Ludzie stopniowo oswajali się z pracą w stalowych kombinezonach, a nawet nieco przywykli do wzmożonej siły ciężkości. Ustały i zmniejszyły się nieznośne bóle w kościach, jakie zaczęli odczuwać zaraz po lądowaniu.

Minęło kilka dni ziemskich. Tajemnicze „nic” nie zjawiało się. Temperatura otaczającego powietrza zaczęła szybko opadać. Zerwał się huraganowy wiatr potężniejąc z godziny na godzinę. Był to zachód niewidzialnego słońca. Planeta wykonała pełny obrót i kontynent, na którym stały obydwa statki kosmiczne, objęła noc. Ochłodzenie dzięki prądom konwekcyjnym i wydzielaniu ciepła przez ocean nie było gwałtowne, mimo to jednak po stronie planetarnej „nocy” nastąpił tęgi mróz. Pracę kontynuowano z włączonymi ogrzewaczami wewnętrznymi skafandrów. Pierwszy pojemnik udało się spuścić z „Żagla” i dowieźć do „Tantry”, kiedy na „wschodzie” rozpętał się nowy huragan, znacznie gwałtowniejszy od poprzedniego, „zachodniego” Temperatura szybko skoczyła powyżej zera, strumienie gęstego powietrza niosły ogromne ilości wilgoci, błyskawice przeorywały niebo. Huragan wzmógł się do tego stopnia, że pod naporem wiatru zaczął drgać kadłub statku. Cały wysiłek załogi skoncentrował się na przymocowywaniu pojemnika do podwozia „Tantry”. Ryk huraganu wzmagał się ciągle, na płaskowzgórzu wirowały niebezpieczne trąby powietrzne w kształcie kolumn, przypominające ziemskie tornado. W paśmie światła wyrósł ogromny słup takiej trąby ze śniegu i kurzu, którego lejkowaty wierzchołek sięgał ciemnego sklepienia niebieskiego. Pod jego naciskiem zerwały się przewody wysokiego napięcia, błękitne błyski krótkich spięć zamigotały wzdłuż skręconych w pierścienie drutów. Żółtawe światło reflektorów przy „Żaglu” zgasło, jakby je zdmuchnął wiatr. Erg Noor polecił załodze przerwać pracę i ukryć się w statku.

— Tam pozostał obserwator! — zawołała Bina Led, pokazując ledwie widoczny płomyk wieżyczki silikoborowej.

— Wiem, tam jest Niza, zaraz idę — powiedział Noor.

— Prąd jest wyłączony i tajemnicze „nic” odzyskało swoje prawa — poważnie rzekła Bina.

— Jeżeli huragan działa na nas, musi też działać i na owo „nic”. Jestem pewien, że dopóki burza nie osłabnie, nie grozi nam żadne niebezpieczeństwo. Ważę tak dużo, że nie zdmuchnie mnie na pewno, jeśli się przycisnę do gruntu i będę pełzał. Już dawno mam ochotę przyłapać to „nic” z wieżyczki.

— Czy mogą iść z panem? — Eon Tal przyskoczył do Noora.

— Dobrze, ale tylko pan. Jako biolog.

Czołgali się długo, wykorzystując nierówności terenu i unika jąć powietrznych trąb. Huragan usiłował oderwać ich od gruntu i unieść z sobą. Raz mu się to nawet udało, ale Erg Noor uchwycił się Eona, powalił się nań i uczepił pazurzastymi rękawicami wielkiego kamienia.

Niza otworzyła luk wieżyczki i obaj astronauci wpełzli do środka. Było tu ciepło i zacisznie, wieżyczka, solidnie umocniona, stawiała dzielnie opór wichurze.

Rudowłosa dziewczyna ucieszyła się z przybycia kolegów; spędzenie doby sam na sam z burzą na obcej planecie nie należało do przyjemności.

Erg Noor przesłał na „Tantrę” meldunek o pomyślnym dotarciu do celu i reflektor statku zgasł. Teraz w mroku świeciło tylko słabiutkie światełko wieżyczki. Grunt drgał od porywów burzy, uderzeń piorunów i stąpania groźnych trąb powietrznych. Niza siedziała na obrotowym krześle, wsparta plecami o reostat. Erg Noor i biolog przysiedli u jej stóp, na pierścieniowatym występie fundamentu wieżyczki. W swoich skafandrach zajęli prawie całą przestrzeń.

— Proponuję, żebyśmy się przespali — zabrzmiał w telefonach głos Erga Noora. — Do „ciemnego” świtu pozostaje dwanaście godzin, dopiero wtedy huragan zacichnie i zrobi się ciepło.

Niza i biolog zgodzili się z ochotą. Przytłoczeni potrójnym ciężarem, skurczeni w skafandrach obciśniętych sztywnymi rusztowaniami, wkrótce zasnęli w ciasnej wieżyczce wstrząsanej przez burzę. Zdumiewająca jest zdolność ludzkiego organizmu przystosowywania się do wszelkich warunków i siła jego odporności.

