-- Няхай! Моладзь, у яе свае ╕нтарэсы. Кал╕ яшчэ ╕м гуляць, як не цяпер?

Я нак╕нула пал╕цечка ╕ ветл╕ва разв╕талася. Напэ╝на, у Адамыча склалася ╝ражанне, што я найм╕лейшая дзя╝чынка-дзьмухавец. На╕╝ны так╕. Выходзячы з пад'езда, я патэлефанавала Ц╕мку. Ён сказа╝, што яны з рабятам╕ ╝жо на плошчы, тут прышп╕льна, Елф╕ма╝ спявае, а яшчэ абяцал╕ Смолаву ╕ гэту, ну памятаеш, у смешнай такой сукенцы, выконвала на Е╝рабачанн╕ патрыятычную песню**, карацей, прыязджай хутчэй, чакаем!

У навагоднюю ноч пам╕ж Старым ╕ Новым Овельскам мус╕╝ курс╕раваць бясплатны а╝тобус, прынамс╕, так абяца╝ спадар мэр. Прачака╝шы хв╕л╕н пятнаццаць на прыпынку, я страц╕ла цярпенне ╕ пайшла пешшу. Пакуль той а╝тобус, на сва╕х два╕х хутчэй дабяруся.

Надвор'е стаяла зус╕м не навагодняе, цеплаватае ╕ волкае, у паветры нас╕л╕ся бязважк╕я кропл╕ дажджу. Над Овелькай курылася шызая смуга, уздымалася над набярэжнай, па╝зла на горад, затапляючы вул╕цы. Н╕зка над ходн╕кам плыл╕ прада╝гаватыя пасмы туману, такога шчыльнага, што здавалася, да яго можна дакрануцца. Згустк╕ смуг╕ ╝весь час мянял╕ форму -- спачатку яны нагадвал╕ чароды цюленя╝ ц╕ касатак, а потым спакваля выцягвал╕ся, выг╕нал╕ся, пера╝тварал╕ся ц╕ то ╝ марск╕х змея╝, ц╕ то ╝ першабытных пачвар з важк╕м╕ верацёнападобным╕ целам╕ ╕ гронкам╕ до╝г╕х, гнутк╕х шчупальца╝. Усё на╝кол патанала ╝ непраглядным тумане, раб╕лася зыбк╕м, невыразным, нейк╕м цякучым, ╕ мне здавалася, быццам я рухаюся ╝ ак╕яне хмар. Размытыя абрысы шматпавярхов╕ка╝ паабапал вул╕ц плыл╕ ╝ туманнай смузе, н╕бы святл╕выя айсберг╕, ╕ бляклыя плямы л╕хтаро╝ калыхал╕ся ╝ волк╕м мораку, як с╕гнальныя агн╕ караблё╝. Дзесьц╕ ╝ дварах бабахал╕ петарды, чул╕ся ажы╝леныя галасы ╕ выбух╕ смеху - народ святкава╝. З боку старой плошчы данос╕л╕ся прыглушаныя гук╕ музык╕.

Тое, што наперадзе мост, я здагадалася па шуму ╕ плёскату вады, сам ён бы╝ нябачны ╝ смузе. Я спын╕лася. М╕ма з шоргатам праеха╝ а╝тобус, ледзьве разганяючы фарам╕ туман. Потым з'яв╕лася сям'я з трох чалавек - мац╕ ╕ бацька, як╕я вял╕ за рук╕ хлопчыка гадо╝ пяц╕, затым па╝з мяне прайшл╕, абня╝шыся, хлопец ╕ дзя╝чына, прабегла зграйка школьн╕ка╝ з бенгальск╕м╕ агням╕ ╝ руках. Усе яны вынырвал╕ з туману, н╕бы здан╕, ╕ зн╕кал╕ зно╝, губляючыся ╝ шызай ╕мзе. 'Усё нармальна. Яно сп╕ць. ╤дз╕!', сказала я сабе ╕ зраб╕ла крок наперад.

