Ты начулася ўдосталь прамоўцаў пустых,

У якіх наяднаны хлусня і хвала,

I чамусыхі даўно ўжо не слухаеш тых,

Каму таленты раздала.

А яны ж тваю сутнасць нясуць праз гады.

Свет па іх вызначаць тваё месца прывык.

Дзе ж стаіўся іх голас,

Заўжды малады?

I ў душы выспявае не просьба, а крык:

«На цябе неаднойчы вастрылі нажы,

Каб навекі цябе загубіць.

Беларусь,

Свае таленты беражы,

Калі хочаш свабоднаю быць!

У вар'яцкай яздзе, на сляпым віражы

I дарогу няцяжка згубіць.

Беларусь,

Свае таленты беражы,

Калі хочаш разумнаю быць!

Ты аглухла сягоння ад песень чужых,

А свае ўсе паспела забыць.

Беларусь,

Свае таленты беражы,

Калі хочаш славутаю быць!

Прагані з даляглядаў сваіх міражы

I пабудку паспей пратрубіць.

Беларусь,

Свае таленты беражы,

Калі хочаш магутнаю быць!

Сіратліва не стой ля суседскай мяжы

I не дай сваю памяць знябыць.

Беларусь,

Свае таленты беражы,

Калі хочаш шчасліваю быць!»

...I разбілася думка мая яшчэ раз

Аб каменную сценку людской глухаты.

I яхідна ўсміхнуўся знявераны час...

Ну няўжо не пачула і ты?

Матулі зноў прысніўся дрэнны сон

Пра сына.

Пра каго ж яшчэ ёй сніцца?

Нібыта ходзіць па кватэры ён,

Ламаючы струхлелыя масніцы.

А ёй карціць яму дапамагчы,

Рвануцца напярэймы,

Ды не можна.

I сын, як здань, знікае уначы.

I сэрца маці тахкае трывожна.

Ёй не заснуць да раніцы цяпер,

Не вымаліць душэўнай раўнавагі.

I прадчуванне, як галодны звер,

Ламацца будзе ў сумныя развагі.

«Чаму масніцы?

Ад чаго яны

Рыпелі і ламаліся штохвілі,

Калі ў яго паркет і дываны —

Ні парахні,

Ні шашалю,

Ні цвілі?

Так доўга не званіў і не пісаў.

Мінулы год хварэлі ўнукі часта.

А можа, недзе прастудзіўся сам?

А можа, чым не дагадзіў начальству?..»

Як толькі сонца бліснула ў акне,

Яна спалох панесла да суседзяў,

Каб нехта ў дзіўным, недарэчным сне

I тайны сэнс, і тайны знак угледзеў.

Зноў прыгадала ўсе свае гады,

Усе свае сакрэты і прыкметы.

Калі ён быў худы і малады,

Дык на пабыўку прыязджаў штолета.

Гарэў у печы весела агонь.

Па хаце праплывалі кропу хвалі.

I ціха пад ягонаю нагой

Памытыя маснічыны спявалі...

Вярнулася вясёлая.

На ўслон

Прысела,

Перш чым корпацца ў гародзе.

«I праўду кажуць:

Глупства — гэты сон.

Чаго не навярзецца ў адзіноце...»

Палола, палівала цэлы дзень.

Курэй у хлеў загнала на змярканні.

Прылегла.

А жаданы сон не йдзе.

I сэрца распінаюць прадчуванні.

На вуліцы не ціхнуць галасы.

Пад коўдраю ніяк не прымасціцца...

I ўсё ў вачах стаіць далёкі сын.

I ўсё рыпяць старэнькія масніцы...

Ноч над лугамі, расою намоклымі,

Хмаркі рассоўвае.

Зноў і на сэрцы маім, і за вокнамі

Ціша бяссонная.

Нейкая птушка ніяк не ўгамоніцца,

Пырхае, ціўкае.

Можа, і ў птушкі старая бяссонніца

Роспачнасць ціхая.

Ці не хапае святла над разорамі,

Ветру мурожнага?

Ці і ў яе між зямлёю і зорамі

Столькі трывожнага?

Цьмяна заранка за вёскаю бліскае,

Птушку палохае.

Крылы слабыя. Надвор'е вятрыстае.

Доля нялёгкая.

I ўжо на выгане вырай збіраецца

Купкаю рэдкаю...

Вось і засні тут, чакаючы раніцу,

З гэткай суседкаю...

Ён вечна быў мне казкай,

Таемнай і прыгожай.

Ды ўсё часцей

З апаскай

Я ў родны лес прыходжу.

Мне злосны горкі роздум

Вярэдзяць штохвіліны

Разбураныя гнёзды,

Зламаныя галіны.

Засыпалі палянкі

I барсуковы сцежкі

Пагнутыя бляшанкі,

Старыя галавешкі...

Падораная Богам

Уся краса лясная

Ад варварства людскога

Зняможана канае.

Прыбраў сухое голле

I здзёртую кару я...

Няўжо і мне ніколі

Лес родны не даруе?

Вы за мяне,

За грэшніка,

Замоўце хоць бы слоўца,

Ласкавы ліст арэшніку,

Калючы куст ядлоўцу...