Велікан забыўся, што не пігмей, а ўжо ён сам зараз нявольнік. Ці, можа, спадзяваўся за доўгую дарогу развязацца…

І яшчэ ён пакуль што не ведаў, што ў джунглях таксама вырашылі стварыць свой звярынец — людзінец веліканаў, там ужо абсталёўвалі клеткі і вальеры, а пігмей, які толькі што вызваліўся, цягнуў туды першы экспанат.

Яму было вельмі балюча.

Кат, мажны, рослы, пульхны, з тоўстым азадкам, з вялікім і мяккім, як гумовы мяч, жыватом, што ўпіраўся чалавеку як не ў самы твар, сцябаў яго не шкадуючы. Бізун з навязанаю на самым кончыку гайкаю са свістам рассякаў паветра і біў, не зважаючы, па чым трапляла — па спіне дык па спіне, па руках дык па руках, па галаве дык па галаве: спачатку балела там, куды пацэльвала гайка, а затым ужо саднела ў тым месцы, дзе да цела прыліпала, прыклейвалася, нібы гарачае жалеза, уся пуга, сплеценая ў некалькі столак з сырамятнай скуры. Добра адчуваўся тонкі дрот, устаўлены ў пугу — ад яго не ратавала ніякае адзенне, яно рассякалася, разлазілася проста на вачах.

Чалавек спрабаваў абараняцца, выстаўляў наперад рукі, але бізун ламаўся аб іх, гайка мяняла свой звыклы рух і яшчэ балючай біла па твары.

Спрабаваў ён таксама натаўчы кату ў ненавісны жывот, які нібыта знарок здзекліва тырчаў перад ім, але гэта было падобна на крык адчаю: кулакі вязлі ў жываце і потым адскоквалі ад яго, нібы ад гумовіка.

Чалавеку хацелася як-небудзь паваліць ката, пасіліць яго, але той вельмі цвёрда і ўпэўнена стаяў на нагах — як усё роўна нехта наліў у іх свінцу — і, не зважаючы на недарэчныя высілкі ахвяры, сцябаў, здаецца, яшчэ руплівей і з большаю асалодаю.

Кат маўчаў, абыякава глядзеў перад сабою лупатымі вачыма, не азіраўся па баках, і здавалася, што для яго нічога не існуе на свеце, апрача таго, каго ён павінен караць.

— За што?! — малоцячы кулакамі па жываце ката, крычаў чалавек, але яго як не чулі,— бізун сцябаў усё гэтак жа мерна і спакойна.

Можа, ён і напраўду нічога не чуў, бо галава ката была вельмі высока і голас ахвяры, схаванай пад жыватом, да яе хутчэй за ўсё не даходзіў.

— Людзі, памажыце! — прасіў чалавек тых, што праходзілі побач, хапаў іх за рукі, але яны незадаволена вырываліся і спяшаліся як найхутчэй адсюль знікнуць, уцячы — ці то баяліся ўліпнуць у нейкую непрыемную для сябе гісторыю, ці то асцерагаліся, каб самім не трапіць пад бізун з гайкаю.

Ён, дарэчы, ведаў, што ад гэтага ката няма ніякага паратунку, — пакуль не зробіць сваю справу, не выканае дадзеную яму работу, ад яго нікуды не ўцячэш. Прасіць яго, угаворваць, наогул гаварыць з ім немагчыма, марна — ён, здаецца, і глухі, і сляпы.

Чалавек ні ў чым не лічыў сябе вінаватым. Проста яго злавілі на вуліцы нейкія невядомыя людзі — ці то яны памыліліся, ці то ім і праўда нешта не спадабалася, але што — не сказалі,— прывялі сюды, да ката, далі таму ў рукі бізун, загадалі сцябаць, а самі пайшлі — мусіць, лавіць новых.

Кат біў усё мацней і мацней. Ужо зусім падралася на каснікі адзенне, яно ашмоццем звісала з цела, ужо ўся скура была ў крывавых рубцах ад пугі і ў сініх буграх ад гайкі, а злыдзень усё не спыняўся.

Аднак тое, што кат нічога не бачыць і не чуе, як высветлілася, было няпраўдаю: калі ахвяра паспрабавала ўхіліцца, выкруціцца ад удару, ён моцна згроб яе за руку і зноў паставіў на месца.

Чалавеку было балюча, і яму хацелася плакаць.

Але ён раптам зарагатаў. Пляснуў сабе па лобе і зарагатаў. Усе, хто на гэты час праходзіў побач, замест таго, каб уцякаць хутчэй, спыняліся і здзіўлена глядзелі на ахвяру — што гэта з ім здарылася: ці не звар'яцеў — яго б'юць, а ён рагоча.

Чалавек хапатліва лапаў сябе па кішэнях, нешта ў іх паспешліва шукаў. І ўсё рагатаў — як самы шчаслівы чалавек, які зразумеў нейкую вялікую таямніцу, вядомую толькі яму аднаму.

Але ў кішэнях, відаць, нічога не знаходзілася. Таму ён, усё яшчэ рагочучы, пачаў лапаць па пінжаку, што, падраны, звісаў каснікамі. Нарэшце яго далоні наткнуліся на вялікую-вялікую шпільку, якою было сашпілена разам крыссё пінжака, і ад радасці аж падскочыў. Ды так, што ўдарыўся галавою кату ў жывот, ад чаго ўзмах бізуна сарваўся і ўдар гайкі прыйшоўся якраз па седаўцы.