Кал╕ я ступ╕ла на мост, мне падалося, што ён злёгку х╕сну╝ся, ╕ ╝ твар мне павеяла холадам. Сэрца маё пачало шалёна калац╕цца, ╕ я адчула, як Цемра ╝ва мне варухнулася ╕ ╝ск╕нулася, як растрывожаная вужака. 'Ойча наш..., прашаптала я, Ойча наш...' Словы мал╕твы бегл╕ ад мяне, рассыпал╕ся, як пацерк╕. На мосце штосьц╕ было. Я не бачыла яго ╝ шчыльнай смузе, але я адчувала яго прысутнасць. Скура ╝ мяне на патыл╕цы сцягнулася, па сп╕не пабегл╕ ледзяныя дрыжык╕. 'Хлеба нашага...нашага...штодзённага...дай нам сёння...' - прагаварыла я ╕ прымус╕ла сябе зраб╕ць яшчэ крок. Яно было наперадзе, каля парэнча╝ моста. Ма╝кл╕вае, цёмнае, яно глядзела на мяне скрозь туманную ╕мгу. '╤ ад усякай злой прыгоды баран╕ нас за╝сёды...' - вымав╕ла я. Здаецца, гэта был╕ ╝жо словы нейкай ╕ншай мал╕твы. Цемра ╝ва мне напялася, як змяя перад к╕дком, усярэдз╕не мяне пача╝ павольна раскручвацца в╕р.

-- Тая, -- пачула я.

Голас знаёмы. Занадта знаёмы. Я бы пазнала яго з тысячы ╕ншых - ц╕х╕ ╕ бясколерны, без усяк╕х эмоцый. Я, пра╝ду кажучы, уздыхнула з палёгкай. Усётк╕ чалавек, не г╕дота тагасветная.

-- Прыв╕т, Захар. Да╝но не бачыл╕ся. Я ╝жо сумаваць пачала.

Ён стая╝ ля агароджы моста, трымаючы рук╕ ╝ к╕шэнях, ╕ глядзе╝ на мяне ва ╝пор. Выгляд ён ме╝ няважны - скуранка наросхрыст, чарав╕к╕ ╝квэцаны нейкай граззю, валасы лаёвыя, у вачах л╕хаманкавы бляск. Зомб╕. Зрэшты, ён за╝сёды так выглядае. ╤ Пачварынка, матацыклетка ягоная, стаяла побач, тольк╕ ╝ шчыльнай смузе яна здавалася шэрай, а не барвовай.

-- Што, смелая стала? - прагавары╝ ён. - Прынцэса, бл╕н. ╤ без варты.

-- ╤ цябе з Новым годам. Прайсц╕ дай. Кал╕ ласка, -- сказала я спакойна.

Я раптам зразумела, што зус╕м яго не баюся. Н╕колечк╕. Усярдз╕не мяне кружы╝ся в╕р, пакуль яшчэ марудл╕ва ╕ ленавата, але я ведала - кал╕ Лёнечка тольк╕ рыпнецца, гэты запаволены в╕р ператворыцца ╝ тарнада, ╕ я яго прыкончу. То бок, не я, а Цемра. Хаця заб╕ваць яго мне зус╕м не хацелася, бо цяпер мне было яго шкада. Апошн╕м часам я пачала яго трошачк╕ разумець, ╕ мне здавалася, што пам╕ж нам╕ было больш агульнага, чым адрознага.

-- Не, Тая, стой. Чакай.

Ён зраб╕╝ крок да мяне ╕ выцягну╝ рук╕ з к╕шэня╝. Я ╝бачыла, што ╝ правай руцэ ён сц╕скае ствол. 'Цацка' выглядала сапра╝днай. Я м╕мавол╕ адступ╕ла.

-- Чорт... Лёнь, ты што?..

Куточк╕ яго вусна╝ папа╝зл╕ ╝гору, ╕ на яго вузкай ф╕з╕яном╕╕ з'яв╕лася ╕ран╕чная ╝смешка, хаця вочы заставал╕ся шклян╕стым╕ ╕ нерухомым╕.

-- Ага, баявы, -- сказа╝ ён хрыпла. - А вы як хацел╕? Што, думал╕, лоха знайшл╕, думал╕, я цяпер так ╕ буду апушчаны хадз╕ць? А вось хрэна.

Я хутка аз╕рнулася. У тумане цяжка было штосьц╕ разгледзець, але здавалася, што на мосце, апроч нас, больш не было н╕ душы. Гэта добра. Мне не хацелася, каб пацярпел╕ выпадковыя м╕нак╕, кал╕ ╝дарыць Цемра... Усё яшчэ спадзеючыся пазбегнуць смертазабойства, я прамов╕ла м╕ралюбна:

-- Захар, слухай, не дуркуй. Тут жылыя кварталы на╝кол, людз╕ ходзяць. У цябе праблемы будуць, ты гэта разумееш?

Ён к╕╝ну╝.

-- Ужо ╝сё ро╝на. Сёння ╝сё скончыцца. Ты не нервуйся. Мне тваё жыццё не патрэбна. Яму патрэбна. Вось яму, так. Тут мы не паразумел╕ся. Ён патрабуе. ╤ я ╝жо не магу яго стрымл╕ваць. Але хутка ╝сё гэта скончыцца, я кажу.

