,

Таямніца ўсмешкі і слязы.

Як святое таінства на дасвецці

Скрозь дзірван бяспамяцтва прараслі

Таямніца вечнасці,

Таямніца смерці,

Таямніца неба і зямлі.

Ох, даўжэй пажыць бы пад Мілавіцай,

Каб паспець да лепшага свет змяніць,

На зямныя дзіўнасці надзівіцца,

Разгадаць хоць некалькі таямніц...

У Трускаўцы, як і раней, спяваюць

Каля бювета цеснай грамадой,

Нібы хваробы песняй адвяваюць

Ад душ, акропленых жывой вадой.

У паднябессе рвуцца падгалоскі.

Іх узнімаюць беражна басы.

Здаецца, з цэлай Украіны вёскі

Сюды свае прыслалі галасы.

Дзядзькі і цёткі зладжана спяваюць

Пра Галю, пра крыніцу пад вярбой —

I з твараў ператомленых змываюць

Заўсёдны клопат і нядаўні боль.

Вядзе свой рэй нястомны запявала.

Прыціхлі гамана і мітусня.

I песня ўсіх звяла і аб'яднала

I парадніла хоць бы на паўдня.

Як і заўсёды,

Так яна дарэчы —

Ці паліць сонца,

Ці ідуць дажджы...

I покуль людзі песняй душы лечаць,

Яшчэ не страшна ў гэтым свеце жыць.

Хоць ты ў Антарктыку бяжы,

Калі па ўсім вясновым краі

Ідуць кіслотныя дажджы,

Як быццам неба нас карае

За спляжаны бяздумна лес,

За гербіцыды і нітраты,

За ўвесь бязлітасны прагрэс,

Хоць ён зусім не вінаваты.

На дымным ядзерным крыжы

Прырода курчыцца пакутна.

Ідуць кіслотныя дажджы,

На сад выплёхваюць атруту.

Цьмянее незабудак сінь.

З лістоты піць не хочуць птушкі.

I кроплі чорныя на ўсім —

Нібыта д'яблавы вяснушкі.