Каб паслухаць Белавежу,

Я пайду па цаліку,

Па марознаму бязмежжу,

Па рыпучым шарпаку,

Забяруся ў глуш такую,

Дзе пануе белізна,

Толькі рыжая мышкуе,

Ды парыпвае сасна,

Ды з вяршалін анямелых

Абтрасае

Вецер снег.

I навокал —

Бела-бела.

I зацішна —

Як у сне.

Там высокія сумёты

Паўпіраліся ў камлі,

Нібы айсбергі самоты

Прьгалылі з усёй зямлі.

Пад ялінаю кашлатай

Шышкі выслалі пасцель.

Заварожаныя шаты

Ад вачэй

Схавалі цень.

I праз выстыласць лясную,

Праз глухое забыццё

Нечакана я пачую

Сэрца ўласнага біццё.

I знайду сляды старыя,

I ў бязмоўнасці снягоў

Усхвалёвана адкрыю

Вечнасць гэтага ўсяго...

Стаміўся ад бясконцай калатні,

Ад пустазвонства заклікаў і хартый,

Ад палітычнай шулерскай гульні,

Ад мільгацення лозунгаў і партый.

Заблытаўся ў настырнай чарадзе

Празорцаў і апосталаў крыклівых,

Што на людскім даверы і бядзе

Сабе падрыхтавалі ўзлёт імклівы.

З іх кожны разбіраецца як след,

Куды дарога выведзе прамая.

I кожны кліча за сабою ўслед.

I кожны Бога новага ўзнімае.

Яны крычаць пад крыламі сцягоў

Аб волі, справядлівасці і хлебе...

Мой Бог — народ.

I больш няма багоў

Ні на зямлі бязбожнай,

Ні на небе.

Яму, як цудадзейнаму ўрачу,

Што воляй найвышэйшаю абраны,

Сваю душу збалелую ўручу

I ўсе мае абвугленыя раны.

Ён прыбярог гаючасці запас.

А тых, што зграяй лётаюць па краі,—

Я веру,

Непазбежна прыйдзе час,—

Мой Бог за святатацтва пакарае...

Адкуль нам лёс яго прынёс,

З якога пастырскага поля?

Ён горда ўзняўся,

Як Хрыстос,

Над нашай горкаю юдоллю.

У далечы,

Дзе пыл і прах,

Ён вокам праведным убачыў

Святы выратавальны шлях

З няволі нашай і нястачаў.

Ён кліча вояў да сябе.

Ён ведае, што заўтра будзе...

I кулаком рашуча б'е

У звонкія ад гневу грудзі.

Сабе палёгкі не дае,

Хоць да крыжа і не прыкуты,

Вяшчуе гучна пра свае

Выпрабаванні і пакуты.

Ужо скрывавіўся кулак,

Ужо нашчэнт разбіты грудзі...

Але Хрыстом усё ніяк

Яго назваць не хочуць людзі.

Наш парламент да дзівос ахвочы.

Гэткага, відаць, не бачыў свет:

Дэпутаты з асалодай топчуць

Яшчэ кволы суверэнітэт.

Ярлыкі расклейваюць сурова,

Распаляюць пракурорскі сверб:

То не даспадобы наша мова,

То не тыя даўні сцяг і герб...

Дабівайце край наш,

Дабівайце

Злосцю,

Раўнадушшам,

Глухатой.

Толькі аб адным не забывайце,

Што без Беларусі вы — ніхто.

Не крычыце,

Што займелі права

Выбраць для сябе і лёс такі,

Што ва ўсіх людзей —

Свая дзяржава,

Ну а мы —

Нібыта прымакі.

Так,

Для вас мы —

Смешныя тубыльцы,

Неслухі з правінцыі глухой,

Што павінны міласці дабіцца —

Жыць з суседам пад адной страхой.

Як карціць вам

Вопытнаю хваткай

Нам зламаць на ваш капыл жыццё

Ну а што вы скажаце нашчадкам?

Як вы ў вочы ім пагледзіцё?..

Разгублена ўзіраецца Айчына —

Што за дзівосы робяцца ў жыцці:

Палітыкі і ўгледзець немагчыма.

Ну а палітыкаў — хоць гаць гаці.

Паміж старымі новыя пасталі.

Аб'яўленыя, як правадыры.

Хто — на трыбуне,

Хто — на п'едэстале

Ці то ў сталіцы,

Ці ў сваім двары.

Ад закліканняў —

Розгалас шырокі.

Ад смелых выкрыванняў

Аж трасе.

Усе —

Першапраходцы і прарокі.

Пакутнікі і праўдалюбы — ўсе.

Даходзяць у запале да вар'яцтва —

З душы вылазіць бессаромны звер.

Адрынуты сяброўства і сваяцтва,

Адкінуты сумленнасць і давер.

Не могуць ні ачахнуць, ні спыніцца,

Сляпыя самазванцы-каралі.

I ўскач нясецца ўлады калясніца...

Чым скончыцца ўсё гэта

I калі?