Чалавек зарагатаў яшчэ больш радасна і нязмушана, абняў, наколькі хапала рук, неабсяжны катаў жывот, прыхінуўся да яго шчакою і з вялікаю асалодаю ўваткнуў шпільку — скура была тоўстая, шпілька не лезла, але ён доўга і настойліва круціў яе, пакуль, нарэшце, не прапароў дзірачку.

Калі, выходзячы вонкі, зашыпела паветра, пакараны яшчэ мацней прыхінуўся вухам да жывата і, услухоўваючыся ў гэтае злоснае шыпенне, сам ціскаў ката, камячыў яму бакі, каб хутчэй яго спустошыць.

Калі абмякла і нежыццёва павісла рука ката, калі, балюча выцяўшы напаследак гайкаю, з яе выпаў бізун, які толькі што быў такі грозны і няўмольны, ён адштурхнуўся ад ката, што пачаў ужо асядаць, не спяшаючыся адышоўся ад яго і з нейкаю вялікаю злацешнасцю да крыўдзіцеля і гордаю павагаю да сябе стаяў і слухаў, як усё болей і болей шыпіць, нават свішча паветра — яно само пашырала дзірачку і ўжо вырывалася адтуль з неўтаймаванаю сілаю.

Калі монстр зусім зморшчыўся, а потым пачаў завальвацца на бок — дзе той і жывот падзеўся! — чалавек падышоў да яго, піхнуў нагою ў апалую гуму і ўзрадавана сказаў:

— Дык ён жа проста гумовы!

Людзі, якія стаялі побач і здзіўлена назіралі за тым, што тут робіцца, таксама паўтарылі за чалавекам:

— Дык ён жа ўсяго толькі гумовы! І пайшлі ўслед за ім.

Ён і сам пакуль што не ведаў, куды ідзе. І яны таксама не ведалі, куды іх вядуць. Але ішлі.

У высотным доме-хмарачосе нечакана для ўсіх жыхароў звар'яцеў раптам ліфт.

То ён знарок праскочыць патрэбны паверх, а пасля сам расчыніць дзверы на чужым і як не сілаю выштурхне чалавека не на сваю пляцоўку, а сам, парожні, з безразважным рогатам возьмецца катацца сюды-туды паміж паверхамі.

То ўпусціць чалавека, які спяшаецца пасля працы дадому, і возіць яго, не адчыняючы дзвярэй, аж пакуль той, пазлаваўшыся-пазлаваўшыся, пагрукаўшы кулакамі па чым толькі можна, не стоміцца і, змірыўшыся, бездапаможна не асядзе на падлогу.

То з зачыненымі дзвярамі зацята, як учадзелы, нідзе не спыняючыся, не прыстойваючы, носіцца ўверх-уніз — аж звініць жалеза, аж калоціцца лесвічная пляцоўка: як усё роўна яго пакрыўдзіў хтосьці.

Спрабавалі яго ўтаймаваць самі жыхары — нічога не атрымалася. Паклікалі ліфцёршу. Прыйшла маладая прыгожая дзяўчына, але што яна ні рабіла, ліфт не слухаўся і яе. Праўда, урэшце ён усё ж адкрыўся, а калі ліфцёрша мела неасцярожнасць зайсці ў яго адна, хуценька зачыніў дзверы і не выпускаў дзяўчыну аж цэлага паўдня. Рагатаў ён, вельмі дзіўна смяялася і дзяўчына — як усё роўна хтосьці казытаў яе…

Затым яна пачала плакаць. Мужчыны, спрабуючы вызваліць ліфцёршу, недарэчна бегалі па паверхах, націскалі на розныя кнопкі, але ліфт выпусціў яе толькі тады, калі сам захацеў. Спыніўся на адным з паверхаў, шырока расчыніў дзверы і выпіхнуў дзяўчыну на пляцоўку:

— Наце вам! Бярыце! — нібы выдыхнуў ён. Жанчыны, якія адразу ж сабраліся ля ліфцёршы, пачалі распытваць яе:

— Што, ён здзекваўся з вас?

— Ой, здзекваўся! — праз слёзы адказала ліфцёрша. — Ой, здзекваўся…

Жыхары, усе разам, думалі, меркавалі, як утаймаваць ліфт. Нехта падказаў, што трэба, мусіць, паклікаць міліцыю. У запале гэтай дзіўнай, непрадбачанай барацьбы ніхто не змог цвяроза разабрацца ці хоць бы ўсумніцца: пачакайце, а што ж тут зробіць міліцыя?

Вырашылі паклікаць — і паклікалі. Прыехала міліцыя — з дубінкамі, пісталетамі, рацыямі — пахадзіла па паверхах, аблаяла дурняў ды так ні з чым і паехала: ліфт жа не чалавек — яго не арыштуеш і на пятнаццаць сутак не пасадзіш.

Тады людзі ўспомнілі пра дактароў. Пазванілі ў псіхіятрычную бальніцу:

— Прыязджайце хутчэй! У нас тут адзін звар'яцеў. А хто звар'яцеў — не сказалі. Прыехалі. Цэлая брыгада