З усёй гэтай лухты я не зразумела ан╕ слова.

-- Захар, ты гэта...а можна тое ж самае, тольк╕ выразна? З к╕м вы не паразумел╕ся - з Жыхарам, ц╕ што?

Ён глядзе╝ на мяне, ╕ ╝смешка яго згасала, ператвараючыся ╝ хварав╕тую грымасу.

-- Ты што, так ╕ не зразумела н╕чога? - сказа╝ ён вельм╕ ц╕ха. - Усе вы аднолькавыя. Ладна, чорт з табой. Жыв╕, як жыла. А яны здохнуць. Сёння, усе трое. Потым я. ╤ ╝сё скончыцца.

Ён павярну╝ся ╕ пацягну╝ся да Пачварынк╕, не выпускаючы з рук ствала. ╤шо╝ ён прыгорб╕╝шыся, нейкай разв╕нчанай хадою. Здавалася, штосьц╕ ╝ ╕м канчаткова зламалася. Я зразумела, што ён задума╝. Учын╕ць стралян╕ну на плошчы, а потым засадз╕ць св╕нец сабе ╝ мазга╝ню. ╤ наш ц╕х╕, маленьк╕ Овельск зно╝ патрап╕ць у зводк╕ нав╕н. Я заступ╕ла яму дарогу.

-- Захар, што ты дзееш? Зус╕м 'кукушка' паехала? Спын╕ся!

-- Адыдз╕!... - прахрыпе╝ ён.

Павольны в╕р ува мне ╝жо ператвары╝ся ╝ шалёны в╕хор, паветра на╝кол быццам наэлектыразавалася, у вушах стая╝ н╕зк╕ гуд, як на высакавольтнай л╕н╕╕. Я не ведала, як до╝га я змагу стрымл╕ваць Цемру. Але я ╝сё яшчэ спадзявалася. Я падышла да яго ╝шчыльную ╕ працягну╝шы да яго руку, пачала асцярожна гладз╕ць яго па шчацэ, па валасах, спрабуючы супако╕ць. У мяне м╕льганула недарэчная думка, што валасы ╝ яго мякк╕я, як кац╕ная по╝сць. Я заз╕рала яму проста ╝ вочы ╕ гаварыла напа╝голасу:

-- Лёня, Лёнечка. Спын╕ся. Чуеш? Годзе ╝жо. Супакойся. ╤дз╕ дадому. Я пра ствол н╕кому не скажу, абяцаю...

-- Адыдз╕ ад мяне!

Я адступ╕ла, апусц╕╝шы рук╕. Цемра абудз╕лася, Цемра была на╝кол мяне, я глядзела на свет скрозь Цемру - ╕ я ╝бачыла. У глыб╕н╕ яго зрэнак. Дзве святл╕выя зеленаватыя кропк╕, быццам яшчэ адна пара вачэй. Той, ╕ншы, глядзе╝ проста на мяне, п╕льна ╕ неадры╝на, ╕ ад яго поз╕рка веяла смяротным холадам.

-- Ён тут, разумееш? Я яго трымаю. Пакуль што. А хутка не змагу. ╤ ён цябе кончыць. Разумееш?

-- Хто, Лёня? Пра каго ты? - спытала я ц╕ха.

Ён пама╝ча╝, гледзячы сабе пад ног╕. Потым загавары╝:

-- Я тры гады мал╕╝ся да Бога, каб ён забра╝ гэта быдла. Бацьку майго. Бог мяне не чу╝. А я мал╕╝ся. Тры гады, Тая. Кожны дзень. А Ён так ╕ не знайшо╝ для мяне часу. Тады я звярну╝ся да ╤ншага. Ён мяне пачу╝. Адразу. ╤ ён зраб╕╝ усё, пра што я прас╕╝. Я бы╝ тады на мосце. У дзень авары╕. Выйша╝ бацьку сустракаць. Ён мяне нават не за╝важы╝, на дарогу глядзе╝. Я бачы╝, як ён памёр. Ветравое шкло знутры раптам зал╕ло крывёй. Быццам плёснул╕ з вядра чырвонай фарбай. А ╝жо потым машыну павяло на тую фуру. Яго хавал╕ ╝ зачыненай труне, але я бачы╝ ягоны твар. Вачэй не было, ╕ дз╕рка на горле. ╤ рук╕-ног╕ паадрываныя. Яго разадрала на кавалк╕ проста за стырном.