Od czasu do czasu Niza budziła się, nadawała na „Tantrę” uspokajające wiadomości i drzemała znowu. Huragan osłabł znacznie, drgania gruntu ustały. Teraz mogło się zjawić owo „nic” czy raczej „coś”. Obserwatorzy zażyli PU, pigułki uwagi, dla orzeźwienia wyczerpanego systemu nerwowego.

— Ten statek kosmiczny nie daje mi spokoju — powiedziała Niza. — Bardzo bym się chciała dowiedzieć, kim są „oni” i jak się tutaj dostali…

— Ja także — odparł Erg Noor. — Od dawna już w obwodzie Wielkiego Pierścienia krążą legendy o gwiazdach żelaznych i ich planetach-pułapkach. W bardziej zaludnionych okolicach Galaktyki, gdzie loty kosmiczne odbywały się już od dawna, istnieją planety zaginionych statków. Być może i na tej planecie są statki pochodzące z czasów dawniejszych, choć i spotkanie trzech statków w naszej rzadko zaludnionej okolicy to zjawisko zupełnie wyjątkowe. W pobliżu Słońca dotychczas nie wiedziano nic o istnieniu jakiejkolwiek gwiazdy żelaznej. Odkryliśmy pierwszą z nich.

— Czy pan zamierza zbadać statek-dysk? — zapytał biolog.

— Oczywiście. Żaden uczony nie wybaczyłby sobie zlekceważenia takiej sposobności. Statki dyskokształtne w okolicach sąsiadujących z nami są dotąd nie znane. Ten prawdopodobnie wędrował po Galaktyce przez kilka tysięcy lat po zagładzie załogi lub ciężkim uszkodzeniu. Być może, wiele z odbieranych, a niezrozumiałych dotąd nadań w obwodzie Pierścienia będzie można rozszyfrować po zbadaniu materiałów, które zawiera statek. Ma dziwaczny wygląd: spirala dyskowata, a żebrowanie na powierzchni bardzo wypukłe. Gdy się tylko skończy przeładunek z „Żagla”, zajmiemy się zbadaniem tamtego. Teraz nie wolno odrywać od pracy ani jednej osoby.

— Przecież udało nam się zbadać „Żagiel” w ciągu paru godzin…

— Oglądałem dysk przez stereoteleskop. Jest zamknięty, nigdzie nie ma ani śladu jakiegokolwiek otworu. Przedrzeć się do wnętrza statku kosmicznego, który posiada sprawdzoną ochronę przed siłami o wiele potężniejszymi niż ziemskie żywioły, to rzecz bardzo trudna. Niechby kto spróbował przebić się do wnętrza „Tantry” poprzez jej opancerzenie z metalu o przebudowanej wewnętrznie strukturze krystalicznej, poprzez zewnętrzne poszycie borazonowe. To sprawa nieco trudniejsza niż zdobycie twierdzy. Tym bardziej że się ma do czynienia ze statkiem całkowicie obcym, o konstrukcji nieznanej, opartej na nieznanych także zasadach. Spróbujemy go jednak zbadać.

— A kiedy zajmiemy się materiałami znalezionymi w „Żaglu”? — spytała Niza. — Zawierają one z pewnością ciekawe informacje dotyczące tych przepięknych światów, o których była mowa w komunikacie.

W telefonie rozległ się dobroduszny śmiech Erga:

— Ja, który od dzieciństwa marzyłem o Vedze, sam płonę z niecierpliwości. Ale za to będziemy mieli dość czasu w drodze powrotnej do domu. Przede wszystkim trzeba się wyrwać z tego mroku, z dna piekieł, jak się mawiało w starożytności. Astronauci z „Żagla” widocznie nigdzie nie lądowali, bo w przeciwnym razie w zasobnikach przeznaczonych na zbiory statku znaleźlibyśmy jakieś przedmioty z różnych planet. Tymczasem były tylko filmy, obliczenia pomiarowe i zapisy zdjęć…

Erg Noor zamilkł i przez chwilę nasłuchiwał. Nawet czułe mikrofony nie przekazywały żadnych szmerów — burza ucichła. Nagle z zewnątrz dobiegł jakiś zgrzytliwy szelest.

Noor skinął ręką i Niza wyłączyła światło. Ciemność w wieżyczce nagrzanej promieniowaniem podczerwonym zdawała się być gęsta niczym czarna ciecz, jakby wieżyczka znajdowała się na dnie oceanu. Poprzez przejrzysty klosz silikoborowy zamigotały brązowe płomyki mające kształt gwiazdek o ciemnoczerwonych lub zielonawych promieniach. Gwiazdki gasły i zapalały się na nowo, tworząc łańcuszki, pierścienie i ósemki, bezdźwięcznie ślizgające się po gładkiej i twardej jak diament powierzchni klosza. Ludzie w wieżyczce odczuli dziwne pieczenie w oczach i ostry ból na powierzchni ciała, przypominający kłucie, jak gdyby krótkie promienie brązowych gwiazdek wbijały się igłami w neurony.